Πλούταρχος, Γονίδης, Σφακιανάκης, Γαϊτάνος και πολλοί άλλοι. Γνωστοί για την επαγγελματική τους ενασχόληση, που οι ίδιοι αποκαλούν τέχνη, και προσφάτως για την πολιτική τους συμπάθεια προς τη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Άλλοι θα τους πουν απλά «λαϊκούς ανθρώπους», κομμάτι της «λαϊκής κουλτούρας». Μήπως, όμως, αυτοί οι άλλοι μπερδεύουν τη λέξη «λαϊκή» με τη λέξη «κυρίαρχη»*?
[αφιερωμένο στα θύματα του φασισμού]
Βεβαίως, δεν είναι μόνο οι κύριοι και κυρίες της «τέχνης» που συγχέουν τις έννοιες, τα νοήματα και τα ταξικά συμφέροντα και που συγκεχυμένα τα απευθύνουν στο ευρύ κοινό. Πίσω τους υπάρχει ένα ολόκληρο lifestyle, ένα ολόκληρο star system, πολλές μεσημεριανές, απογευματινές, βραδινές εκπομπές, πολλά πάρτυ και δεξιώσεις που συνθέτουν το φόντο της κουλτούρας αυτής.
Τα πρότυπα ανθρώπων που προβάλλονται πολύ συγκεκριμένα. Ο Άνδρας: πλούσιος, επιτυχημένος, γυμνασμένος, με ακριβά ρούχα, αρέσει στις γυναίκες, κυκλοφορεί με ακριβά αμάξια. Η Γυναίκα: πλούσια, επιτυχημένη, αδύνατη με ωραίο σώμα, να ξυπνά απαραιτήτως τα σεξουαλικά ένστικτα των γύρω της, ενίοτε να αποδεικνύεται και «καλή για σπίτι». Υπάρχει ακόμα και το πρότυπο του Γκέι: θα είναι ή κομμωτής ή σχεδιαστής μόδας, συνήθως χαζοχαρούμενος. Πρότυπο της Λεσβίας στους κύκλους αυτούς δεν υπάρχει.
Όπως δεν υπάρχει το πρότυπο του εργαζόμενου ή της εργαζόμενης σε γραφείο ή σε βαριά και ανθυγιεινή εργασία. Ή το πρότυπο του συνδικαλιστή και της συνδικαλίστριας ή ακόμα παραπέρα του αγωνιστή και της αγωνίστριας. Ή ακόμα το πρότυπο του μετανάστη/τριας εργαζόμενου/ης που έτρεχε πάντα να γλιτώσει από την πείνα και το θάνατο και σήμερα ακόμα περισσότερο.
Έτσι, όταν χτυπάει η κρίση και η εξαθλίωση, όταν η εκμετάλλευση έχει αποτελέσματα κραυγαλέα, αλλά αιτίες πολύ θολές, οι κύριοι και κυρίες της κυρίαρχης κουλτούρας, που έχουν αποκτήσει ένα βήμα λόγου παραπάνω, παίρνουν σαφή θέση: « Το ξένο, το διαφορετικό, αυτό που δε μας δείχνουν στα κανάλια δεν το θέλουμε. Μπορεί να μη φταίει αυτό για τη μιζέρια μας, αλλά εμείς δε θα το ψάξουμε και τόσο πολύ. Θα υποστηρίξουμε όποιον νομίζουμε ότι μπορεί να το διώξει, θα υποστηρίξουμε αυτούς που υποστηρίζουν υπόγεια την εξαθλίωση και την καταπίεση. Αυτούς που λειτουργούν με τη θεωρία του δυνατότερου, όταν όλοι και όλες είμαστε οι «αδύναμοι/ες», και που δολοφονούν τους πραγματικούς αγωνιστές και αγωνίστριες.»...
Απέναντί τους, όμως, θα βρουν μια άλλη κουλτούρα, αυτή των καταπιεσμένων και ταυτόχρονα αγωνιζόμενων ανθρώπων, που έγνοια τους είναι η υπεράσπιση του συλλογικού αισθήματος, αλλά και του πολιτισμού και όχι του ατομικού δρόμου, του ανταγωνισμού και της αδικίας. Την κουλτούρα που αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αυτές δηλαδή που ιστορικά οδηγούν στις κρίσεις του και που τρέφουν τα φασιστικά αντανακλαστικά των κοινωνιών μέσα από τον κυρίαρχο λόγο. Αντιφάσεις όπως το να πεινάει ή να ζει ζωή σκλάβων το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού και από την άλλη να πνίγεται στο χρήμα και στη χλιδή μία πολύ μικρή μερίδα του. Ή όπως το να μην υπάρχουν δουλειές για τον κόσμο, όταν ο κόσμος είναι κατεστραμμένος και θέλει τόση πολλή δουλειά για να φτιαχτεί.
Η κουλτούρα αυτή του αγώνα ζει μέσα σε ομάδες και συλλογικότητες που αποτελούν κύτταρα της οργάνωσης της αντίστασης των «από κάτω» στην επίθεση των «από πάνω». Αντιμάχεται το φασισμό, όπως και κάθε μορφή φόβου και μίσους. Βάζει, ακόμα, τα πρώτα λιθαράκια για τη δημιουργία μιας νέας, δίκαιης κοινωνίας, που θα σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη και θα την αξιοποιεί στο έπακρο προκειμένου να προοδεύσει.
Στην περίοδο που ζούμε, όπου η πραγματική φύση των πραγμάτων γύρω μας έχει αρχίσει και γίνεται παραπάνω από εμφανής, οφείλουμε να απορρίψουμε το πρότυπο του ανθρώπου που συμβιβάζεται με την κυρίαρχη κουλτούρα, αλλά και την αναπαράγει. Οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι των καιρών και να χτίσουμε το πολιτιστικό αντιπαράδειγμα που θα γκρεμίσει κάθε υπόλειμμα της κουλτούρας που μας υποτιμά και να πάρουμε επιτέλους όλα όσα μας ανήκουν!
