Επιστολή παραίτησης από ΚΕ της Έλενας Πατρικίου

Ακόμα και στην τε­λευ­ταία συ­νε­δρί­α­ση της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής, την οποία είχα το θλι­βε­ρό προ­νό­μιο να πα­ρα­κο­λου­θή­σω από την θέση του Προ­ε­δρεί­ου, παρά την ολο­φά­νε­ρη ανα­τρο­πή κάθε κα­τα­στα­τι­κής αρχής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κάθε πο­λι­τι­κής και στρα­τη­γι­κής του θέσης, παρά την εξώ­φθαλ­μη πα­ρα­χά­ρα­ξη κάθε δη­μο­κρα­τι­κής συλ­λο­γι­κά εκ­πε­φρα­σμέ­νης και κοινά σιω­πη­ρά συ­μπε­φω­νη­μέ­νης δια­δι­κα­σί­ας, παρά την δε­δο­μέ­νη μου άποψη πως ήταν ακόμα δυ­να­τή μία στάση κρι­τι­κής υπο­στή­ρι­ξης της κυ­βέρ­νη­σης και πως μόνον το Διαρ­κές Συ­νέ­δριο μπο­ρού­σε να δώσει επει­γό­ντως μία απο­δε­κτή απά­ντη­ση στο επεί­γον της κα­τά­στα­σης, επέ­λε­ξα να μην ακο­λου­θή­σω προ­τά­σεις πα­ραί­τη­σης, θε­ω­ρώ­ντας πως υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια ανα­τρο­πής αυτού που ολο­φά­νε­ρα ήταν πια μια σκό­πι­μα προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη πο­ρεία.

[Ει­δι­κά για την πα­ρου­σία μου στο Προ­ε­δρείο θα ήθελα να ζη­τή­σω συγ­γνώ­μη από τους συ­ντρό­φους της βάσης του κόμ­μα­τος, για τις ολι­γω­ρί­ες στις οποί­ες συμ­με­τεί­χα και στις οποί­ες ακού­σα συ­ναί­νε­σα, θε­ω­ρώ­ντας πως εντο­νώ­τε­ρες αντι­δρά­σεις από αυτές που εξέ­φρα­σα θα είχαν απλώς έναν «θε­α­μα­τι­κό» χα­ρα­κτή­ρα, αλλά κα­νέ­να απτό απο­τέ­λε­σμα. Ζητώ επο­μέ­νως συγ­γνώ­μη γιατί θα έπρε­πε να είχα αντι­δρά­σει πολύ εντο­νώ­τε­ρα όταν η ηγε­σία του κόμ­μα­τος επέ­βα­λε την μη κα­τα­μέ­τρη­ση στην βα­σι­κή ψη­φο­φο­ρία (κατά πάγια τα­κτι­κή άλ­λω­στε η ηγε­σία επι­μέ­νει στην εξα­γω­γή των απο­τε­λε­σμά­των «με το μάτι», με την άκρως δη­μο­κρα­τι­κή και ου­δα­μώς τυ­πο­λα­τρι­κή και ασφα­λώς εμπρεσ­σιο­νι­στι­κή μέ­θο­δο του «πώς μου φαί­νε­ται»). Επί­σης ζητώ και δη­μο­σί­ως συγ­γνώ­μη γιατί η πρό­τα­ση ψη­φί­σμα­τος κατά της πα­ρα­μο­νής του κυ­ρί­ου Πα­νού­ση στην κυ­βέρ­νη­ση δεν ετέθη στο σώμα πριν από την βα­σι­κή ψη­φο­φο­ρία (με απο­τέ­λε­σμα –σκό­πι­μο;- το σώμα να δια­λυ­θεί –αυ­το­βού­λως;- πριν προ­λά­βου­με να θέ­σου­με το ψή­φι­σμα προς συ­ζή­τη­ση και επι­κύ­ρω­ση· αλλά, να συ­μπλη­ρώ­σω, για την ορθή ενη­μέ­ρω­ση των μελών του κόμ­μα­τος, πως, ενώ το ψή­φι­σμα τις επό­με­νες ημέ­ρες κυ­κλο­φό­ρη­σε στην δια­δι­κτυα­κή λίστα της ΚΕ, και ενώ υπε­γρά­φη από πολ­λούς συ­ντρό­φους και πολ­λές συ­ντρό­φισ­σες, δεν φαί­νε­ται να συ­ζη­τή­θη­κε στην επό­με­νη ΠΓ, πολλώ δε μάλλω να εγκρί­θη­κε και, εν ενί λόγω, το έφαγε η μαρ­μά­γκα).]

Εν πάση πε­ρι­πτώ­σει, και παρά τις εσω­τε­ρι­κές αντι­φα­τι­κές μου δια­θέ­σεις, είχα απο­φα­σί­σει να πε­ρι­μέ­νω μέχρι την σύ­γκλη­ση του Έκτα­κτου Συ­νε­δρί­ου. Γιατί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν τον έφτια­ξαν κά­ποιοι μόνον αλλά όλοι, και γιατί δεν επι­τρέ­πω, στον βαθμό που με αφορά και που το δύ­να­μαι, να προ­α­πο­φα­σί­ζει οποιοσ­δή­πο­τε, όσο «ψηλά» κι αν βρί­σκε­ται στην κλί­μα­κα της κομ­μα­τι­κής ή της κυ­βερ­νη­τι­κής ιε­ραρ­χί­ας, όσο «ψηλά» κι αν βρί­σκε­ται στην κλί­μα­κα των δη­μο­σκο­πι­κών (και, φευ, πόσον πρό­σκαι­ρων) προ­τι­μή­σε­ων και γού­στων, για το κοινό μέλ­λον των εθε­λού­σιων συμ­μέ­το­χων αυτής της κοι­νής μας ιστο­ρί­ας.

Aλλά, για μιά φορά ακόμα (και οι φορές αυτές επα­να­λαμ­βά­νο­νται στην ιστο­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ρυθμό εθί­μου), η ηγε­τι­κή ομάδα μας πρό­λα­βε, προ­κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας το σύ­νο­λο της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Γρά­φο­ντας στα πα­λαιό­τε­ρα των υπο­δη­μά­των του την από­φα­ση για Έκτα­κτο Συ­νέ­δριο, την από­φα­ση που ο ίδιος είχε εκ­βια­στι­κά υπα­γο­ρεύ­σει στην Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή και η οποία, παρά τα προ­βλή­μα­τα που δεν έλυνε, έδινε το αχνό εν­δε­χό­με­νο για μία συλ­λο­γι­κή εκτί­μη­ση της κα­τά­στα­σης, ο σύ­ντρο­φος απελ­θών πρω­θυ­πουρ­γός ανα­κοί­νω­σε (ως κε­ραυ­νός μέσα σε σύν­νε­φα από εκ του  Μα­ξί­μου εκ­πο­ρευό­με­νες διαρ­ρο­ές) την από­φα­ση της προ­σω­πι­κής του ομα­δού­λας για πρό­ω­ρες εκλο­γές. Το είδος της δη­μο­κρα­τί­ας που εφαρ­μό­στη­κε από την ηγε­τι­κή ομάδα επί τρία χρό­νια στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο σύ­ντρο­φος απελ­θών πρω­θυ­πουρ­γός και οι παρά τω πρω­θυ­πουρ­γώ σύ­ντρο­φοι απελ­θό­ντες υπουρ­γοί το εφάρ­μο­σαν και στην ίδια την κοι­νω­νία: αρ­χι­κά αντι­στέ­φο­ντας και δια­στρέ­φο­ντας πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, εν συ­νε­χεία ανα­κη­ρύσ­σο­ντας σε ζώ­ντες συ­νο­δοι­πό­ρους τα τυ­μπα­νιαία πτώ­μα­τα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τον ζω­ντα­νό νεκρό του ΠΟ­ΤΑ­ΜΙΟΥ, κα­τό­πιν δια­φη­μί­ζο­ντας την ολο­νύ­χτια κού­ρα­ση του πρω­θυ­πουρ­γού ως αντί­βα­ρο στην εξου­θε­νω­τι­κή για την κοι­νω­νία συμ­φω­νία που υπέ­γρα­ψε με την τσί­μπλα στο μάτι, μετά πο­δο­πα­τώ­ντας τους λει­τουρ­γι­κούς κα­νό­νες της Βου­λής και σέρ­νο­ντας στην λάσπη της συ­κο­φα­ντί­ας την συ­ντρό­φισ­σα Κων­στα­ντο­πού­λου που επι­χεί­ρη­σε να τους υπε­ρα­σπι­στεί και τέλος προ­κη­ρύσ­σο­ντας ως μόνον μέσον απαλ­λα­γής από τους «αντιρ­ρη­σί­ες» την διε­νέρ­γεια εκλο­γών με λίστα, ώστε να υπα­χθεί πλή­ρως η ιδιό­της του βου­λευ­τή στην προ­αί­ρε­ση του μι­κρού «με­γά­λου τι­μο­νιέ­ρη».  Αντά­ξια αυτης της θλι­βε­ρής πο­ρεί­ας προς την από­λυ­τη κα­τα­βα­ρά­θρω­ση κάθε έν­νοιας δη­μο­κρα­τί­ας, θε­σμών και  αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής πρα­κτι­κής, η τε­λι­κή κα­τά­λη­ξη του δρά­μα­τος εντός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με την σύ­γκλη­ση μίας εκτός κα­τα­στα­τι­κού, εκτός εσω­τε­ρι­κών θε­σμών, εκτός πο­λι­τι­κής εντι­μό­τη­τας «Πα­νελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης» με με­τέ­χο­ντες όσους βου­λευ­τές, όσα μέλη Νο­μαρ­χια­κών και όσα μέλη της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής απο­μέ­νουν (και για απο­μει­νά­ρια πρό­κει­ται, ανε­ξαρ­τή­τως του απο­λύ­του ή σχε­τι­κού αριθ­μού τους).  Μίας Πα­νελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης που μάλ­λον για κα­τα­μέ­τρη­ση των προ­θύ­μων να συμ­με­τά­σχουν σε μία συμ­μα­χία προ­θύ­μων πρό­κει­ται, παρά για πραγ­μα­τι­κό όρ­γα­νο με ιδιό­τη­τες συν­δια-σκε­ψης και αρ­μο­διό­τη­τας συ­να­πό­φα­σης.

Επο­μέ­νως, για μένα προ­σω­πι­κά κάθε δυ­να­τό­τη­τα ανα­μο­νής, υπο­μο­νής και ανο­χής λήγει στο ση­μείο αυτό δια της λή­ξε­ως την οποία κή­ρυ­ξε με τόση αναί­δεια ο σύ­ντρο­φος απελ­θών Πρω­θυ­πουρ­γός.

Η ήττα την οποία υπέ­στη­σαν τα μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήδη από τις ώρες που ακο­λού­θη­σαν το έκ­πα­γλο και αξιο­θαύ­μα­στο απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ή κα­λύ­τε­ρα η χιο­νο­στι­βά­δα από δια­δο­χι­κές ήττες, τόσο στο μέ­τω­πο της εσω­τε­ρι­κής λει­τουρ­γί­ας του  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και στο μέ­τω­πο της αντι­μνη­μο­νια­κής πάλης, ήταν για όλους μας (για όλους εμάς που δεν συν­δρά­μα­με συ­νει­δη­τά του­λά­χι­στον σ’ αυτές τις ήττες, για όλους εμάς που είτε είχαν το κου­ρά­γιο να τους αντι­στα­θούν δη­μό­σια μέσα στην Βουλή των Ελ­λή­νων είτε τις αντι­πά­λε­ψαν ιδιω­τι­κά εξα­ντλώ­ντας όλα τα απο­θέ­μα­τα της ελ­πί­δας τους)συ­ντρι­πτι­κή και κα­τα­θλι­πτι­κή. Όφεί­λου­με, πριν από ο,τι­δή­πο­τε άλλο, να δώ­σου­με στους εαυ­τούς μας πε­ρι­θώ­ρια ανα­στο­χα­σμού, πλαί­σια αυ­το­κρι­τι­κής και λο­γο­δο­σί­ας, χώρο για σκέψη και λόγο. Αλλά οφεί­λου­με, εξί­σου επι­τα­κτι­κά, και έναν δυ­να­μι­κό απο­λο­γι­σμό προς την κοι­νω­νία. Οφεί­λου­με, παρά την κού­ρα­ση, την απο­γο­ή­τευ­ση, την απελ­πι­σία και την αηδία, να στα­θού­με δίπλα στην κοι­νω­νία, μέσα στην κοι­νω­νία, στο πλάι της κοι­νω­νί­ας που αρ­χί­ζει κιό­λας να νιώ­θει και να υφί­στα­ται τις συ­νέ­πειες των εντε­λώς αστό­χα­στων ολι­γω­ριών της κυ­βέρ­νη­σης  - αυτής της κυ­βέρ­νη­σης την οποία, έστω με κρι­τι­κή, έστω με ανοχή, πολύ δε πε­ρισ­σό­τε­ρο κά­ποιοι με συμ­με­το­χή, πε­ρι­θάλ­ψα­με στους κόλ­πους μας του­λά­χι­στον ως τις 13 Ιου­λί­ου. Η πα­ραί­τη­ση μου από την Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή του ενα­πο­μεί­να­ντος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ανα­γκαία προ­ϋ­πό­θε­ση αυτού του χρέ­ους. Ελ­πί­ζω ει­λι­κρι­νά τα πρό­σω­πα που θα κλη­θούν από την ηγε­τι­κή ομάδα να συ­μπλη­ρώ­σουν τις λί­στες των διά­τρη­των πλέον εκλο­γι­κών ψη­φο­δελ­τί­ων να μην επι­βε­βαιώ­σουν τις λυ­πη­ρές ει­κα­σί­ες για την πραγ­μα­τι­κή προ­ο­πτι­κή και την άθλια κα­τά­λη­ξη του πάλαι ποτέ κοι­νού αρι­στε­ρού και ρι­ζο­σπα­στι­κού εγ­χει­ρή­μα­τός μας.

[Μικρό εν­διά­με­σο υστε­ρό­γρα­φο: οι ευ­φυ­είς που ανέ­συ­ραν από την πο­λυ­ε­τή πο­λι­τι­κή σιωπή της την παλιά μου δα­σκά­λα Ασπα­σία Πα­πα­θα­να­σί­ου και της υπέ­βα­λαν ως εν­δια­φέ­ρου­σα την ιδέα να απευ­θύ­νει ανοι­χτή επι­στο­λή προς τον Μα­νό­λη Γλέζο ας φρο­ντί­σουν τώρα να προ­στα­τεύ­σουν την τρα­γι­κή της δόξα από τις εν­δε­χό­με­νες απα­ντή­σεις. Γιατί αν η Ασπα­σία θυ­μή­θη­κε αίφ­νης το «λάθος» του Γλέ­ζου να συ­νερ­γα­στεί με τον Α. Πα­παν­δρέ­ου και απο­φά­σι­σε να τον συ­νε­τί­σει και, σχε­δόν δια­πο­μπεύ­ο­ντας τον, να τον εμπο­δί­σει από του να το επα­να­λά­βει εγκα­τα­λεί­πο­ντας τον «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Αλέξη Τσί­πρα», υπάρ­χουν και κά­ποιοι εξί­σου άγρυ­πνοι φρου­ροι της πεν­θού­σας μνή­μης της Ηλέ­κτρας, που μπο­ρεί στα καλά κα­θού­με­να να θυ­μη­θούν την λυσ­σώ­δη σύ­μπρα­ξή της Πα­πα­θα­να­σί­ου με τον Μη­τσο­τά­κη και την Μπα­κο­γιάν­νη εκεί­να τα χρό­νια της εμ­μα­νούς αντι­πα­παν­δρεϊ­κής υστε­ρί­ας. Και, εν πάση πε­ρι­πτώ­σει, το ποια­νού τα στερ­νά τι­μούν τα πρώτα του (αφού με τέ­τοιες απει­λές λαϊ­κής σο­φί­ας κλεί­νει την επι­στο­λή της η Πα­πα­θα­να­σί­ου), ας το αφή­σου­με για τους επι­κή­δειους ή για το σο­φό­κλειο «τα δ’ άλλα εν Άιδου τοις κάτω μυ­θή­σο­μαι». Το ρίσκο του πα­ρό­ντος πα­ρα­μέ­νει τιμή για τους ζω­ντα­νούς.]

Στην το­πο­θέ­τη­σή μου στην τε­λευ­ταία Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή είχα κα­τα­λεί­ξει λέ­γο­ντας ότι οι έμ­με­σες (ως τότε) απει­λές της ηγε­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας (ως τότε) δεν είχαν κα­νέ­να νόημα: ο κα­θέ­νας μας κου­βα­λά­ει την ιστο­ρία του, που πολ­λές φορές έρ­χε­ται από πολύ μα­κρυά, πολύ μα­κρύ­τε­ρα από το πρό­σκαι­ρο πα­ρελ­θόν του. Και είχα κλεί­σει με τους στί­χους μιάς πολύ ητ­τη­μέ­νης ποί­η­σης, τους οποί­ους προ­φα­νώς πολ­λοί από την ση­με­ρι­νή αρι­στε­ρά δυ­στυ­χώς αγνο­ούν. Για λό­γους ακρί­βειας των νοη­μά­των και ως απο­χαι­ρε­τι­στή­ριο δώρο σε όσους σή­με­ρα (και το σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο που ακο­λου­θεί) προ­τι­μούν «να σκε­πά­ζουν τις φωνές με ποι­ή­μα­τα δο­ξα­στι­κά στο Στά­λιν», τους πα­ρα­θέ­τω εδώ:

[...] Τώρα λοι­πόν είναι που περ­σό­τε­ρο θα επ­μέ­νω, θα ουρ­λιά­ζω,

            έστω κι αν μένω μόνος, μι’ ανί­σχυ­ρη μειο­ψη­φία,

            έστω κι απο­διωγ­μέ­νος, στιγ­μα­τι­σμέ­νος, ύπο­πτος,

            γιατί η στάση μου δεν εξαρ­τή­θη­κε ποτέ

            από κομ­μα­τι­κό μισθό ή πόστο

            και στο χα­ρά­κω­μα της επα­νά­στα­σης

            δε με διό­ρι­σε ποτέ κα­νείς

            κι ούτε μπο­ρεί να μ’ απο­λύ­σει.

            Θά ’τανε βο­λι­κό να σώ­παι­να. Μα δεν μπορώ.

            Αρ­χί­ζω πάλι ως να κολ­λή­σει η γλώσ­σα στο λα­ρύγ­γι:

            Το δρόμο, πρέ­πει να βρού­με το δρόμο

            κάθε στιγ­μή να ξα­να­βρί­σκου­με το δρόμο

            η σκέψη απλώ­νε­ται σ’ όλο το κορμί

            κάθε στιγ­μή αρ­γο­πο­ρί­ας είναι θά­να­τος

            η ιστο­ρία μας κιν­δυ­νεύ­ει να σα­πί­σει

            η χώρα μας, ο λαός μας κιν­δυ­νεύ­ει να σα­πί­σει.

            Κ’ εμείς, μ’ όλες μας τις αδυ­να­μί­ες,

            η μόνη ελ­πί­δα σω­τη­ρί­ας.