"Καθημερινά πια πληθαίνουν οι διαβεβαιώσεις ότι, ανεξαρτήτως της θέλησης των μελών, η μετάλλαξη αυτή είναι οριστική. Δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας: ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια εφικτός", τονίζουν στη δήλωση αποχώρησής τους, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, Μ. Μπαρσέφσκι και Δ. Παπαδάτος.

Για όσες και όσους ανήκουμε στην Αριστερά, κομματικότητα είναι η ενιαία στάση απέναντι σε κοινούς αντιπάλους (το κράτος, το κεφάλαιο και τους διεθνείς «θεσμούς» του), και μαζί, η υπεράσπιση των συλλογικών αποφάσεων που λαμβάνονται δημοκρατικά. Κομματικότητα, αντίθετα, δεν είναι η αφωνία ή η «ρεαλιστική» προσαρμογή, τη στιγμή που η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του κόμματος αποδέχεται ρητά ως πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το Τρίτο Μνημόνιο. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι «κομματικότητα» η ακύρωση της συλλογικής μας δέσμευσης, το κόμμα να αναζητήσει τρόπους απεγκλωβισμού σε Έκτακτο Συνέδριο πριν από τις εκλογές – ούτε βεβαίως η πολλοστή υπέρβαση των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες-καρικατούρα. Όλα αυτά, και άλλα ακόμα, είναι μονομερείς ενέργειες που εσωτερικεύουν την ήττα της 12ης Ιουλίου ως μη αναστρέψιμη. Όταν το κόμμα καταργείται χωρίς καν τα προσχήματα, δεν μπορούμε πια να είμαστε μέλη του κόμματος στο οποίο στρατευτήκαμε αυτά τα 11 χρόνια, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, στα εύκολα και στα (πολύ) δύσκολα.

Στις 12 Ιουλίου ηττήθηκε συντριπτικά η στρατηγική που χάρισε στο κόμμα μας τη νίκη στις εκλογές του Γενάρη: η στρατηγική της αντιμετώπισης της λιτότητας μέσα στην Ευρωζώνη, που ήδη πριν από τις εκλογές, προσανατολίστηκε μονοσήμαντα στο να πειστούν για το δίκιο μας οι «θεσμοί», ως εάν να ήταν δυνατό η ισχύς να υποκατασταθεί από την πειθώ. Αν όμως η ήττα αυτή της στρατηγικής μας δεν ήταν μοιραία, το ίδιο ισχύει και για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε προεδρικό κόμμα της μνημονιακής διαχείρισης. Καθημερινά πια πληθαίνουν οι διαβεβαιώσεις ότι, ανεξαρτήτως της θέλησης των μελών, η μετάλλαξη αυτή είναι οριστική. Δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας: ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια εφικτός.

Δεν πιστέψαμε ποτέ, ούτε και σήμερα το πιστεύουμε, ότι ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια μπορεί να εξαντλεί την πολιτική της Αριστεράς. Ήδη από το 2010, ωστόσο, επιμείναμε στην ανάγκη να μην αποκοπεί η μάχη κατά της λιτότητας με τις μάχες για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, σε πείσμα τότε της μνημονιακής Κεντροαριστεράς ή των φιλικά προσκείμενων ΜΚΟ. Αυτή η συνάρθρωση ήταν που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει σε τομές στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο νόμος για την ιθαγένεια χτες ή η πολιτική υποδοχής και φιλοξενίας των προσφύγων που φτάνουν στη χώρα μας σήμερα. Στο εξής, ωστόσο, ακόμα και οι μάχες αυτές είναι υπονομευμένες: τόσο γιατί η υπερλιτότητα στην οικονομία δεν θα πάψει να «ροκανίζει» μαζί και τη δημοκρατία, όσο και γιατί το μορατόριουμ της κυβέρνησης με το «βαθύ κράτος» θα συνεχιστεί και μετεκλογικά: το φάντασμα μιας κυβέρνησης (μνημονιακής) εθνικής ενότητας και η εμμονή στην επιλογή Πανούση, περί αυτών συνηγορούν.

Μαζί με την ειλικρινή αποτίμηση όσων προηγήθηκαν, αποτίμηση χωρίς την οποία κάθε επόμενο βήμα θα είναι λειψό, θεωρούμε αναγκαία την προετοιμασία για τον νέο κύκλο αγώνων ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια και την Ακροδεξιά – ιδίως όσο το κοινωνικό ρήγμα της 5ης Ιουλίου παραμένει ανοιχτό. Καταλαβαίνοντας ότι οι προσπάθειες για την πολιτική εκπροσώπηση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ είναι αναπόφευκτες (και αναγκαίες, καθώς η λαϊκιστική Ακροδεξιά καραδοκεί…), θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε η Αριστερά του 21ου αιώνα να υπερασπιστεί με συγκεκριμένο τρόπο πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα: να το κάνει όμως ανακτώντας τον αντικαπιταλιστικό της ορίζοντα, αποφεύγοντας πάση θυσία την εθνική περιχαράκωση και μη αποδεχόμενη εκπτώσεις στη δημοκρατία: είτε αυτή αφορά τη σχέση της με τα κινήματα, είτε την εσωτερική της ζωή – είτε, πολύ περισσότερο, τον άλλο κόσμο που, επιμένουμε, παραμένει εφικτός.

Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων

Ετικέτες