Αναμφίβολα η πρωτοφανής λαϊκή-εργατική κινητοποίηση για το έγκλημα στα Τέμπη και η Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη έχει ήδη γράψει ιστορία.
Απέναντι στην εγκληματική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του σκληρού νεοφιλελευθερισμού, απέναντι στις εξοργιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης και του κράτους να συγκαλυφθούν οι αιτίες του εγκλήματος των Τεμπών ο λαϊκός παράγοντας εμφανίστηκε με ορμητικό και επιβλητικό τρόπο στο δρόμο για να δώσει τη δική του απάντηση.
Οι απέλπιδες προσπάθειες της κυβέρνησης (με συνεχείς εναλλαγές στην επικοινωνιακή γραμμή) να αποτρέψουν τη συμμετοχή του κόσμου στις απεργιακές κινητοποιήσεις, με τρομοκρατία για πιθανά επεισόδια αλλά και με την επιμονή να νοθεύουν το νόημα των κινητοποιήσεων έπεσε κυριολεκτικά στο κενό. Αυτή είναι η εικόνα μίας κυβέρνησης πολιτικά αδύναμης και κοινωνικά απονομιμοποιημένης.
Ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός, ο αυταρχισμός, η ασυδοσία και ατιμωρησία των ισχυρών συγκρούεται μετωπικά με τις κοινωνικές ανάγκες. Η καθημερινή εμπειρία των ανθρώπων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα κυβερνητικά αφηγήματα της ανάπτυξης και της ευημερίας. Η διάλυση των κοινωνικών υποδομών και η απόσυρση του κράτους από κάθε υποχρέωση που αφορά τις κοινωνικές ανάγκες δεν μπορεί να κρυφτεί. Τα προβλήματα των ιδιωτικοποιήσεων σε υγεία και παιδεία, η ακρίβεια στην ενέργεια και τα σούπερ μάρκετ, οι καθηλωμένοι μισθοί, η έλλειψη κοινωνικών δομών για τους πιο αδύναμους, είναι αυτά που συγκροτούν μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, όπου το κέρδος μπαίνει πάντα πάνω από την προστασία της ανθρώπινης ζωής και την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.
Η τάση αυτή είναι διεθνής. Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός, τα «κοινωνικά» θέματα των κοινωνικών ανισοτήτων και της κλιματικής κρίσης δεν υπήρχαν στις συζητήσεις ούτε «για τα μάτια του κόσμου». Αντίθετα, επικράτησε η συζήτηση για τις επενδύσεις στην τεχνητή νοημοσύνη ως ο κυρίαρχος μοχλός για την ανάπτυξη των οικονομιών των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών καθώς και η κατάργηση όποιων ρυθμιστικών κανόνων για τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες που μπορεί να εμφανίζονται ως εμπόδιο για την κερδοφορία τους. Η επιμονή από την πλευρά του Τραμπ για τις επενδύσεις στην τεχνητή νοημοσύνη συνδυάζεται με ακόμα μεγαλύτερη παραγωγή ενέργειας, άρα με ακόμα περισσότερες εξορύξεις ορυκτών καυσίμων που θα διασφαλίζουν φθηνή ενέργεια.
Στο Νταβός εκφράστηκε και η τάση προς μια ανταγωνιστική και πολεμική παγκοσμιοποίηση, όπου κάθε δύναμη της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αλυσίδας θα μπορεί να διεκδικεί κυριαρχία με βάση την ωμή ισχύ της. Αυτό εκφράζεται από τη γραμμή του Τραμπ για τη λεηλασία της Ουκρανίας και την μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε τουριστική «Ριβιέρα» (χωρίς Παλαιστίνιους!), αυτό εκφράζεται και από τη στροφή της ΕΕ στον μιλιταρισμό και την αύξηση των δαπανών για πολεμικούς εξοπλισμούς. Είναι η ίδια γραμμή που ακολουθεί πιστά και η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατευθύνοντας πολύτιμους πόρους σε πολεμικούς εξοπλισμούς και όχι στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Οι εμπορικοί πόλεμοι που απειλεί να εξαπολύσει ο Τραμπ με την επιβολή δασμών, θα υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο την οικονομική κατάσταση και θα ενισχύσουν το «κάθε χώρα για τον εαυτό της», οξύνοντας τον εθνικισμό και τις αντιπαραθέσεις. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι πολεμικές συγκρούσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη και η κυρίαρχη πολιτική που επενδύει στην πολεμική προετοιμασία το μόνο που κάνει είναι να φέρνει πιο κοντά το εφιαλτικό ενδεχόμενο ευρύτερων πολεμικών συγκρούσεων.
Είναι η ίδια πολιτική που οργανώνει έναν σκληρό κοινωνικό πόλεμο στο εσωτερικό, με πρώτα θύματα τους/ις πιο αδύναμους/ες. Η στροφή στον μιλιταρισμό και τις πολιτικές των σιδερόφραχτων συνόρων συνδυάζεται με ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές πολιτικές. Η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και η ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία ζωντάνεψαν τον ισλαμοφοβικό λόγο και το ρατσισμό στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στοχοποιώντας πρόσφυγες και μετανάστες. Η υιοθέτηση ρατσιστικής ατζέντας ενισχύσει την ακροδεξιά σε όλο τον κόσμο, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα των γερμανικών εκλογών. Οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις στις 21 Μάρτη αποκτούν ιδιαίτερη σημασία από αυτή τη σκοπιά.
Ο ίδιος κοινωνικός πόλεμος έχει βάλει στο στόχαστρο τις γυναίκες. Ο μισογυνισμός που εκφράζει η ακροδεξιά σε συνδυασμό με το σκληρό νεοφιλελευθερισμό διαμορφώνουν μία ασφυκτική καθημερινότητα για τις ζωές των γυναικών. Μαζί με την υποβάθμιση της παιδείας και της υγείας, η κατάρρευση όλων των κοινωνικών υποδομών και ιδιαίτερα εκείνων των δομών για τις κακοποιημένες γυναίκες, για την κοινωνική-ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων της έμφυλης βίας αποτελούν κυριολεκτικά μία εγκληματική-δολοφονική πολιτική. Ο αγώνας για ισότητα στην εργασία, για κοινωνικές δομές ενάντια στη θανατοπολιτική του κέρδους και των εξοπλισμών, ενάντια στην έμφυλη βία θα είναι κεντρικός και στη φετινή 8η Μάρτη, παγκόσμια ημέρα διεκδικήσεων του φεμινιστικού κινήματος.
Η μεγαλειώδης λαϊκή κινητοποίηση στη Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη επανέφερε το λαϊκό παράγοντα ως καταλύτη πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Επανέφερε και τη μαζική κοινωνική δράση και διεκδίκηση ως μέθοδο κοινωνικής αντιπολίτευσης, ως εργαλείο της κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζομένων, της νεολαίας, των γυναικών να κάνουν πολιτική για τους εαυτούς τους από τα κάτω μαζί με σωματεία, συνδικάτα, συλλόγους, κινήματα, απέναντι σε μία εγκληματική νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Αυτός ο πλουραλισμός χτίζει μια μαζική κοινωνική δύναμη που μπορεί αφενός να ενώνει διαφορετικές διεκδικήσεις και αφετέρου να αναδεικνύει πως αυτές οι διαφορετικές διεκδικήσεις έχουν ως αντίπαλο πλευρές της ίδιας πολιτικής. Οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων -που αποτελούν ιερό τοτέμ του νεοφιλελευθερισμού- και των πολεμικών εξοπλισμών ευθύνονται για το έγκλημα στα Τέμπη, ευθύνονται για την κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών, ευθύνονται για την ακρίβεια που ροκανίζει το λαϊκό-εργατικό εισόδημα. Είναι οι πολιτικές του συστήματος.
Είναι όσο ποτέ αναγκαίο, το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι φεμινιστικές συλλογικότητες να προχωρήσουν σε κλιμάκωση – συνέχεια των κινητοποιήσεων, με τον πιο ευρύ δυνατό συντονισμό, για να μαζικοποιηθεί ο αγώνας ενάντια στην πολιτική του συστήματος που δεν αφήνει οξυγόνο στην κοινωνία. Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει το καθήκον να εκφράσει τα συγκεκριμένα αιτήματα που μπορούν να χτίζουν συνείδηση, να έχουν μεταβατικό χαρακτήρα και να ενισχύουν την αντικαπιταλιστική προοπτική. Αυτό χρειάζεται μία γνήσια ενωτική-μετωπική πολιτική που θα διαμορφώσει έναν πόλο αναγκαίο και χρήσιμο για τη συνέχεια του κινήματος. Η κοινωνική δυναμική που εμφανίστηκε απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, χρειάζεται να βρει συνέχεια, να επιδιώξει συνειδητά να ενοποιήσει διαφορετικές διεκδικήσεις για να μπορέσει να σπάσει η ασφυξία που προκαλεί το σύστημα.
