Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Έχει με­γά­λη ση­μα­σία για την αρι­στε­ρά η απο­κά­λυ­ψη της αλή­θειας για τις με­γά­λες “εθνι­κές εορ­τές” τις οποί­ες η άρ­χου­σα τάξη χρη­σι­μο­ποιεί -αφού  έχει πλα­στο­γρα­φή­σει,πα­ρα­ποι­ή­σει με μύ­θους και ψέ­μα­τα τα ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα- για να ενι­σχύ­σει τον εθνι­κι­σμό και τον μι­λι­τα­ρι­σμό, για να ευ­νου­χί­σει την τα­ξι­κή πάλη στο όνομα της “εθνι­κής ενό­τη­τας” για να δη­μιουρ­γή­σει τον άν­θρω­πο δο­λο­φό­νο για τον επερ­χό­με­νο πό­λε­μο, με στόχο την υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου. Επει­δή σύμ­φω­να με το Λένιν: “Ο κα­πι­τα­λι­σμός γεννά τον πό­λε­μο όπως το σύν­νε­φο την μπόρα.”

Είναι κα­θή­κον της αρι­στε­ράς και ως ένα βαθμό το κάνει, να απο­δο­μή­σει την εθνι­κι­στι­κή μυ­θο­λο­γία με την οποία η άρ­χου­σα τάξη δια­πο­τί­ζει τις μάζες από τα γεν­νο­φά­σκια τους και με την απο­κα­τά­στα­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας να απο­κα­λύ­ψει τον πραγ­μα­τι­κό ρόλο της στον ελ­λη­νο-ιτα­λι­κό πό­λε­μο.

Η απο­δό­μη­ση της εθνι­κι­στι­κής μυ­θο­λο­γί­ας, που έχου­με συ­νη­θί­σει να την θε­ω­ρού­με “αυ­το­νό­η­τη” θα απο­κα­λύ­ψει τις πραγ­μα­τι­κές αι­τί­ες του πο­λέ­μου, πράγ­μα που θα ενι­σχύ­σει την τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση και τον διε­θνι­σμό.

Στον τομέα αυτό την αρι­στε­ρά την πε­ρι­μέ­νει πολύ ιδε­ο­λο­γι­κή δου­λειά απέ­να­ντι στις λαϊ­κές μάζες, μα πριν απ' όλα σε σχέση με τον εαυτό της, όπου μέσα από την ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή των πο­λέ­μων θα χρεια­στεί να επι­ση­μά­νει τα τρα­γι­κά λάθη της, γιατί ήταν η λα­θε­μέ­νη πο­λι­τι­κή της αρι­στε­ράς που επέ­τρε­ψε στο κε­φά­λαιο να προ­χω­ρή­σει στους δύο πα­γκό­σμιους πο­λέ­μους, με εκα­τομ­μύ­ρια νε­κρούς  και σα­κά­τη­δες ερ­γά­τες αγρό­τες και νε­ο­λαί­ους. Στον 1ο πα­γκό­σμιο ήτανε η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, που στο όνομα της εθνι­κής ενό­τη­τας πού­λη­σε το διε­θνι­σμό ψη­φί­ζο­ντας τις πο­λε­μι­κές δα­πά­νες και στον 2ο ήτανε η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία μεν αλλά κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο έπαι­ξε για τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό των μαζών η Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνής(ΚΔ) με “τις αλ­λε­πάλ­λη­λες, εξε­λισ­σό­με­νες και αλ­λη­λο­συ­γκρουό­με­νες σχε­τι­κές  απο­φά­σεις- οδη­γί­ες...”[1] της.

                                                                      * * *

Το πρώτο που έχου­με να πα­ρα­τη­ρή­σου­με είναι το πα­ρά­δο­ξο, αλλά όχι ανε­ξή­γη­το γε­γο­νός, ότι εί­μα­στε η μο­να­δι­κή χώρα στην Ευ­ρώ­πη που γιορ­τά­ζου­με την έναρ­ξη των πο­λε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων 28η Οκτώ­βρη -και μά­λι­στα ένα πό­λε­μο που τον χά­σα­με στο τέ­λος- και όχι την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τους ναζί φα­σί­στες. Όλη η Ευ­ρώ­πη γιορ­τά­ζει με αργία την ορι­στι­κή ήττα των ναζί στις 9 του Μάη!! Θα μπο­ρού­σα­με να γιορ­τά­ζα­με την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αθή­νας, της Θεσ­σα­λο­νί­κης, της Ελ­λά­δας!! Όμως δεν συμ­βαί­νει αυτό, επει­δή η αντί­στα­ση και η απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελ­λά­δας ήταν έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, των λαϊ­κών μαζών με ερ­γα­τι­κό τα­ξι­κό πρό­ση­μο!! Επει­δή η άρ­χου­σα τάξη, το κε­φά­λαιο, δεν είχε καμιά σχέση με την αντί­στα­ση και κατά συ­νέ­πεια με την  απε­λευ­θέ­ρω­ση. Ήταν απού­σα ή συ­νερ­γά­της των φα­σι­στι­κών κα­το­χι­κών δυ­νά­με­ων, χτύ­πη­σε την αντί­στα­ση, σιώ­πη­σε και πε­ρί­με­νε!

Η αλή­θεια είναι ότι το γιορ­τα­σμό της 28ης τον ξε­κί­νη­σε το ΕΑΜ το 1941. Ζή­τη­σε ο χαι­ρε­τι­σμός εκεί­νη την ημέρα να είναι “ΤΣΑ­ΡΟΥ­ΧΙ-ΕΑΜ” και απο­φα­σί­στη­κε να γιορ­τα­στεί με εκ­δη­λώ­σεις στις συ­νοι­κί­ες. Γρά­φτη­καν συν­θή­μα­τα στους τοί­χους και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Σύ­νταγ­μα συ­γκέ­ντρω­ση φοι­τη­τών και νε­ο­λαί­ων σύ­ντο­μη, για να απο­φύ­γουν πι­θα­νή σύ­γκρου­ση με τις κα­το­χι­κές δυ­νά­μεις. Τότε ήταν πράξη αντί­στα­σης του λαού και επι­βάλ­λο­νταν να γίνει, τώρα εξυ­πη­ρε­τεί τους στό­χους της άρ­χου­σας τάξης.

Η 28η βο­λεύ­ει γιατί τους έδινε και ως ένα βαθμό συ­νε­χί­ζει να τους δίνει την δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρου­σιά­ζουν τον Με­τα­ξά με­γά­λο πα­τριώ­τη που είπε το “ΟΧΙ”, γιατί η επί­θε­ση των Ιτα­λών δη­μιούρ­γη­σε εθνι­κές αυ­τα­πά­τες και προ­σω­ρι­νή συ­σπεί­ρω­ση στην δι­κτα­το­ρι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Γιατί ο Ζα­χα­ριά­δης  με το πε­ρι­βό­η­το πρώτο γράμ­μα του (θα ανα­φερ­θού­με πα­ρα­κά­τω διε­ξο­δι­κά γι αυτό) ζή­τη­σε από τους αρι­στε­ρούς “Στον πό­λε­μο αυτό που διευ­θύ­νει η κυ­βέρ­νη­ση του Με­τα­ξά όλοι μας πρέ­πει να δώ­σου­με όλες μας τις δυ­νά­μεις δίχως επι­φύ­λα­ξη”  να πο­λε­μή­σουν κάτω από ξένη τα­ξι­κή ση­μαία. Γιατί είχε πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η εθνι­κή ενό­τη­τα και μά­λι­στα μο­νο­με­ρώς μια και η κυ­βέρ­νη­ση του Με­τα­ξά, πιστή στο τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον του κε­φα­λαί­ου δεν έδωσε αμνη­στία στους πο­λι­τι­κούς κρα­τού­με­νους και δεν δί­στα­σε μετά την ήττα να τους πα­ρα­δώ­σει στους φα­σί­στες Γερ­μα­νο-Ιτα­λούς. Γιατί είχε εμπε­δώ­σει κα­λύ­τε­ρα από την ηγε­σία του ΚΚΕ το σύν­θη­μα του Καρλ Λή­μπνε­χτ ότι: “Ο εχθρός είναι στη χώρα μας”!!

     Οι θέ­σεις της αρι­στε­ράς για τον χα­ρα­κτή­ρα του 2ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου

Ο ελ­λη­νοϊ­τα­λι­κός πό­λε­μος ήταν μέρος του 2ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου. Θε­ω­ρού­με ανα­γκαίο να ανα­φερ­θού­με  για λίγο στην πο­λι­τι­κή της αρι­στε­ράς κατά  την πε­ρί­ο­δο του 2ου πα­γκο­σμί­ου και πριν, επει­δή κα­θό­ρι­σε τα μέ­γι­στα την πο­λι­τι­κή της στον ελ­λη­νοϊ­τα­λι­κό και την αντί­στα­ση.

Η βα­σι­κή αιτία του 2ου πα­γκό­σμιου πό­λε­μου,-ο οποί­ος ξε­κί­νη­σε τιν1η Σε­πτέμ­βρη του 1939 με την επί­θε­ση της Γερ­μα­νί­ας στην Πο­λω­νία- όπως και αυτή του­1ου, ήταν για το ξα­να­μοί­ρα­σμα των αγο­ρών από τους ιμπε­ρια­λι­στές, οι “πει­να­σμέ­νοι” ενά­ντια στους “χορ­τά­τους.” Πάνω σ' αυτό το ζή­τη­μα η αρι­στε­ρά είχε θε­με­λια­κές δια­φο­ρές. Οι “Χορ­τά­τοι” είχαν την δυ­να­τό­τη­τα εξ αι­τί­ας της υπε­ρεκ­με­τά­λευ­σης των αποι­κιών να προ­σφέ­ρουν ψί­χου­λα στις λαϊ­κές μάζες των χωρών τους και αυτό τους έδινε την δυ­να­τό­τη­τα να δια­τη­ρούν την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία. Αντί­θε­τα οι “πει­να­σμέ­νοι” Γερ­μα­νία και Ιτα­λία έχο­ντας κιν­δυ­νεύ­σει από των επα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των λαϊ­κών μαζών εί­χα­νε συ­ντρί­ψει το κί­νη­μα με την βο­ή­θεια της αρι­στε­ράς, επι­βάλ­λο­ντας στυ­γνά δι­κτα­το­ρι­κά-φα­σι­στι­κά κα­θε­στώ­τα.

Η 4η Διε­θνής και οι ορ­γα­νώ­σεις της,-όχι όλες- πιστή στη Λε­νι­νι­στι­κή γραμ­μή θε­ω­ρού­σε ότι: “Η άμεση αιτία του ση­με­ρι­νού πο­λέ­μου είναι ο αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα στις πα­λιές πλού­σιες αποι­κια­κές αυ­το­κρα­το­ρί­ες, τη Με­γά­λη Βρε­τα­νία και τη Γαλ­λία και τους αρ­γο­πο­ρη­μέ­νους ιμπε­ρια­λι­στές πλια­τσι­κο­λό­γους, τη Γερ­μα­νία και την Ιτα­λία.”[2]

Επί­σης δια­κή­ρυ­ξε ότι: “Είναι τε­ρα­τώ­δες ψέμα ότι ο πό­λε­μος θα γίνει ανά­με­σα στα “φι­λει­ρη­νι­κά”και τα “φι­λο­πό­λε­μα” έθνη, γιατί ο πό­λε­μος είναι σύμ­φυ­τος με τον ίδιο τον κα­πι­τα­λι­σμό και κάθε κα­πι­τα­λι­στι­κό έθνος έχει μπει στον πα­ρά­λο­γο δρόμο των εξο­πλι­σμών.

“Είναι τε­ρα­τώ­δες ψέμα να λέει κα­νείς ότι ο πό­λε­μος θα γίνει ανά­με­σα στις “δη­μο­κρα­τι­κές”και τις “δι­κτα­το­ρι­κές”χώρες, γιατί οι “δη­μο­κρα­τί­ες” έχουν ήδη συμ­μα­χή­σει με πολ­λούς δι­κτά­το­ρες και όταν ξε­σπά­σει ο πό­λε­μος, το πρώτο θύμα θα είναι τα δη­μο­κρα­τι­κά και συ­νταγ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα που είναι ήδη πλα­τιά υπο­νο­μευ­μέ­να στις “φι­λει­ρη­νι­κές χώρες.”[3]

Προ­πα­γάν­δι­ζε τον ντε­φέ­τι­σμό και την με­τα­τρο­πή του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου σε εμ­φύ­λιο για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της άρ­χου­σας τάξης. Επί­σης κα­λού­σε στην υπε­ρά­σπι­ση της ΕΣΣΔ (πράγ­μα για το οποίο υπήρ­χε μειο­ψη­φι­κή δια­φω­νία). Οι μι­κρές της δυ­νά­μεις των ορ­γα­νώ­σε­ων, η τυ­πι­κή φορ­μα­λι­στι­κή αφο­μοί­ω­ση των δια­κη­ρύ­ξε­ων της 4ης Διε­θνούς, τους οδή­γη­σαν σε λάθη που , δεν τους επέ­τρε­ψαν να κά­νουν κτήμα των μαζών τις επα­να­στα­τι­κές Λε­νι­νι­στι­κές θέ­σεις για τον πό­λε­μο.

Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία είχε ήδη από τον 1ο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο τα­χθεί  στην υπη­ρε­σία της εθνι­κής αστι­κής τάξης γι αυτό καλ­λιερ­γού­σε τον εθνι­κι­σμό και κα­λού­σε τις λαϊ­κές μάζες στην υπε­ρά­σπι­ση της πα­τρί­δας. Στον 2ο πα­γκό­σμιο τά­χθη­κε ανα­φαν­δόν στο πλευ­ρό των “δη­μο­κρα­τών” Ιμπε­ρια­λι­στών.

Η Κο­μι­ντέρν το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στοι­χείο της πο­λι­τι­κής της πάνω στο θέμα του πο­λέ­μου μετά το 1927 και την κυ­ριαρ­χία του Στά­λιν και της γρα­φειο­κρα­τι­κής κά­στας στο ΚΚΣΕ και την ΚΔ, ήταν η με­τα­τό­πι­ση με με­γά­λη ευ­κο­λία από την μια θέση στην άλλη, την εντε­λώς αντί­θε­τη, ανά­λο­γα με την εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και τις συμ­μα­χί­ες της ΕΣΣΔ ,με τα ΚΚ  να ακο­λου­θούν χωρίς ου­σια­στι­κές αντι­δρά­σεις. Τα απα­νω­τά ζικ-ζακ είχαν σαν απο­τέ­λε­σμα την σύγ­χυ­ση  των μελών και των στε­λε­χών των ΚΚ και των λαϊ­κών μαζών, πράγ­μα, που έφερε τα τρα­γι­κά λάθη, που έφτα­σαν στα όρια της προ­δο­σί­ας (βλέπε Βάρ­κι­ζα).

Το 6ο Συ­νέ­δριο της ΚΔ (17 Ιού­λη-1Σε­πτέμ­βρη 1928), “κά­λε­σε τους κο­μου­νι­στές, στην πε­ρί­πτω­ση που θα ξε­σπά­σει ιμπε­ρια­λι­στι­κός πό­λε­μος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πό­λε­μος, να κα­θο­δη­γού­νται από το πρό­γραμ­μα των Μπολ­σε­βί­κων στα χρό­νια του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου. Βα­σι­κό ση­μείο αυτού του προ­γράμ­μα­τος ήταν η με­τα­τρο­πή του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου σε εμ­φύ­λιο του προ­λε­τα­ριά­του κατά της αστι­κής τάξης.”[4] Υπογρ δική μας)

Η θέση αυτή κρα­τή­θη­κε μέχρι και την άνοδο του Χί­τλερ στην εξου­σία, μαζί βέ­βαια με την τρα­γι­κή  για την ενό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος θέση ότι  ο φα­σι­σμός και η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία είναι “δί­δυ­μα αδέλ­φια”.  Είναι η 3η πε­ρί­ο­δος!

Μετά ήρθε το  7ο Συ­νέ­δριο της ΚΔ (25 Ιού­λη-21 Αυ­γού­στου 1935) όπου άνοι­ξε την πε­ρί­ο­δο των αντι­φα­σι­στι­κών-λαϊ­κών με­τώ­πων  με τα “δη­μο­κρα­τι­κά” κόμ­μα­τα του κε­φα­λαί­ου και η επι­δί­ω­ξη συμ­μα­χιών με τους “δη­μο­κρά­τες” Αγ­γλο­γάλ­λους ιμπε­ρια­λι­στές.

[Στα ντο­κου­μέ­ντα του 7ου Συ­νε­δρί­ου της ΚΔ ήταν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τα πα­ρα­κά­τω:

“ Αυτόν τον καιρό, οι ερ­γα­ζό­με­νες μάζες σε μια σειρά κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες έχουν να δια­λέ­ξουν, συ­γκε­κρι­μέ­να όχι ανά­με­σα στην προ­λε­τα­ρια­κή δι­κτα­το­ρία και την αστι­κή δη­μο­κρα­τία, αλλά ανά­με­σα στην αστι­κή δη­μο­κρα­τία και το φα­σι­σμό.”[5] ] (Υπογρ δική μας)

Σχο­λιά­ζο­ντας το τμήμα ιστο­ρί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ- το οποίο έχει συγ­γρά­ψει το Βι­βλίο “Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πό­λε­μο 1940-1941”- γρά­φει: [Έτσι το 7ο Συ­νέ­δριο της ΚΔ δια­μόρ­φω­σε στρα­τη­γι­κή που προ­σα­να­τό­λι­ζε τα ΚΚ στη σύ­μπρα­ξη με τη μία ιμπε­ρια­λι­στι­κή πλευ­ρά, τη λε­γό­με­νη δη­μο­κρα­τι­κή, ενα­ντί­ον της άλλης, της φα­σι­στι­κής. Εκ των πραγ­μά­των η νέα στρα­τη­γι­κή της ΚΔ ωθού­σε να διε­ξά­γε­ται η πάλη του κομ­μου­νι­στι­κού και ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος υπό ξένη ση­μαία.

Ακόμα το 7ο Συ­νέ­δριο εξέ­τα­σε τη δυ­να­τό­τη­τα να δη­μιουρ­γη­θούν ενιαία μα­ζι­κά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης σε κάθε χώρα, δη­λα­δή να συ­νε­νω­θούν τα ΚΚ με τα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά, υπό τους όρους ότι τα τε­λευ­ταία θα ανα­γνώ­ρι­ζαν την ανά­γκη της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής της αστι­κής τάξης και την εγκα­θί­δρυ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του. Αυτή η εκτί­μη­ση -δυ­να­τό­τη­τα απέρ­ρεε από το ότι σύμ­φω­να με το 7ο Συ­νέ­δριο, είχε αρ­χί­σει η προ­σέγ­γι­ση “...της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας με τις ιδε­ο­λο­γι­κές θέ­σεις των κομ­μου­νι­στών.”] [6] (Υπογρ δική μας)

Ο Το­λιά­τι στην ει­σή­γη­σή του στο συ­νέ­δριο σχε­τι­κά με τον επερ­χό­με­νο ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο και τους στό­χους της ΚΔ επι­ση­μαί­νει:

“Η νίκη του γερ­μα­νι­κού εθνι­κο­σο­σια­λι­σμού είναι η πιο επι­θε­τι­κή μορφή φα­σι­σμού, δεν είναι απλώς η νίκη ενός κόμ­μα­τος με βάση τον ωμό σο­βι­νι­σμό και με άμεσο στόχο την έναρ­ξη του πο­λέ­μου. Είναι η νίκη ενός κόμ­μα­τος το οποίο ξε­κά­θα­ρα δη­λώ­νει ότι ο άμε­σος στό­χος του είναι να φέρει σε πέρας έναν αντε­πα­να­στα­τι­κό πό­λε­μο ενά­ντια στη Σο­βιε­τι­κή Ένωση...”[7] (Υπογρ δική μας)

Και μετά από τις απο­τυ­χη­μέ­νες προ­σπά­θειες της ΕΣΣΔ να συ­νά­ψει συμ­φω­νία με τους Αγ­γλο­γά­λους -οι οποί­οι αρ­νού­νταν με διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα μια συμ­φω­νία ενά­ντια στον Χί­τλερ, γιατί την ίδια στιγ­μή έκα­ναν ανοι­κτές(Συμ­φω­νία του Μο­νά­χου) και μυ­στι­κές συμ­φω­νί­ες μαζί του  πε­ρι­μέ­νο­ντας την επί­θε­ση των Ναζί ενά­ντια στην ΕΣΣΔ. Πράγ­μα που τους εξυ­πη­ρε­τού­σε γιατί από τη μια θα εξό­ντω­νε το πρώτο ερ­γα­τι­κό (έστω και γρα­φειο­κρα­τι­κό) κρά­τος και από την άλλη θα εξα­σθέ­νι­ζε τον επι­κίν­δυ­νο αντα­γω­νι­στή τους , τον οποίο στην συ­νέ­χεια μπο­ρού­σαν εύ­κο­λα να νι­κή­σουν.  Η  ΕΣΣΔ  δέ­χτη­κε πρό­τα­ση του  Χί­τλερ και προ­χώ­ρη­σε σε συμ­φω­νία μη επί­θε­σης με τους Ναζί, το πε­ρί­φη­μο “Σύμ­φω­νο Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τωφ,” στις 23 Αυ­γού­στου 1939.

Μετά από αυτή τη συμ­φω­νία η γραμ­μή της ΚΔ για τον πό­λε­μο, χωρίς ως συ­νή­θως δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες,τρο­πο­ποι­ή­θη­κε. Τα ΚΚ εξε­πλά­γην-χά­σα­νε τον μπού­σου­λα κοι­νώς- μα­θαί­νο­ντας από τον διε­θνή τύπο για την συμ­φω­νία.

Αλλά, στις 8 του Σε­πτέμ­βρη 1939 δη­λα­δή 15 μέρες μετά την υπο­γρα­φή του συμ­φώ­νου από τους υπουρ­γούς εξω­τε­ρι­κών των δύο χωρών, και αφού είχε ξε­κι­νή­σει ο πό­λε­μος την 1 Σε­πτέμ­βρη με την επί­θε­ση και την κα­τά­λη­ψη της μισής Πο­λω­νί­ας, στάλ­θη­κε η γραμ­μή (οδη­γία) υπο­γραμ­μέ­νη από τον Γκ Ντι­μι­τρόφ:

“Ο παρών πό­λε­μος είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κός και άδι­κος, για τον οποίο είναι εξ ίσου υπεύ­θυ­νη η αστι­κή τάξη όλων των εμπό­λε­μων χωρών. Αυτόν τον πό­λε­μο δεν μπο­ρούν να τον στη­ρί­ζουν σε καμιά χώρα ούτε η ερ­γα­τι­κή τάξη, ούτε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα.

“Ο πό­λε­μος άλ­λα­ξε κατά τρόπο ρι­ζι­κό την κα­τά­στα­ση: η διά­κρι­ση των κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών σε φα­σι­στι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά έχει πλέον απο­λέ­σει την προη­γού­με­νη της ση­μα­σία.”[8] (Υπογρ δική μας)

Πιο κα­θα­ρά η ΚΔ στις 19 και 20 Οκτώ­βρη του 1939 καλεί τα ΚΚ:

“Να διε­ξά­γουν ιδε­ο­λο­γι­κό αγώνα ενα­ντί­ον... της υπο­στή­ρι­ξης του μύθου για τον αντι­φα­σι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου...”[9]

Ζητά από τα ΚΚ να άρουν την υπο­στή­ρι­ξή τους στους “δη­μο­κρά­τες” ιμπε­ρια­λι­στές και στις κυ­βερ­νή­σεις των χωρών ,που βρί­σκο­νταν σε συμ­μα­χία με τους Αγ­γλο­γά­λους. Και καλά κά­να­νε αν το πράγ­μα έμενε εκεί, θα ήταν μια σωστή το­πο­θέ­τη­ση, αλλά όπως θα δούμε πα­ρα­κά­τω από τις δη­λώ­σεις της γρα­φειο­κρα­τι­κής κλί­κας και του ίδιου του Στά­λιν, έφτα­σαν στο ση­μείο να καλ­λιερ­γούν αυ­τα­πά­τες για το φα­σι­σμό και τους Ναζί στις μάζες!

[Η Σο­βιε­τι­κή Ένωση όχι μόνο άλ­λα­ξε τη γραμ­μή του 7ου Συ­νε­δρί­ου, αλλά σχε­δόν γί­νε­ται φι­λι­κή προς τη Γερ­μα­νία. Στο ημε­ρο­λό­γιό του ο Δη­μη­τρόφ, στις 24 Δε­κεμ­βρί­ου γρά­φει:

“Στην Πράβ­ντα δη­μο­σιεύ­τη­καν οι απα­ντή­σεις του Στά­λιν στα συγ­χα­ρη­τή­ρια μη­νύ­μα­τα των ξένων κρα­τών:

Απά­ντη­ση στο Χί­τλερ

Σας πα­ρα­κα­λώ να δε­χτεί­τε την ευ­γνω­μο­σύ­νη μου για τα συγ­χα­ρη­τή­ρια και τις ευ­χα­ρι­στί­ες μου για τις καλές ευχές σας προς τους Λαούς της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης.

Απά­ντη­ση στο Ρί­μπε­ντροπ

Σας ευ­χα­ρι­στώ κύριε υπουρ­γέ, για τα συγ­χα­ρη­τή­ρια. Η φιλία με­τα­ξύ των λαών της Γερ­μα­νί­ας και της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης, που έχει δε­σμούς αί­μα­τος έχει κάθε λόγο να είναι μακρά και δυ­να­τή.” [10] (Υπογρ δική μας)

Πράγ­μα­τι είχαν δε­σμούς αί­μα­τος από τα εκα­τομ­μύ­ρια νε­κρών του 1ου πα­γκό­σμιου και από τα πλέον των 20 εκα­τομ­μυ­ρί­ων νε­κρών του 2ου!! Κατά τα άλλα ο “με­γά­λος τι­μο­νιέ­ρης” έκανε τη συμ­φω­νία με τον Χί­τλερ για να προ­ε­τοι­μα­στεί η Σο­βιε­τι­κή Ένωση και ο Λαός της, να αντι­με­τω­πί­σουν τος Ναζί!! Ήθελε να ανα­στή­σει τον Του­χα­τσέφ­σκυ και τις εκα­το­ντά­δες λα­μπρούς αξιω­μα­τι­κούς ,που εξό­ντω­σε πριν από λίγα χρό­νια, την ίδια στιγ­μή που εκτι­μού­σε ότι ο Χί­τλερ θα επι­τί­θο­νταν κύρια στην ΕΣΣΔ!! Είναι και­ρός αγα­πη­τοί μου κου­κου­έ­δες δια­γραμ­μέ­νοι και μη να αφή­σε­τε τον μύθο της “προ­ε­τοι­μα­σί­ας.”

Όμως η πο­λι­τι­κή ξε­φτί­λα του στα­λι­νι­σμού δεν έχει όρια, η προ­σέγ­γι­ση που έκανε στα φα­σι­στα­ριά είναι απί­στευ­τη, έχει και συ­νέ­χεια που αξί­ζει να την πα­ρου­σιά­σου­με:

[“... ο Μο­λό­τοφ πρό­ε­δρος του Συμ­βου­λί­ου των Επι­τρό­πων του Λαού και Επί­τρο­πος των Εξω­τε­ρι­κών Υπο­θέ­σε­ων, σ' ένα λόγο του στο Ανώ­τα­το Σο­βιέτ πα­ρου­σί­α­σε τη Γερ­μα­νία ότι βρι­σκό­ταν “στη θέση του κρά­τους που πα­σχί­ζει για το συ­ντο­μό­τε­ρο τερ­μα­τι­σμό του πο­λέ­μου και για την ει­ρή­νη, ενώ η Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία, που μέχρι χτες ακόμα δια­μαρ­τύ­ρο­νταν ενά­ντια στην επι­δρο­μή (σ.σ  στην Πο­λω­νία) είναι υπέρ της συ­νέ­χι­σης του πο­λέ­μου και αντι­τί­θε­νται στη σύ­να­ψη ει­ρή­νης. Οι ρόλοι όπως βλέ­πε­τε αλ­λά­ζουν.

“Στον ίδιο λόγο ο Μο­λό­τοφ εγκω­μί­α­σε τις νέες σχέ­σεις ανά­με­σα στη Γερ­μα­νία και την ΕΣΣΔ: Οι  σχέ­σεις μας με την Γερ­μα­νία έχουν βελ­τιω­θεί ρι­ζι­κά. Εδώ, η εξέ­λι­ξη έχει προ­χω­ρή­σει προς την κα­τεύ­θυν­ση της ενί­σχυ­σης των φι­λι­κών σχέ­σε­ων, διευ­ρύ­νο­ντας την πρα­κτι­κή συ­νερ­γα­σία ( Η συ­νερ­γα­σία ήτανε στο μυαλό των στα­λι­νι­κών και όχι του Χί­τλερ) και δί­νο­ντας στην Γερ­μα­νία πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη, στις προ­σπά­θειές της για την ει­ρή­νη. Πά­ντο­τε υπο­στη­ρί­ζα­με ότι μια ισχυ­ρή Γερ­μα­νία είναι απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για διαρ­κή ει­ρή­νη στην Ευ­ρώ­πη.

“Οι σχέ­σεις φι­λί­ας και καλής γει­το­νί­ας, που θε­με­λιώ­θη­καν ανά­με­σα στη Σο­βιε­τι­κή Ένωση και στη Γερ­μα­νία, δεν στη­ρί­ζο­νται σε τυ­χαί­ες εκτι­μή­σεις προ­σω­ρι­νής φύσης, αλλά στα θε­με­λια­κά συμ­φέ­ρο­ντα, τόσο της ΕΣΣΔ, όσο και της Γερ­μα­νί­ας.”] [11] (Υπογρ δική μας) Πάει στο διά­ο­λο η τα­ξι­κή φύση των δύο κα­θε­στώ­των η ΕΣΣΔ και η Γερ­μα­νία των Ναζί εί­χα­νε “θε­με­λια­κά συμ­φέ­ρο­ντα”!! Και αυτό λέ­γε­ται προ­ε­τοι­μα­σία για να αντι­με­τω­πι­στεί ο Χί­τλερ!! Επι­τέ­λους σω­πά­στε...

Και ένα τε­λευ­ταίο, ας δούμε το σχό­λιο του Στά­λιν μετά την υπο­γρα­φή του Συμ­φώ­νου στη Μόσχα: “Επί χρό­νια, ρί­χνα­με ο ένας στον άλλο κά­δους  σκου­πί­δια[...] Πρέ­πει να προ­ε­τοι­μά­σου­με προ­ο­δευ­τι­κά την κοινή γνώμη για τις αλ­λα­γές, που θα επι­φέ­ρει στις σχέ­σεις μας η συν­θή­κη”[12] (Υπογρ δική μας) Τα σχό­λια πε­ριτ­τεύ­ουν....!!

Η 4η Διε­θνής στο “Μα­νι­φέ­στο Ενά­ντια στον Ιμπε­ρια­λι­στι­κό Πό­λε­μο” γραμ­μέ­νο από τον Τρό­τσκι, ασκεί σκλη­ρή κρι­τι­κή στο “Σύμ­φω­νο” συ­γκε­κρι­μέ­να γρά­φει: “Η συμ­μα­χία του Στά­λιν με τον Χί­τλερ που άνοι­ξε την αυ­λαία για τον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο και οδή­γη­σε στην σκλα­βιά του πο­λω­νι­κού λαού, ήταν απο­τέ­λε­σμα της αδυ­να­μί­ας της ΕΣΣΔ και του πα­νι­κού του Κρεμ­λί­νου μπρο­στά στην Γερ­μα­νία. Η ευ­θύ­νη γι αυτήν την αδυ­να­μία βρί­σκε­ται στο ίδιο το Κρεμ­λί­νο- στην εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή που άνοι­ξε άβυσ­σο ανά­με­σα στην κυ­ρί­αρ­χη κάστα και το λαό, στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή που θυ­σί­α­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα της πα­γκό­σμιας επα­νά­στα­σης στα συμ­φέ­ρο­ντα της στα­λι­νι­κής κλί­κας.” [13] (Υπογρ δική μας)

“Μετά από πέντε χρό­νια χο­ντρο­κομ­μέ­νου εξω­ραϊ­σμού των δη­μο­κρα­τιών, όπου ολό­κλη­ρος ο “κομ­μου­νι­σμός” είχε πε­ριο­ρι­στεί σε μο­νό­το­νες κα­ταγ­γε­λί­ες των φα­σι­στών επι­δρο­μέ­ων, η Κο­μι­ντέρν ανα­κά­λυ­ψε ξαφ­νι­κά το Φθι­νό­πω­ρο του 1939, τον εγκλη­μα­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό των Δυ­τι­κών δη­μο­κρα­τι­κών. Ψευ­το­α­ρι­στε­ροί! Από τότε δεν ξε­στό­μι­σαν ούτε μία λέξη κα­τα­δί­κης για την κα­τα­στρο­φή της Τσε­χο­σλο­βα­κί­ας και της Πο­λω­νί­ας, για την κα­τά­λη­ψη της Δα­νί­ας και της Νορ­βη­γί­ας και τις αι­σχρές κτη­νω­δί­ες που επι­βλή­θη­καν από τις συμ­μο­ρί­ες του Χί­τλερ στον πο­λω­νέ­ζι­κο και τον εβραϊ­κό λαό. Ο Χί­τλερ πα­ρου­σιά­στη­κε σαν χορ­το­φά­γος φι­λει­ρη­νι­στής που συ­νε­χώς προ­κα­λεί­ται από τους δυ­τι­κούς ιμπε­ρια­λι­στές.”[14]

Για να προ­φη­τεύ­σει ότι:

 “Η φιλία του Στά­λιν με τον Χί­τλερ δεν θα κρα­τή­σει για πάντα, ούτε ακόμα για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα.”[15] (Υπογρ δική μας)

Όπερ και εγέ­νε­το, στις 22 Ιούνη 1941 οι σι­δε­ρό­φρα­χτες με­ραρ­χί­ες των Ναζί ει­σβάλ­λουν στην ΕΣΣΔ  και από την πολύ “προ­ε­τοι­μα­σία” του κόκ­κι­νου στρα­τού τους πρώ­τους μήνες κά­νουν “πα­ρέ­λα­ση” μέχρι κοντά στη Μόσχα!! Στα­μα­τή­στε να πα­ρου­σιά­ζε­ται το “Σύμ­φω­νο Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τωφ” σαν έξυ­πνη στρα­τη­γι­κή κί­νη­ση του “Πα­τε­ρού­λη” για να κερ­δί­σει χρόνο!! Έλεος πια... Και φυ­σι­κά όπως όλοι κα­τα­λα­βαί­νε­τε ο Στά­λιν και η ΚΔ αλ­λά­ζουν θέση και ο πό­λε­μος από “ιμπε­ρια­λι­στι­κός” και “άδι­κος”, “με ευ­θύ­νη της αστι­κής τάξης όλων των εμπο­λέ­μων” γί­νε­ται αντι­φα­σι­στι­κός.... και για να μην έχετε αγω­νία για το μετά έμει­νε έτσι μέχρι την συ­ντρι­βή των Ναζί!! Δεν έγινε άλλη αλ­λα­γή στο χα­ρα­κτή­ρα του στα­θε­ρο­ποι­ή­θη­κε! Γι αυτό και η ΚΔ δεν του χρειά­στη­κε άλλο του Στά­λιν και την διά­λυ­σε το­1943...!

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να ας δούμε τι γρά­φει ένας συγ­γρα­φέ­ας φίλα προ­σκεί­με­νος στον Στά­λιν και το 7ο συ­νέ­δριο:

[“Η αλ­λα­γή του πνεύ­μα­τος και η επι­στρο­φή στις απο­φά­σεις του 7ου συ­νε­δρί­ου φαί­νε­ται και από τις διά­φο­ρες το­πο­θε­τή­σεις του Στά­λιν. Στις 4 Νο­εμ­βρί­ου 1941 σε επι­στο­λή που απέ­στει­λε στο Ρούζ­βελτ γρά­φει: “Την από­φα­σή Σας κ. Πρό­ε­δρε να χο­ρη­γή­σε­τε στη Σο­βιε­τι­κή Ένωση άτοκο δά­νειο ύψους ενός δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ου.... η σο­βιε­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση την απο­δέ­χε­ται με ει­λι­κρι­νή ευ­γνω­μο­σύ­νη ως εξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρή υπο­στή­ρι­ξη της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης στην τε­ρά­στια και δύ­σκο­λη πάλη ενά­ντια στον κοινό μας εχθρό, τον αι­μο­βό­ρο χι­τλε­ρι­σμό.(υπογρ. του συγ­γρα­φέα)

“Στις 6 Νο­εμ­βρί­ου του 1941 σε ει­σή­γη­ση για την 24η επέ­τειο της οκτω­βρια­νής επα­νά­στα­σης ο Στά­λιν δη­λώ­νει (....) Το κόμμα των χι­τλε­ρι­κών είναι το κόμμα των ιμπε­ρια­λι­στών, και μά­λι­στα, των πιο αρ­πα­κτι­κών και λη­στρι­κών ιμπε­ρια­λι­στών με­τα­ξύ όλων των ιμπε­ρια­λι­στών όλου του κό­σμου....

(...) είναι το κόμμα των εχθρών των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, το κόμμα της με­σαιω­νι­κής αντί­δρα­σης....

“Όμως στην Αγ­γλία και στις ΗΠΑ υπάρ­χουν οι στοι­χειώ­δεις δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, υπάρ­χουν συν­δι­κά­τα ερ­γα­τών και υπαλ­λή­λων, υπάρ­χουν ερ­γα­τι­κά κόμ­μα­τα, υπάρ­χει Κοι­νο­βού­λιο, ενώ στη Γερ­μα­νία επί χι­τλε­ρι­κού κα­θε­στώ­τος έχουν κα­ταρ­γη­θεί όλοι αυτοί οι θε­σμοί[...](Υπογρ στο πρω­τό­τυ­πο)][16]

Τώρα όσο αφορά τα κα­θή­κο­ντα που απορ­ρέ­ουν από την νέα γραμ­μή:

“β) Στις χώρες που ήταν υπό την κα­το­χή των Γερ­μα­νών το κύριο κα­θή­κον ήταν η ανά­πτυ­ξη του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώνα. Ο προ­σα­να­το­λι­σμός ήταν η συ­γκρό­τη­ση ενός πλα­τιού εθνι­κού με­τώ­που τέ­τοιου που να συ­νε­νώ­νει όλες τις αντι­φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις ανε­ξάρ­τη­τα από πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Το γε­νι­κό σύν­θη­μα έπρε­πε να είναι η υπε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας.”[17] (Υπογ δική μας)

                                            Ελ­λη­νοι­τα­λι­κός πό­λε­μος

Για τους μαρ­ξι­στές ο χα­ρα­κτή­ρας ενός πο­λέ­μου δεν κα­θο­ρί­ζε­ται από το ποιος είναι ο επι­τι­θέ­με­νος, ποιος ρί­χνει την πρώτη ντου­φε­κιά, ούτε από το πώς τον αντι­λαμ­βά­νο­νται οι λαϊ­κές μάζες στο ξε­κί­νη­μα  του (πράγ­μα βέ­βαια που χρειά­ζε­ται να παίρ­νου­με υπόψη μας για τον τρόπο που θα κά­νου­με την πα­ρου­σί­α­ση των συν­θη­μά­των μας). Κα­θο­ρί­ζε­ται από ποια τάξη κάνει τον πό­λε­μο και ποια είναι τα συμ­φέ­ρο­ντα που εξυ­πη­ρε­τεί στα πλαί­σια ποιων αντι­θέ­σε­ων στο πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα στην εποχή του ιμπε­ρια­λι­σμού, των αντι­θέ­σε­ων Από αυτή την άποψη ο ελ­λη­νοι­τα­λι­κός πό­λε­μος δεν ήταν σε καμία πε­ρί­πτω­ση εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός, ήταν ένα επει­σό­διο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού δεύ­τε­ρου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου. Δεν εί­χα­με να κά­νου­με με μια αποι­κια­κή χώρα, η Ελ­λά­δα του 1941 ήταν μια κα­θα­ρό­αι­μη κα­πι­τα­λι­στι­κή (έστω κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη) χώρα, που είχε δώσει ήδη απο­δεί­ξεις για τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές της βλέ­ψεις στο πό­λε­μο της Μι­κράς Ασίας 1920-1922, που είχε βλέ­ψεις προς την Ν. Αλ­βα­νία (την Β. Ήπει­ρο: Έχω μια αδελ­φή κου­κλί­τσα αλη­θι­νή την λένε Β. Ήπει­ρο, την αγαπώ πολύ κλπ στρα­τιω­τι­κό άσμα) γι αυτό και δεν δί­στα­σε κατά την προ­έ­λα­σή του ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός διώ­χνο­ντας τους Ιτα­λούς να προ­χω­ρή­σει βα­θειά στην Αλ­βα­νία!!

Και νο­μί­ζου­με ότι έχει από­λυ­το δίκιο Μ Μαϊ­λης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, όταν εκ­φρά­ζο­ντας τις νέες για τον πό­λε­μο από­ψεις του κόμ­μα­τος γρά­φει:

“Όμως ο χα­ρα­κτή­ρας του πο­λέ­μου κα­θο­ρί­ζε­ται από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διε­ξά­γει τον πό­λε­μο είτε είναι αρ­χι­κά και τη συ­γκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή αμυ­νό­με­νη είτε επι­τι­θέ­με­νη. Ο χα­ρα­κτή­ρας του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πο­λέ­μου, από την πλευ­ρά της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και της αστι­κής τάξης δεν άλ­λα­ξε επει­δή ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός πέ­ρα­σε τα ελ­λη­νο­αλ­βα­νι­κά σύ­νο­ρα. Ήταν εξ αρχής ιμπε­ρια­λι­στι­κός, ενταγ­μέ­νος στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς της Με­γά­λης Βρε­τα­νί­ας, που βρι­σκό­ταν σε οξύ­τα­τη δια­μά­χη με τον άξονα, με την οποία Βρε­τα­νία, η εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη και η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά ήταν σύμ­μα­χοι.”[18] (Υπογρ δική μας)

Ας δούμε τη σύ­γκρου­ση των συμ­φε­ρό­ντων συ­γκε­κρι­μέ­να. Ο “Άξο­νας” (Γερ­μα­νία-Ιτα­λία-Ια­πω­νία) ήθελε την κυ­ριαρ­χία στην Με­σό­γειο και τη διώ­ρυ­γα του Σουέζ, που βρί­σκο­νταν στο δρόμο για τα πε­τρέ­λαια της Μ. Ανα­το­λής, τα οποία κα­τεί­χαν και εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νταν οι Αγ­γλο­γάλ­λοι και οι σύμ­μα­χοί τους . Η Ελ­λά­δα ήταν το πέ­ρα­σμα, η βάση για την κυ­ριαρ­χία στην Με­σό­γειο. Η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη και ο στρα­τός της ήταν ο φρου­ρός αυτού του πε­ρά­σμα­τος επει­δή τα συμ­φέ­ρο­ντά της ήταν ταυ­τι­σμέ­να με τον Βρε­τα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Ιδιαί­τε­ρα το εφο­πλι­στι­κό κε­φά­λαιο, το τρα­πε­ζι­κό κε­φά­λαιο. Πράγ­μα που δεν έχανε ευ­και­ρία να το το­νί­σει και ο φα­σί­στας Με­τα­ξάς. Παρά το γε­γο­νός ότι δια­κή­ρυ­χνε την ου­δε­τε­ρό­τη­τα της Ελ­λά­δας με στόχο να την κρα­τή­σει μα­κρυά από τον πό­λε­μο γιατί κα­τα­λά­βαι­νε ότι ο εξο­πλι­σμός των μαζών θα σή­μαι­νε  αργά η  γρή­γο­ρα τος τέλος του κα­θε­στώ­τος της 4ης Αυ­γού­στου.

Για να πά­ρου­με μια ιδέα της εξάρ­τη­σης από τον Εγ­γλέ­ζι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό: “Το 67% του εξω­τε­ρι­κού χρέ­ους (της Ελ­λά­δας) ήταν αγ­γλι­κά κε­φά­λαια, το 9,88% ήταν κε­φά­λαια των ΗΠΑ, το 7,52 ήταν γαλ­λι­κά κε­φά­λαια... και μόλις το 1,7% γερ­μα­νι­κά και το 1,65% ιτα­λι­κά.”[19]

Οι κατά και­ρούς δη­λώ­σεις του Με­τα­ξά για τις στε­νές σχέ­σεις Ελ­λά­δας με την Αγ­γλία είναι οι ακό­λου­θες. Στις 3 του Μάρτη του 1934 μι­λώ­ντας στο συμ­βού­λιο των πο­λι­τι­κών αρ­χη­γών έλεγε κατά λέξη:

“Αν και είναι βε­βαί­ως πα­ρά­τολ­μον εις την πο­λι­τι­κή να δη­μιουρ­γεί κα­νείς δόγ­μα­τα, η Ελλάς δύ­να­ται να θέση ως δόγμα πο­λι­τι­κόν ότι εν ου­δε­μία πε­ρι­πτώ­σει δύ­να­ται να ευ­ρε­θή εις στρα­τό­πε­δον αντί­θε­τον εκεί­νου εις το οποί­ον θα ευ­ρί­σκε­το η Αγ­γλία. Δυ­νά­με­θα τούτο να το θε­ω­ρή­σω­μεν ως δόγμα. Εγώ του­λά­χι­στον το ασπά­ζο­μαι.”[20]

Το Μάρτη του 1937 γρά­φει στον Έλ­λη­να πρε­σβευ­τή στο Λον­δί­νο:

“....Όσο αφορά την πο­λι­τι­κήν  Αγ­γλί­αν, οφεί­λω να ομο­λο­γή­σω ότι μας έχει φερ­θεί εις πάσαν πε­ρί­στα­σιν μετ' εξαι­ρε­τι­κής αγά­πης και συ­μπά­θειας, και τούτο το βλέπω καθ' ημέρα εμπρός μου εις πάσαν πε­ρί­στα­σιν. Οφεί­λω μά­λι­στα να είπω ότι προ­σω­πι­κώς ακόμη οφεί­λω χά­ρι­τας δια την ευ­μέ­νειαν η οποία μοι επε­δεί­χθη.”

Στις αρχές του Μάρτη του 1940 μι­λώ­ντας με τον Βρε­τα­νό δη­μο­σιο­γρά­φο Αρ­θούρ Μάρ­τον είναι απο­κα­λυ­πτι­κός:

“Εί­με­θα ου­δέ­τε­ροι εφ'  όσον η Αγ­γλία θέλει να εί­με­θα ου­δέ­τε­ροι. Τί­πο­τε δεν κά­νο­με χωρίς συ­νεν­νό­η­σιν με την Αγ­γλία και, τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές, ό,τι κά­νο­με γί­νε­ται κατά σύ­στα­σιν ή πα­ρά­κλη­σιν της Αγ­γλί­ας. Η Ελλάς είναι ζω­τι­κό τμήμα της αγ­γλι­κής αυ­το­κρα­το­ρι­κής αμύ­νης.”[21] (Υπογρ δική μας)

Λέτε, αυτό να μην το γνώ­ρι­ζε το κα­θε­στώς του Μου­σο­λί­νι; Ασφα­λώς και το γνώ­ρι­ζε!! Πάνω σ' αυτή την βάση τα συμ­φέ­ρο­ντα του ιτα­λι­κού κε­φα­λαί­ου συ­γκρού­ο­νταν με αυτά του ελ­λη­νι­κού!

[Ο Εμα­νου­έ­λε Γκρά­τσι, πρε­σβευ­τής τότε της Ιτα­λί­ας στην Αθήνα, έγρα­ψε: “Στις 13 Απρί­λη 1939 η Γαλ­λία και η Μ. Βρε­τα­νία ανήγ­γε­λον δη­μο­σία την χο­ρή­γη­ση της εγ­γυ­η­σε­ώς των εις την Ελ­λά­δα. Η χο­ρή­γη­σις της εγ­γυ­ή­σε­ως ταυ­της και η υπό της Ελ­λά­δος απο­δο­χή της επρο­κά­λε­σεν ζω­η­ρο­τά­την δυ­σφο­ρία εις το Πα­λά­τσο Βε­νέ­τσια (σ.σ κα­τοι­κία του Μου­σο­λί­νι) και το Παλ­τσο Κίτζι (σ.σ υπουρ­γείο εξω­τε­ρι­κών).”] [22]

Ο Με­τα­ξάς και η κυ­βέρ­νη­σή του εκ­φρά­ζο­ντας και υπη­ρε­τώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου ήταν δε­μέ­νος- ανε­ξάρ­τη­τα από πο­λι­τι­κές συ­μπά­θειες φι­λο­φα­σι­στι­κές- με τον εγ­γλέ­ζι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό και τις επι­διώ­ξεις του που ήταν η υπε­ρά­σπι­ση των αποι­κιών του από τις επι­βου­λές του “Άξονα”. Η ελ­λη­νι­κή χερ­σό­νη­σος και η Κύ­προς ήταν για τον εγ­γλέ­ζι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό και το πο­λε­μι­κό ναυ­τι­κό του, φί­λιες βά­σεις. Η Ελ­λά­δα ήταν αγ­γλι­κό φέ­ου­δο. Ο Ελ­λη­νι­κός λαός κα­λού­νταν να υπε­ρα­σπι­στεί την εθνι­κή  ανε­ξαρ­τη­σία μόνο από  τον Μου­σο­λί­νι για να δια­τη­ρή­σει την υπο­τα­γή του στα συμ­φέ­ρο­ντα του εγ­γλέ­ζι­κου ιμπε­ρια­λι­σμού! !! Αυτό δεν μπο­ρεί να ονο­μα­στεί εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός πό­λε­μος!! Πα­ρε­μπι­πτό­ντως...

Η απά­ντη­ση του Με­τα­ξά στο Ιτα­λι­κό τε­λε­σί­γρα­φο για στρα­τιω­τι­κή κα­τά­λη­ψη κά­ποιων (μη προσ­διο­ρι­σμέ­νων) στρα­τη­γι­κών ση­μεί­ων της χώρας από τον ιτα­λι­κό στρα­τό, “Ώστε έχου­με πό­λε­μο” ήταν μο­νό­δρο­μος.

Το ΟΧΙ είναι επα­κό­λου­θος τί­τλος αθη­ναϊ­κής εφη­με­ρί­δας τον οποίο το­πο­θέ­τη­σε η συ­στη­μι­κή προ­πα­γάν­δα   εκ των υστέ­ρων στο στόμα του Με­τα­ξά για να του δώσει ηρω­ι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Για να απα­ντή­σει η αρι­στε­ρά με: το ΟΧΙ είναι του Λαού. Που με­τα­φο­ρι­κά έχει την αξία του.

Στις 30 Οκτώ­βρη 1940 σε συ­νά­ντη­ση του Με­τα­ξά με ιδιο­κτή­τες και αρ­χι­συ­ντά­κτες του αθη­ναϊ­κού τύπου, με­τα­ξύ άλλων εξή­γη­σε γιατί δεν απο­δέ­χτη­κε το ιτα­λι­κό τε­λε­σί­γρα­φο:

“[...]Δη­λα­δή για να απο­φύ­γω­μεν τον πό­λε­μον να γί­νω­μεν εθε­λο­νται δού­λοι και να πλη­ρώ­σω­μεν αυτήν την τιμήν με το άπλω­μα του δε­ξιού χε­ριού της Ελ­λά­δος προς ακρω­τη­ρια­σμόν από την Ιτα­λία και του αρι­στε­ρού από την Βουλ­γα­ρία.

“Φυ­σι­κά δεν ήτο δύ­σκο­λο να προ­βλέ­ψη κα­νείς ότι εις μιαν τοιαύ­την πε­ρί­πτω­ση οι Άγ­γλοι θα έκο­βαν και αυτοί τα πόδια της Ελ­λά­δος. ( σ.σ. Δη­λα­δή θα εί­χα­με επέμ­βα­ση των Άγ­γλων και η Ελ­λά­δα θα εγέ­νε­το πεδίο πο­λέ­μου).

“(...) Το δί­καιον λοι­πόν δεν θα ήτο με το μέρος της κυ­βερ­νή­σε­ως των Αθη­νών... Το δί­καιον θα ήτο με το μέρος του Ελ­λη­νι­κού λαού, ο οποί­ος δι­καί­ως θα κα­τε­δί­κα­ζεν αυτήν (σ.σ απο­κα­λυ­πτι­κή ομο­λο­γία για την στάση του λαού!!) και των Άγ­γλων οι οποί­οι, υπε­ρα­σπί­ζο­ντες την ύπαρ­ξίν των (σ.σ ζω­τι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα) επί­σης δι­καί­ως θα ελάμ­βα­ναν τα μέτρα που εφέ­ρο­ντο να έχουν με­λε­τή­σει...

“Θα εδη­μιουρ­γου­ντο όχι δύο, όπως το 1916 [23] αλλά τρείς αυτήν τη φορά Ελ­λά­δες.”[24]

                                                                    * * *

Δεν έχει σχέση με την αλή­θεια ότι το κα­θε­στώς της 4ης Αυ­γού­στου αιφ­νι­διά­στη­κε από την άναν­δρη και ύπου­λη επί­θε­ση των Φα­σι­στών του Μου­σο­λί­νι. Η κυ­βέρ­νη­ση και το επι­τε­λείο γνώ­ρι­ζαν πολύ καλά τα σχέ­δια του φα­σι­στών ακόμη -ακό­μη και την πι­θα­νή μέρα της επί­θε­σης. Πριν απ' όλα η από­βα­ση των Ιτα­λών στην Αλ­βα­νία την άνοι­ξη του 1939 ανα­γκά­ζει το Γε­νι­κό επι­τε­λείο να εκ­δώ­σει στις 9 Απρί­λη: [.... προς τις διοι­κή­σεις του Β' Σώ­μα­τος στρα­τού και της ΙΧ Με­ραρ­χί­ας : “Εις την πε­ρί­πτω­σην ει­σβο­λής των ιτα­λι­κών στρα­τευ­μά­των εις το έδα­φός μας, εντο­λή σας κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κή είναι η μέ­χρις εσχά­των μετά πεί­σμα­τος υπε­ρά­σπη­σις του εθνι­κού ημών εδά­φους.”][25]

Επί­σης τον Απρί­λιο του 1939 το Γε­νι­κό Επι­τε­λείο Στρα­τού κα­ταρ­τί­ζει και το πρώτο σχέ­διο εκ­στρα­τεί­ας με χα­ρα­κτή­ρα κα­θα­ρά αμυ­ντι­κό. Και είχε προ­χω­ρή­σει σε με­ρι­κή “μυ­στι­κή” επι­στρά­τευ­ση. Τον Αύ­γου­στο του ίδιου έτους οι Ιτα­λοί με τον σύ­νο­λο σχε­δόν των δυ­νά­με­ων τους , που βρί­σκο­νται στην Αλ­βα­νία κά­νουν γυ­μνά­σια στα σύ­νο­ρα με την ιτα­λι­κή αε­ρο­πο­ρία να πα­ρα­βιά­ζει προ­κλη­τι­κά τον ελ­λη­νι­κό ενα­έ­ριο χώρο. Μετά στις 15 Αυ­γού­στου ήρθε ο τορ­πι­λι­σμός του κα­τα­δρο­μι­κού  “Έλλης” στην Τήνο από τους Ιτα­λούς. Για το οποίο γε­γο­νός η κυ­βέρ­νη­ση του Με­τα­ξά απο­φα­σί­ζει να μην μι­λή­σει, παρά το γε­γο­νός ότι υπήρ­χαν ατρά­ντα­χτα στοι­χεία – στα κομ­μά­τια από τις τορ­πί­λες υπήρ­χαν στοι­χεία ιτα­λι­κά στον αριθ­μό μη­τρώ­ου-  που έδει­χναν υπο­βρύ­χια ιτα­λι­κά. Το γε­γο­νός το κα­τήγ­γει­λε της 30 του Οκτώ­βρη αφού πλέον είχε ξε­κι­νή­σει ο πό­λε­μος. Ο λόγος για να απο­φύ­γει κάθε προ­στρι­βή με τον Μου­σο­λί­νι! Τέλος: “(Ο) Λα­μπρά πλη­ρο­φο­ρη­μέ­νος πρε­σβευ­τής της Ελ­λά­δος στη Ρώμη τη­λε­γρα­φού­σε στις 23 Οκτω­βρί­ου στην κυ­βέρ­νη­ση ότι κατά πλη­ρο­φο­ρί­ες στρα­τιω­τι­κής πηγής, η ενα­ντί­ον της Ελ­λά­δος ενέρ­γεια έχει προσ­διο­ρι­σθεί για τις 25 έως 28 Οκτω­βρί­ου.”[26]

Η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά και­ρο­σκο­πού­σε δεν ήθελε να δώσει αφορ­μές και να προ­κα­λέ­σει τους Ιτα­λούς, γιατί δεν πί­στευε στην δυ­να­τό­τη­τα μιας επι­τυ­χούς από­κρου­σης της ιτα­λι­κής επί­θε­σης. Ο στρα­τάρ­χης Πα­πά­γος δή­λω­νε σε υφι­στά­με­νους του στο επι­τε­λείο ότι “θα ρί­ξω­μεν με­ρι­κές του­φε­κιές για την τιμή των όπλων” ο δε Με­τα­ξάς ση­μεί­ω­νε στο ημε­ρο­λό­γιό του στις 29 Οκτω­βρί­ου ότι “τον ανη­συ­χεί η υπε­ραι­σιό­δο­ξος κοινή γνώμη” στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όπως έχου­με ήδη εξη­γή­σει φο­βό­ταν ότι η επι­στρά­τευ­ση και ο εξο­πλι­σμός του λαού θα ήταν η αρχή του τέ­λους της δι­κτα­το­ρί­ας. Όπως έγινε και το 1974, θα θυ­μού­νται οι πα­λιοί! Και αυτός ήταν ο δεύ­τε­ρος σο­βα­ρός λόγος που προ­σπα­θού­σε να απο­φύ­γει τον πό­λε­μο.  Πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με ότι το κα­θε­στώς της 4ης Αυ­γού­στου προ­βλέ­πο­ντας σύ­γκρου­ση με την Βουλ­γα­ρία είχε ρίξει το βάρος των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών στο να οχυ­ρώ­σει τα Ελ­λη­νο­βουλ­γα­ρι­κά σύ­νο­ρα με την πε­ρί­φη­μη “Γραμ­μή Με­τα­ξά” (η οποία δεν στά­θη­κε ικανή να ανα­χαι­τί­σει την Γερ­μα­νι­κή επί­θε­ση, μόνο για τρεις μέρες άντε­ξε, γιατί τα γερ­μα­νι­κά τανκς μπή­καν από την αφύ­λα­κτη κοι­λά­δα του Αξιού, τον Απρί­λη του­1941) και στα σύ­νο­ρα με την Αλ­βα­νία είχαν γίνει ελά­χι­στα αμυ­ντι­κά έργα, της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής. Γε­νι­κά ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός, παρά τις υπέ­ρο­γκες πο­λε­μι­κές δα­πά­νες, που πί­στω­νε στους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς η δι­κτα­το­ρία, βρέ­θη­κε με το ξέ­σπα­σμα του πο­λέ­μου στοι­χειω­δώς προ­ε­τοι­μα­σμέ­νος.

                                                                    * * *

Και ήρθε η επι­στρά­τευ­ση. Στην οποία όπως απο­κα­λύ­πτουν οι μαρ­τυ­ρί­ες ο λαός αντα­πο­κρί­θη­κε με εν­θου­σια­σμό! Και αυτό χρειά­ζε­ται να το εξη­γή­σου­με γιατί πολλά πα­ρα­μύ­θια έχου­με ακού­σει γι αυτό. Πριν απ' όλα η αναγ­γε­λία της επί­θε­σης από την πλευ­ρά των Ιτα­λών ήταν λο­γι­κό να φέρει ένα προ­σω­ρι­νό κύμα   εθνι­κι­σμού, και λέμε προ­σω­ρι­νό, γιατί στην συ­νέ­χεια ο λαός και οι φα­ντά­ροι με τον καιρό, αρ­χί­ζουν να συ­νει­δη­το­ποιούν τον τα­ξι­κό χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου και την κα­πη­λεία της εθνι­κής ενό­τη­τας.  Οι εθνι­κι­στι­κές αυ­τα­πά­τες, η συ­σπεί­ρω­ση στη δι­κτα­το­ρι­κή κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά ήταν επι­φα­νεια­κές και πρό­σκαι­ρες. Δεν αγά­πη­σαν οι μάζες από τη μια στιγ­μή στην άλλη το λα­ο­μί­ση­το κα­θε­στώς Με­τα­ξά- Μα­νια­δά­κη! Ο Με­τα­ξάς δεν είχε ποτέ στη πο­λι­τι­κή του στα­διο­δρο­μία ισχυ­ρή επιρ­ροή στις μάζες. Στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές είχε πάρει μόνο 50137 ψή­φους. Πρω­θυ­πουρ­γό τον έκανε ο Βα­σι­λιάς και οι 241 ψήφοι που του έδω­σαν στο κοι­νο­βού­λιο τα με­γά­λα αστι­κά κόμ­μα­τα. Έπνι­ξε το 1936 την γε­νι­κή απερ­γία της Θεσ­σα­λο­νί­κης στο αίμα. Η δι­κτα­το­ρία που επέ­βα­λε στη­ρι­ζό­ταν στο στρα­τό, στην αστυ­νο­μία και την χω­ρο­φυ­λα­κή, στη διά­λυ­ση των κομ­μά­των, των σω­μα­τεί­ων, στις φυ­λα­κί­σεις , τα βα­σα­νι­στή­ρια και τις εξο­ρί­ες, όχι μόνο των κομ­μου­νι­στών, αλλά και κάθε δη­μο­κρα­τι­κού πο­λί­τη, χτύ­πη­σε τους μι­σθούς και τα με­ρο­κά­μα­τα, προς όφε­λος του ντό­πιου και ξένου κε­φα­λαί­ου και στο τέλος κα­τά­σχε­σε τα απο­θε­μα­τι­κά των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων και κύρια του ΙΚΑ.

Η πλειο­ψη­φία της αρι­στε­ράς ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ο πό­λε­μος για το λαό είχε αντι­φα­σι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για να δι­καιο­λο­γή­σουν τα αντι­φα­σι­στι­κά μέ­τω­πα με τα αστι­κά κόμ­μα­τα και προ­σω­πι­κό­τη­τες. Το ερώ­τη­μα που προ­κύ­πτει γιατί 4 χρό­νια δεν ξε­ση­κώ­θη­καν ενά­ντια στη δι­κτα­το­ρι­κή κυ­βέρ­νη­ση του φα­σί­στα Με­τα­ξά; Γιατί οι Έλ­λη­νες φα­ντά­ροι δεν έκα­ναν διε­θνι­στι­κή και αντι­φα­σι­στι­κή έκ­κλη­ση στους Ιτα­λούς φα­ντά­ρους οι οποί­οι όπως θα πούμε και πα­ρα­κά­τω είχαν έντο­να αντι­φα­σι­στι­κά αι­σθή­μα­τα μετά από 20 χρό­νια σκλη­ρής φα­σι­στι­κής κα­τα­πί­ε­σης; Οι Ιτα­λοί πα­ρα­δί­δο­νταν φω­νά­ζο­ντας “Fratelli” αδέλ­φια!!

Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στο γε­γο­νός ότι η επι­στρά­τευ­ση και ο πό­λε­μος έβγα­λαν τις λαϊ­κές μάζες στο προ­σκή­νιο, τις έβγα­ζαν από την αφά­νεια της σκλη­ρής κα­τα­πί­ε­σης ένιω­θαν ότι από­κτη­σαν ελευ­θε­ρία, ήταν χρή­σι­μοι, θα πο­λε­μού­σαν, γιατί δεν άντε­χαν πλέον τη συ­νέ­χι­ση της σκλα­βιάς από τον φα­σί­στα Μου­σο­λί­νι, αρ­κε­τά είχαν ζήσει για 4 χρό­νια τη σκλα­βιά της δι­κτα­το­ρί­ας του Φα­σί­στα Με­τα­ξά. Δεν ήθε­λαν ένα νέο κα­θε­στώς 4ης Αυ­γού­στου, με ακόμη πιο χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες!Ζη­τού­σαν ελευ­θε­ρία και γι αυτή την ελευ­θε­ρία πο­λέ­μη­σαν με εν­θου­σια­σμό το πρώτο καιρό!! Πολύ σωστά ο δι­πλω­μά­της Γ. Σε­φέ­ρης έγρα­ψε ότι ο Με­τα­ξάς “δεν μπό­ρε­σε να κα­τα­λά­βει ότι η 28η Οκτω­βρί­ου δεν επι­κύ­ρω­σε αλλά κα­ταρ­γού­σε την 4η Αυ­γού­στου.”

                                                                     * * *

Γιατί νί­κη­σε ο Ελ­λη­νι­κός Στρα­τός τους Ιτα­λούς;

Το πρώτο έχει να κάνει με το ηθικό. Το φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς του Μου­σο­λί­νι μετά από σχε­δόν 20 χρό­νια ζωής είχε αρ­χί­σει να φθεί­ρε­ται, δεν είχε την υπο­στή­ρι­ξη των μαζών. Ο Ιτα­λι­κός λαός υπέ­φε­ρε δεν είχε δει βελ­τί­ω­ση της ζωής του όλα αυτά τα χρό­νια, οι μι­κρο­α­στοί είχαν απο­σύ­ρει την εμπι­στο­σύ­νη τους από το κα­θε­στώς.  Εί­χα­νε κου­ρα­στεί από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους του κα­θε­στώ­τος στην Αι­θιο­πία, την Ισπα­νία, δεν είχαν και πολύ διά­θε­ση για πό­λε­μο στα χιο­νι­σμέ­να βουνά της Αλ­βα­νί­ας και Ελ­λά­δας ενά­ντια στον ελ­λη­νι­κό λαό. Πάνω σ' αυτό υπάρ­χει ανά­λυ­ση του Παλ­μί­ρο Το­λιά­τι ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιτα­λί­ας σε άρθρο του τον Ιούνη του 1941 γρά­φει:

“Ο ιτα­λι­κός λαός στη με­γά­λη του πλειο­ψη­φία πα­ρα­μέ­νει αδιά­φο­ρος , κα­χύ­πο­πτος. Άρ­χι­σαν να πα­ρου­σιά­ζο­νται οι πρώ­τες δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στον πό­λε­μο...σχε­δόν σ' όλα τα στρώ­μα­τα του πλη­θυ­σμού απλώ­θη­κε με­γά­λη ανη­συ­χία για τις συ­νέ­πειες της πο­λε­μι­κής πο­λι­τι­κής του Μου­σο­λί­νι.

“Ο ιτα­λι­κός στρα­τός εκ­φρά­ζει τις δια­θέ­σεις δυ­σα­ρέ­σκειας και ητ­το­πά­θειας με τις οποί­ες υπερ­πλη­ρώ­θη­κε η χώρα, εκ­φρά­ζει τις δια­θέ­σεις του λαού που δεν κα­τα­λα­βαί­νει γιατί τον στέλ­νουν στο θά­να­το. Αυτός ο στρα­τός...μπο­ρού­σε μόνο να ητ­τη­θεί.”[27]

Αντί­θε­τα με τους Έλ­λη­νες που όπως εξη­γή­σα­με πιο πάνω πο­λε­μού­σαν με ψηλό στην αρχή ηθικό επει­δή δεν άντε­χαν τη συ­νέ­χι­ση της δι­κτα­το­ρι­κής σκλα­βιάς. Και λέμε στην αρχή γιατί όσο περ­νού­σε ο και­ρός συ­νει­δη­το­ποιού­σαν τον χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου με απο­τέ­λε­σμα οι τραυ­μα­τί­ες να αρ­νού­νται να επι­στρέ­ψουν μετά στο μέ­τω­πο, πράγ­μα που ανά­γκα­σε την κυ­βέρ­νη­ση να νο­μι­μο­ποι­ή­σει.

Το τρίτο έχει να κάνει με την υπε­ρο­πλία των ελ­λη­νι­κών δυ­νά­με­ων κατά το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του πο­λέ­μου. Αντί­θε­τα από την προ­πα­γαν­δι­στι­κή ει­κό­να μιας μι­κρο­σκο­πι­κής Ελ­λά­δας αντι­μέ­τω­πης με “8 εκα­τομ­μύ­ρια λόγ­χες” του Μου­σο­λί­νι, ο ιτα­λι­κός στρα­τός υπερ­τε­ρού­σε ένα­ντι του ελ­λη­νι­κού μόνο στις αρχές του πο­λέ­μου (και μόνο στο μέ­τω­πο της Ηπεί­ρου, ενώ σε αυτό της Δυ­τι­κής Μα­κε­δο­νί­ας/ Κο­ρυ­τσάς οι Έλ­λη­νες είχαν εξ αρχής υπε­ρο­πλία). Στα τέλη του 1940 οι Ιτα­λοί διέ­θε­ταν 200.000 στρα­τιώ­τες στη ζώνη των επι­χει­ρή­σε­ων, ένα­ντι 232.000 του ελ­λη­νι­κού στρα­τού. Οι Ιτα­λοί είναι αλή­θεια ότι υπερ­τε­ρού­σαν σε Τανκς, αε­ρο­πο­ρία και γε­νι­κά είχαν πιο σύγ­χρο­νο εξο­πλι­σμό.

Ωστό­σο και πάμε στο τέ­ταρ­το που έχει να κάνει με την μορ­φο­λο­γία του εδά­φους βουνά και μι­κρές κοι­λά­δες,  δεν επέ­τρε­ψαν στα τανκς να κι­νη­θούν και να παί­ξουν απο­φα­σι­στι­κό ρόλο. Η μορ­φο­λο­γία του εδά­φους  στο πεδίο των μαχών έδινε κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στις μι­κρές ευ­έ­λι­κτες μο­νά­δες και όχι στην σύγ­χρο­νη τε­χνο­λο­γία. Ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός διέ­θε­τε υπερ­τρι­πλά­σια μου­λά­ρια από τον ιτα­λι­κό, και έχει τη ση­μα­σία του γιατί ήταν το πιο αξιό­πι­στο με­τα­γω­γι­κό μέσο στα κα­τσά­βρα­χα της Πίν­δου! Οι Ιτα­λοί δεν ήταν εκ­παι­δευ­μέ­νοι για πό­λε­μο στα σκλη­ρο­τρά­χη­λα βουνά και στα χιό­νια.

Το Πέμ­πτο έχει να κάνει με την πα­ρου­σία του βρε­τα­νι­κού ναυ­τι­κού και της βρε­τα­νι­κής  αε­ρο­πο­ρί­ας. Το πρώτο δυ­σκό­λευε τον ανε­φο­δια­σμό του ιτα­λι­κού στρα­τού και κυ­ρί­ως απέ­τρε­πε την από­βα­ση ιτα­λι­κών στρα­τευ­μά­των στα με­τώ­πι­σθεν του ελ­λη­νι­κού (π.χ στη Ν. Ήπει­ρο ή την Πε­λο­πόν­νη­σο). Η βρε­τα­νι­κή αε­ρο­πο­ρία έβγα­λε ου­σια­στι­κά από τη μέση την ιτα­λι­κή που ( με δε­δο­μέ­νη την πρα­κτι­κή ανυ­παρ­ξία ελ­λη­νι­κής) θα κα­θι­στού­σε δύ­σκο­λη τη ζωή του ελ­λη­νι­κού στρα­τού.

                                                                     * * *

Τα περί εθνι­κής ενό­τη­τας, αυτά αφο­ρού­σαν τις εθνι­κές αυ­τα­πά­τες του λαού, τις το­πο­θε­τή­σεις της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ περί αμυ­ντι­κού και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώνα,και σε καμία πε­ρί­πτω­ση το κα­θε­στώς της 4ης Αυ­γού­στου, το οποίο συ­νέ­χι­ζε να βλέ­πει στους αρι­στε­ρούς τον κύριο εχθρό. Δεν άνοι­ξε τις φυ­λα­κές για τους φυ­λα­κι­σμέ­νους πε­ρί­που 2000 κομ­μου­νι­στές, δεν στα­μά­τη­σε τις εξο­ρί­ες μέχρι που έφτα­σε στο ση­μείο να τους πα­ρα­δώ­σει στους Γερ­μα­νούς,παρά το γε­γο­νός ότι ζή­τη­σαν να πάνε στο μέ­τω­πο και να πο­λε­μή­σουν τους Ιτα­λούς. Για να τους ελευ­θε­ρώ­σει ζή­τη­σε σαν προ­ϋ­πό­θε­ση δη­λώ­σεις με­τα­νοί­ας!! Στο μέ­τω­πο,οι (χα­ρα­κτη­ρι­σμέ­νοι σαν) κομ­μου­νι­στές φα­ντά­ροι και όσοι ερ­γά­τες βα­ρύ­νο­νταν για συν­δι­κα­λι­στι­κή δράση κατά τα προη­γού­με­να χρό­νια το­πο­θε­τού­νταν ανα­γκα­στι­κά σε “μη μά­χι­μες” υπη­ρε­σί­ες (σκα­πα­νείς, συ­νερ­γεία οδο­ποι­ί­ας, μου­λα­ρά­δες), επι­τη­ρού­νταν από το Α2 και -το κυ­ριό­τε­ρο- απο­κλεί­ο­νταν από τη δια­νο­μή της “Φα­νέ­λας του Στρα­τιώ­τη” και των άλλων εφο­δί­ων που συ­γκε­ντρώ­νο­νταν από το λαό.

Στα με­τό­πι­σθεν, πολ­λές χι­λιά­δες “εθνι­κά ύπο­πτοι” πο­λί­τες, ιδίως μέλη μειο­νο­τι­κών εθνο­τή­των εκτο­πί­στη­καν στα νησιά ή κλεί­στη­καν σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης, αμέ­σως μετά την κή­ρυ­ξη του πο­λέ­μου.

Η άγρια σύ­γκρου­ση που ξε­τυ­λί­χτη­κε πάνω στα βουνά της Ηπεί­ρου και της Αλ­βα­νί­ας έδει­ξε ανά­γλυ­φα την τα­ξι­κή φύση του πο­λέ­μου και απο­κά­λυ­ψε το πα­ρα­μύ­θι της “εθνι­κής ενό­τη­τας”. Στην πρώτη γραμ­μή ερ­γά­τες λαός πέ­θαι­ναν από σφαί­ρες, κρυο­πα­γή­μα­τα και γάγ­γραι­να, έλιω­ναν από την ψείρα, πε­ρί­με­ναν απελ­πι­σμέ­να την τροφή τους πει­να­σμέ­νοι ακόμη και για μέρες μέσα στα χιό­νια και στο κρύο. Πιο πίσω οι αξιω­μα­τι­κοί με τις ορ­ντι­νάν­τσες τους έδι­ναν τις δια­τα­γές. Και ακόμα πιο πίσω στα πο­λυ­τε­λή ξε­νο­δο­χεία της Αθή­νας, ο αρ­χι­στρά­τη­γος Πα­πά­γος και το επι­τε­λείο της “Αυτού Με­γα­λειό­τη­τας”. Τα στε­λέ­χη της ΕΟΝ (νε­ο­λαί­ας του Με­τα­ξά) και οι γόνοι των κα­πι­τα­λι­στών υπη­ρε­τού­σαν στα επι­τε­λεία χι­λιό­με­τρα μα­κρυά από τα πεδία των πο­λε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων. Και ήταν το σύ­ντο­μο του πο­λέ­μου δεν επέ­τρε­ψε την ανά­πτυ­ξη αντι­πο­λε­μι­κού και αντι­κυ­βερ­νη­τι­κού κι­νή­μα­τος στις τά­ξεις του στρα­τού και του λαού.

                                                    Η πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ

Το κόμμα δια­λυ­μέ­νο με την πλειο­ψη­φία των στε­λε­χών του στις φυ­λα­κές και την εξο­ρία, δέ­σμιο των πα­λι­νω­διών και των αντι­φα­τι­κών απο­φά­σε­ων και οδη­γιών της ΚΔ, του 7ου συ­νε­δρί­ου της ΚΔ για τα αντι­φα­σι­στι­κά – λαϊκά μέ­τω­πα με αστι­κά κόμ­μα­τα και προ­σω­πι­κό­τη­τες, δέ­σμιο της 6ης ολο­μέ­λειας του 1934 για τον αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της ελ­λη­νι­κής επα­νά­στα­σης, προ­βο­κα­ρι­σμέ­νο από το κα­θε­στώς, με την δη­μιουρ­γία ΚΕ από δη­λω­σί­ες την πε­ρι­βό­η­τη “Προ­σω­ρι­νή Διοί­κη­ση” (ΠΔ) και την έκ­δο­ση πλα­στο­γρα­φη­μέ­νου “Ρι­ζο­σπά­στη”, βυ­θί­ζε­ται στο βούρ­κο του σο­σιαλ­πα­τριω­τι­σμού και του σω­βι­νι­σμού στο θέμα του πο­λέ­μου. Απο­κο­ρύ­φω­μα το πε­ρι­βό­η­το Α' γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη, το οποίο και δη­μο­σί­ευ­σε στις 2 Νο­έμ­βρη ο Μα­νια­δά­κης  σ' όλο τον αστι­κό τύπο και το Ρα­διό­φω­νο, γιατί εξυ­πη­ρε­τού­σε τα σχέ­δια του  κα­θε­στώ­τος  της 4ης Αυ­γού­στου και της άρ­χου­σας τάξης.

Το γράμ­μα που γρά­φτη­κε στις 31 Οκτώ­βρη, δεν είχε καμία σχέση με τις αρχές του Μαρ­ξι­σμού -Λε­νι­νι­σμού πάνω στο θέμα του πο­λέ­μου,και έγρα­φε:

“Προς το λαό της Ελ­λά­δας

Ο Φα­σι­σμός του Μου­σο­λί­νι χτύ­πη­σε την Ελ­λά­δα πι­σώ­πλα­τα, δο­λο­φο­νι­κά και ξε­τσί­πω­τα με σκοπό να την υπο­δου­λώ­σει και εξαν­δρα­πο­δί­σει. Σή­με­ρα όλοι οι Έλ­λη­νες για τη λευ­τε­ριά, την τιμή,την εθνι­κή μας ανε­ξαρ­τη­σία. Η πάλη θα είναι πολύ δύ­σκο­λη και πολύ σκλη­ρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέ­πει να πα­λεύ­ει αψη­φώ­ντας τους κιν­δύ­νους και τις θυ­σί­ες.

(...) Σον πό­λε­μο που τον διευ­θύ­νει η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, όλοι μας πρέ­πει να δώ­σου­με όλες μας τις δυ­νά­μεις, δίχως καμιά επι­φύ­λα­ξη....”[28] ( Υπογρ δική μας)

Επη­ρε­α­σμέ­νοι από το γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη οι Ακρο­ναυ­πλιώ­τες φυ­λα­κι­σμέ­νοι στέλ­νουν ανοι­χτό γράμ­μα στο Μα­νια­δά­κη (!!)  στις 6 Νο­έμ­βρη, το οποίο υπέ­γρα­φαν ο Γιάν­νης Ιω­αν­νί­δης και ο Κώ­στας Θέος, πα­ρα­θέ­του­με τα κύρια ση­μεία:

“Υιο­θε­τού­με πλή­ρως το ανοι­χτό γράμ­μα του Γε­νι­κού Γραμ­μα­τέα του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελ­λά­δας Νίκου Ζα­χα­ριά­δη.

“Το­νί­ζου­με και πάλι(....) ότι εί­μα­στε έτοι­μοι (...) να δώ­σου­με όλες μας τις δυ­νά­μεις, χωρίς καμιά επι­φύ­λα­ξη(...)να πο­λε­μή­σου­με μέχρι τη νίκη...”[29]

Και στο αί­τη­μά τους να πάνε στο μέ­τω­πο να πο­λε­μή­σουν ο Μα­νια­δά­κης πι­στός και συ­νε­πής στο τα­ξι­κό του συμ­φέ­ρον, τους ζή­τη­σε:

“....ότι έκα­στος τού­των χω­ρι­στά θα απο­κη­ρύ­ξει ιδέες και πο­λι­τι­κά συ­στή­μα­τα άτινα κατά βάσιν δεν ανα­γνω­ρί­ζου­σιν την ιε­ρό­τη­τα των ιδεών της πα­τρί­δας, οι­κο­γε­νεί­ας και θρη­σκεί­ας...”[30] Τους ζή­τη­σε δή­λω­ση με­τα­νοί­ας!!

Η θέση του Ζα­χα­ριά­δη έρ­χε­ται σε κα­τά­φω­ρη αντί­θε­ση με τις ασύ­γκρι­τα αρι­στε­ρές (ως ένα βαθμό αρι­στε­ρές) θέ­σεις της γνή­σιας “Πα­λαιάς Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής” (ΠΚΕ)[31]

Το μα­νι­φέ­στο της ΠΚΕ, 7 Δε­κέμ­βρη 1940, γρά­φει:

“Με δια­τα­γή του ντό­πιου εφο­πλι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και των ξένων του αφε­ντι­κών, χι­λιά­δες ναυ­τερ­γά­τες, παι­διά του λαού μας,στάλ­θη­καν από τη βα­σι­λο­με­τα­ξι­κή σπεί­ρα να δο­κι­μά­σουν την φρίκη του πο­λέ­μου. (...) Για να κρα­τή­σει της εξου­σί­ας το λουφέ η δι­κτα­το­ρι­κή σπεί­ρα, για να σώ­σουν οι Εγ­γλέ­ζοι πλου­το­κρά­τες την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χία τους..., τρα­βή­χτη­κε στον πιο εγκλη­μα­τι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο ο λαός μας.

“Ο πό­λε­μος αυτός που προ­κλή­θη­κε απ' τη βα­σι­λο­με­τα­ξι­κή σπεί­ρα, που δια­τά­χτη­κε απ' τους Εγ­γλέ­ζους ιμπε­ρια­λι­στές, δεν μπο­ρεί να έχει την πα­ρα­μι­κρή σχέση με την υπε­ρά­σπι­ση της πα­τρί­δας. Ούτε είναι βέ­βαια “πό­λε­μος κατά του φα­σι­σμού, όπως δή­λω­σε κυ­νι­κά ο αρ­χι­φα­σί­στας Με­τα­ξάς-δή­μιος του λαού μας. Μα ούτε και πό­λε­μος για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των ελ­λη­νι­κών μειο­νο­τή­των της Αλ­βα­νί­ας απ' το ζυγό του ιτα­λι­κού φα­σι­σμού και της αλ­βα­νι­κής αστι­κο­τσι­φλι­κά­δι­κης κλί­κας. Γι αυτό ο πό­λε­μος αυτός δεν μπο­ρεί νάχει καμιά σχέση με την ελευ­θε­ρία.

“Με ρα­διουρ­γί­ες, απά­τες, πλα­στο­γρα­φώ­ντας το τι­μη­μέ­νο όνομα του ΚΚΕ, και τις υπο­γρα­φές των φυ­λα­κι­σμέ­νων ηρω­ι­κών ηγε­τών του σ.σ. Ζα­χα­ριά­δη, Νε­φε­λού­δη, Παρ­τσα­λί­δη, Σιά­ντου, πλα­στο­γρα­φώ­ντας το όρ­γα­νό του το”Ρι­ζο­σπά­στη, σας τρα­βά­νε να χύ­νε­τε, δίχως να το κα­τα­λα­βαί­νε­τε, άδικα το αίμα σας...

“Για να σω­θού­με...Πρέ­πει γι αυτό πρώ­τα-πρώ­τα ν' ανα­τρέ­ψου­με τη βα­σι­λο­με­τα­ξι­κή σπεί­ρα που μας έμπλε­ξε στον πό­λε­μο.

“Κα­λού­με ολό­κλη­ρο τον ερ­γα­ζό­με­νο λαό να σχη­μα­τί­σει αδελ­φω­μέ­νος με το στρα­τό το Μέ­τω­πο Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας-ει­ρή­νης ν' απαι­τή­σει άμεσα Γε­νι­κή πο­λι­τι­κή αμνη­στία! Να ανα­δεί­ξει Κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας-ει­ρή­νης... Να δη­λώ­σει πως κάθε εί­δους δια­φο­ρά με τους γει­το­νι­κούς λαούς μπο­ρεί να λυθεί αδελ­φι­κά κ' ει­ρη­νι­κά...”[32] (Υπογρ δική μας)

Και σε έκ­κλη­ση που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο “Ρι­ζο­σπά­στη” 18 Μάρτη 1941:

“Η Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή καλεί τους φα­ντά­ρους, τους ναύ­τες και τους αε­ρο­πό­ρους μας να πά­ρουν στα χέρια τους τις διοι­κή­σεις των μο­νά­δων τους εκλέ­γο­ντας προ­σω­ρι­νές επι­τρο­πές, που να αντι­προ­σω­πεύ­ουν όλους, απ' το στρα­τιώ­τη μέχρι το στρα­τη­γό, όσοι συμ­φω­νούν σε τούτο το πρό­γραμ­μα δρά­σης. Να προ­τεί­νουν ει­ρή­νη στους απέ­να­ντι και να απαι­τή­σουν, απ' το άλλο πα­ραί­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης, σχη­μα­τι­σμό προ­σω­ρι­νής αντι­πο­λε­μι­κής αντι­δι­κτα­το­ρι­κής κυ­βέρ­νη­σης Με­τώ­που εθνι­κής σω­τη­ρί­ας-ει­ρή­νης, στα­μά­τη­μα του πο­λέ­μου, ακύ­ρω­ση των πο­λι­τι­κών και στρα­τιω­τι­κών συμ­φω­νιών που κλεί­στη­καν με τους εγ­γλέ­ζους και προ­σα­να­το­λι­σμό της χώρας προς τη Σο­βιε­τι­κή Ένωση.”[33] (Υπογρ δική μας)

Κρι­τι­κή και στο Α' γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη άσκη­σε και η ΚΔ με πρω­τό­κολ­λο στις 10 Γε­νά­ρη 1941,στην επί­μα­χη φράση “στον πό­λε­μο αυτό που διευ­θύ­νει η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά...”:

“Είναι ωστό­σο εσφαλ­μέ­νο και επι­ζή­μιο να απο­κα­λεί­ται ο παρών από την πλευ­ρά της Ελ­λά­δας,πό­λε­μος εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός πό­λε­μος της κυ­βέρ­νη­σης Με­τα­ξά ενα­ντί­ον του φα­σι­σμού του Μου­σο­λί­νι, όπως έγινε με την επι­στο­λή του συ­ντρό­φου Ζα­χα­ριά­δη.

(,,,)Έτσι ο Ελ­λη­νι­κός λαός θα πα­ρα­πλα­νη­θεί σχε­τι­κά με την αλ­ληλ­λο­σύν­δε­ση του δε­δο­μέ­νου πο­λέ­μου με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό. Δεν πρέ­πει δη­λα­δή, να αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως με­μο­νω­μέ­νος πό­λε­μος. Τούτο Θα πα­ρα­σύ­ρει τον ελ­λη­νι­κό λαό να στη­ρί­ξει στον πα­ρό­ντα πό­λε­μο την κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, αντί να την κα­τα­πο­λε­μά για την εγκλη­μα­τι­κή εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της. Αυτό επί­σης, θα απο­σπά­σει την προ­σο­χή του ελ­λη­νι­κού λαού από τη βαριά ευ­θύ­νη, την οποία φέ­ρουν η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά και με­γά­λο μέρος της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, που με την προς όφε­λος του αγ­γλι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού πο­λι­τι­κή τους, οδή­γη­σαν τον ελ­λη­νι­κό λαό στον πό­λε­μο.”[34] (Υπογρ δική μας)

                                 Το ΚΚΕ σή­με­ρα κάνει κρι­τι­κή στο τότε

Πρέ­πει να ομο­λο­γή­σου­με ότι το ΚΚΕ σή­με­ρα ασκεί κρι­τι­κή στην πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ τότε, και στην  ΚΔ εν πολ­λοίς σωστή και αυτό πρέ­πει να το χαι­ρε­τί­σου­με σαν ένα ση­μα­ντι­κό βήμα όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά γε­νι­κό­τε­ρα του κι­νή­μα­τος να μάθει από τα λάθη του. Δεν πρό­κει­ται βέ­βαια για μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη κρι­τι­κή θα χρεια­στεί να προ­χω­ρή­σει και να κάνει με­ρι­κά ακόμα βή­μα­τα, ωστό­σο επα­να­λαμ­βά­νου­με ότι πρό­κει­ται για ένα ση­μα­ντι­κό βήμα. Γι αυτό κρί­νου­με σκό­πι­μο να πα­ρου­σιά­σου­με τα πιο ση­μα­ντι­κά, κατά την άποψή μας, απο­σπά­σμα­τα της κρι­τι­κής του. Πράγ­μα χρή­σι­μο για όλους μας και ιδιαί­τε­ρα γι αυ­τούς που συ­νε­χί­ζουν να εξυ­μνούν το σο­σιαλ­πα­τριω­τι­κό  Α' γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη και γε­νι­κά να δί­νουν την υπο­στή­ρι­ξή τους στην πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ εκεί­νης της πε­ριό­δου, με το σο­φι­στι­κό και ρηχό επι­χεί­ρη­μα, ότι αυτή η πο­λι­τι­κή έδωσε 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο μέλη στο ΕΑΜ!! Άρα και η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία με τα εκα­τομ­μύ­ρια μέλη και ψη­φο­φό­ρους έχει σωστή πο­λι­τι­κή!! Τυ­πι­κή λο­γι­κή...

Εκτί­μη­ση για το Α' γράμ­μα:

Το γράμ­μα δη­μιούρ­γη­σε οδυ­νη­ρή σύγ­χυ­ση στα στε­λέ­χη, τα μέλη και τους οπα­δούς του ΚΚΕ, δεν μπο­ρού­σαν να πι­στέ­ψουν ότι είχε γρά­ψει ο Ζα­χα­ριά­δης αυτό το γράμ­μα. Την σύγ­χυ­ση επι­τεί­νει σε πολλά μέλη του κόμ­μα­τος  το γε­γο­νός ότι, ο πλα­στός “Ρι­ζο­σπά­στης” του Μα­νια­δά­κη βγαί­νει από την πρώτη στιγ­μή και στη­ρί­ζει το γράμ­μα:

“Κά­νου­με γνω­στό σ' όλα τα μέλη του ΚΚΕ και τους οπα­δούς μας πως το ανοι­χτό γράμ­μα που έστει­λε ο σ. Ν. Ζα­χα­ριά­δης στην κυ­βέρ­νη­ση και που δη­μο­σιεύ­τη­κε στις εφη­με­ρί­δες και δό­θη­κε από το ρα­διό­φω­νο Αθη­νών και τον εγ­γλέ­ζι­κο τύπο, είναι γνή­σιο (....)

(...) Η μόνη σωστή γραμ­μή είναι η γραμ­μή που έβαλε ο σ. Ζα­χα­ριά­δης με το ανοι­χτό γράμ­μα του...” και κα­τη­γο­ρού­σε τις θέ­σεις της “ΠΚΕ” σαν “άτι­μους χα­φιέ­δες που πάνε να δια­στρε­βλώ­σουν τη γραμ­μή του κόμ­μα­τος...”[35] Όταν σε χει­ρο­κρο­τούν οι εχθροί σου ψάξε να βρεις το λάθος σου!!

Ωστό­σο τα μέλη της “ΠΚΕ” ,ο Ν. Πλου­μί­δης και πολλά ακόμη μέλη και οπα­δοί του ΚΚΕ θε­ώ­ρη­σαν το γράμ­μα πλα­στό και το κα­τήγ­γει­λαν. Ακρι­βώς επει­δή το είχε δη­μο­σιεύ­σει ο πλα­στός “Ρι­ζο­σπά­στης”. Στις 25 Απρί­λη 1941 ο γνή­σιος πα­ρά­νο­μος 'Ρι­ζο­σπά­στης “ δη­μο­σί­ευε ση­μεί­ω­μα του Πλου­μί­δη γραμ­μέ­νο από το Μάρτη:

“Η ασφά­λεια (...) πλα­στο­γρά­φη­σε ασύ­στο­λα τη υπο­γρα­φή του σ Ζα­χα­ριά­δη (...) Το κόλπο της ασφά­λειας κα­τά­φε­ρε να πα­ρα­σύ­ρει αρ­κε­τά στε­λέ­χη και μέλη του Κόμ­μα­τος και να φέρει σύγ­χυ­ση για το ποιο είναι το πραγ­μα­τι­κό ΚΚΕ και ποια είναι η θέση η σωστή...”[36]

Όπως ανα­φέ­ρει το εν λόγω βι­βλίο του το ση­με­ρι­νό ΚΚΕ: [“Θε­με­λιώ­δες στοι­χείο για τη δια­μόρ­φω­ση της άπο­ψής του ήταν ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός του πο­λέ­μου ως εθνι­κο­α­πα­λευ­θε­ρω­τι­κού: “...δεν το πι­στέ­ψα­με από το πε­ριε­χό­με­νο του (εμείς παίρ­να­με άλλη πο­λι­τι­κή γραμ­μή)” έγρα­ψε η Στ. Βι­τσα­ρά.[37]

“Ένα δεύ­τε­ρο στοι­χείο, ήταν ότι το γράμ­μα κα­λού­σε να μην έχει κα­νέ­νας ερ­γα­ζό­με­νος επι­φύ­λα­ξη συμ­με­το­χής στον πό­λε­μο που δι­ηύ­θυ­νε η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, γε­γο­νός που η “Παλιά ΚΕ” θε­ω­ρού­σε επί­σης αδια­νό­η­το.”[38] (Υπογρ δική μας) Και με το δίκιο τους!!

Και η κρι­τι­κή συ­νε­χί­ζε­ται:

“Το κλίμα στις λαϊ­κές μάζες, τις ώρες που κη­ρύ­χτη­κε πό­λε­μος, όσο και αν πή­γα­ζε από αγνές πα­τριω­τι­κές προ­θέ­σεις, αντι­με­τώ­πι­ζε τον πό­λε­μο απ' τη σκο­πιά της αμυ­νό­με­νης Ελ­λά­δας και της επι­τι­θέ­με­νης (άρα ευ­ρι­σκό­με­νης εν αδίκω) Ιτα­λί­ας. Όμως, ο δί­καιος ή άδι­κος χα­ρα­κτή­ρας  κάθε  πο­λέ­μου δεν κα­θο­ρί­ζε­ται από το ποιο κρά­τος επι­τί­θε­ται και ποιο αμύ­νε­ται, αλλά από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διε­ξά­γει τον πό­λε­μο, είτε είναι αρ­χι­κά και τη συ­γκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή αμυ­νό­με­νη είτε επι­τι­θέ­με­νη. Και οι δυο αστι­κές τά­ξεις και οι κυ­βερ­νή­σεις τους συ­γκρού­ο­νταν, όχι όμως για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων της Ελ­λά­δας και της Ιτα­λί­ας, οι οποί­ες θα έπρε­πε να ακο­λου­θή­σουν το δικό τους δρόμο για την υπε­ρά­σπι­ση της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας και όχι αυτόν της κα­πι­τα­λι­στι­κής “εθνι­κής ενό­τη­τας.”[39] (Υπογρ δική μας) Συμ­φω­νού­με!

Και πάμε πα­ρα­κά­τω:

“....το σύν­θη­μα “να ανα­τρα­πεί τώρα η κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά”, δεν ήταν ρε­α­λι­στι­κό και ανα­γκαίο να τεθεί ως άμεσο πρα­κτι­κό κα­θή­κον. Όμως, ήταν ρε­α­λι­στι­κό και ανα­γκαίο να τεθεί ως κα­τεύ­θυν­ση και ως σύν­θη­μα ζύ­μω­σης στο λαό και το στρα­τό, ως σύν­θη­μα ορ­γά­νω­σης της πάλης των πρω­το­πό­ρων ερ­γα­τών και στρα­τευ­μέ­νων,που μπο­ρού­σε να προ­ε­τοι­μά­ζει τον προ­σα­να­το­λι­σμό των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών μαζών για τις συν­θή­κες απο­δυ­νά­μω­σης της εγ­χώ­ριας και ξένης κα­πι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας, μέσα και έξω από τη χώρα της.”[40] (Υπογρ δική μας) Συμ­φω­νού­με!

Και συ­μπλη­ρώ­νου­με ότι,  με τον καιρό οι αυ­τα­πά­τες για “εθνι­κή ενό­τη­τα” και “κοινή πα­τρί­δα” θα κα­τέρ­ρε­αν στο λαό και το στρα­τό στο φως των γε­γο­νό­των-για­τί οι μάζες μα­θαί­νουν από τα γε­γο­νό­τα και την εμπει­ρία τους- και το τα­ξι­κό μίσος θα αντι­κα­θι­στού­σε τις εθνι­κι­στι­κές αυ­τα­πά­τες και θα αγκά­λια­ζαν τα επα­να­στα­τι­κά συν­θή­μα­τα των κομ­μου­νι­στών, όπως συ­νέ­βη και στη Ρωσία του 1914-1917 με τους μπολ­σε­βί­κους.

“Από την άλλη, η γραμ­μή πρώτα να ξε­μπερ­δέ­ψου­με με τους ξέ­νους και κα­τό­πιν να λο­γα­ρια­στού­με με τους “δι­κούς μας”, αφού προη­γου­μέ­νως συμ­βα­δί­σου­με με τους τε­λευ­ταί­ους, οδη­γεί σε αντί­θε­τα από τα επι­διω­κό­με­να απο­τε­λέ­σμα­τα.”[41] (Υπογρ δική μας) Σωστά!

Για την κρι­τι­κή της ΚΔ στο Α' γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη:

“Η κρι­τι­κή της ΚΔ στο Α' ήταν αντι­φα­τι­κή και στις εκτι­μή­σεις και στην κα­τεύ­θυν­ση που έδινε.

“Η ΚΔ χα­ρα­κτή­ρι­ζε ιμπε­ρια­λι­στι­κό τον πό­λε­μο τόσο της Ιτα­λί­ας ενά­ντια στην Ελ­λά­δα όσο και τον γε­νι­κό­τε­ρο, αλλά τον ονό­μα­ζε “αμυ­ντι­κό” από την πλευ­ρά της κυ­βέρ­νη­σης Με­τα­ξά. Η ΚΔ συμ­φω­νού­σε ότι:

“Οι κομ­μου­νι­στές δεν τάσ­σο­νται κατά των αμυ­ντι­κών ενερ­γειών της κυ­βέρ­νη­σης” και ταυ­τό­χρο­να θε­ω­ρού­σε υπαί­τια την κυ­βερ­νη­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή για τον ελ­λη­νοϊ­τα­λι­κό πό­λε­μο.”

“Επι­βε­βαιώ­θη­κε και στο Β' Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ότι ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας ενός κρά­τους δεν κα­θο­ρί­ζε­ται από το μικρό μέ­γε­θος ή από την υπο­δε­έ­στε­ρη θέση του στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύ­στη­μα.”[42] (Υπογρ δική μας) Σωστά!

Για τις θέ­σεις της “ΠΚΕ” γρά­φει:

“Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, η θέση της “Πα­λιάς ΚΕ” ( Μα­νι­φέ­στο 7 Δε­κέμ­βρη 1940), ήταν σωστή, όσον αφορά την εκτί­μη­ση για το χα­ρα­κτή­ρα του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πο­λέ­μου ως ιμπε­ρια­λι­στι­κού και τη στάση της γε­νι­κά απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, δίχως να είναι πάντα επε­ξερ­γα­σμέ­νη η τα­κτι­κή της, καθώς και οι μορ­φές πάλης που πρό­κρι­νε κάθε φορά. Ταυ­τό­χρο­να, η στρα­τη­γι­κή που εξέ­φρα­ζε (Μέ­τω­πο Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας και κυ­βέρ­νη­ση του Με­τώ­που), ανα­δεί­κνυε τις αντι­φά­σεις της στρα­τη­γι­κής του ΚΚΕ, πρω­ταρ­χι­κά τις αντι­φά­σεις της στρα­τη­γι­κής του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος.”

“Τε­λι­κά η εμ­βέ­λεια των θέ­σε­ων της “Πα­λιάς ΚΕ” ήταν μικρή.... καθώς και της επί­θε­σης που δέ­χτη­κε από ση­μα­ντι­κές δυ­νά­μεις του ΚΚΕ (σ.σ Κα­τη­γο­ρή­θη­κε για τρο­τσκι­σμό!!). (...) Εκ των πραγ­μά­των, Η “Παλιά ΚΕ” έδινε μια πολύ δύ­σκο­λη μάχη από θέση κατά πολύ υπο­δε­έ­στε­ρη όσον αφορά την κομ­μα­τι­κή απή­χη­ση, σε σύ­γκρι­ση με το κύρος το Ν. Ζα­χα­ριά­δη, αλλά και των Νε­φε­λού­δη-Παρ­τσα­λί­δη, καθώς και της Ακρο­ναυ­πλί­ας. Στις φυ­λα­κές της τε­λευ­ταί­ας βρί­σκο­νταν δε­κά­δες γνω­στά ορ­γα­νω­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη, καθώς και η μισή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του ΚΚΕ.”[43] Γι αυτό δεν δυ­σκο­λεύ­τη­καν να υιο­θε­τή­σουν τά­χι­στα τις από­ψεις Ζα­χα­ριά­δη και να κι­νη­θούν στον σο­σιαλ­πα­τριω­τι­σμό. Είχε δίκιο ο Λένιν όταν έλεγε ότι η βάση του κόμ­μα­τος είναι πολύ πιο αρι­στε­ρά από την ηγε­σία στις κρί­σι­μες στρο­φές της τα­ξι­κής πάλης!!

                                            Η πο­λι­τι­κή των Τρο­τσκι­στών

Με μι­κρές δυ­νά­μεις, γύρω στα 400-500 μέλη, με τα βα­σι­κά τους στε­λέ­χη στη φυ­λα­κή και την εξο­ρία, απο­μο­νω­μέ­νοι σχε­δόν από το Διε­θνές κέ­ντρο την πε­ρί­ο­δο της δι­κτα­το­ρί­ας, δια­σπα­σμέ­νοι, ως συ­νή­θως, διωγ­μέ­νοι και απο­μο­νω­μέ­νοι από τα μέλη του ΚΚΕ, κα­τά­φε­ραν να κρα­τή­σουν σωστή την βα­σι­κή το­πο­θέ­τη­ση για τον χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου. Αλλά υστε­ρού­σαν πολύ στο θέμα της πα­ρου­σί­α­σης της θέσης με τρόπο που να αγ­γί­ζει στη συ­νεί­δη­ση των πρω­το­πό­ρων ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας. Και ήταν αρ­κε­τά λάθος όσο αφορά την προ­σέγ­γι­ση του ΚΚΕ.

Θα ανα­φερ­θού­με στις θέ­σεις του βα­σι­κού εκ­πρό­σω­που του τρο­τσκι­σμού, Πα­ντε­λή Που­λιό­που­λου (Π.Π), ηρω­ι­κή μορφή του επα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος και ηγέτη της ΕΟΚΔΕ Δεν σκο­πεύ­ου­με να κά­νου­με ανα­φο­ρά  στις θέ­σεις του Στίνα ηγέτη της άλλης “ση­μα­ντι­κής” ορ­γά­νω­σης ΚΔΕΕ, γιατί μόνο ζημιά έχουν προ­κα­λέ­σει στο επα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα στη χώρα μας και αυτό, εκ μέ­ρους μας τα λέει όλα.

Στις 24 Νο­έμ­βρη 1940 φυ­λα­κι­σμέ­νος στην Ακρο­ναυ­πλία έγρα­φε:

“Ο ιτα­λο­ελ­λη­νι­κός πό­λε­μος είναι απλώς ένας το­μέ­ας του με­γά­λου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου που γί­νε­ται πα­γκό­σμιος, είναι δη­λα­δή πό­λε­μος ιμπε­ρια­λι­στι­κός. Σ' αυτόν κρί­νε­ται η κυ­ριαρ­χία των με­σο­γεια­κών βά­σε­ων και δια­βά­σε­ων του αγ­γλο­α­με­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού σε σύ­γκρου­ση με τον άξονα....μ' αυτόν οι Έλ­λη­νες ιμπε­ρια­λι­στές υπε­ρα­σπί­ζο­ντας το έδα­φος της εκ­με­τάλ­λευ­σης τους διεκ­δι­κούν συ­νά­μα την επέ­κτα­σή του στη Βαλ­κα­νι­κή, στα νησιά της ανα­το­λι­κής λε­κά­νης της Με­σο­γεί­ου, είτε αλλού.”[44] Σωστή η γε­νι­κή θέση.

Αλλά.... αντί για υπο­μο­νε­τι­κή εξή­γη­ση, (Λε­νι­νι­στι­κή μπολ­σε­βί­κι­κη στάση: Μέχρι που οι μάζες μέσα από την εμπει­ρία τους αρ­θούν στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων) με θέ­σεις του τύπου:

“Το στα­λι­νι­κό κόμμα προ­δί­νει ξε­τσί­πω­τα την υπό­θε­ση του σο­σια­λι­σμού κα­λώ­ντας τους ερ­γά­τες να χύ­σουν το αίμα τους για την πα­τρί­δα των με­γι­στά­νων του κε­φα­λαί­ου. Το σύν­θη­μα της υπε­ρά­σπι­σης της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της ακε­ραιό­τη­τας της χώρας δεν ση­μαί­νει παρά σπρώ­ξι­μο του προ­λε­τα­ριά­του στην αλ­λη­λο­σφα­γή. Ο αντι­φα­σι­στι­κός πό­λε­μος είναι ένα αι­σχρό ψέμα. Οι ερ­γά­τες δεν έχουν πα­τρί­δα. Στον πό­λε­μο αυτό πρέ­πει να εφαρ­μό­σουν τον επα­να­στα­τι­κό ντε­φε­τι­σμό , που θα ανοί­ξει το δρόμο της νίκης.”[45] (Υπογρ δική μας) Δεν προ­σεγ­γί­ζεις την πρω­το­πο­ρία, την βάση του ΚΚΕ, κλεί­νεις αυτιά, δεν χτί­ζεις στε­λέ­χη με μα­ζι­κή απή­χη­ση, το ακρο­α­τή­ριο σου πα­ρα­μέ­νει μόνο ο μι­κρός κύ­κλος των μελών σου.

Στις 24 Ν0έμ­βρη γρά­φε­ται το κεί­με­νο “Θέ­σεις του πυ­ρή­να Ακρο­ναυ­πλί­ας ΕΟΚΔΕ”:

“Και μετά τη διά­λυ­ση των ερ­γα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων η τα­χτι­κή του ενιαί­ου τα­ξι­κού με­τώ­που επι­βάλ­λε­ται σε οποια­δή­πο­τε πε­ριο­ρι­σμέ­νη διά­στα­ση κι αν είναι δυ­να­τή η εφαρ­μο­γή της προ­σω­ρι­νά. Κάθε πρό­τα­ση μας σε άλλες ορ­γα­νώ­σεις για ενιαίο τα­ξι­κό μέ­τω­πο κατά της δι­κτα­το­ρί­ας έχει σαν αυ­το­νό­η­τη προ­ϋ­πό­θε­ση όχι μόνον ότι οι ορ­γα­νώ­σεις δεν μπο­ρεί να υπε­ρα­σπί­ζου­νε δη­μό­σια λ.χ στις κοι­νές συ­γκε­ντρώ­σεις του ενιαί­ου με­τώ­που, την πο­λι­τι­κή του μπλοκ με τα αστι­κά κόμ­μα­τα, αλλά και ότι γε­νι­κά θα απο­κλεί­ε­ται μια τέ­τοια υπε­ρά­σπι­ση σ' όλους τους συμ­μά­χους στο διά­στη­μα της ενιαιο­με­τω­πι­κής συμ­φω­νί­ας.”[46] (υπογρ δική μας)

Δεν μπο­ρού­με να πι­στέ­ψου­με ότι ο Π. Π μπο­ρεί να κάνει τόσα λάθη πάνω στο ζή­τη­μα του ενιαί­ου με­τώ­που. Πρώτο, το ενιαίο τα­ξι­κό μέ­τω­πο είναι μέ­τω­πο μαζών. Με τις δια­λυ­μέ­νες ερ­γα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις μετά βίας μπο­ρεί να φτιά­ξεις μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καλεί για μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων. Το δεύ­τε­ρο με τον όρο που βάζει απο­κλεί­ει εκ των πραγ­μά­των το ΚΚΕ, το οποίο κα­λού­σε σε μέ­τω­πο τα αστι­κά κόμ­μα­τα και τις προ­σω­πι­κό­τη­τες. Κατά η γνώμη μας η πρό­τα­ση για το μέ­τω­πο των ορ­γα­νώ­σε­ων έπρε­πε να αφο­ρού­σε, στα­μά­τη­μα του πο­λέ­μου, ει­ρή­νη χωρίς προ­σαρ­τή­σεις , πράγ­μα το οποίο σή­μαι­νε επι­στρο­φή του ελ­λη­νι­κού στρα­τού στα κα­νο­νι­κά σύ­νο­ρα της Ελ­λά­δας, μια και μετά τις 14 Νο­έμ­βρη είχε πε­ρά­σει στην αντε­πί­θε­ση και είχε κα­τα­λά­βει ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι από την Ν. Αλ­βα­νία. Πάνω σ' αυτές τις θέ­σεις σμ­θω­νού­σαν όλες οι τά­σεις του ΚΚΕ.

Δεν πρό­κει­ται για κάτι το πε­ρι­στα­σια­κό αυτό του εί­δους η προ­σέγ­γι­ση προς το ΚΚΕ αντί­θε­τα δια­περ­νά­ει όλη την πο­λι­τι­κή στάση του Π. Π και των συ­ντρό­φων του. Στο κεί­με­νό του “Οι ερ­γα­ζό­με­νες μάζες στη σφαγή” κα­τα­λή­γει πάλι:

“Το “ΚΚΕ” Βρί­σκε­ται πε­σμέ­νο πτώ­μα- θύμα της ίδιας του αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής-απο­πνέ­ο­ντας τις δη­λη­τη­ρια­σμέ­νες εθνι­κι­στι­κές ανα­θυ­μιά­σεις. Καλεί με λύσσα τους ερ­γά­τες να χύ­σουν το αίμα τους για την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­τρί­δα.”[47] (Υπογρ δική μας)

Και συ­νε­χί­ζει, “Η στιγ­μή του πο­λέ­μου και τα κα­θή­κο­ντά μας” στον ίδιο τόνο:

“Με οργή και μίσος οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νες μάζες της χώρας ολο­έ­να και πιο πολύ αντι­κρί­ζουν από τώρα τους βοη­θούς και λα­κέ­δες του ελ­λη­νο­αγ­γλι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, όπως είναι το προ­δο­τι­κό κόμμα του Ζα­χα­ριά­δη, που κυ­νι­κά εκ­κά­λε­σε στο πλευ­ρό του Γε­ωρ­γί­ου Β' και του Με­τα­ξά στον”εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό” αυτόν πό­λε­μο, πό­λε­μο για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή λη­στεία και για μια και­νούρ­για “με­γά­λη Ελ­λά­δα”.[48]  (Υπογρ δική μας) Λάθος σο­βα­ρό ή εκτί­μη­ση ότι  οι μάζες έβλε­παν με οργή και μίσος “το προ­δο­τι­κό κόμμα του Ζα­χα­ριά­δη” τη στιγ­μή που το ΚΚΕ θα γνώ­ρι­ζε την απο­γεί­ω­σή του μια και οι μάζες προ­σα­να­το­λί­στη­καν σ' αυτό, που κά­λυ­ψε το κενό πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας στην αντί­στα­ση. Αυτό είχε σαν απο­τέ­λε­σμα την λάθος προ­σέγ­γι­ση στο βα­σι­κό κόμμα της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Και συ­νε­χί­ζει απτό­η­τος στο τέλος του ίδιου κει­μέ­νου:

“21.Πάλη κατά του σο­σιαλ­πα­τριω­τι­σμού και ιδιαί­τε­ρα του στα­λι­νι­κού. Απο­κά­λυ­ψη μπρος στις μάζες του αι­σχρού ρόλου που έπαι­ξε η γρα­φειο­κρα­τία του ΚΚΕ και όρ­γα­νά της σ' όλο το διά­στη­μα της δι­κτα­το­ρί­ας (από το σύμ­φω­νο Σκλά­βαι­να- Σο­φού­λη στο προ­δο­τι­κό σύμ­φω­νο Ζα­χα­ριά­δη – Με­τα­ξά, χαφιέ­δι­κος και κα­τα­δο­τι­κός ρόλος ατέ­λειω­της σει­ράς υπαλ­λή­λων της στα­λι­νι­κής κλί­κας κλπ).[49] (Υπογρ δική μας)

Έλεος! Τα όποια σωστά ση­μεία κρύ­βο­νται πίσω από τη γλώσ­σα που χρη­σι­μο­ποιεί­ται και τα σο­βα­ρά  πο­λι­τι­κά λάθη, που δεν έχουν καμία σχέση με την δι­δα­σκα­λία του Μαρξ και τη μέ­θο­δο στην προ­βο­λή των θέ­σε­ων και του προ­γράμ­μα­τος της σχο­λής του Μπολ­σε­βι­κι­σμού- Λε­νι­νι­σμού. Ο Μαρξ δί­δα­σκε ότι η προ­σέγ­γι­σή μας στις ερ­γα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις χρειά­ζε­ται να είναι ήπια στη μορφή και σκλη­ρή στο πε­ριε­χό­με­νο. Αλλά πέρα αυτού το βα­σι­κό κα­θή­κον των τρο­τσκι­στών στις 29 Μάη 1941 που γρά­φε­ται το κεί­με­νο και που η Ελ­λά­δα βρί­σκε­ται πλέον υπό τρι­πλή κα­το­χή σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν είναι η απο­κά­λυ­ψη του “αι­σχρού ρόλου κλπ” του ΚΚΕ και για το σύμ­φω­νο “Σκλά­βαι­να - Σο­φού­λη”, αλλά πρό­τα­ση για κοινή ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης του λαού ενά­ντια στους κα­τα­κτη­τές.

Γε­νι­κά οι θέ­σεις του Π.Π και της ΕΟΚΔΕ, δεν έχουν καμία σχέση με τον τρο­τσκι­σμό του Τρό­τσκι όπως αυτός πα­ρου­σιά­ζε­ται στις γραμ­μές του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Συ­γκε­κρι­μέ­να πάνω στο ζή­τη­μα της με­θό­δου που χρειά­ζε­ται να προ­σεγ­γί­ζου­με τις μάζες  γρά­φει:        

“Στις αρχές του πο­λέ­μου τα τμή­μα­τα της Τέ­ταρ­της Διε­θνούς ανα­πό­φευ­κτα θα αι­σθαν­θούν απο­μο­νω­μέ­να, κάθε πό­λε­μος βρί­σκει τις λαϊ­κές μάζες απρο­ε­τοί­μα­στες και τις σπρώ­χνει προς το μέρος του κυ­βερ­νη­τι­κού μη­χα­νι­σμού. Οι διε­θνι­στές θα έχουν να κο­λυ­μπή­σουν ενά­ντια στο ρεύμα. Όμως οι κα­τα­στρο­φές και η εξα­θλί­ω­ση που θα προ­κα­λέ­σει ο νέος πό­λε­μος..... θα ξε­με­θύ­σουν τις μάζες. Η δυ­σα­ρέ­σκειά των μαζών και το ξε­σή­κω­μα τους θα ανα­πτυ­χθεί με άλ­μα­τα.”[50]

Και εξη­γεί ότι: “Η πο­λι­τι­κή των Μπολ­σε­βί­κων – Λε­νι­νι­στών  (....) πε­ρι­λαμ­βά­νει δύο στοι­χεία την αδιάλ­λα­κτη στάση του απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τους πο­λέ­μους του και την ικα­νό­τη­τά του  να στη­ρί­ξει ένα πρό­γραμ­μα πάνω στην πείρα των ίδιων των μαζών.”[51] (Υπογρ δική μας)

Για την υπε­ρά­σπι­ση της πα­τρί­δας: “Όταν ο μι­κρο­κτη­μα­τί­ας ή ο ερ­γά­της μι­λά­νε για την υπε­ρά­σπι­ση της πα­τρί­δας εν­νο­ούν την υπε­ρά­σπι­ση του σπι­τιού τους, της οι­κο­γέ­νειας τους και της οι­κο­γέ­νειας των άλλων (σ.σ γι αυτό δεν πε­τά­με στο ντού­κο “οι ερ­γά­τες δεν έχουν πα­τρί­δα” χρειά­ζε­ται υπο­μο­νε­τι­κή εξή­γη­ση και όχι συν­θή­μα­τα για να κα­τα­λά­βουν ότι υπάρ­χουν δύο και όχι μία πα­τρί­δα) ενά­ντια στην επέμ­βα­ση, ενά­ντια στις μπό­μπες, ενά­ντια στα ασφυ­ξιο­γό­να αέρια. Ο κα­πι­τα­λι­στής και ο δη­μο­σιο­γρά­φος του με τον όρο υπε­ρά­σπι­ση της πα­τρί­δας, εν­νο­ούν την κα­τά­κτη­ση αποι­κιών και αγο­ρών, τη λη­στρι­κή αύ­ξη­ση της “εθνι­κής” τους με­ρί­δας σε σχέση με το πα­γκό­σμιο ει­σό­δη­μα. (...) Πρέ­πει να ξέ­ρου­με να αντι­πα­ρα­θέ­το­μαι τις δύο αυτές μορ­φές ... πα­τριω­τι­σμού.” [52] (Υπογρ δική μας)

Για τον ντε­φε­τι­σμό: “Το να οδη­γή­σει την τα­ξι­κή πάλη στην υψη­λό­τε­ρη μορφή της – τον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο- αυτό είναι το κα­θή­κον του ντε­φε­τι­σμού. Αυτό το κα­θή­κον όμως μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μόνο με την επα­να­στα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των μαζών,δη­λα­δή με την διεύ­ρυν­ση, την εμ­βά­θυν­ση και την όξυν­ση των επα­να­στα­τι­κών με­θό­δων, που απο­τε­λούν το πε­ριε­χό­με­νο της τα­ξι­κής πάλης σε μια “ει­ρη­νι­κή” πε­ρί­ο­δο.”[53] (Υπογρ δική μας)

Το πα­ρά­δειγ­μα των μπολ­σε­βί­κων μας δεί­χνει την μέ­θο­δο. Πέ­ρα­σαν στις μάζες τον ντε­φε­τι­σμό, το “ο εχθρός είναι στη χώρα μας” και το “οι ερ­γά­τες δεν έχουν πα­τρί­δα” μέσα από τα απλά συν­θή­μα­τα, “ει­ρή­νη- ψω­μί-η γη στους χω­ρι­κούς”.

Δεν γνω­ρί­ζου­με αν ο Π.Π και οι σύ­ντρο­φοί του γνώ­ρι­ζαν τις θέ­σεις “Πα­λιάς ΚΕ”, αν όμως τις γνώ­ρι­ζαν όφει­λαν να τους δώ­σουν κρι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη. Κρι­τι­κή συ­ντρο­φι­κή στο αί­τη­μα για την συ­γκρό­τη­ση με τα αστι­κά κόμ­μα­τα και προ­σω­πι­κό­τη­τες του “Με­τώ­που εθνι­κής σω­τη­ρί­ας- ει­ρή­νης” εξη­γώ­ντας κατ' αρχή το απλό ότι όλοι οι αστοί “δη­μο­κρά­τες” στή­ρι­ξαν ανοι­κτά την κυ­βέρ­νη­ση Με­τα­ξά, στον πό­λε­μο, κατά συ­νέ­πεια, δεν υπήρ­χε  από την πλευ­ρά των αστών καμία δυ­να­τό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης με­τώ­που, ότι ήταν λάθος. Το στα­μά­τη­μα του πο­λέ­μου και την ει­ρή­νη μπο­ρού­σε να την φέρει μόνο μια κυ­βέρ­νη­ση ερ­γα­τών – αγρο­τών με κορμό το ΚΚΕ. Να εξη­γούν υπο­μο­νε­τι­κά ότι το λάθος της”Πα­λιάς ΚΕ” πή­γα­ζε από την από­φα­ση της 6ης ολο­μέ­λειας του 1934, για τον αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης στην Ελ­λά­δα και από την από­φα­ση την εξί­σου λα­θε­μέ­νη του 7ου Συ­νε­δρί­ου της ΚΔ  1935,για τα λαϊκά μέ­τω­πα. 

                                   Με­ρι­κά ακόμα ση­μεία κρι­τι­κής

Έχο­ντας συμ­φω­νή­σει με βα­σι­κά ση­μεία της κρι­τι­κής του ΚΚΕ για την πε­ρί­ο­δο του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πο­λέ­μου θα θέ­λα­με να στα­θού­με πε­ρισ­σό­τε­ρο στο σο­σιαλ­πα­τριω­τι­κό Α' γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη, το οποίο συ­νε­χί­ζουν να υπε­ρα­σπί­ζο­νται σύ­ντρο­φοι κομ­μου­νι­στές τόσο της ΛΑΕ, όσο και άλλων ορ­γα­νώ­σε­ων της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς.

Κατ' αρχή το ότι:

“Ο φα­σι­σμός του Μου­σο­λί­νι χτύ­πη­σε την Ελ­λά­δα πι­σώ­πλα­τα, δο­λο­φο­νι­κά και ξε­τσί­πω­τα...” δεν είναι σωστό και τα γε­γο­νό­τα το δια­ψεύ­δουν, στην ουσία με τις ηθι­κο­λο­γί­ες στή­ρι­ζε άκρι­τα την προ­πα­γάν­δα του κα­θε­στώ­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση του Με­τα­ξά γνώ­ρι­ζε και πολύ καλά τις κι­νή­σεις του Μου­σο­λί­νι, 1939 από­βα­ση στην Αλ­βα­νία και 1940 15 Αυ­γού­στου τορ­πι­λι­σμός της “Έλλης” δύο πιο χτυ­πη­τά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Το κα­θε­στώς έκανε γι αυτό προ­ε­τοι­μα­σί­ες και με­ρι­κή “μυ­στι­κή” επι­στρά­τευ­ση. Τώρα αν ο στρα­τός στο Αλ­βα­νι­κό μέ­τω­πο δεν ήταν καλά εξο­πλι­σμέ­νος και βίωσε εξαι­ρε­τι­κά άσχη­μες συν­θή­κες, αυτό έχει να κάνει με το πώς τε­λι­κά η δι­κτα­το­ρία ξό­δε­ψε τις υπέ­ρο­γκες πο­λε­μι­κές δα­πά­νες. Και αυτό θα έπρε­πε να ήταν μια σο­βα­ρή κα­ταγ­γε­λία ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση από το ΚΚΕ και την αρι­στε­ρά.

Το 1914 κατά τον Α' Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο, ήταν η Γερ­μα­νία που επι­τέ­θη­κε στην μι­σο­φε­ου­δαρ­χι­κή, αστι­κο­τσι­φλι­κά­δι­κη- σύμ­φω­να με τη λο­γι­κή του ΚΚΕ, τότε- Ρωσία. Ένα απέ­ρα­ντο κύμα εθνι­κι­σμού αγκά­λια­σε τις λαϊ­κές μάζες της Ρω­σί­ας. Ο Λένιν όπως όλοι γνω­ρί­ζε­ται δεν έστει­λε ανοι­χτό γράμ­μα στον ρω­σι­κό λαό που να τον καλεί: Πρώτο σε εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό  πό­λε­μο “για τη λευ­τε­ριά”, “ την τιμή”, “την εθνι­κή μας ανε­ξαρ­τη­σία”!! Δεύ­τε­ρο, ασφα­λώς και δεν θα έγρα­φε ποτέ, ότι, “στον πό­λε­μο αυτόν που τον διευ­θύ­νει ο Τσά­ρος όλοι μας πρέ­πει να δώ­σου­με όλες μας τις δυ­νά­μεις, δίχως καμία επι­φύ­λα­ξη”!!! Αυτά τα είπε και τα έγρα­ψε η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία η οποία κα­τη­γο­ρή­θη­κε από τον Λένιν για σο­σιαλ­πα­τριω­τι­σμό. Ακόμη -ακό­μη όταν έπεσε ο Τσά­ρος και ανέ­λα­βε η προ­σω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση των Κα­ντε- Μεν­σε­βί­κών,  επέ­πλη­ξε τους Κά­με­νεφ- Στά­λιν για την υπο­στή­ρι­ξη που έδινε η “Πρά­βδα” στην κυ­βέρ­νη­ση “με το που στο βαθμό που, η κυ­βέρ­νη­ση ερ­γά­ζε­ται για την ει­ρή­νη”, Βρο­ντο­φώ­να­ξε από την Ελ­βε­τία που ήταν “καμία υπο­στή­ρι­ξη στην προ­σω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση.” Επί­σης, επει­δή ήξερε να προ­σεγ­γί­ζει τις μάζες δεν ζή­τη­σε άμεσα “την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης” αλλά συ­νέ­στη­σε στους Μπολ­σε­βί­κους “υπο­μο­νε­τι­κή εξή­γη­ση” και όχι σε­χτα­ρι­στι­κή ανυ­πο­μο­νη­σία!!

Αν εξα­κο­λου­θεί­τε να επι­μέ­νε­τε για την ορ­θό­τη­τα του γράμ­μα­τος του Ζα­χα­ριά­δη θα πρέ­πει να ανα­λο­γι­στεί­τε, χωρία καμία επι­φύ­λα­ξη ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Μπολ­σε­βι­κι­σμό- Λε­νι­νι­σμό.

Στο γράμ­μα του Ζα­χα­ριά­δη υπήρ­χε η 6η ολο­μέ­λεια, το 7ο συ­νέ­δριο της ΚΔ για τα λαϊκά μέ­τω­πα, υπήρ­χε εν δυ­νά­μει η προ­δο­σία της Βάρ­κι­ζας!!

 

[1]              Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πό­λε­μο σελ 138 εκ­δό­σεις “Σύγ­χρο­νη Εποχή” (ΣΕ)

[2]     Λ. Τρό­τσκι “Ο πό­λε­μος και η τέ­ταρ­τη Διε­θνής” σελ 58 εκ­δό­σεις “Αλ­λα­γή”

[3]     Οπ π σελ48

[4]     “Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πό­λε­μο 1940-41” σελ21 εκδ. “ΣΕ'

[5]     Οπ π σελ 26

[6]     Οπ π σελ 26-27

[7]     “Τα κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά μέ­τω­πα στην Τρίτη Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνή” σελ 201 εκ­δο­σεις “ΚΨΜ”

[8]     “Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ε­λη­νι­κό πό­λε­μο” σελ 32-33

[9]     “Τα κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά μέ­τω­πα στην Τρίτη Διε­θνή” σελ 226 Β. Λιό­σης εκδ ΚΨΜ

[10]   Οπ π σε­λ227

[11]   “Η κρίση του πα­γκό­σμιου κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος” Φερ­νά­ντο Κλα­ου­ντίν τόμος 1ος σελ 277-278 εκδ. “Γράμ­μα­τα”

[12]   “ΣΤΑ­ΛΙΝ” του Ζαν -Ζακ Μαρι σελ 553 εκδ. “ΟΔΥΣ­ΣΕ­ΑΣ”

[13]   “Ο πό­λε­μος και η τέ­ταρ­τη Διε­θνή” σελ 71 εκδ. “Αλ­λα­γή”

[14]   ΟΠ π σελ 84

[15]   Οπ π σελ 86

[16]   “Τα κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά μέ­τω­πα στην Τρίτη Διε­θνή” Β. Λιό­σης εκδ. ΚΨΜ σελ 235-236

[17]   Οπ π σελ 237

[18]   Ρι­ζο­σπά­στης 17/5/2015

[19]   “Ιστο­ρία Ελ­λη­νι­κού Έθνους” “Εκ­δο­τι­κή Αθη­νών” τόμος ΙΕ σελ 335-338

[20]   Ιω­άν­νου Με­τα­ξά “Ημε­ρο­λό­γιο” εκδ “Γκο­βό­στης” τόμος Δ' σελ 77

[21]   “Τα μυ­στι­κά του Φό­ρεϊν Όφις” εκδ “Πά­πυ­ρος”, σελ 76

[22]   “Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πό­λε­μο” εκδ 'ΣΕ” σε­λ120

[23]   Ανα­φέ­ρε­ται στα γε­γο­νό­τα του Α' Πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου, όπου η Ελ­λά­δα χω­ρί­στη­κε στους βε­νι­ζε­λι­κούς που ήθε­λαν την Ελ­λά­δα να συ­ντα­χτεί με την Αντατ (Αγ­γλο­γάλλ­λοι) και τους κων­στα­ντι­νι­κούς (οπα­δούς του Βα­σι­ληά Κων­στα­ντί­νου) που ήθε­λαν να συ­ντα­χτούν με την Γερ­μα­νία. Απο­τέ­λε­σμα ο Βε­νι­ζέ­λος κά­λε­σε τους Αγ­γλο­γάλ­λους να απο­βι­βα­στούν στην Θεσ­σα­λο­νί­κη και ο Κων­στα­ντί­νος πα­ρέ­δω­σε αμα­χη­τί στους Γερ­μα­νο­βουλ­γά­ρους την Ανα­το­λι­κά Μα­κε­δο­νία, με απο­τέ­λε­σμα την πλήρη κα­ταρ­ρά­κω­ση κάθε εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και τε­ρά­στιες υλι­κές κα­τα­στρο­φές και αν­θρώ­πι­νες θυ­σί­ες και στις δύο κα­το­χι­κές ζώνες.

[24]   “Στη κο­ρυ­φή της Δόξας” του Γ.Κωστή εκδ “Δρ'ο­μων”

[25]   “ΕΛ­ΛΗ­ΝΙ­ΚΗ ΕΠΟ­ΠΟΪ­Α­1940-1941 Άγ­γε­λος Τερ­ζά­κης εκδ “ΒΗΜΑ” σελ 28

[26]   Οπ. π σελ46

[27]   “Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πό­λε­μο” εκδ “ΣΕ” σελ 135

[28]   Οπ π σελ 137

[29]   Οπ π σε­λ142

[30]   ΟΠ. π

[31]   ΠΚΕ συ­γκρο­τή­θη­κε από δευ­τε­ρο­κλα­σά­τα στε­λέ­χη της ΚΕ του ΚΚΕ, όσα είχαν ήταν ελεύ­θε­ρα και στην πα­ρα­νο­μία έβγα­ζαν τον Γνή­σιο “Ρι­ζο­σπά­στη “ κατά και­ρους. Αρ­γό­τε­ρα συμ­με­τεί­χε στην ΠΚΕ και ο Πλου­μπί­δης.

[32]   “Επί­ση­μα Κεί­με­να”  ΚΚΕ τόμος 5 σελ 11-16

[33]   Οπ π σελ 25

[34]   “Το ΚΚΕ στον Ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πό­λε­μο” σελ 144

[35]   Οπ π σε­λ159

[36]   Οπ π σε­λ160

[37]   Μέλος της”ΠΚΕ” από το 1939-1941

[38]   Οπ π σελ 161

[39]   Οπ π σελ 150

[40]   Οπ π σελ 151

[41]   Οπ π σελ 152

[42]   Οπ π σελ 146-147

[43]   ΟΠ Π σελ 157

[44]   “Κεί­με­να” Π. Που­λιό­που­λου εκδ. “Πρω­το­πο­ρια­κή Βι­βλιο­θή­κη” σελ 197

[45]   Οπ π σελ 166

[46]   Οπ π σελ 200

[47]   Οπ π σελ 184

[48]   Οπ π σελ 217

[49]   Οπ π σε­λ224

[50]   “ΜΕ­ΤΑ­ΒΑ­ΤΙ­ΚΟ ΠΡΟ­ΓΡΑΜ­ΜΑ “ εκδ 'Αλ­λα­γή” σελ 37

[51]   Οπ.π σελ 33

[52]   Οπ π σελ 34

[53]   “Μά­θε­τε να σκέ­πτε­στε” άρθρο Λ. Τρό­τσκι 22/5/ 1938