Η κυβέρνηση Τσίπρα «τρέχει» την εφαρμογή του Μνημονίου 3.
Οι συνταξιούχοι δέχονται, μέσω των ΑΤΜ, απανωτές βολές, διαπιστώνοντας το πετσόκομμα των συντάξεών τους, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του Κατρούγκαλου.
Η «Επιτροπή Σοφών» παραδίδει το πόρισμά της στο υπουργείο Εργασίας, εγκαινιάζοντας την επόμενη μεγάλη μάχη, αυτήν της αντιμεταρρύθμισης στα εργασιακά.
Η φοροεπιδρομή παίρνει διαστάσεις καταιγίδας.
Η εξυγίανση των τραπεζών από τα «κόκκινα» δάνεια που οι ίδιες πούλησαν, συχνά με φορτικότητα και παραπλανητικές διαβεβαιώσεις, οδηγεί πολλά νοικοκυριά στην κόλαση των πλειστηριασμών. Μόνο στήριγμα η αλληλεγγύη και η ανάπτυξη μιας αποφασιστικής κινητοποίησης με μαζικά χαρακτηριστικά, σε πολλά ειρηνοδικεία της χώρας.
Όμως προσοχή: η απειλή του πλειστηριασμού δεν αφορά όλους εξίσου. Μητσοτάκης και Σταθάκης διαγωνίζονται για την πατρότητα «ρύθμισης» που θα εξαιρεί τα επιχειρηματικά δάνεια από τις δαγκάνες των αρπακτικών funds ή θα αφήνει πλατιά δίοδο διαφυγής, με γενναίο «κούρεμα» των χρεών των αναξιοπαθούντων καπιταλιστών.
Μια άλλη περίπτωση όπου αποδεικνύεται ότι οι μνημονιακοί «περιορισμοί» δεν είναι άκαμπτοι ήρθε στην επιφάνεια κατά τη συνάντηση του Τσίπρα με την ηγεσία του σώματος των δικαστών. Για να εξασφαλίσει την «πειθαρχία» αυτού του κρίσιμου μηχανισμού, ο Τσίπρας δεν δίστασε να μιλήσει για «αναγκαίες αυξήσεις στους μισθούς» των ηγετικών στελεχών της Δικαιοσύνης, δηλαδή σε έναν κλάδο που –κυρίως με δικές του αποφάσεις– δεν έχει μέχρι σήμερα σοβαρές απώλειες από τα μνημόνια.
Κάνοντας μια τέτοια ταξική πολιτική που αφορά κυριολεκτικά πλέον το ψωμί του κόσμου, ο Τσίπρας αναγκάζεται να στηρίζεται όλο και περισσότερο στα «θεάματα», του τάχα πολέμου κατά της διαπλοκής. Γιατί όταν τα αποτελέσματα των κυβερνητικών επιχειρήσεων «κάθαρσης» ενισχύουν τη θέση ονομάτων όπως Μαρινάκης, όπως Ιβάν Σαββίδης, όπως Μελισσανίδης, τότε όλοι μπορούν να εκτιμούν ότι πρόκειται περί εικονικής κάθαρσης, στην ουσία περί ανακατανομής ισχύος μεταξύ καπιταλιστικών ομίλων.
Ανάλογος είναι ο απολογισμός σε όλα τα πεδία: Οι πρόσφυγες βυθίζονται στην απελπισία των στρατοπέδων. Η αρμάδα του ΝΑΤΟ εξακολουθεί να περιπολεί στο Αιγαίο. Ο «ριζοσπάστης» Τσίπρας προγραμματίζει επισκέψεις στο κράτος του Ισραήλ και στην Αίγυπτο του δικτάτορα Σίσι, οικοδομώντας έναν «άξονα» επικίνδυνο για την ειρήνη αλλά και ντροπιαστικό για την Αριστερά.
Η κυβέρνηση αυτή έχει μπει στην παρακμή και βαδίζει προς την κατάρρευση. Στρώνει το δρόμο στο Μητσοτάκη δημιουργώντας τις συνθήκες για μιαν αντεπίθεση της Δεξιάς και του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού.
Και με όλα αυτά τα θέματα ανοιχτά, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς ένα συνέδριο βουβών χειροκροτητών.
Είναι φανερό ότι οι εναλλακτικές περνούν όλες έξω πλέον από αυτόν τον κύκλο, ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση, για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής σε όλες τις εκδοχές της, νέες και παλιές.
