Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Έχει μεγάλη σημασία για την αριστερά η αποκάλυψη της αλήθειας για τις μεγάλες “εθνικές εορτές” τις οποίες η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί -αφού  έχει πλαστογραφήσει,παραποιήσει με μύθους και ψέματα τα ιστορικά γεγονότα- για να ενισχύσει τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό, για να ευνουχίσει την ταξική πάλη στο όνομα της “εθνικής ενότητας” για να δημιουργήσει τον άνθρωπο δολοφόνο για τον επερχόμενο πόλεμο, με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Επειδή σύμφωνα με το Λένιν: “Ο καπιταλισμός γεννά τον πόλεμο όπως το σύννεφο την μπόρα.”

Είναι καθήκον της αριστεράς και ως ένα βαθμό το κάνει, να αποδομήσει την εθνικιστική μυθολογία με την οποία η άρχουσα τάξη διαποτίζει τις μάζες από τα γεννοφάσκια τους και με την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας να αποκαλύψει τον πραγματικό ρόλο της στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο.

Η αποδόμηση της εθνικιστικής μυθολογίας, που έχουμε συνηθίσει να την θεωρούμε “αυτονόητη” θα αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, πράγμα που θα ενισχύσει την ταξική συνείδηση και τον διεθνισμό.

Στον τομέα αυτό την αριστερά την περιμένει πολύ ιδεολογική δουλειά απέναντι στις λαϊκές μάζες, μα πριν απ' όλα σε σχέση με τον εαυτό της, όπου μέσα από την ιστορική αναδρομή των πολέμων θα χρειαστεί να επισημάνει τα τραγικά λάθη της, γιατί ήταν η λαθεμένη πολιτική της αριστεράς που επέτρεψε στο κεφάλαιο να προχωρήσει στους δύο παγκόσμιους πολέμους, με εκατομμύρια νεκρούς  και σακάτηδες εργάτες αγρότες και νεολαίους. Στον 1ο παγκόσμιο ήτανε η σοσιαλδημοκρατία, που στο όνομα της εθνικής ενότητας πούλησε το διεθνισμό ψηφίζοντας τις πολεμικές δαπάνες και στον 2ο ήτανε η σοσιαλδημοκρατία μεν αλλά καθοριστικό ρόλο έπαιξε για τον αποπροσανατολισμό των μαζών η Κομμουνιστική Διεθνής(ΚΔ) με “τις αλλεπάλληλες, εξελισσόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες σχετικές  αποφάσεις- οδηγίες...”[1] της.

                                                                      * * *

Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι το παράδοξο, αλλά όχι ανεξήγητο γεγονός, ότι είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που γιορτάζουμε την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων 28η Οκτώβρη -και μάλιστα ένα πόλεμο που τον χάσαμε στο τέλος- και όχι την απελευθέρωση από τους ναζί φασίστες. Όλη η Ευρώπη γιορτάζει με αργία την οριστική ήττα των ναζί στις 9 του Μάη!! Θα μπορούσαμε να γιορτάζαμε την απελευθέρωση της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας!! Όμως δεν συμβαίνει αυτό, επειδή η αντίσταση και η απελευθέρωση της Ελλάδας ήταν έργο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, των λαϊκών μαζών με εργατικό ταξικό πρόσημο!! Επειδή η άρχουσα τάξη, το κεφάλαιο, δεν είχε καμιά σχέση με την αντίσταση και κατά συνέπεια με την  απελευθέρωση. Ήταν απούσα ή συνεργάτης των φασιστικών κατοχικών δυνάμεων, χτύπησε την αντίσταση, σιώπησε και περίμενε!

Η αλήθεια είναι ότι το γιορτασμό της 28ης τον ξεκίνησε το ΕΑΜ το 1941. Ζήτησε ο χαιρετισμός εκείνη την ημέρα να είναι “ΤΣΑΡΟΥΧΙ-ΕΑΜ” και αποφασίστηκε να γιορταστεί με εκδηλώσεις στις συνοικίες. Γράφτηκαν συνθήματα στους τοίχους και πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα συγκέντρωση φοιτητών και νεολαίων σύντομη, για να αποφύγουν πιθανή σύγκρουση με τις κατοχικές δυνάμεις. Τότε ήταν πράξη αντίστασης του λαού και επιβάλλονταν να γίνει, τώρα εξυπηρετεί τους στόχους της άρχουσας τάξης.

Η 28η βολεύει γιατί τους έδινε και ως ένα βαθμό συνεχίζει να τους δίνει την δυνατότητα να παρουσιάζουν τον Μεταξά μεγάλο πατριώτη που είπε το “ΟΧΙ”, γιατί η επίθεση των Ιταλών δημιούργησε εθνικές αυταπάτες και προσωρινή συσπείρωση στην δικτατορική κυβέρνηση. Γιατί ο Ζαχαριάδης  με το περιβόητο πρώτο γράμμα του (θα αναφερθούμε παρακάτω διεξοδικά γι αυτό) ζήτησε από τους αριστερούς “Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση του Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις δίχως επιφύλαξη”  να πολεμήσουν κάτω από ξένη ταξική σημαία. Γιατί είχε πραγματοποιηθεί η εθνική ενότητα και μάλιστα μονομερώς μια και η κυβέρνηση του Μεταξά, πιστή στο ταξικό συμφέρον του κεφαλαίου δεν έδωσε αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους και δεν δίστασε μετά την ήττα να τους παραδώσει στους φασίστες Γερμανο-Ιταλούς. Γιατί είχε εμπεδώσει καλύτερα από την ηγεσία του ΚΚΕ το σύνθημα του Καρλ Λήμπνεχτ ότι: “Ο εχθρός είναι στη χώρα μας”!!

     Οι θέσεις της αριστεράς για τον χαρακτήρα του 2ου παγκόσμιου πολέμου

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν μέρος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Θεωρούμε αναγκαίο να αναφερθούμε  για λίγο στην πολιτική της αριστεράς κατά  την περίοδο του 2ου παγκοσμίου και πριν, επειδή καθόρισε τα μέγιστα την πολιτική της στον ελληνοϊταλικό και την αντίσταση.

Η βασική αιτία του 2ου παγκόσμιου πόλεμου,-ο οποίος ξεκίνησε τιν1η Σεπτέμβρη του 1939 με την επίθεση της Γερμανίας στην Πολωνία- όπως και αυτή του1ου, ήταν για το ξαναμοίρασμα των αγορών από τους ιμπεριαλιστές, οι “πεινασμένοι” ενάντια στους “χορτάτους.” Πάνω σ' αυτό το ζήτημα η αριστερά είχε θεμελιακές διαφορές. Οι “Χορτάτοι” είχαν την δυνατότητα εξ αιτίας της υπερεκμετάλευσης των αποικιών να προσφέρουν ψίχουλα στις λαϊκές μάζες των χωρών τους και αυτό τους έδινε την δυνατότητα να διατηρούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αντίθετα οι “πεινασμένοι” Γερμανία και Ιταλία έχοντας κινδυνεύσει από των επαναστατικό κίνημα του εργατικού κινήματος και των λαϊκών μαζών είχανε συντρίψει το κίνημα με την βοήθεια της αριστεράς, επιβάλλοντας στυγνά δικτατορικά-φασιστικά καθεστώτα.

Η 4η Διεθνής και οι οργανώσεις της,-όχι όλες- πιστή στη Λενινιστική γραμμή θεωρούσε ότι: “Η άμεση αιτία του σημερινού πολέμου είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις παλιές πλούσιες αποικιακές αυτοκρατορίες, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία και τους αργοπορημένους ιμπεριαλιστές πλιατσικολόγους, τη Γερμανία και την Ιταλία.”[2]

Επίσης διακήρυξε ότι: “Είναι τερατώδες ψέμα ότι ο πόλεμος θα γίνει ανάμεσα στα “φιλειρηνικά”και τα “φιλοπόλεμα” έθνη, γιατί ο πόλεμος είναι σύμφυτος με τον ίδιο τον καπιταλισμό και κάθε καπιταλιστικό έθνος έχει μπει στον παράλογο δρόμο των εξοπλισμών.

“Είναι τερατώδες ψέμα να λέει κανείς ότι ο πόλεμος θα γίνει ανάμεσα στις “δημοκρατικές”και τις “δικτατορικές”χώρες, γιατί οι “δημοκρατίες” έχουν ήδη συμμαχήσει με πολλούς δικτάτορες και όταν ξεσπάσει ο πόλεμος, το πρώτο θύμα θα είναι τα δημοκρατικά και συνταγματικά δικαιώματα που είναι ήδη πλατιά υπονομευμένα στις “φιλειρηνικές χώρες.”[3]

Προπαγάνδιζε τον ντεφέτισμό και την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο για την επαναστατική ανατροπή της άρχουσας τάξης. Επίσης καλούσε στην υπεράσπιση της ΕΣΣΔ (πράγμα για το οποίο υπήρχε μειοψηφική διαφωνία). Οι μικρές της δυνάμεις των οργανώσεων, η τυπική φορμαλιστική αφομοίωση των διακηρύξεων της 4ης Διεθνούς, τους οδήγησαν σε λάθη που , δεν τους επέτρεψαν να κάνουν κτήμα των μαζών τις επαναστατικές Λενινιστικές θέσεις για τον πόλεμο.

Η σοσιαλδημοκρατία είχε ήδη από τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο ταχθεί  στην υπηρεσία της εθνικής αστικής τάξης γι αυτό καλλιεργούσε τον εθνικισμό και καλούσε τις λαϊκές μάζες στην υπεράσπιση της πατρίδας. Στον 2ο παγκόσμιο τάχθηκε αναφανδόν στο πλευρό των “δημοκρατών” Ιμπεριαλιστών.

Η Κομιντέρν το χαρακτηριστικό στοιχείο της πολιτικής της πάνω στο θέμα του πολέμου μετά το 1927 και την κυριαρχία του Στάλιν και της γραφειοκρατικής κάστας στο ΚΚΣΕ και την ΚΔ, ήταν η μετατόπιση με μεγάλη ευκολία από την μια θέση στην άλλη, την εντελώς αντίθετη, ανάλογα με την εξωτερική πολιτική και τις συμμαχίες της ΕΣΣΔ ,με τα ΚΚ  να ακολουθούν χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Τα απανωτά ζικ-ζακ είχαν σαν αποτέλεσμα την σύγχυση  των μελών και των στελεχών των ΚΚ και των λαϊκών μαζών, πράγμα, που έφερε τα τραγικά λάθη, που έφτασαν στα όρια της προδοσίας (βλέπε Βάρκιζα).

Το 6ο Συνέδριο της ΚΔ (17 Ιούλη-1Σεπτέμβρη 1928), “κάλεσε τους κομουνιστές, στην περίπτωση που θα ξεσπάσει ιμπεριαλιστικός πόλεμος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, να καθοδηγούνται από το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Βασικό σημείο αυτού του προγράμματος ήταν η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο του προλεταριάτου κατά της αστικής τάξης.”[4] Υπογρ δική μας)

Η θέση αυτή κρατήθηκε μέχρι και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, μαζί βέβαια με την τραγική  για την ενότητα του εργατικού κινήματος θέση ότι  ο φασισμός και η σοσιαλδημοκρατία είναι “δίδυμα αδέλφια”.  Είναι η 3η περίοδος!

Μετά ήρθε το  7ο Συνέδριο της ΚΔ (25 Ιούλη-21 Αυγούστου 1935) όπου άνοιξε την περίοδο των αντιφασιστικών-λαϊκών μετώπων  με τα “δημοκρατικά” κόμματα του κεφαλαίου και η επιδίωξη συμμαχιών με τους “δημοκράτες” Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές.

[Στα ντοκουμέντα του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ ήταν χαρακτηριστικά τα παρακάτω:

“ Αυτόν τον καιρό, οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έχουν να διαλέξουν, συγκεκριμένα όχι ανάμεσα στην προλεταριακή δικτατορία και την αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό.”[5] ] (Υπογρ δική μας)

Σχολιάζοντας το τμήμα ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ- το οποίο έχει συγγράψει το Βιβλίο “Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-1941”- γράφει: [Έτσι το 7ο Συνέδριο της ΚΔ διαμόρφωσε στρατηγική που προσανατόλιζε τα ΚΚ στη σύμπραξη με τη μία ιμπεριαλιστική πλευρά, τη λεγόμενη δημοκρατική, εναντίον της άλλης, της φασιστικής. Εκ των πραγμάτων η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ξένη σημαία.

Ακόμα το 7ο Συνέδριο εξέτασε τη δυνατότητα να δημιουργηθούν ενιαία μαζικά πολιτικά κόμματα της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα, δηλαδή να συνενωθούν τα ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά, υπό τους όρους ότι τα τελευταία θα αναγνώριζαν την ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής της αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτή η εκτίμηση -δυνατότητα απέρρεε από το ότι σύμφωνα με το 7ο Συνέδριο, είχε αρχίσει η προσέγγιση “...της αριστερής πτέρυγας της σοσιαλδημοκρατίας με τις ιδεολογικές θέσεις των κομμουνιστών.”] [6] (Υπογρ δική μας)

Ο Τολιάτι στην εισήγησή του στο συνέδριο σχετικά με τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους στόχους της ΚΔ επισημαίνει:

“Η νίκη του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού είναι η πιο επιθετική μορφή φασισμού, δεν είναι απλώς η νίκη ενός κόμματος με βάση τον ωμό σοβινισμό και με άμεσο στόχο την έναρξη του πολέμου. Είναι η νίκη ενός κόμματος το οποίο ξεκάθαρα δηλώνει ότι ο άμεσος στόχος του είναι να φέρει σε πέρας έναν αντεπαναστατικό πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση...”[7] (Υπογρ δική μας)

Και μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες της ΕΣΣΔ να συνάψει συμφωνία με τους Αγγλογάλους -οι οποίοι αρνούνταν με διάφορα προσχήματα μια συμφωνία ενάντια στον Χίτλερ, γιατί την ίδια στιγμή έκαναν ανοικτές(Συμφωνία του Μονάχου) και μυστικές συμφωνίες μαζί του  περιμένοντας την επίθεση των Ναζί ενάντια στην ΕΣΣΔ. Πράγμα που τους εξυπηρετούσε γιατί από τη μια θα εξόντωνε το πρώτο εργατικό (έστω και γραφειοκρατικό) κράτος και από την άλλη θα εξασθένιζε τον επικίνδυνο ανταγωνιστή τους , τον οποίο στην συνέχεια μπορούσαν εύκολα να νικήσουν.  Η  ΕΣΣΔ  δέχτηκε πρόταση του  Χίτλερ και προχώρησε σε συμφωνία μη επίθεσης με τους Ναζί, το περίφημο “Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ,” στις 23 Αυγούστου 1939.

Μετά από αυτή τη συμφωνία η γραμμή της ΚΔ για τον πόλεμο, χωρίς ως συνήθως δημοκρατικές διαδικασίες,τροποποιήθηκε. Τα ΚΚ εξεπλάγην-χάσανε τον μπούσουλα κοινώς- μαθαίνοντας από τον διεθνή τύπο για την συμφωνία.

Αλλά, στις 8 του Σεπτέμβρη 1939 δηλαδή 15 μέρες μετά την υπογραφή του συμφώνου από τους υπουργούς εξωτερικών των δύο χωρών, και αφού είχε ξεκινήσει ο πόλεμος την 1 Σεπτέμβρη με την επίθεση και την κατάληψη της μισής Πολωνίας, στάλθηκε η γραμμή (οδηγία) υπογραμμένη από τον Γκ Ντιμιτρόφ:

“Ο παρών πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και άδικος, για τον οποίο είναι εξ ίσου υπεύθυνη η αστική τάξη όλων των εμπόλεμων χωρών. Αυτόν τον πόλεμο δεν μπορούν να τον στηρίζουν σε καμιά χώρα ούτε η εργατική τάξη, ούτε πολύ περισσότερο τα κομμουνιστικά κόμματα.

“Ο πόλεμος άλλαξε κατά τρόπο ριζικό την κατάσταση: η διάκριση των καπιταλιστικών κρατών σε φασιστικά και δημοκρατικά έχει πλέον απολέσει την προηγούμενη της σημασία.”[8] (Υπογρ δική μας)

Πιο καθαρά η ΚΔ στις 19 και 20 Οκτώβρη του 1939 καλεί τα ΚΚ:

“Να διεξάγουν ιδεολογικό αγώνα εναντίον... της υποστήριξης του μύθου για τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του πολέμου...”[9]

Ζητά από τα ΚΚ να άρουν την υποστήριξή τους στους “δημοκράτες” ιμπεριαλιστές και στις κυβερνήσεις των χωρών ,που βρίσκονταν σε συμμαχία με τους Αγγλογάλους. Και καλά κάνανε αν το πράγμα έμενε εκεί, θα ήταν μια σωστή τοποθέτηση, αλλά όπως θα δούμε παρακάτω από τις δηλώσεις της γραφειοκρατικής κλίκας και του ίδιου του Στάλιν, έφτασαν στο σημείο να καλλιεργούν αυταπάτες για το φασισμό και τους Ναζί στις μάζες!

[Η Σοβιετική Ένωση όχι μόνο άλλαξε τη γραμμή του 7ου Συνεδρίου, αλλά σχεδόν γίνεται φιλική προς τη Γερμανία. Στο ημερολόγιό του ο Δημητρόφ, στις 24 Δεκεμβρίου γράφει:

“Στην Πράβντα δημοσιεύτηκαν οι απαντήσεις του Στάλιν στα συγχαρητήρια μηνύματα των ξένων κρατών:

Απάντηση στο Χίτλερ

Σας παρακαλώ να δεχτείτε την ευγνωμοσύνη μου για τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου για τις καλές ευχές σας προς τους Λαούς της Σοβιετικής Ένωσης.

Απάντηση στο Ρίμπεντροπ

Σας ευχαριστώ κύριε υπουργέ, για τα συγχαρητήρια. Η φιλία μεταξύ των λαών της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, που έχει δεσμούς αίματος έχει κάθε λόγο να είναι μακρά και δυνατή.” [10] (Υπογρ δική μας)

Πράγματι είχαν δεσμούς αίματος από τα εκατομμύρια νεκρών του 1ου παγκόσμιου και από τα πλέον των 20 εκατομμυρίων νεκρών του 2ου!! Κατά τα άλλα ο “μεγάλος τιμονιέρης” έκανε τη συμφωνία με τον Χίτλερ για να προετοιμαστεί η Σοβιετική Ένωση και ο Λαός της, να αντιμετωπίσουν τος Ναζί!! Ήθελε να αναστήσει τον Τουχατσέφσκυ και τις εκατοντάδες λαμπρούς αξιωματικούς ,που εξόντωσε πριν από λίγα χρόνια, την ίδια στιγμή που εκτιμούσε ότι ο Χίτλερ θα επιτίθονταν κύρια στην ΕΣΣΔ!! Είναι καιρός αγαπητοί μου κουκουέδες διαγραμμένοι και μη να αφήσετε τον μύθο της “προετοιμασίας.”

Όμως η πολιτική ξεφτίλα του σταλινισμού δεν έχει όρια, η προσέγγιση που έκανε στα φασισταριά είναι απίστευτη, έχει και συνέχεια που αξίζει να την παρουσιάσουμε:

[“... ο Μολότοφ πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού και Επίτροπος των Εξωτερικών Υποθέσεων, σ' ένα λόγο του στο Ανώτατο Σοβιέτ παρουσίασε τη Γερμανία ότι βρισκόταν “στη θέση του κράτους που πασχίζει για το συντομότερο τερματισμό του πολέμου και για την ειρήνη, ενώ η Βρετανία και η Γαλλία, που μέχρι χτες ακόμα διαμαρτύρονταν ενάντια στην επιδρομή (σ.σ  στην Πολωνία) είναι υπέρ της συνέχισης του πολέμου και αντιτίθενται στη σύναψη ειρήνης. Οι ρόλοι όπως βλέπετε αλλάζουν.

“Στον ίδιο λόγο ο Μολότοφ εγκωμίασε τις νέες σχέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και την ΕΣΣΔ: Οι  σχέσεις μας με την Γερμανία έχουν βελτιωθεί ριζικά. Εδώ, η εξέλιξη έχει προχωρήσει προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των φιλικών σχέσεων, διευρύνοντας την πρακτική συνεργασία ( Η συνεργασία ήτανε στο μυαλό των σταλινικών και όχι του Χίτλερ) και δίνοντας στην Γερμανία πολιτική υποστήριξη, στις προσπάθειές της για την ειρήνη. Πάντοτε υποστηρίζαμε ότι μια ισχυρή Γερμανία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για διαρκή ειρήνη στην Ευρώπη.

“Οι σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας, που θεμελιώθηκαν ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στη Γερμανία, δεν στηρίζονται σε τυχαίες εκτιμήσεις προσωρινής φύσης, αλλά στα θεμελιακά συμφέροντα, τόσο της ΕΣΣΔ, όσο και της Γερμανίας.”] [11] (Υπογρ δική μας) Πάει στο διάολο η ταξική φύση των δύο καθεστώτων η ΕΣΣΔ και η Γερμανία των Ναζί είχανε “θεμελιακά συμφέροντα”!! Και αυτό λέγεται προετοιμασία για να αντιμετωπιστεί ο Χίτλερ!! Επιτέλους σωπάστε...

Και ένα τελευταίο, ας δούμε το σχόλιο του Στάλιν μετά την υπογραφή του Συμφώνου στη Μόσχα: “Επί χρόνια, ρίχναμε ο ένας στον άλλο κάδους  σκουπίδια[...] Πρέπει να προετοιμάσουμε προοδευτικά την κοινή γνώμη για τις αλλαγές, που θα επιφέρει στις σχέσεις μας η συνθήκη”[12] (Υπογρ δική μας) Τα σχόλια περιττεύουν....!!

Η 4η Διεθνής στο “Μανιφέστο Ενάντια στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο” γραμμένο από τον Τρότσκι, ασκεί σκληρή κριτική στο “Σύμφωνο” συγκεκριμένα γράφει: “Η συμμαχία του Στάλιν με τον Χίτλερ που άνοιξε την αυλαία για τον παγκόσμιο πόλεμο και οδήγησε στην σκλαβιά του πολωνικού λαού, ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας της ΕΣΣΔ και του πανικού του Κρεμλίνου μπροστά στην Γερμανία. Η ευθύνη γι αυτήν την αδυναμία βρίσκεται στο ίδιο το Κρεμλίνο- στην εσωτερική πολιτική που άνοιξε άβυσσο ανάμεσα στην κυρίαρχη κάστα και το λαό, στην εξωτερική πολιτική που θυσίασε τα συμφέροντα της παγκόσμιας επανάστασης στα συμφέροντα της σταλινικής κλίκας.” [13] (Υπογρ δική μας)

“Μετά από πέντε χρόνια χοντροκομμένου εξωραϊσμού των δημοκρατιών, όπου ολόκληρος ο “κομμουνισμός” είχε περιοριστεί σε μονότονες καταγγελίες των φασιστών επιδρομέων, η Κομιντέρν ανακάλυψε ξαφνικά το Φθινόπωρο του 1939, τον εγκληματικό ιμπεριαλισμό των Δυτικών δημοκρατικών. Ψευτοαριστεροί! Από τότε δεν ξεστόμισαν ούτε μία λέξη καταδίκης για την καταστροφή της Τσεχοσλοβακίας και της Πολωνίας, για την κατάληψη της Δανίας και της Νορβηγίας και τις αισχρές κτηνωδίες που επιβλήθηκαν από τις συμμορίες του Χίτλερ στον πολωνέζικο και τον εβραϊκό λαό. Ο Χίτλερ παρουσιάστηκε σαν χορτοφάγος φιλειρηνιστής που συνεχώς προκαλείται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές.”[14]

Για να προφητεύσει ότι:

 “Η φιλία του Στάλιν με τον Χίτλερ δεν θα κρατήσει για πάντα, ούτε ακόμα για μεγάλο χρονικό διάστημα.”[15] (Υπογρ δική μας)

Όπερ και εγένετο, στις 22 Ιούνη 1941 οι σιδερόφραχτες μεραρχίες των Ναζί εισβάλλουν στην ΕΣΣΔ  και από την πολύ “προετοιμασία” του κόκκινου στρατού τους πρώτους μήνες κάνουν “παρέλαση” μέχρι κοντά στη Μόσχα!! Σταματήστε να παρουσιάζεται το “Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ” σαν έξυπνη στρατηγική κίνηση του “Πατερούλη” για να κερδίσει χρόνο!! Έλεος πια... Και φυσικά όπως όλοι καταλαβαίνετε ο Στάλιν και η ΚΔ αλλάζουν θέση και ο πόλεμος από “ιμπεριαλιστικός” και “άδικος”, “με ευθύνη της αστικής τάξης όλων των εμπολέμων” γίνεται αντιφασιστικός.... και για να μην έχετε αγωνία για το μετά έμεινε έτσι μέχρι την συντριβή των Ναζί!! Δεν έγινε άλλη αλλαγή στο χαρακτήρα του σταθεροποιήθηκε! Γι αυτό και η ΚΔ δεν του χρειάστηκε άλλο του Στάλιν και την διάλυσε το1943...!

Πιο συγκεκριμένα ας δούμε τι γράφει ένας συγγραφέας φίλα προσκείμενος στον Στάλιν και το 7ο συνέδριο:

[“Η αλλαγή του πνεύματος και η επιστροφή στις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου φαίνεται και από τις διάφορες τοποθετήσεις του Στάλιν. Στις 4 Νοεμβρίου 1941 σε επιστολή που απέστειλε στο Ρούζβελτ γράφει: “Την απόφασή Σας κ. Πρόεδρε να χορηγήσετε στη Σοβιετική Ένωση άτοκο δάνειο ύψους ενός δισεκατομμυρίου.... η σοβιετική κυβέρνηση την αποδέχεται με ειλικρινή ευγνωμοσύνη ως εξαιρετικά σοβαρή υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης στην τεράστια και δύσκολη πάλη ενάντια στον κοινό μας εχθρό, τον αιμοβόρο χιτλερισμό.(υπογρ. του συγγραφέα)

“Στις 6 Νοεμβρίου του 1941 σε εισήγηση για την 24η επέτειο της οκτωβριανής επανάστασης ο Στάλιν δηλώνει (....) Το κόμμα των χιτλερικών είναι το κόμμα των ιμπεριαλιστών, και μάλιστα, των πιο αρπακτικών και ληστρικών ιμπεριαλιστών μεταξύ όλων των ιμπεριαλιστών όλου του κόσμου....

(...) είναι το κόμμα των εχθρών των δημοκρατικών ελευθεριών, το κόμμα της μεσαιωνικής αντίδρασης....

“Όμως στην Αγγλία και στις ΗΠΑ υπάρχουν οι στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες, υπάρχουν συνδικάτα εργατών και υπαλλήλων, υπάρχουν εργατικά κόμματα, υπάρχει Κοινοβούλιο, ενώ στη Γερμανία επί χιτλερικού καθεστώτος έχουν καταργηθεί όλοι αυτοί οι θεσμοί[...](Υπογρ στο πρωτότυπο)][16]

Τώρα όσο αφορά τα καθήκοντα που απορρέουν από την νέα γραμμή:

“β) Στις χώρες που ήταν υπό την κατοχή των Γερμανών το κύριο καθήκον ήταν η ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα. Ο προσανατολισμός ήταν η συγκρότηση ενός πλατιού εθνικού μετώπου τέτοιου που να συνενώνει όλες τις αντιφασιστικές δυνάμεις ανεξάρτητα από πολιτικό προσανατολισμό. Το γενικό σύνθημα έπρεπε να είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.”[17] (Υπογ δική μας)

                                            Ελληνοιταλικός πόλεμος

Για τους μαρξιστές ο χαρακτήρας ενός πολέμου δεν καθορίζεται από το ποιος είναι ο επιτιθέμενος, ποιος ρίχνει την πρώτη ντουφεκιά, ούτε από το πώς τον αντιλαμβάνονται οι λαϊκές μάζες στο ξεκίνημα  του (πράγμα βέβαια που χρειάζεται να παίρνουμε υπόψη μας για τον τρόπο που θα κάνουμε την παρουσίαση των συνθημάτων μας). Καθορίζεται από ποια τάξη κάνει τον πόλεμο και ποια είναι τα συμφέροντα που εξυπηρετεί στα πλαίσια ποιων αντιθέσεων στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, των αντιθέσεων Από αυτή την άποψη ο ελληνοιταλικός πόλεμος δεν ήταν σε καμία περίπτωση εθνικοαπελευθερωτικός, ήταν ένα επεισόδιο του ιμπεριαλιστικού δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Δεν είχαμε να κάνουμε με μια αποικιακή χώρα, η Ελλάδα του 1941 ήταν μια καθαρόαιμη καπιταλιστική (έστω καθυστερημένη) χώρα, που είχε δώσει ήδη αποδείξεις για τις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις στο πόλεμο της Μικράς Ασίας 1920-1922, που είχε βλέψεις προς την Ν. Αλβανία (την Β. Ήπειρο: Έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή την λένε Β. Ήπειρο, την αγαπώ πολύ κλπ στρατιωτικό άσμα) γι αυτό και δεν δίστασε κατά την προέλασή του ο ελληνικός στρατός διώχνοντας τους Ιταλούς να προχωρήσει βαθειά στην Αλβανία!!

Και νομίζουμε ότι έχει απόλυτο δίκιο Μ Μαϊλης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, όταν εκφράζοντας τις νέες για τον πόλεμο απόψεις του κόμματος γράφει:

“Όμως ο χαρακτήρας του πολέμου καθορίζεται από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Ο χαρακτήρας του ιταλοελληνικού πολέμου, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και της αστικής τάξης δεν άλλαξε επειδή ο ελληνικός στρατός πέρασε τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ήταν εξ αρχής ιμπεριαλιστικός, ενταγμένος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Μεγάλης Βρετανίας, που βρισκόταν σε οξύτατη διαμάχη με τον άξονα, με την οποία Βρετανία, η εγχώρια αστική τάξη και η κυβέρνηση Μεταξά ήταν σύμμαχοι.”[18] (Υπογρ δική μας)

Ας δούμε τη σύγκρουση των συμφερόντων συγκεκριμένα. Ο “Άξονας” (Γερμανία-Ιταλία-Ιαπωνία) ήθελε την κυριαρχία στην Μεσόγειο και τη διώρυγα του Σουέζ, που βρίσκονταν στο δρόμο για τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής, τα οποία κατείχαν και εκμεταλλεύονταν οι Αγγλογάλλοι και οι σύμμαχοί τους . Η Ελλάδα ήταν το πέρασμα, η βάση για την κυριαρχία στην Μεσόγειο. Η ελληνική αστική τάξη και ο στρατός της ήταν ο φρουρός αυτού του περάσματος επειδή τα συμφέροντά της ήταν ταυτισμένα με τον Βρετανικό ιμπεριαλισμό. Ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το τραπεζικό κεφάλαιο. Πράγμα που δεν έχανε ευκαιρία να το τονίσει και ο φασίστας Μεταξάς. Παρά το γεγονός ότι διακήρυχνε την ουδετερότητα της Ελλάδας με στόχο να την κρατήσει μακρυά από τον πόλεμο γιατί καταλάβαινε ότι ο εξοπλισμός των μαζών θα σήμαινε  αργά η  γρήγορα τος τέλος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.

Για να πάρουμε μια ιδέα της εξάρτησης από τον Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό: “Το 67% του εξωτερικού χρέους (της Ελλάδας) ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52 ήταν γαλλικά κεφάλαια... και μόλις το 1,7% γερμανικά και το 1,65% ιταλικά.”[19]

Οι κατά καιρούς δηλώσεις του Μεταξά για τις στενές σχέσεις Ελλάδας με την Αγγλία είναι οι ακόλουθες. Στις 3 του Μάρτη του 1934 μιλώντας στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών έλεγε κατά λέξη:

“Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργεί κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι.”[20]

Το Μάρτη του 1937 γράφει στον Έλληνα πρεσβευτή στο Λονδίνο:

“....Όσο αφορά την πολιτικήν  Αγγλίαν, οφείλω να ομολογήσω ότι μας έχει φερθεί εις πάσαν περίστασιν μετ' εξαιρετικής αγάπης και συμπάθειας, και τούτο το βλέπω καθ' ημέρα εμπρός μου εις πάσαν περίστασιν. Οφείλω μάλιστα να είπω ότι προσωπικώς ακόμη οφείλω χάριτας δια την ευμένειαν η οποία μοι επεδείχθη.”

Στις αρχές του Μάρτη του 1940 μιλώντας με τον Βρετανό δημοσιογράφο Αρθούρ Μάρτον είναι αποκαλυπτικός:

“Είμεθα ουδέτεροι εφ'  όσον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης.”[21] (Υπογρ δική μας)

Λέτε, αυτό να μην το γνώριζε το καθεστώς του Μουσολίνι; Ασφαλώς και το γνώριζε!! Πάνω σ' αυτή την βάση τα συμφέροντα του ιταλικού κεφαλαίου συγκρούονταν με αυτά του ελληνικού!

[Ο Εμανουέλε Γκράτσι, πρεσβευτής τότε της Ιταλίας στην Αθήνα, έγραψε: “Στις 13 Απρίλη 1939 η Γαλλία και η Μ. Βρετανία ανήγγελον δημοσία την χορήγηση της εγγυησεώς των εις την Ελλάδα. Η χορήγησις της εγγυήσεως ταυτης και η υπό της Ελλάδος αποδοχή της επροκάλεσεν ζωηροτάτην δυσφορία εις το Παλάτσο Βενέτσια (σ.σ κατοικία του Μουσολίνι) και το Παλτσο Κίτζι (σ.σ υπουργείο εξωτερικών).”] [22]

Ο Μεταξάς και η κυβέρνησή του εκφράζοντας και υπηρετώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ήταν δεμένος- ανεξάρτητα από πολιτικές συμπάθειες φιλοφασιστικές- με τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και τις επιδιώξεις του που ήταν η υπεράσπιση των αποικιών του από τις επιβουλές του “Άξονα”. Η ελληνική χερσόνησος και η Κύπρος ήταν για τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και το πολεμικό ναυτικό του, φίλιες βάσεις. Η Ελλάδα ήταν αγγλικό φέουδο. Ο Ελληνικός λαός καλούνταν να υπερασπιστεί την εθνική  ανεξαρτησία μόνο από  τον Μουσολίνι για να διατηρήσει την υποταγή του στα συμφέροντα του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού! !! Αυτό δεν μπορεί να ονομαστεί εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος!! Παρεμπιπτόντως...

Η απάντηση του Μεταξά στο Ιταλικό τελεσίγραφο για στρατιωτική κατάληψη κάποιων (μη προσδιορισμένων) στρατηγικών σημείων της χώρας από τον ιταλικό στρατό, “Ώστε έχουμε πόλεμο” ήταν μονόδρομος.

Το ΟΧΙ είναι επακόλουθος τίτλος αθηναϊκής εφημερίδας τον οποίο τοποθέτησε η συστημική προπαγάνδα   εκ των υστέρων στο στόμα του Μεταξά για να του δώσει ηρωικό χαρακτήρα. Για να απαντήσει η αριστερά με: το ΟΧΙ είναι του Λαού. Που μεταφορικά έχει την αξία του.

Στις 30 Οκτώβρη 1940 σε συνάντηση του Μεταξά με ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του αθηναϊκού τύπου, μεταξύ άλλων εξήγησε γιατί δεν αποδέχτηκε το ιταλικό τελεσίγραφο:

“[...]Δηλαδή για να αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονται δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλία και του αριστερού από την Βουλγαρία.

“Φυσικά δεν ήτο δύσκολο να προβλέψη κανείς ότι εις μιαν τοιαύτην περίπτωση οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. ( σ.σ. Δηλαδή θα είχαμε επέμβαση των Άγγλων και η Ελλάδα θα εγένετο πεδίο πολέμου).

“(...) Το δίκαιον λοιπόν δεν θα ήτο με το μέρος της κυβερνήσεως των Αθηνών... Το δίκαιον θα ήτο με το μέρος του Ελληνικού λαού, ο οποίος δικαίως θα κατεδίκαζεν αυτήν (σ.σ αποκαλυπτική ομολογία για την στάση του λαού!!) και των Άγγλων οι οποίοι, υπερασπίζοντες την ύπαρξίν των (σ.σ ζωτικά τους συμφέροντα) επίσης δικαίως θα ελάμβαναν τα μέτρα που εφέροντο να έχουν μελετήσει...

“Θα εδημιουργουντο όχι δύο, όπως το 1916 [23] αλλά τρείς αυτήν τη φορά Ελλάδες.”[24]

                                                                    * * *

Δεν έχει σχέση με την αλήθεια ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου αιφνιδιάστηκε από την άνανδρη και ύπουλη επίθεση των Φασιστών του Μουσολίνι. Η κυβέρνηση και το επιτελείο γνώριζαν πολύ καλά τα σχέδια του φασιστών ακόμη -ακόμη και την πιθανή μέρα της επίθεσης. Πριν απ' όλα η απόβαση των Ιταλών στην Αλβανία την άνοιξη του 1939 αναγκάζει το Γενικό επιτελείο να εκδώσει στις 9 Απρίλη: [.... προς τις διοικήσεις του Β' Σώματος στρατού και της ΙΧ Μεραρχίας : “Εις την περίπτωσην εισβολής των ιταλικών στρατευμάτων εις το έδαφός μας, εντολή σας κατηγορηματική είναι η μέχρις εσχάτων μετά πείσματος υπεράσπησις του εθνικού ημών εδάφους.”][25]

Επίσης τον Απρίλιο του 1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού καταρτίζει και το πρώτο σχέδιο εκστρατείας με χαρακτήρα καθαρά αμυντικό. Και είχε προχωρήσει σε μερική “μυστική” επιστράτευση. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους οι Ιταλοί με τον σύνολο σχεδόν των δυνάμεων τους , που βρίσκονται στην Αλβανία κάνουν γυμνάσια στα σύνορα με την ιταλική αεροπορία να παραβιάζει προκλητικά τον ελληνικό εναέριο χώρο. Μετά στις 15 Αυγούστου ήρθε ο τορπιλισμός του καταδρομικού  “Έλλης” στην Τήνο από τους Ιταλούς. Για το οποίο γεγονός η κυβέρνηση του Μεταξά αποφασίζει να μην μιλήσει, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν ατράνταχτα στοιχεία – στα κομμάτια από τις τορπίλες υπήρχαν στοιχεία ιταλικά στον αριθμό μητρώου-  που έδειχναν υποβρύχια ιταλικά. Το γεγονός το κατήγγειλε της 30 του Οκτώβρη αφού πλέον είχε ξεκινήσει ο πόλεμος. Ο λόγος για να αποφύγει κάθε προστριβή με τον Μουσολίνι! Τέλος: “(Ο) Λαμπρά πληροφορημένος πρεσβευτής της Ελλάδος στη Ρώμη τηλεγραφούσε στις 23 Οκτωβρίου στην κυβέρνηση ότι κατά πληροφορίες στρατιωτικής πηγής, η εναντίον της Ελλάδος ενέργεια έχει προσδιορισθεί για τις 25 έως 28 Οκτωβρίου.”[26]

Η κυβέρνηση Μεταξά καιροσκοπούσε δεν ήθελε να δώσει αφορμές και να προκαλέσει τους Ιταλούς, γιατί δεν πίστευε στην δυνατότητα μιας επιτυχούς απόκρουσης της ιταλικής επίθεσης. Ο στρατάρχης Παπάγος δήλωνε σε υφιστάμενους του στο επιτελείο ότι “θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων” ο δε Μεταξάς σημείωνε στο ημερολόγιό του στις 29 Οκτωβρίου ότι “τον ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη” στην πραγματικότητα όπως έχουμε ήδη εξηγήσει φοβόταν ότι η επιστράτευση και ο εξοπλισμός του λαού θα ήταν η αρχή του τέλους της δικτατορίας. Όπως έγινε και το 1974, θα θυμούνται οι παλιοί! Και αυτός ήταν ο δεύτερος σοβαρός λόγος που προσπαθούσε να αποφύγει τον πόλεμο.  Πρέπει να προσθέσουμε ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου προβλέποντας σύγκρουση με την Βουλγαρία είχε ρίξει το βάρος των πολεμικών δαπανών στο να οχυρώσει τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα με την περίφημη “Γραμμή Μεταξά” (η οποία δεν στάθηκε ικανή να αναχαιτίσει την Γερμανική επίθεση, μόνο για τρεις μέρες άντεξε, γιατί τα γερμανικά τανκς μπήκαν από την αφύλακτη κοιλάδα του Αξιού, τον Απρίλη του1941) και στα σύνορα με την Αλβανία είχαν γίνει ελάχιστα αμυντικά έργα, της τελευταίας στιγμής. Γενικά ο ελληνικός στρατός, παρά τις υπέρογκες πολεμικές δαπάνες, που πίστωνε στους προϋπολογισμούς η δικτατορία, βρέθηκε με το ξέσπασμα του πολέμου στοιχειωδώς προετοιμασμένος.

                                                                    * * *

Και ήρθε η επιστράτευση. Στην οποία όπως αποκαλύπτουν οι μαρτυρίες ο λαός ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό! Και αυτό χρειάζεται να το εξηγήσουμε γιατί πολλά παραμύθια έχουμε ακούσει γι αυτό. Πριν απ' όλα η αναγγελία της επίθεσης από την πλευρά των Ιταλών ήταν λογικό να φέρει ένα προσωρινό κύμα   εθνικισμού, και λέμε προσωρινό, γιατί στην συνέχεια ο λαός και οι φαντάροι με τον καιρό, αρχίζουν να συνειδητοποιούν τον ταξικό χαρακτήρα του πολέμου και την καπηλεία της εθνικής ενότητας.  Οι εθνικιστικές αυταπάτες, η συσπείρωση στη δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά ήταν επιφανειακές και πρόσκαιρες. Δεν αγάπησαν οι μάζες από τη μια στιγμή στην άλλη το λαομίσητο καθεστώς Μεταξά- Μανιαδάκη! Ο Μεταξάς δεν είχε ποτέ στη πολιτική του σταδιοδρομία ισχυρή επιρροή στις μάζες. Στις τελευταίες εκλογές είχε πάρει μόνο 50137 ψήφους. Πρωθυπουργό τον έκανε ο Βασιλιάς και οι 241 ψήφοι που του έδωσαν στο κοινοβούλιο τα μεγάλα αστικά κόμματα. Έπνιξε το 1936 την γενική απεργία της Θεσσαλονίκης στο αίμα. Η δικτατορία που επέβαλε στηριζόταν στο στρατό, στην αστυνομία και την χωροφυλακή, στη διάλυση των κομμάτων, των σωματείων, στις φυλακίσεις , τα βασανιστήρια και τις εξορίες, όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά και κάθε δημοκρατικού πολίτη, χτύπησε τους μισθούς και τα μεροκάματα, προς όφελος του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και στο τέλος κατάσχεσε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και κύρια του ΙΚΑ.

Η πλειοψηφία της αριστεράς ισχυρίζεται ότι ο πόλεμος για το λαό είχε αντιφασιστικά χαρακτηριστικά για να δικαιολογήσουν τα αντιφασιστικά μέτωπα με τα αστικά κόμματα και προσωπικότητες. Το ερώτημα που προκύπτει γιατί 4 χρόνια δεν ξεσηκώθηκαν ενάντια στη δικτατορική κυβέρνηση του φασίστα Μεταξά; Γιατί οι Έλληνες φαντάροι δεν έκαναν διεθνιστική και αντιφασιστική έκκληση στους Ιταλούς φαντάρους οι οποίοι όπως θα πούμε και παρακάτω είχαν έντονα αντιφασιστικά αισθήματα μετά από 20 χρόνια σκληρής φασιστικής καταπίεσης; Οι Ιταλοί παραδίδονταν φωνάζοντας “Fratelli” αδέλφια!!

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι η επιστράτευση και ο πόλεμος έβγαλαν τις λαϊκές μάζες στο προσκήνιο, τις έβγαζαν από την αφάνεια της σκληρής καταπίεσης ένιωθαν ότι απόκτησαν ελευθερία, ήταν χρήσιμοι, θα πολεμούσαν, γιατί δεν άντεχαν πλέον τη συνέχιση της σκλαβιάς από τον φασίστα Μουσολίνι, αρκετά είχαν ζήσει για 4 χρόνια τη σκλαβιά της δικτατορίας του Φασίστα Μεταξά. Δεν ήθελαν ένα νέο καθεστώς 4ης Αυγούστου, με ακόμη πιο χειρότερες συνθήκες!Ζητούσαν ελευθερία και γι αυτή την ελευθερία πολέμησαν με ενθουσιασμό το πρώτο καιρό!! Πολύ σωστά ο διπλωμάτης Γ. Σεφέρης έγραψε ότι ο Μεταξάς “δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η 28η Οκτωβρίου δεν επικύρωσε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου.”

                                                                     * * *

Γιατί νίκησε ο Ελληνικός Στρατός τους Ιταλούς;

Το πρώτο έχει να κάνει με το ηθικό. Το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι μετά από σχεδόν 20 χρόνια ζωής είχε αρχίσει να φθείρεται, δεν είχε την υποστήριξη των μαζών. Ο Ιταλικός λαός υπέφερε δεν είχε δει βελτίωση της ζωής του όλα αυτά τα χρόνια, οι μικροαστοί είχαν αποσύρει την εμπιστοσύνη τους από το καθεστώς.  Είχανε κουραστεί από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του καθεστώτος στην Αιθιοπία, την Ισπανία, δεν είχαν και πολύ διάθεση για πόλεμο στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας και Ελλάδας ενάντια στον ελληνικό λαό. Πάνω σ' αυτό υπάρχει ανάλυση του Παλμίρο Τολιάτι ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιταλίας σε άρθρο του τον Ιούνη του 1941 γράφει:

“Ο ιταλικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία παραμένει αδιάφορος , καχύποπτος. Άρχισαν να παρουσιάζονται οι πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο...σχεδόν σ' όλα τα στρώματα του πληθυσμού απλώθηκε μεγάλη ανησυχία για τις συνέπειες της πολεμικής πολιτικής του Μουσολίνι.

“Ο ιταλικός στρατός εκφράζει τις διαθέσεις δυσαρέσκειας και ηττοπάθειας με τις οποίες υπερπληρώθηκε η χώρα, εκφράζει τις διαθέσεις του λαού που δεν καταλαβαίνει γιατί τον στέλνουν στο θάνατο. Αυτός ο στρατός...μπορούσε μόνο να ηττηθεί.”[27]

Αντίθετα με τους Έλληνες που όπως εξηγήσαμε πιο πάνω πολεμούσαν με ψηλό στην αρχή ηθικό επειδή δεν άντεχαν τη συνέχιση της δικτατορικής σκλαβιάς. Και λέμε στην αρχή γιατί όσο περνούσε ο καιρός συνειδητοποιούσαν τον χαρακτήρα του πολέμου με αποτέλεσμα οι τραυματίες να αρνούνται να επιστρέψουν μετά στο μέτωπο, πράγμα που ανάγκασε την κυβέρνηση να νομιμοποιήσει.

Το τρίτο έχει να κάνει με την υπεροπλία των ελληνικών δυνάμεων κατά το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου. Αντίθετα από την προπαγανδιστική εικόνα μιας μικροσκοπικής Ελλάδας αντιμέτωπης με “8 εκατομμύρια λόγχες” του Μουσολίνι, ο ιταλικός στρατός υπερτερούσε έναντι του ελληνικού μόνο στις αρχές του πολέμου (και μόνο στο μέτωπο της Ηπείρου, ενώ σε αυτό της Δυτικής Μακεδονίας/ Κορυτσάς οι Έλληνες είχαν εξ αρχής υπεροπλία). Στα τέλη του 1940 οι Ιταλοί διέθεταν 200.000 στρατιώτες στη ζώνη των επιχειρήσεων, έναντι 232.000 του ελληνικού στρατού. Οι Ιταλοί είναι αλήθεια ότι υπερτερούσαν σε Τανκς, αεροπορία και γενικά είχαν πιο σύγχρονο εξοπλισμό.

Ωστόσο και πάμε στο τέταρτο που έχει να κάνει με την μορφολογία του εδάφους βουνά και μικρές κοιλάδες,  δεν επέτρεψαν στα τανκς να κινηθούν και να παίξουν αποφασιστικό ρόλο. Η μορφολογία του εδάφους  στο πεδίο των μαχών έδινε καθοριστικό ρόλο στις μικρές ευέλικτες μονάδες και όχι στην σύγχρονη τεχνολογία. Ο ελληνικός στρατός διέθετε υπερτριπλάσια μουλάρια από τον ιταλικό, και έχει τη σημασία του γιατί ήταν το πιο αξιόπιστο μεταγωγικό μέσο στα κατσάβραχα της Πίνδου! Οι Ιταλοί δεν ήταν εκπαιδευμένοι για πόλεμο στα σκληροτράχηλα βουνά και στα χιόνια.

Το Πέμπτο έχει να κάνει με την παρουσία του βρετανικού ναυτικού και της βρετανικής  αεροπορίας. Το πρώτο δυσκόλευε τον ανεφοδιασμό του ιταλικού στρατού και κυρίως απέτρεπε την απόβαση ιταλικών στρατευμάτων στα μετώπισθεν του ελληνικού (π.χ στη Ν. Ήπειρο ή την Πελοπόννησο). Η βρετανική αεροπορία έβγαλε ουσιαστικά από τη μέση την ιταλική που ( με δεδομένη την πρακτική ανυπαρξία ελληνικής) θα καθιστούσε δύσκολη τη ζωή του ελληνικού στρατού.

                                                                     * * *

Τα περί εθνικής ενότητας, αυτά αφορούσαν τις εθνικές αυταπάτες του λαού, τις τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ περί αμυντικού και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα,και σε καμία περίπτωση το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, το οποίο συνέχιζε να βλέπει στους αριστερούς τον κύριο εχθρό. Δεν άνοιξε τις φυλακές για τους φυλακισμένους περίπου 2000 κομμουνιστές, δεν σταμάτησε τις εξορίες μέχρι που έφτασε στο σημείο να τους παραδώσει στους Γερμανούς,παρά το γεγονός ότι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο και να πολεμήσουν τους Ιταλούς. Για να τους ελευθερώσει ζήτησε σαν προϋπόθεση δηλώσεις μετανοίας!! Στο μέτωπο,οι (χαρακτηρισμένοι σαν) κομμουνιστές φαντάροι και όσοι εργάτες βαρύνονταν για συνδικαλιστική δράση κατά τα προηγούμενα χρόνια τοποθετούνταν αναγκαστικά σε “μη μάχιμες” υπηρεσίες (σκαπανείς, συνεργεία οδοποιίας, μουλαράδες), επιτηρούνταν από το Α2 και -το κυριότερο- αποκλείονταν από τη διανομή της “Φανέλας του Στρατιώτη” και των άλλων εφοδίων που συγκεντρώνονταν από το λαό.

Στα μετόπισθεν, πολλές χιλιάδες “εθνικά ύποπτοι” πολίτες, ιδίως μέλη μειονοτικών εθνοτήτων εκτοπίστηκαν στα νησιά ή κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου.

Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική φύση του πολέμου και αποκάλυψε το παραμύθι της “εθνικής ενότητας”. Στην πρώτη γραμμή εργάτες λαός πέθαιναν από σφαίρες, κρυοπαγήματα και γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα την τροφή τους πεινασμένοι ακόμη και για μέρες μέσα στα χιόνια και στο κρύο. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της “Αυτού Μεγαλειότητας”. Τα στελέχη της ΕΟΝ (νεολαίας του Μεταξά) και οι γόνοι των καπιταλιστών υπηρετούσαν στα επιτελεία χιλιόμετρα μακρυά από τα πεδία των πολεμικών επιχειρήσεων. Και ήταν το σύντομο του πολέμου δεν επέτρεψε την ανάπτυξη αντιπολεμικού και αντικυβερνητικού κινήματος στις τάξεις του στρατού και του λαού.

                                                    Η πολιτική του ΚΚΕ

Το κόμμα διαλυμένο με την πλειοψηφία των στελεχών του στις φυλακές και την εξορία, δέσμιο των παλινωδιών και των αντιφατικών αποφάσεων και οδηγιών της ΚΔ, του 7ου συνεδρίου της ΚΔ για τα αντιφασιστικά – λαϊκά μέτωπα με αστικά κόμματα και προσωπικότητες, δέσμιο της 6ης ολομέλειας του 1934 για τον αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της ελληνικής επανάστασης, προβοκαρισμένο από το καθεστώς, με την δημιουργία ΚΕ από δηλωσίες την περιβόητη “Προσωρινή Διοίκηση” (ΠΔ) και την έκδοση πλαστογραφημένου “Ριζοσπάστη”, βυθίζεται στο βούρκο του σοσιαλπατριωτισμού και του σωβινισμού στο θέμα του πολέμου. Αποκορύφωμα το περιβόητο Α' γράμμα του Ζαχαριάδη, το οποίο και δημοσίευσε στις 2 Νοέμβρη ο Μανιαδάκης  σ' όλο τον αστικό τύπο και το Ραδιόφωνο, γιατί εξυπηρετούσε τα σχέδια του  καθεστώτος  της 4ης Αυγούστου και της άρχουσας τάξης.

Το γράμμα που γράφτηκε στις 31 Οκτώβρη, δεν είχε καμία σχέση με τις αρχές του Μαρξισμού -Λενινισμού πάνω στο θέμα του πολέμου,και έγραφε:

“Προς το λαό της Ελλάδας

Ο Φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες για τη λευτεριά, την τιμή,την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες.

(...) Σον πόλεμο που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη....”[28] ( Υπογρ δική μας)

Επηρεασμένοι από το γράμμα του Ζαχαριάδη οι Ακροναυπλιώτες φυλακισμένοι στέλνουν ανοιχτό γράμμα στο Μανιαδάκη (!!)  στις 6 Νοέμβρη, το οποίο υπέγραφαν ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Κώστας Θέος, παραθέτουμε τα κύρια σημεία:

“Υιοθετούμε πλήρως το ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Νίκου Ζαχαριάδη.

“Τονίζουμε και πάλι(....) ότι είμαστε έτοιμοι (...) να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς καμιά επιφύλαξη(...)να πολεμήσουμε μέχρι τη νίκη...”[29]

Και στο αίτημά τους να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν ο Μανιαδάκης πιστός και συνεπής στο ταξικό του συμφέρον, τους ζήτησε:

“....ότι έκαστος τούτων χωριστά θα αποκηρύξει ιδέες και πολιτικά συστήματα άτινα κατά βάσιν δεν αναγνωρίζουσιν την ιερότητα των ιδεών της πατρίδας, οικογενείας και θρησκείας...”[30] Τους ζήτησε δήλωση μετανοίας!!

Η θέση του Ζαχαριάδη έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τις ασύγκριτα αριστερές (ως ένα βαθμό αριστερές) θέσεις της γνήσιας “Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής” (ΠΚΕ)[31]

Το μανιφέστο της ΠΚΕ, 7 Δεκέμβρη 1940, γράφει:

“Με διαταγή του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου και των ξένων του αφεντικών, χιλιάδες ναυτεργάτες, παιδιά του λαού μας,στάλθηκαν από τη βασιλομεταξική σπείρα να δοκιμάσουν την φρίκη του πολέμου. (...) Για να κρατήσει της εξουσίας το λουφέ η δικτατορική σπείρα, για να σώσουν οι Εγγλέζοι πλουτοκράτες την παγκόσμια κυριαρχία τους..., τραβήχτηκε στον πιο εγκληματικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός μας.

“Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε απ' τη βασιλομεταξική σπείρα, που διατάχτηκε απ' τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας. Ούτε είναι βέβαια “πόλεμος κατά του φασισμού, όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς-δήμιος του λαού μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ' το ζυγό του ιταλικού φασισμού και της αλβανικής αστικοτσιφλικάδικης κλίκας. Γι αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νάχει καμιά σχέση με την ελευθερία.

“Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του ΚΚΕ, και τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανό του το”Ριζοσπάστη, σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας...

“Για να σωθούμε...Πρέπει γι αυτό πρώτα-πρώτα ν' ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα που μας έμπλεξε στον πόλεμο.

“Καλούμε ολόκληρο τον εργαζόμενο λαό να σχηματίσει αδελφωμένος με το στρατό το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας-ειρήνης ν' απαιτήσει άμεσα Γενική πολιτική αμνηστία! Να αναδείξει Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας-ειρήνης... Να δηλώσει πως κάθε είδους διαφορά με τους γειτονικούς λαούς μπορεί να λυθεί αδελφικά κ' ειρηνικά...”[32] (Υπογρ δική μας)

Και σε έκκληση που δημοσιεύτηκε στο “Ριζοσπάστη” 18 Μάρτη 1941:

“Η Κεντρική Επιτροπή καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που να αντιπροσωπεύουν όλους, απ' το στρατιώτη μέχρι το στρατηγό, όσοι συμφωνούν σε τούτο το πρόγραμμα δράσης. Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι και να απαιτήσουν, απ' το άλλο παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής αντιδικτατορικής κυβέρνησης Μετώπου εθνικής σωτηρίας-ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών που κλείστηκαν με τους εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση.”[33] (Υπογρ δική μας)

Κριτική και στο Α' γράμμα του Ζαχαριάδη άσκησε και η ΚΔ με πρωτόκολλο στις 10 Γενάρη 1941,στην επίμαχη φράση “στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά...”:

“Είναι ωστόσο εσφαλμένο και επιζήμιο να αποκαλείται ο παρών από την πλευρά της Ελλάδας,πόλεμος εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος της κυβέρνησης Μεταξά εναντίον του φασισμού του Μουσολίνι, όπως έγινε με την επιστολή του συντρόφου Ζαχαριάδη.

(,,,)Έτσι ο Ελληνικός λαός θα παραπλανηθεί σχετικά με την αλληλλοσύνδεση του δεδομένου πολέμου με τον ιμπεριαλιστικό. Δεν πρέπει δηλαδή, να αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένος πόλεμος. Τούτο Θα παρασύρει τον ελληνικό λαό να στηρίξει στον παρόντα πόλεμο την κυβέρνηση Μεταξά, αντί να την καταπολεμά για την εγκληματική εσωτερική πολιτική της. Αυτό επίσης, θα αποσπάσει την προσοχή του ελληνικού λαού από τη βαριά ευθύνη, την οποία φέρουν η κυβέρνηση Μεταξά και μεγάλο μέρος της ελληνικής αστικής τάξης, που με την προς όφελος του αγγλικού ιμπεριαλισμού πολιτική τους, οδήγησαν τον ελληνικό λαό στον πόλεμο.”[34] (Υπογρ δική μας)

                                 Το ΚΚΕ σήμερα κάνει κριτική στο τότε

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι το ΚΚΕ σήμερα ασκεί κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ τότε, και στην  ΚΔ εν πολλοίς σωστή και αυτό πρέπει να το χαιρετίσουμε σαν ένα σημαντικό βήμα όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά γενικότερα του κινήματος να μάθει από τα λάθη του. Δεν πρόκειται βέβαια για μια ολοκληρωμένη κριτική θα χρειαστεί να προχωρήσει και να κάνει μερικά ακόμα βήματα, ωστόσο επαναλαμβάνουμε ότι πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα. Γι αυτό κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε τα πιο σημαντικά, κατά την άποψή μας, αποσπάσματα της κριτικής του. Πράγμα χρήσιμο για όλους μας και ιδιαίτερα γι αυτούς που συνεχίζουν να εξυμνούν το σοσιαλπατριωτικό  Α' γράμμα του Ζαχαριάδη και γενικά να δίνουν την υποστήριξή τους στην πολιτική του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, με το σοφιστικό και ρηχό επιχείρημα, ότι αυτή η πολιτική έδωσε 1,5 εκατομμύριο μέλη στο ΕΑΜ!! Άρα και η σοσιαλδημοκρατία με τα εκατομμύρια μέλη και ψηφοφόρους έχει σωστή πολιτική!! Τυπική λογική...

Εκτίμηση για το Α' γράμμα:

Το γράμμα δημιούργησε οδυνηρή σύγχυση στα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχε γράψει ο Ζαχαριάδης αυτό το γράμμα. Την σύγχυση επιτείνει σε πολλά μέλη του κόμματος  το γεγονός ότι, ο πλαστός “Ριζοσπάστης” του Μανιαδάκη βγαίνει από την πρώτη στιγμή και στηρίζει το γράμμα:

“Κάνουμε γνωστό σ' όλα τα μέλη του ΚΚΕ και τους οπαδούς μας πως το ανοιχτό γράμμα που έστειλε ο σ. Ν. Ζαχαριάδης στην κυβέρνηση και που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες και δόθηκε από το ραδιόφωνο Αθηνών και τον εγγλέζικο τύπο, είναι γνήσιο (....)

(...) Η μόνη σωστή γραμμή είναι η γραμμή που έβαλε ο σ. Ζαχαριάδης με το ανοιχτό γράμμα του...” και κατηγορούσε τις θέσεις της “ΠΚΕ” σαν “άτιμους χαφιέδες που πάνε να διαστρεβλώσουν τη γραμμή του κόμματος...”[35] Όταν σε χειροκροτούν οι εχθροί σου ψάξε να βρεις το λάθος σου!!

Ωστόσο τα μέλη της “ΠΚΕ” ,ο Ν. Πλουμίδης και πολλά ακόμη μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ θεώρησαν το γράμμα πλαστό και το κατήγγειλαν. Ακριβώς επειδή το είχε δημοσιεύσει ο πλαστός “Ριζοσπάστης”. Στις 25 Απρίλη 1941 ο γνήσιος παράνομος 'Ριζοσπάστης “ δημοσίευε σημείωμα του Πλουμίδη γραμμένο από το Μάρτη:

“Η ασφάλεια (...) πλαστογράφησε ασύστολα τη υπογραφή του σ Ζαχαριάδη (...) Το κόλπο της ασφάλειας κατάφερε να παρασύρει αρκετά στελέχη και μέλη του Κόμματος και να φέρει σύγχυση για το ποιο είναι το πραγματικό ΚΚΕ και ποια είναι η θέση η σωστή...”[36]

Όπως αναφέρει το εν λόγω βιβλίο του το σημερινό ΚΚΕ: [“Θεμελιώδες στοιχείο για τη διαμόρφωση της άποψής του ήταν ο χαρακτηρισμός του πολέμου ως εθνικοαπαλευθερωτικού: “...δεν το πιστέψαμε από το περιεχόμενο του (εμείς παίρναμε άλλη πολιτική γραμμή)” έγραψε η Στ. Βιτσαρά.[37]

“Ένα δεύτερο στοιχείο, ήταν ότι το γράμμα καλούσε να μην έχει κανένας εργαζόμενος επιφύλαξη συμμετοχής στον πόλεμο που διηύθυνε η κυβέρνηση Μεταξά, γεγονός που η “Παλιά ΚΕ” θεωρούσε επίσης αδιανόητο.”[38] (Υπογρ δική μας) Και με το δίκιο τους!!

Και η κριτική συνεχίζεται:

“Το κλίμα στις λαϊκές μάζες, τις ώρες που κηρύχτηκε πόλεμος, όσο και αν πήγαζε από αγνές πατριωτικές προθέσεις, αντιμετώπιζε τον πόλεμο απ' τη σκοπιά της αμυνόμενης Ελλάδας και της επιτιθέμενης (άρα ευρισκόμενης εν αδίκω) Ιταλίας. Όμως, ο δίκαιος ή άδικος χαρακτήρας  κάθε  πολέμου δεν καθορίζεται από το ποιο κράτος επιτίθεται και ποιο αμύνεται, αλλά από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο, είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Και οι δυο αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους συγκρούονταν, όχι όμως για τα συμφέροντα των εργατικών τάξεων της Ελλάδας και της Ιταλίας, οι οποίες θα έπρεπε να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και όχι αυτόν της καπιταλιστικής “εθνικής ενότητας.”[39] (Υπογρ δική μας) Συμφωνούμε!

Και πάμε παρακάτω:

“....το σύνθημα “να ανατραπεί τώρα η κυβέρνηση Μεταξά”, δεν ήταν ρεαλιστικό και αναγκαίο να τεθεί ως άμεσο πρακτικό καθήκον. Όμως, ήταν ρεαλιστικό και αναγκαίο να τεθεί ως κατεύθυνση και ως σύνθημα ζύμωσης στο λαό και το στρατό, ως σύνθημα οργάνωσης της πάλης των πρωτοπόρων εργατών και στρατευμένων,που μπορούσε να προετοιμάζει τον προσανατολισμό των εργατικών-λαϊκών μαζών για τις συνθήκες αποδυνάμωσης της εγχώριας και ξένης καπιταλιστικής εξουσίας, μέσα και έξω από τη χώρα της.”[40] (Υπογρ δική μας) Συμφωνούμε!

Και συμπληρώνουμε ότι,  με τον καιρό οι αυταπάτες για “εθνική ενότητα” και “κοινή πατρίδα” θα κατέρρεαν στο λαό και το στρατό στο φως των γεγονότων-γιατί οι μάζες μαθαίνουν από τα γεγονότα και την εμπειρία τους- και το ταξικό μίσος θα αντικαθιστούσε τις εθνικιστικές αυταπάτες και θα αγκάλιαζαν τα επαναστατικά συνθήματα των κομμουνιστών, όπως συνέβη και στη Ρωσία του 1914-1917 με τους μπολσεβίκους.

“Από την άλλη, η γραμμή πρώτα να ξεμπερδέψουμε με τους ξένους και κατόπιν να λογαριαστούμε με τους “δικούς μας”, αφού προηγουμένως συμβαδίσουμε με τους τελευταίους, οδηγεί σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.”[41] (Υπογρ δική μας) Σωστά!

Για την κριτική της ΚΔ στο Α' γράμμα του Ζαχαριάδη:

“Η κριτική της ΚΔ στο Α' ήταν αντιφατική και στις εκτιμήσεις και στην κατεύθυνση που έδινε.

“Η ΚΔ χαρακτήριζε ιμπεριαλιστικό τον πόλεμο τόσο της Ιταλίας ενάντια στην Ελλάδα όσο και τον γενικότερο, αλλά τον ονόμαζε “αμυντικό” από την πλευρά της κυβέρνησης Μεταξά. Η ΚΔ συμφωνούσε ότι:

“Οι κομμουνιστές δεν τάσσονται κατά των αμυντικών ενεργειών της κυβέρνησης” και ταυτόχρονα θεωρούσε υπαίτια την κυβερνητική εξωτερική πολιτική για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.”

“Επιβεβαιώθηκε και στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο ότι ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας ενός κράτους δεν καθορίζεται από το μικρό μέγεθος ή από την υποδεέστερη θέση του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.”[42] (Υπογρ δική μας) Σωστά!

Για τις θέσεις της “ΠΚΕ” γράφει:

“Συμπερασματικά, η θέση της “Παλιάς ΚΕ” ( Μανιφέστο 7 Δεκέμβρη 1940), ήταν σωστή, όσον αφορά την εκτίμηση για το χαρακτήρα του ιταλοελληνικού πολέμου ως ιμπεριαλιστικού και τη στάση της γενικά απέναντι στην κυβέρνηση Μεταξά, δίχως να είναι πάντα επεξεργασμένη η τακτική της, καθώς και οι μορφές πάλης που πρόκρινε κάθε φορά. Ταυτόχρονα, η στρατηγική που εξέφραζε (Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και κυβέρνηση του Μετώπου), αναδείκνυε τις αντιφάσεις της στρατηγικής του ΚΚΕ, πρωταρχικά τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.”

“Τελικά η εμβέλεια των θέσεων της “Παλιάς ΚΕ” ήταν μικρή.... καθώς και της επίθεσης που δέχτηκε από σημαντικές δυνάμεις του ΚΚΕ (σ.σ Κατηγορήθηκε για τροτσκισμό!!). (...) Εκ των πραγμάτων, Η “Παλιά ΚΕ” έδινε μια πολύ δύσκολη μάχη από θέση κατά πολύ υποδεέστερη όσον αφορά την κομματική απήχηση, σε σύγκριση με το κύρος το Ν. Ζαχαριάδη, αλλά και των Νεφελούδη-Παρτσαλίδη, καθώς και της Ακροναυπλίας. Στις φυλακές της τελευταίας βρίσκονταν δεκάδες γνωστά οργανωτικά και συνδικαλιστικά στελέχη, καθώς και η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ.”[43] Γι αυτό δεν δυσκολεύτηκαν να υιοθετήσουν τάχιστα τις απόψεις Ζαχαριάδη και να κινηθούν στον σοσιαλπατριωτισμό. Είχε δίκιο ο Λένιν όταν έλεγε ότι η βάση του κόμματος είναι πολύ πιο αριστερά από την ηγεσία στις κρίσιμες στροφές της ταξικής πάλης!!

                                            Η πολιτική των Τροτσκιστών

Με μικρές δυνάμεις, γύρω στα 400-500 μέλη, με τα βασικά τους στελέχη στη φυλακή και την εξορία, απομονωμένοι σχεδόν από το Διεθνές κέντρο την περίοδο της δικτατορίας, διασπασμένοι, ως συνήθως, διωγμένοι και απομονωμένοι από τα μέλη του ΚΚΕ, κατάφεραν να κρατήσουν σωστή την βασική τοποθέτηση για τον χαρακτήρα του πολέμου. Αλλά υστερούσαν πολύ στο θέμα της παρουσίασης της θέσης με τρόπο που να αγγίζει στη συνείδηση των πρωτοπόρων εργατών και της νεολαίας. Και ήταν αρκετά λάθος όσο αφορά την προσέγγιση του ΚΚΕ.

Θα αναφερθούμε στις θέσεις του βασικού εκπρόσωπου του τροτσκισμού, Παντελή Πουλιόπουλου (Π.Π), ηρωική μορφή του επαναστατικού κινήματος και ηγέτη της ΕΟΚΔΕ Δεν σκοπεύουμε να κάνουμε αναφορά  στις θέσεις του Στίνα ηγέτη της άλλης “σημαντικής” οργάνωσης ΚΔΕΕ, γιατί μόνο ζημιά έχουν προκαλέσει στο επαναστατικό κίνημα στη χώρα μας και αυτό, εκ μέρους μας τα λέει όλα.

Στις 24 Νοέμβρη 1940 φυλακισμένος στην Ακροναυπλία έγραφε:

“Ο ιταλοελληνικός πόλεμος είναι απλώς ένας τομέας του μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου που γίνεται παγκόσμιος, είναι δηλαδή πόλεμος ιμπεριαλιστικός. Σ' αυτόν κρίνεται η κυριαρχία των μεσογειακών βάσεων και διαβάσεων του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού σε σύγκρουση με τον άξονα....μ' αυτόν οι Έλληνες ιμπεριαλιστές υπερασπίζοντας το έδαφος της εκμετάλλευσης τους διεκδικούν συνάμα την επέκτασή του στη Βαλκανική, στα νησιά της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, είτε αλλού.”[44] Σωστή η γενική θέση.

Αλλά.... αντί για υπομονετική εξήγηση, (Λενινιστική μπολσεβίκικη στάση: Μέχρι που οι μάζες μέσα από την εμπειρία τους αρθούν στο ύψος των περιστάσεων) με θέσεις του τύπου:

“Το σταλινικό κόμμα προδίνει ξετσίπωτα την υπόθεση του σοσιαλισμού καλώντας τους εργάτες να χύσουν το αίμα τους για την πατρίδα των μεγιστάνων του κεφαλαίου. Το σύνθημα της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της χώρας δεν σημαίνει παρά σπρώξιμο του προλεταριάτου στην αλληλοσφαγή. Ο αντιφασιστικός πόλεμος είναι ένα αισχρό ψέμα. Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Στον πόλεμο αυτό πρέπει να εφαρμόσουν τον επαναστατικό ντεφετισμό , που θα ανοίξει το δρόμο της νίκης.”[45] (Υπογρ δική μας) Δεν προσεγγίζεις την πρωτοπορία, την βάση του ΚΚΕ, κλείνεις αυτιά, δεν χτίζεις στελέχη με μαζική απήχηση, το ακροατήριο σου παραμένει μόνο ο μικρός κύκλος των μελών σου.

Στις 24 Ν0έμβρη γράφεται το κείμενο “Θέσεις του πυρήνα Ακροναυπλίας ΕΟΚΔΕ”:

“Και μετά τη διάλυση των εργατικών οργανώσεων η ταχτική του ενιαίου ταξικού μετώπου επιβάλλεται σε οποιαδήποτε περιορισμένη διάσταση κι αν είναι δυνατή η εφαρμογή της προσωρινά. Κάθε πρόταση μας σε άλλες οργανώσεις για ενιαίο ταξικό μέτωπο κατά της δικτατορίας έχει σαν αυτονόητη προϋπόθεση όχι μόνον ότι οι οργανώσεις δεν μπορεί να υπερασπίζουνε δημόσια λ.χ στις κοινές συγκεντρώσεις του ενιαίου μετώπου, την πολιτική του μπλοκ με τα αστικά κόμματα, αλλά και ότι γενικά θα αποκλείεται μια τέτοια υπεράσπιση σ' όλους τους συμμάχους στο διάστημα της ενιαιομετωπικής συμφωνίας.”[46] (υπογρ δική μας)

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο Π. Π μπορεί να κάνει τόσα λάθη πάνω στο ζήτημα του ενιαίου μετώπου. Πρώτο, το ενιαίο ταξικό μέτωπο είναι μέτωπο μαζών. Με τις διαλυμένες εργατικές οργανώσεις μετά βίας μπορεί να φτιάξεις μέτωπο οργανώσεων. Στην πραγματικότητα καλεί για μέτωπο οργανώσεων. Το δεύτερο με τον όρο που βάζει αποκλείει εκ των πραγμάτων το ΚΚΕ, το οποίο καλούσε σε μέτωπο τα αστικά κόμματα και τις προσωπικότητες. Κατά η γνώμη μας η πρόταση για το μέτωπο των οργανώσεων έπρεπε να αφορούσε, σταμάτημα του πολέμου, ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις , πράγμα το οποίο σήμαινε επιστροφή του ελληνικού στρατού στα κανονικά σύνορα της Ελλάδας, μια και μετά τις 14 Νοέμβρη είχε περάσει στην αντεπίθεση και είχε καταλάβει σημαντικό κομμάτι από την Ν. Αλβανία. Πάνω σ' αυτές τις θέσεις σμθωνούσαν όλες οι τάσεις του ΚΚΕ.

Δεν πρόκειται για κάτι το περιστασιακό αυτό του είδους η προσέγγιση προς το ΚΚΕ αντίθετα διαπερνάει όλη την πολιτική στάση του Π. Π και των συντρόφων του. Στο κείμενό του “Οι εργαζόμενες μάζες στη σφαγή” καταλήγει πάλι:

“Το “ΚΚΕ” Βρίσκεται πεσμένο πτώμα- θύμα της ίδιας του αστικοδημοκρατικής πολιτικής-αποπνέοντας τις δηλητηριασμένες εθνικιστικές αναθυμιάσεις. Καλεί με λύσσα τους εργάτες να χύσουν το αίμα τους για την καπιταλιστική πατρίδα.”[47] (Υπογρ δική μας)

Και συνεχίζει, “Η στιγμή του πολέμου και τα καθήκοντά μας” στον ίδιο τόνο:

“Με οργή και μίσος οι εκμεταλλευόμενες μάζες της χώρας ολοένα και πιο πολύ αντικρίζουν από τώρα τους βοηθούς και λακέδες του ελληνοαγγλικού ιμπεριαλισμού, όπως είναι το προδοτικό κόμμα του Ζαχαριάδη, που κυνικά εκκάλεσε στο πλευρό του Γεωργίου Β' και του Μεταξά στον”εθνικοαπελευθερωτικό” αυτόν πόλεμο, πόλεμο για την ιμπεριαλιστική ληστεία και για μια καινούργια “μεγάλη Ελλάδα”.[48]  (Υπογρ δική μας) Λάθος σοβαρό ή εκτίμηση ότι  οι μάζες έβλεπαν με οργή και μίσος “το προδοτικό κόμμα του Ζαχαριάδη” τη στιγμή που το ΚΚΕ θα γνώριζε την απογείωσή του μια και οι μάζες προσανατολίστηκαν σ' αυτό, που κάλυψε το κενό πολιτικής ηγεσίας στην αντίσταση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την λάθος προσέγγιση στο βασικό κόμμα της εργατικής τάξης.

Και συνεχίζει απτόητος στο τέλος του ίδιου κειμένου:

“21.Πάλη κατά του σοσιαλπατριωτισμού και ιδιαίτερα του σταλινικού. Αποκάλυψη μπρος στις μάζες του αισχρού ρόλου που έπαιξε η γραφειοκρατία του ΚΚΕ και όργανά της σ' όλο το διάστημα της δικτατορίας (από το σύμφωνο Σκλάβαινα- Σοφούλη στο προδοτικό σύμφωνο Ζαχαριάδη – Μεταξά, χαφιέδικος και καταδοτικός ρόλος ατέλειωτης σειράς υπαλλήλων της σταλινικής κλίκας κλπ).[49] (Υπογρ δική μας)

Έλεος! Τα όποια σωστά σημεία κρύβονται πίσω από τη γλώσσα που χρησιμοποιείται και τα σοβαρά  πολιτικά λάθη, που δεν έχουν καμία σχέση με την διδασκαλία του Μαρξ και τη μέθοδο στην προβολή των θέσεων και του προγράμματος της σχολής του Μπολσεβικισμού- Λενινισμού. Ο Μαρξ δίδασκε ότι η προσέγγισή μας στις εργατικές οργανώσεις χρειάζεται να είναι ήπια στη μορφή και σκληρή στο περιεχόμενο. Αλλά πέρα αυτού το βασικό καθήκον των τροτσκιστών στις 29 Μάη 1941 που γράφεται το κείμενο και που η Ελλάδα βρίσκεται πλέον υπό τριπλή κατοχή σε καμία περίπτωση δεν είναι η αποκάλυψη του “αισχρού ρόλου κλπ” του ΚΚΕ και για το σύμφωνο “Σκλάβαινα - Σοφούλη”, αλλά πρόταση για κοινή οργάνωση της αντίστασης του λαού ενάντια στους κατακτητές.

Γενικά οι θέσεις του Π.Π και της ΕΟΚΔΕ, δεν έχουν καμία σχέση με τον τροτσκισμό του Τρότσκι όπως αυτός παρουσιάζεται στις γραμμές του μεταβατικού προγράμματος. Συγκεκριμένα πάνω στο ζήτημα της μεθόδου που χρειάζεται να προσεγγίζουμε τις μάζες  γράφει:        

“Στις αρχές του πολέμου τα τμήματα της Τέταρτης Διεθνούς αναπόφευκτα θα αισθανθούν απομονωμένα, κάθε πόλεμος βρίσκει τις λαϊκές μάζες απροετοίμαστες και τις σπρώχνει προς το μέρος του κυβερνητικού μηχανισμού. Οι διεθνιστές θα έχουν να κολυμπήσουν ενάντια στο ρεύμα. Όμως οι καταστροφές και η εξαθλίωση που θα προκαλέσει ο νέος πόλεμος..... θα ξεμεθύσουν τις μάζες. Η δυσαρέσκειά των μαζών και το ξεσήκωμα τους θα αναπτυχθεί με άλματα.”[50]

Και εξηγεί ότι: “Η πολιτική των Μπολσεβίκων – Λενινιστών  (....) περιλαμβάνει δύο στοιχεία την αδιάλλακτη στάση του απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους του και την ικανότητά του  να στηρίξει ένα πρόγραμμα πάνω στην πείρα των ίδιων των μαζών.”[51] (Υπογρ δική μας)

Για την υπεράσπιση της πατρίδας: “Όταν ο μικροκτηματίας ή ο εργάτης μιλάνε για την υπεράσπιση της πατρίδας εννοούν την υπεράσπιση του σπιτιού τους, της οικογένειας τους και της οικογένειας των άλλων (σ.σ γι αυτό δεν πετάμε στο ντούκο “οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα” χρειάζεται υπομονετική εξήγηση και όχι συνθήματα για να καταλάβουν ότι υπάρχουν δύο και όχι μία πατρίδα) ενάντια στην επέμβαση, ενάντια στις μπόμπες, ενάντια στα ασφυξιογόνα αέρια. Ο καπιταλιστής και ο δημοσιογράφος του με τον όρο υπεράσπιση της πατρίδας, εννοούν την κατάκτηση αποικιών και αγορών, τη ληστρική αύξηση της “εθνικής” τους μερίδας σε σχέση με το παγκόσμιο εισόδημα. (...) Πρέπει να ξέρουμε να αντιπαραθέτομαι τις δύο αυτές μορφές ... πατριωτισμού.” [52] (Υπογρ δική μας)

Για τον ντεφετισμό: “Το να οδηγήσει την ταξική πάλη στην υψηλότερη μορφή της – τον εμφύλιο πόλεμο- αυτό είναι το καθήκον του ντεφετισμού. Αυτό το καθήκον όμως μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επαναστατική κινητοποίηση των μαζών,δηλαδή με την διεύρυνση, την εμβάθυνση και την όξυνση των επαναστατικών μεθόδων, που αποτελούν το περιεχόμενο της ταξικής πάλης σε μια “ειρηνική” περίοδο.”[53] (Υπογρ δική μας)

Το παράδειγμα των μπολσεβίκων μας δείχνει την μέθοδο. Πέρασαν στις μάζες τον ντεφετισμό, το “ο εχθρός είναι στη χώρα μας” και το “οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα” μέσα από τα απλά συνθήματα, “ειρήνη- ψωμί-η γη στους χωρικούς”.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Π.Π και οι σύντροφοί του γνώριζαν τις θέσεις “Παλιάς ΚΕ”, αν όμως τις γνώριζαν όφειλαν να τους δώσουν κριτική υποστήριξη. Κριτική συντροφική στο αίτημα για την συγκρότηση με τα αστικά κόμματα και προσωπικότητες του “Μετώπου εθνικής σωτηρίας- ειρήνης” εξηγώντας κατ' αρχή το απλό ότι όλοι οι αστοί “δημοκράτες” στήριξαν ανοικτά την κυβέρνηση Μεταξά, στον πόλεμο, κατά συνέπεια, δεν υπήρχε  από την πλευρά των αστών καμία δυνατότητα συγκρότησης μετώπου, ότι ήταν λάθος. Το σταμάτημα του πολέμου και την ειρήνη μπορούσε να την φέρει μόνο μια κυβέρνηση εργατών – αγροτών με κορμό το ΚΚΕ. Να εξηγούν υπομονετικά ότι το λάθος της”Παλιάς ΚΕ” πήγαζε από την απόφαση της 6ης ολομέλειας του 1934, για τον αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα και από την απόφαση την εξίσου λαθεμένη του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ  1935,για τα λαϊκά μέτωπα. 

                                   Μερικά ακόμα σημεία κριτικής

Έχοντας συμφωνήσει με βασικά σημεία της κριτικής του ΚΚΕ για την περίοδο του ιταλοελληνικού πολέμου θα θέλαμε να σταθούμε περισσότερο στο σοσιαλπατριωτικό Α' γράμμα του Ζαχαριάδη, το οποίο συνεχίζουν να υπερασπίζονται σύντροφοι κομμουνιστές τόσο της ΛΑΕ, όσο και άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Κατ' αρχή το ότι:

“Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα...” δεν είναι σωστό και τα γεγονότα το διαψεύδουν, στην ουσία με τις ηθικολογίες στήριζε άκριτα την προπαγάνδα του καθεστώτος. Η κυβέρνηση του Μεταξά γνώριζε και πολύ καλά τις κινήσεις του Μουσολίνι, 1939 απόβαση στην Αλβανία και 1940 15 Αυγούστου τορπιλισμός της “Έλλης” δύο πιο χτυπητά παραδείγματα. Το καθεστώς έκανε γι αυτό προετοιμασίες και μερική “μυστική” επιστράτευση. Τώρα αν ο στρατός στο Αλβανικό μέτωπο δεν ήταν καλά εξοπλισμένος και βίωσε εξαιρετικά άσχημες συνθήκες, αυτό έχει να κάνει με το πώς τελικά η δικτατορία ξόδεψε τις υπέρογκες πολεμικές δαπάνες. Και αυτό θα έπρεπε να ήταν μια σοβαρή καταγγελία ενάντια στην κυβέρνηση από το ΚΚΕ και την αριστερά.

Το 1914 κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν η Γερμανία που επιτέθηκε στην μισοφεουδαρχική, αστικοτσιφλικάδικη- σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ, τότε- Ρωσία. Ένα απέραντο κύμα εθνικισμού αγκάλιασε τις λαϊκές μάζες της Ρωσίας. Ο Λένιν όπως όλοι γνωρίζεται δεν έστειλε ανοιχτό γράμμα στον ρωσικό λαό που να τον καλεί: Πρώτο σε εθνικοαπελευθερωτικό  πόλεμο “για τη λευτεριά”, “ την τιμή”, “την εθνική μας ανεξαρτησία”!! Δεύτερο, ασφαλώς και δεν θα έγραφε ποτέ, ότι, “στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει ο Τσάρος όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμία επιφύλαξη”!!! Αυτά τα είπε και τα έγραψε η σοσιαλδημοκρατία η οποία κατηγορήθηκε από τον Λένιν για σοσιαλπατριωτισμό. Ακόμη -ακόμη όταν έπεσε ο Τσάρος και ανέλαβε η προσωρινή κυβέρνηση των Καντε- Μενσεβίκών,  επέπληξε τους Κάμενεφ- Στάλιν για την υποστήριξη που έδινε η “Πράβδα” στην κυβέρνηση “με το που στο βαθμό που, η κυβέρνηση εργάζεται για την ειρήνη”, Βροντοφώναξε από την Ελβετία που ήταν “καμία υποστήριξη στην προσωρινή κυβέρνηση.” Επίσης, επειδή ήξερε να προσεγγίζει τις μάζες δεν ζήτησε άμεσα “την πτώση της κυβέρνησης” αλλά συνέστησε στους Μπολσεβίκους “υπομονετική εξήγηση” και όχι σεχταριστική ανυπομονησία!!

Αν εξακολουθείτε να επιμένετε για την ορθότητα του γράμματος του Ζαχαριάδη θα πρέπει να αναλογιστείτε, χωρία καμία επιφύλαξη ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Μπολσεβικισμό- Λενινισμό.

Στο γράμμα του Ζαχαριάδη υπήρχε η 6η ολομέλεια, το 7ο συνέδριο της ΚΔ για τα λαϊκά μέτωπα, υπήρχε εν δυνάμει η προδοσία της Βάρκιζας!!

 

[1]              Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο σελ 138 εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή” (ΣΕ)

[2]     Λ. Τρότσκι “Ο πόλεμος και η τέταρτη Διεθνής” σελ 58 εκδόσεις “Αλλαγή”

[3]     Οπ π σελ48

[4]     “Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41” σελ21 εκδ. “ΣΕ'

[5]     Οπ π σελ 26

[6]     Οπ π σελ 26-27

[7]     “Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή” σελ 201 εκδοσεις “ΚΨΜ”

[8]     “Το ΚΚΕ στον Ιταλοεληνικό πόλεμο” σελ 32-33

[9]     “Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Διεθνή” σελ 226 Β. Λιόσης εκδ ΚΨΜ

[10]   Οπ π σελ227

[11]   “Η κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος” Φερνάντο Κλαουντίν τόμος 1ος σελ 277-278 εκδ. “Γράμματα”

[12]   “ΣΤΑΛΙΝ” του Ζαν -Ζακ Μαρι σελ 553 εκδ. “ΟΔΥΣΣΕΑΣ”

[13]   “Ο πόλεμος και η τέταρτη Διεθνή” σελ 71 εκδ. “Αλλαγή”

[14]   ΟΠ π σελ 84

[15]   Οπ π σελ 86

[16]   “Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Διεθνή” Β. Λιόσης εκδ. ΚΨΜ σελ 235-236

[17]   Οπ π σελ 237

[18]   Ριζοσπάστης 17/5/2015

[19]   “Ιστορία Ελληνικού Έθνους” “Εκδοτική Αθηνών” τόμος ΙΕ σελ 335-338

[20]   Ιωάννου Μεταξά “Ημερολόγιο” εκδ “Γκοβόστης” τόμος Δ' σελ 77

[21]   “Τα μυστικά του Φόρεϊν Όφις” εκδ “Πάπυρος”, σελ 76

[22]   “Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο” εκδ 'ΣΕ” σελ120

[23]   Αναφέρεται στα γεγονότα του Α' Παγκόσμιου πολέμου, όπου η Ελλάδα χωρίστηκε στους βενιζελικούς που ήθελαν την Ελλάδα να συνταχτεί με την Αντατ (Αγγλογάλλλοι) και τους κωνσταντινικούς (οπαδούς του Βασιληά Κωνσταντίνου) που ήθελαν να συνταχτούν με την Γερμανία. Αποτέλεσμα ο Βενιζέλος κάλεσε τους Αγγλογάλλους να αποβιβαστούν στην Θεσσαλονίκη και ο Κωνσταντίνος παρέδωσε αμαχητί στους Γερμανοβουλγάρους την Ανατολικά Μακεδονία, με αποτέλεσμα την πλήρη καταρράκωση κάθε εθνικής κυριαρχίας και τεράστιες υλικές καταστροφές και ανθρώπινες θυσίες και στις δύο κατοχικές ζώνες.

[24]   “Στη κορυφή της Δόξας” του Γ.Κωστή εκδ “Δρ'ομων”

[25]   “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΪΑ1940-1941 Άγγελος Τερζάκης εκδ “ΒΗΜΑ” σελ 28

[26]   Οπ. π σελ46

[27]   “Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο” εκδ “ΣΕ” σελ 135

[28]   Οπ π σελ 137

[29]   Οπ π σελ142

[30]   ΟΠ. π

[31]   ΠΚΕ συγκροτήθηκε από δευτεροκλασάτα στελέχη της ΚΕ του ΚΚΕ, όσα είχαν ήταν ελεύθερα και στην παρανομία έβγαζαν τον Γνήσιο “Ριζοσπάστη “ κατά καιρους. Αργότερα συμμετείχε στην ΠΚΕ και ο Πλουμπίδης.

[32]   “Επίσημα Κείμενα”  ΚΚΕ τόμος 5 σελ 11-16

[33]   Οπ π σελ 25

[34]   “Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο” σελ 144

[35]   Οπ π σελ159

[36]   Οπ π σελ160

[37]   Μέλος της”ΠΚΕ” από το 1939-1941

[38]   Οπ π σελ 161

[39]   Οπ π σελ 150

[40]   Οπ π σελ 151

[41]   Οπ π σελ 152

[42]   Οπ π σελ 146-147

[43]   ΟΠ Π σελ 157

[44]   “Κείμενα” Π. Πουλιόπουλου εκδ. “Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη” σελ 197

[45]   Οπ π σελ 166

[46]   Οπ π σελ 200

[47]   Οπ π σελ 184

[48]   Οπ π σελ 217

[49]   Οπ π σελ224

[50]   “ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ “ εκδ 'Αλλαγή” σελ 37

[51]   Οπ.π σελ 33

[52]   Οπ π σελ 34

[53]   “Μάθετε να σκέπτεστε” άρθρο Λ. Τρότσκι 22/5/ 1938