Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ‘’ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ’’

Στις πρό­σφα­τες εκλο­γές, είναι σε όλους γνω­στό, ότι το εκλο­γι­κό σώμα δη­μιούρ­γη­σε ένα υπο­στη­ρι­κτι­κό μέ­τω­πο κατά πολύ ευ­ρύ­τε­ρο από τον χώρο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η ιδε­ο­λο­γι­κή απεύ­θυν­ση ήταν πολύ με­γα­λύ­τε­ρη από την ιδε­ο­λο­γι­κή κά­λυ­ψη. Και έγινε απο­δε­κτή. Όπως απο­δε­κτή έγινε και η νέα κυ­βέρ­νη­ση από ένα ακόμα ευ­ρύ­τε­ρο τμήμα του λαού. Έτσι η απο­δο­χή φθά­νει σε πο­σο­στά πρω­τό­γνω­ρα που ξαφ­νιά­ζουν.

            Συ­νει­δη­το­ποιού­με , ότι εκτός από την απο­κα­τά­στα­ση της λαϊ­κής αξιο­πρέ­πειας, υπε­ρη­φά­νειας κλπ, έχει συ­ντε­λε­στεί και η απο­κα­τά­στα­ση της δομής της πο­λι­τι­κής. Γιατί η απα­ξί­ω­ση πο­λι­τι­κής, συν­δι­κα­λι­σμού κλπ είχε σχε­δια­στεί επι­με­λώς και εφαρ­μο­στεί συ­στη­μα­τι­κά επί σειρά δε­κα­ε­τιών.

Βλέ­που­με επί­σης την κι­νη­μα­τι­κή θέ­λη­ση του ελ­λη­νι­κού λαού που τόσο είχε κα­τη­γο­ρη­θεί για αδια­φο­ρία.

Δι­καιω­θή­κα­με λοι­πόν, όσοι υπο­στη­ρί­ζα­με ότι τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών του 2012 και των ευ­ρω­ε­κλο­γών του 2014, εξέ­φρα­ζαν κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή. Απλά η φαι­νο­με­νι­κή αδια­φο­ρία ήταν απο­τέ­λε­σμα της επί­μο­νης προ­σπά­θειας απα­ξί­ω­σης της πο­λι­τι­κής ζωής, όπως αυτή εκ­φρα­ζό­ταν από τα δια­πλε­κό­με­να και διε­φθαρ­μέ­να κόμ­μα­τα εξου­σί­ας. Η γνω­στή ρήση των Ισπα­νών ‘’ μη φω­νά­ζε­τε γιατί θα ξυ­πνή­σου­με τους Έλ­λη­νε­ς’’, πόσο άδικη ήταν. Το ξέ­σπα­σμα στις πλα­τεί­ες τότε και τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών του 2012 τους διέ­ψευ­σαν πα­νη­γυ­ρι­κά.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ει­σέ­πρα­ξε αυτή την κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή. Γιατί πα­ρέ­μει­νε στην κρίση, στα­θε­ρός στις θέ­σεις του : στην οι­κο­νο­μία, την υγεία, τήν παι­δεία, την απα­σχό­λη­ση, την ανά­πτυ­ξη κλπ. Πα­ρέ­μει­νε στα­θε­ρός στην υπο­στή­ρι­ξη του σε όλες τις λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις : ΕΡΤ, Σκου­ριές, με­τα­νά­στες, κα­θα­ρί­στριες, υπό­θε­ση Ρω­μα­νού πρό­σφα­τα κλπ. Και έτσι φτά­σα­με σε αυτά τα πρω­τό­γνω­ρα και αδιαμ­φι­σβή­τη­τα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα και την κυ­βέρ­νη­ση της ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑΣ.

            Και ναι η κυ­βέρ­νη­ση, για να έχει τα επι­θυ­μη­τά απο­τε­λέ­σμα­τα, χρειά­ζε­ται την συμ­με­το­χή, την ενερ­γό υπο­στή­ρι­ξη με­γά­λου λαϊ­κού τμή­μα­τος. Χρειά­ζε­ται με­γά­λο υπο­στη­ρι­κτι­κό μέ­τω­πο. Και το είχε στις εκλο­γές. Και το έχει και διο­γκού­με­νο και τώρα. Όμως όλοι οι πο­λί­τες και αυτοί που πρό­σκει­νται στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και όλοι που ψή­φι­σαν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και όλοι που υπο­στη­ρί­ζουν τόσο έν­θερ­μα την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μα όλοι, οι τόσοι και τόσο πολ­λοί, γνω­ρί­ζουν συ­νει­δη­τά, ότι ψή­φι­σαν και υπο­στη­ρί­ζουν την ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ. Δεν υπάρ­χουν ούτε αμ­φι­βο­λί­ες ούτε ψευ­δαι­σθή­σεις για αυτό.

Και εμείς αυτήν την μο­να­δι­κή, παλ­λαϊ­κή επί­γνω­ση, μην την χα­ρί­σου­με. Μην αρ­χί­σου­με τους συμ­ψη­φι­σμούς, μην την χα­ρα­μί­σου­με όπως τόσες φορές έχει γίνει στο πα­ρελ­θόν. Είναι η ευ­και­ρία της ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑΣ. Η ευ­και­ρία να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ο λαός μας, να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με όλοι μας ότι η ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ είναι δίπλα μας. Είναι αυτή που μας εκ­φρά­ζει. Αυτή που διεκ­δι­κεί τα δι­καιώ­μα­τα μας, τα τα­ξι­κά και κοι­νω­νι­κά. Να δια­ψεύ­σου­με τους φό­βους που δη­μιούρ­γη­σε μια πο­λύ­χρο­νη αντι­λαϊ­κή προ­πα­γάν­δα. Να ξα­να­πά­ρει η ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ την ιδε­ο­λο­γι­κή της ηγε­μο­νία. Την θέση που της ται­ριά­ζει.

Δεν χρειά­ζε­ται να κα­λυ­πτό­μα­στε πίσω από ‘’ε­θνι­κό μέ­τω­πο­’’ ή ‘’πα­τριω­τι­κό μέ­τω­πο­’’, για να μην φο­βη­θεί ο κό­σμος. Τους δι­κούς μας φό­βους φο­βό­μα­στε. Ναι ‘’μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­α­ς’’ αλλά γύρω και με σπον­δυ­λι­κή στήλη της ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ.

            Αυτή η δυ­να­μι­κή συ­νει­δη­το­ποί­η­ση του λαού έχει ήδη συ­ντε­λε­στεί. Το βλέ­που­με στην πλα­τεία : τα μάτια δεν είναι ορ­γι­σμέ­να αλλά χα­ρού­με­να, τα ση­κω­μέ­να χέρια δεν κι­νού­νται απει­λη­τι­κά αλλά ανοί­γουν σαν σε αγκα­λιά, τα χείλη δεν είναι σφιγ­μέ­να αλλά πα­νη­γυ­ρί­ζουν. Δεν υπάρ­χει φόβος, τα­πεί­νω­ση, ντρο­πή. Σαν να ξε­δι­ψά­σα­με, σαν να ξα­να­α­να­πνεύ­σα­με. Φαί­νο­νται λόγια. Είναι όμως η αλή­θεια που την νιώ­σα­με ΟΛΟΙ.

            Όμως για να μην φύγει ο εν­θου­σια­σμός, για να εξα­κο­λου­θή­σει η συ­σπεί­ρω­ση γύρω από την ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ θα πρέ­πει να εί­μα­στε σε εγρή­γορ­ση.

Θα πρέ­πει να ανα­βαθ­μί­σου­με το κόμμα μας με δυ­νά­μω­μα της εσω­τε­ρι­κής μας δη­μο­κρα­τί­ας. 

Θα πρέ­πει οι ορ­γα­νώ­σεις μας να συν­δια­λα­γούν, να ενερ­γο­ποι­η­θούν, να ανα­πτύ­ξουν πρω­το­βου­λί­ες.

Τώρα είναι η με­γά­λη πρό­κλη­ση. Το κόμμα να γίνει κόμμα μελών, με έντο­νη δρα­στη­ριό­τη­τα και όχι μόνο των στε­λε­χών. Και όπως έχει πολ­λές φορές λε­χθεί και απο­τε­λεί ανά­γκη, εναλ­λα­γή στις δομές, με δια­φύ­λα­ξη του με­γά­λου μας ατού, της πο­λι­τα­σι­κό­τη­τάς μας, αλλά και με στή­ρι­ξη των ει­λημ­μέ­νων απο­φά­σε­ων.

            Ο αγώ­νας στον ‘’λάκ­κο των λε­ό­ντω­ν’’ τώρα ξε­κί­νη­σε. Καλός ο εν­θου­σια­σμός αλλά τί­πο­τε δεν μπο­ρεί να υπο­κα­τα­στή­σει το κόμμα. Όχι σε­χτα­ρι­στι­κά  αλλά σαν στα­θε­ρή συ­νει­δη­τή υπο­στη­ρι­κτι­κή δύ­να­μη. Καλός ο εν­θου­σια­σμός αλλά στα δύ­σκο­λα είναι απα­ραί­τη­το το κόμμα. Εύ­χο­μαι να μην απο­δει­χθεί.