Ένα πολιτικοοικονομικό μυθιστόρημα του Rproject, αφιερωμένο στους λουόμενους αναγνώστες του.
Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.
Υπάρχουν όμως τα μπάνια του λαού, οι προσπάθειες χαλάρωσης και ξεκούρασης, η ανασύνταξη δυνάμεων ενόψει ενός ακόμη δύσκολου φθινοπώρου. Μια ανασύνταξη δυνάμεων φαίνεται να επιδιώκει και εκείνη η μερίδα του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας, η οποία έχει τις ρίζες της σε αυτό που αποκαλείται Κεντροαριστερά. Η τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου μας δίνει αφορμές και τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Δύο (σχεδόν) αναπάντεχοι μνηστήρες παρουσιάστηκαν νοερά κάτω από τις νεραντζιές στον δρόμο της Ηρώδου Αττικού.
Ο ένας, ο Γιάνης (Βαρουφάκης), όπως ισχυρίζεται, θα επεδίωκε μια εκ νέου κάθοδο στην πολιτική, με ορίζοντα την πρωθυπουργία, εφόσον τον καλέσουν προς τούτο, τα εν Ελλάδι μέλη της κίνησης ευρωπαίων πολιτών, την οποία ίδρυσε και διευθύνει, σχεδόν μόνος του. Ο άλλος, ο Γιάννης (Στουρνάρας), αν και το διαψεύδει όχι με μεγάλη ζέση, φαίνεται ότι κλήθηκε, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, από το βαθύ ιερατείο του σημιτικού εκσυγχρονισμού, να μπει μπροστά στην ανασυγκρότηση και τη φθινοπωρινή ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς, που παραπαίει ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και ό,τι είναι αυτή τέλος πάντων η ΔΗΜΑΡ, με ορίζοντα και αυτός την ανάρρηση στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Δύο ανταγωνιστές, με κοινό όνομα, με διαφορετική ορθογραφία και εντελώς ιδιόχειρες οικονομικές ανορθογραφίες και ορνιθοσκαλίσματα, πάνω στο κοινωνικό σώμα, που στιγματίστηκε και αιμορραγεί από τη μνημονιακή βελόνα βαθιάς επέμβασης, την οποία κράτησαν διαδοχικά στα χέρια τους είτε εφαρμόζοντας είτε προτείνοντας τοξικά ή λιγότερο τοξικά ποσοστά εισόδου της στο κορμί της ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί έχουμε φθάσει εδώ, καλοκαιριάτικα; Το αστικό σύστημα – στο οποίο ανήκουν ολοφάνερα και οι δύο – κάτι θέλει να μας πει. Κάτι δεν τραβάει, δεν προχωράει όπως υπολογιζόταν να κυλήσει, μετά από τον έβδομο χρόνο άγριας λιτότητας, ανεξάντλητης φοροεπιδρομής στα λαϊκά και εργατικά στρώματα και βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, με εκτεταμένες παράπλευρες απώλειες και στους αστούς ουραγούς. Η πρώτη εξήγηση είναι ότι δεν τραβάνε – καθόλου μα καθόλου – τα πολιτικά, κουτσά άλογα που έχουν ποντάρει τα λεφτά τους, ντόπιοι και ξένοι, εθνικοί και υπερεθνικοί, αστοί παίκτες. Και σε αυτά τα κουτσά άλογα, δίπλα στην Γεννηματά, τον Θεοδωράκη και τον Θεοχαρόπουλο έχει προστεθεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δείχνει εξαιρετική έφεση στις αλλεπάλληλες γκάφες και την απώλεια κάθε αίσθησης πολιτικού μομέντουμ, είτε εντός είτε εκτός Κοινοβουλίου. Επομένως, το σύστημα χρειάζεται έναν καινούργιο «ηγέτη», που θα μπορεί να κάνει τη δουλειά, μόλις ο νυν εκ μεταγραφής «ηγέτης» του όλου των μνημονιακών δυνάμεων, Αλέξης Τσίπρας, δεν θα διαθέτει άλλο καύσιμο στοιχειώδους λαϊκής αποδοχής.
Και ποια θα είναι αυτή η δουλειά; Εδώ, οι εξηγήσεις ενδεχομένως ποικίλουν, αλλά όλες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα : ο ελληνικός καπιταλισμός δεν την βγάζει καθαρή τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, δεν μπορεί να αναπαραχθεί, δεν μπορεί να επανεκκινήσει, δεν μπορεί να σταθεί στα πήλινα πόδια του. Είτε με ΔΝΤ στο πρόγραμμα, που κάθε τρεις και λίγο θα διαρρηγνύει τα ιμάτια του για τα προηγούμενα «λάθη» μέχρι να τελέσει τα επόμενα εγκλήματα σε βάρος των εργαζομένων, είτε χωρίς. Είτε με ιδιωτικοποιήσεις σε ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει, είτε χωρίς. Είτε με ανεργία στο 25% είτε με ανεργία στο 50%. Είτε με αντιδραστική και εκτρωματική συνταγματική αναθεώρηση στα σκαριά, είτε χωρίς. Είτε με σωρευτικές απώλειες ΑΕΠ στο 25% είτε στο 32%. Είτε με ευρώ, είτε με κάτι σαν δραχμή, που θα τυπώνεται όμως στα υπόγεια νομισματοκοπεία της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών και θα φθάνει στη χώρα με τρένα της Τρενιτάλια και κοντέινερ της Κόσκο. Είτε με τράπεζες στα χέρια του κάθε Σάλλα, είτε με τράπεζες στα χέρια του κάθε Πώλσον.
Επομένως, κάποιος πρέπει να απευθυνθεί στο πόπολο και γενικά να το φέρει με τρόπο, ότι το αστικό, πολιτικό, οικονομικό και τραπεζικό σύστημα προχωρά στην υλοποίηση ενός πλαν μπι, εξ, ζεντ και πάει λέγοντας. Με τρόπο, όμως, ώστε να αποφευχθούν «ατυχήματα» και να αποτραπεί – πάση θυσία των λαϊκών μαζών και των εργατικών στρωμάτων - κοινωνική αναταραχή και έκρηξη που θα οδηγούσαν σε πλήρη αστική αποδιοργάνωση και κατάρρευση και Κομμούνες των Αθηνών. Με τρόπο και με μέθοδο και έχοντας προηγηθεί η φιλοτέχνηση από τα φιλικά ενός εκάστου ΜΜΕ, του προφίλ του νέου «ηγέτη», στήνοντας και το ανάλογο (στημένο) σκηνικό δήθεν αβύσσου διαφορών και μεγάλης προσωπικής αντιπαράθεσης και μίσους αναμεταξύ τους. Με άλλα λόγια, το διπολικό δίδυμο του μνημονιακού Ιανού, Τσίπρας – Μητσοτάκης, τελειώνει σύντομα, έφαγε τα ψωμιά του και ο μόνος παράγοντας που κρατά ειδικά τον πρώτο, στην πολιτική και πρωθυπουργική επιφάνεια, είναι η στήριξη από τον ξένο παράγοντα είτε αυτός εδρεύει στην Ουάσιγκτον, είτε στις Βρυξέλλες, είτε στο Βερολίνο. Το νέο διπολικό δίδυμο του νέου δισυπόστατου προσώπου του επόμενου, μνημονιακού Ιανού θα είναι Γιάνης (που το θέλει πια ανοικτά) και Γιάννης (που το θέλει, αλλά είναι σε φάση «τραβάτε με, Κεντροαριστεροί σημιτοφύλακες, και ας κλαίω»).
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η ανάσυρση από το συρτάρι της αντιπαράθεσης των δύο τους, όταν ο μεν Βαρουφάκης (κατά το βιβλίο του Γκάλμπρεηθ) ετοίμαζε το πλαν Χ (για την ώρα της απευκταίας για τον ίδιο ανάγκης) και ο δε Στουρνάρας (κατά ομολογία του) ετοίμαζε το «ελληνικό Μαϊντάν» (για την ώρα της πάση θυσία των άλλων παραμονής στο ευρώ). Χρειάζεται ένα σκηνικό τεχνητής πόλωσης και έντασης μεταξύ τους, προκειμένου να πλασαριστούν σαν δήθεν διαφορετικά πολιτικά και οικονομικά προϊόντα της κατά τα άλλα ίδιας μήτρας.
Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, αλλά ο κάθε Αύγουστος περνά γρήγορα. Το δύσκολο και καυτό φθινόπωρο θα φέρει και ένα ενδοαστικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ρόλων και προθέσεων, καθώς και ολοφάνερα η ελληνική κοινωνία περνά σε νέα, οξεία φάση της καπιταλιστικής κρίσης, που θα ανοίξει νέον κύκλο αποσταθεροποίησης του συστήματος. Και εκεί, θα χρειάζονται σχετικά νέοι και σχετικά άφθαρτοι πυλώνες για να το στηρίξουν έστω και πρόσκαιρα.
