Ήδη προτού κορυφωθεί το γαλλικό κίνημα είχαν αρχίσει οι χαρακτηρισμοί του: νέο κι ακηδεμόνευτο. Κάθε φορά που ξεσπά ένα κίνημα υπάρχει η τάση, από πλευρές της Αριστεράς, να του κολλούν τις παραπάνω ταμπέλες.
Όσον αφορά το νέο: το κίνημα είναι εργατικό. Πόσο πιο εργατικό μπορεί να είναι ένα κίνημα που ζητά την κατάργηση νομοσχεδίου του υπουργείου εργασίας, που κοντράρει την υπουργό εργασίας – την καθ’ ύλην αρμόδια για την καθημερινή καταστολή της εργατικής τάξης μέσω των εργασιακών σχέσεων;
Δεν είναι πολιτικό; Μα στρέφεται εναντίον της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας και των γεφυρών της προς τα αριστερά (βλέπε ΚΚΓ). Έχει κάνει την Λεπέν να σωπάσει (κάνει το κορόιδο ώσπου να περάσει η μπόρα).
Αν το μετρήσουμε σχολαστικά, με το χάρακα, είναι τόσο παλιό όσο οι μάστοροι του Κρόμβελ κι εντεύθεν. Αν, πάλι, το μετρήσουμε γενικόλογα μαρξιστικά, αφορά όλη την γνωστή ιστορία από τις εξεγέρσεις των σκλάβων του Σπάρτακου ως τον πόλεμο των χωρικών, γιατί όλες οι κοινωνίες ήταν ταξικές και στηρίζονταν στην εκμετάλλευση μιας κάποιας εργασίας άλλοτε με άλλο τρόπο.
Όσον αφορά το ακηδεμόνευτο του πράγματος: το κίνημα είναι πρωτοπορία, έχει πρωτοπορίες, προσπαθεί να τραβήξει το οργανωμένο εργατικό κίνημα, συνενώνεται, κι επηρεάζει θετικά συνολικά την κοινωνία – το τελευταίο αποδεικνύεται από την σιωπή των φασιστών.
Η αστυνομία, που συνήθως γνωρίζει την κατάσταση καλύτερα από τους μαρξιστές – επειδή παίζει το κεφάλι της κι όχι τις θεωρίες της – στέλνει μπουγιουρντί στους πιο δραστήριους ακτιβιστές. Αφού δεν μπορεί να κλείσει τις διαδηλώσεις, προσπαθεί να τις αποκεφαλίσει.
Αν «γκουγκλάρει» κανείς το πρώτο χαρτί που έστειλαν σε ένα αγωνιστή του επισημαίνουν να μην πάει στη διαδήλωση που γίνεται από την CGT regionale ile-de-France κ.λπ. συνδικαλιστικές οργανώσεις στην πλατεία Ρεπούμπλικ.
Το κίνημα δεν είναι χύμα κι ακηδεμόνευτο, είναι αριστερό, έχει πρωτοπορίες, κομμάτια του σίγουρα έχουν υποστεί διεργασίες από παλαιότερες μάχες (π.χ. το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα), έχει γνώση θετικών και αρνητικών εμπειριών και ήδη επηρεάζει τον συνδικαλισμό ή συνενώνεται μ’ αυτόν.
Γιατί λοιπόν, οι χαρακτηρισμοί νέο κι ακηδεμόνευτο; Όταν κάποιος περιγράφει κάτι η περιγραφή, ίσως, φανερώνει περισσότερα πράγματα γι’ αυτόν παρά για το περιγραφόμενο. Οι παύσεις και οι σιωπές του φανερώνουν περισσότερα για τους δισταγμούς του και τις ανεπάρκειές του παρά για το περιγραφόμενο.
Γι’ αυτό και η ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας που μιλά φαρδιά- πλατειά για την κίνηση της γαλλικής εργατικής τάξης είναι ό,τι πιο τίμιο, ό,τι πιο θετικό υπάρχει και η παρουσία· της στο Σύνταγμα στις 15 Μάη είναι ότι μπορεί να κάνει κανείς σε μια Κυριακή. Τώρα, οι εγχώριες πρωτοπορίες πέρα από τη δουλειά στο εργατικό που πρέπει ν’ ανοίξει κι αυτή φαρδιά-πλατειά, θα πρέπει να ενημερώνονται για την Γαλλία, να συμπαρίστανται και να διαδίδουν τα νέα για να φύγει η μαυρίλα από την προδοσία του Σύριζα και η λεπτοδουλειά, η θεωρητική, για τη Γαλλία μπορεί να περιμένει λίγες εβδομάδες
