Μετά το μπλοκάρισμα της παροχής εθελοντικής βοήθειας από τη Frontex στα ελληνικά νησιά (που συνόδευσε δεκάδες πνιγμούς), την πρωτοφανή απόφαση για κατάσχεση της ατομικής περιουσίας των προσφύγων μόνο και μόνο επειδή είναι θύματα πολέμου και επιθυμούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στη Δανία, έρχονται τα ευφάνταστα άρθρα στις Financial Times περί προτάσεων στην ελληνική κυβέρνηση για «διευκόλυνση του χρέους» και οι «απειλές» για έξοδο από τη Σένγκεν (δηλαδή τη συνθήκη που διασφαλίζει χωρίς έλεγχο διέλευση ανθρώπων & προϊόντων στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ) αν η Ελλάδα δεν φράξει το δρόμο στους πρόσφυγες.
Με τις ναζιστικές «αξίες» του Μεσοπολέμου και με την ωμότητα της αποικιοκρατίας να πλανώνται πλέον πάνω από την Ευρώπη, στην Ελλάδα παρουσιάζεται ένα ακόμη ευρωενωσιακό ΤΙΝΑ, που θυμίζει το γνωστό «ή μνημόνιο ή σας πετάμε έξω από το ευρώ». Τώρα, ο εκβιασμός είναι: «η σταματάτε (δηλαδή πνίγετε) τους πρόσφυγες στο Αιγαίο ή αποβάλλεστε από τη Σένγκεν».
Οι συνέπειες της αποδοχής του παραπάνω ΤΙΝΑ, δεν είναι τίποτα άλλο από επιδείνωση των ήδη υπαρχόντων φαινομένων: περισσότεροι θάνατοι στο Αιγαίο και μετατροπή της Ελλάδας σε «αποθήκη ανθρώπινων ψυχών», που βάσει των όσων ήδη έχουν ειπωθεί, θα στοιβάζονται σε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά και ενίσχυση των δυνάμεων της Frontex και γενικά της «ασφάλειας» με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο για τους πρόσφυγες, αλλά και για την αυταρχοποίηση και στρατιωτικοποίηση του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα με την κρίση και τα μνημόνια.
Το πραγματικό δίλημμα
Στην πραγματικότητα βέβαια, όπως και το ορίτζιναλ ΤΙΝΑ, έτσι και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιτηδευμένη «μετατόπιση» της συζήτησης. Μια συγκάλυψη του πραγματικού διλήμματος, του πραγματικού προβλήματος και των αιτιών του, που είναι οι εκατοντάδες πνιγμένοι και η στρατιωτική εμπλοκή της ΕΕ στη Συρία και τη Μέση Ανατολή.
Γιατί το πραγματικό «δίλημμα», ή καλύτερα η πραγματική διατύπωση του «διλήμματος», δεν είναι αν «μείνουμε» ή «αν θα βγούμε» από τη συνθήκη Σένγκεν, αν δηλαδή θα υπάρχει έλεγχος στα σύνορα των χωρών της ΕΕ ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι εάν θέλουμε να έχουμε χιλιάδες ακόμη νεκρούς ανθρώπους που το μόνο «έγκλημά τους» ήταν η επιθυμία να επιβιώσουν, ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι εάν θα εμποδίσουμε ή θα ενισχύσουμε την αυταρχικότητα της ΕΕ, την «Ευρώπη-φρούριο».
Υπάρχει άλλος δρόμος
Για όποιον λοιπόν θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται στοιχειωδώς ανθρωπιστής, όπως και στην περίπτωση του ορίτζιναλ ΤΙΝΑ, έτσι και σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση είναι ότι υπάρχει και «άλλος δρόμος»:
α)Η πίεση στις κυβερνήσεις της ΕΕ, για άνοιγμα των συνόρων, δημιουργία ασφαλών δρόμων διέλευσης, άμεση χορήγηση ασύλου και νομιμοποιητικών χαρτιών, και τέλος παύση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Το αντιπαραθετικό επιχείρημα ότι «δεν μπορούμε να αντέξουμε τόσους πρόσφυγες» από έναν επίτροπο της ΕΕ των συνολικά 503 εκατομμυρίων κατοίκων ακούγεται αστείο, όταν για παράδειγμα το καλοκαίρι ο Λίβανος, μια χώρα τεσσάρων εκατομμυρίων, φιλοξενούσε ένα εκατομμύριο Σύρους πρόσφυγες (στα συνολικά τέσσερα εκατομμύρια προσφύγων), είναι αυταπόδεικτα απαράδεκτο.Ιδιαίτερα όταν η Γερμανία, για παράδειγμα, δεν έχει δεχθεί ούτε τους 200.000 πρόσφυγες που είχε αναγγείλει το Σεπτέμβρη ότι θα δεχόταν.
β) Η δημιουργία στην Ελλάδα πραγματικών δομών φιλοξενίας, μεταξύ άλλων και με την αξιοποίηση άδειων δημόσιων κτηρίων (μόνο στα όρια του Δήμου Αθηναίων υπάρχουν τουλάχιστον 1.260 τέτοια), με την πρόσληψη ανθρώπων για την επιτάχυνση της διαδικασίας της παροχής ασύλου και νομιμοποιητικών χαρτιών και για την κάλυψη των προσωρινών αναγκών στέγασης και σίτισης.
Αντιπαραθετικά επιχειρήματα όπως ότι «δεν έχουμε λεφτά» απαντιούνται με την ίδια απάντηση που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ενάμιση χρόνο: με τις «ξεχασμένες» κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων, με τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, με την μη πληρωμή του χρέους.
ΕΕ, κυβέρνηση και Αριστερά
Η απάντηση της ΕΕ σε όλα τα παραπάνω έχει γίνει ξεκάθαρη από τις τόσες και τόσες συνόδους Κορυφής: διατήρηση της ίδιας κατάστασης, κάθε είδους φράχτες για το «περιττό ανθρώπινο δυναμικό» (όσους νεκρούς πρόσφυγες και συλλήψεις εθελοντών στο Αιγαίο και αν σημαίνει αυτό) και απευθείας εκμετάλλευσή του (όπως στη Δανία) ή ανοχή στην εκμετάλλευσή του από τρίτους (μιας και με τη μη πρόβλεψη για ελεύθερη ασφαλή διέλευση, διατηρείται και ενισχύεται το φαινόμενο των «διακινητών»).
Η απάντηση της κυβέρνησης είναι επίσης ήδη σαφής: πειθήνια και πρόθυμη εφαρμογή κάθε «απόφασης». Οι δικαιολογίες που ακούγονται από το στρατόπεδο της κυβέρνησης περί «άνωθεν» εντολών, όταν ο ίδιος ο Τσίπρας είχε ζητήσει την ενίσχυση των δυνάμεων της Frontex, είναι έωλες.
Το βάρος λοιπόν, πέφτει στις πλάτες του ελληνικού (αλλά και πανευρωπαϊκού) αντιρατσιστικού κινήματος, στις δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς να δώσει τη μόνη, ωφέλιμη για τους «από κάτω», απάντηση:
Καμία θυσία για τη συνθήκη Σένγκεν!
Αγώνας με κάθε τρόπο με σημαία τα παραπάνω αιτήματα, προκειμένου να μην έχουμε νέες εκατόμβες ανθρώπινων ζωών, προκειμένου να μη γίνει η Ελλάδα ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Η αλληλεγγύη, πάνω από τη Σένγκεν!
