Την εποχή που διαφαινόταν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, θυμάμαι να προβληματίζομαι και να ανησυχώ για το σχέδιο που θα επιχειρήσει να υλοποιήσει η ηγεσία Τσίπρα. Και εδώ δεν θέλω να μιλήσω για το μνημόνιο.
Όλοι στρατευτήκαμε από κάποια διαδρομή. Όλοι, παλεύοντας να αλλάξουμε πολλά σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο ολόκληρο στο κάτω κάτω, βάλαμε κάποιους αγώνες στην καρδιά μας, περισσότερο από άλλους. Έτσι και γω, έβαλα από μικρός στην καρδιά μου την Παλαιστίνη.
Υπερβάλλοντας υπερβολικά (αν επιτρέπεται ο πλεονασμός) θυμάμαι να λέω σε συντρόφους προεκλογικά «και μνημόνιο να φέρει, μην τολμήσει να συνεχίσει την συμμαχία με το Ισραήλ».
Αλλά οι ανησυχίες μου τότε ήταν άλλες. Εν αναμονή της «πρώτη φορά Αριστεράς», περίμενα πως θα χρειαστεί σκληρή ιδεολογική και πολιτική πάλη ενάντια στο ενδεχόμενο μιας ρεάλ πολιτίκ που θα έλεγε πως «οι εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις είναι εντάξει, δεν προχωράμε μόνο τη στρατιωτική συνεργασία». Μιας ρεάλ πολιτίκ που θα πάσχιζε να πείσει πως όσοι ζητάμε απομόνωση του Ισραήλ είμαστε «ακραίοι» και πως ένας βαθμός συνεργασίας είναι το «λογικό». Και ετοιμαζόμουν για μια τέτοια πάλη, θεωρώντας αυτήν την «ρεάλ πολιτίκ» προδοσία των Παλαιστινίων και χοντρή υποχώρηση από τις παραδόσεις και τις αξίες της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η πρώτη θητεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέδειξε πως οι «ανησυχίες» μου ήταν τελικά «μεγάλες προσδοκίες». Αυτή η κυβέρνηση αποδείχτηκε απρόθυμη να υλοποιήσει ακόμα κι αυτήν την ρεάλ πολιτίκ. Κι επέλεξε την συνέχεια κι εμβάθυνση της στρατηγικής συνεργασίας με το κράτος-τρομοκράτη σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν πια μια σύγκρουση μεταξύ μιας «πιο ριζοσπαστικής» και μιας «πιο ρεαλιστικής» προσέγγισης στο παλαιστινιακό. Ήταν μια σύγκρουση που έθετε το ζήτημα αν είσαι με τους Παλαιστίνιους ή εναντίον τους. Και η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε θέση εναντίον τους.
Καθώς αυτή η πολιτική συνεχίστηκε αδιατάρακτα αυτούς τους μήνες, και καθώς στη δεύτερη θητεία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρακολουθούμε όλοι να εγκαταλείπονται και τα στοιχειώδη προσχήματα σε όλα τα μέτωπα, νόμιζα ότι τα είχαμε δει πλέον όλα.
Κι όμως.
Ο κατήφορος δεν έχει πάτο.
Οι κυβερνώντες αρέσκονται να αναφέρονται στο «ασφυκτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο» (αν και ακόμα κι αυτό έχει πάψει πια να χρησιμοποιείται ιδιαίτερα, στην εποχή που ο Μάρδας καταγγέλει τις προηγούμενες κυβερνήσεις για «δειλία» που δεν εφάρμοσαν τα μνημόνια αποφασιστικά).
Κι όμως.
Αν θέλει, η κυβέρνηση Τσίπρα αμφισβητεί στην πράξη την πολιτική γραμμή της ΕΕ. Και το κάνει… από τα δεξιά.
Πριν λίγες μέρες, ο Αλ. Τσίπρας επισκέφτηκε το Ισραήλ. Και χαρακτήρισε την Ιερουσαλήμ «ιστορική πρωτεύουσά» του. Ναι, την Ιερουσαλήμ. Που ακόμα κι αυτή η συνένοχη σε τόσα σιωνιστικά εγκλήματα «διεθνής κοινότητα» προσέχει πως αναφέρεται σε αυτήν. Την Ιερουσαλήμ, που όποιος ηγέτης θέλει να κρατήσει στοιχειωδώς τα προσχήματα, δεν την λέει «ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ». Διόλου τυχαία, τα ισραηλινά ΜΜΕ πανηγύρισαν για την «χωρίς προηγούμενο για Ευρωπαίο ηγέτη δήλωση» του Τσίπρα.
Ελάχιστες μέρες μετά, η ΕΕ πήρε μια σχετικά ανώδυνη απόφαση. Ζήτησε τα προϊόντα που παράγονται στους ισραηλινούς εποικισμούς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη (με βάση ακόμα κι αυτό το διεθνές δίκαιο και τα σύνορα του 1967), να μην αναφέρονται ως «ισραηλινά» αλλά ως προερχόμενα «από τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη». Και ο υπ. Εξ. Νίκος Κοτζιάς, σύμφωνα με τα ισραηλινά ΜΜΕ, έσπευσε να στείλει επιστολή στο Τελ Αβίβ, που να δηλώνει την ελληνική διαφωνία στο μέτρο.
Η κυβέρνηση Τσίπρα πηγαίνει πιο πέρα ακόμα κι από την πολιτική «φύλου συκής» που τηρεί η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (κυρίως οι σοσιαλδημοκρατικές, αλλά ακόμα και δεξιές) για να κρύψει τη συνενοχή της στα εγκλήματα του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων.
Και σκέφτομαι τους συντρόφους μας στις ΗΠΑ, που επικαλούνται τα φιλο-ισραηλινά ολισθήματα του «αριστερού» υποψήφιου στις προκριματικές των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς, ως επαρκή λόγο να μην αξίζει την υποστήριξή τους.
Σκέφτομαι τους Ιρλανδούς (κάτι παραπάνω ξέρουν και νιώθουν για την Παλαιστίνη) συντρόφους της Greek Solidarity Committee, που έκαναν εξαιρετική δουλειά για μήνες, που ακόμα και μετά την υπογραφή του μνημονίου επέλεξαν να είναι «ευγενικοί» απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να διαβάζουν απόψε την είδηση και να γράφουν στο facebook «Καμιά αλληλεγγύη σε μια κυβέρνηση που εγκαταλείπει τους Παλαιστίνιους».
Σκέφτομαι τον Lowkey να τραγουδάει το «Long Live Palestine», να απευθύνει το στίχο «learn the meaning of that scarf on your neck» («μάθε το νόημα της μαντίλας που φοράς στο λαιμό σου») στους δήθεν φίλους της Παλαιστίνης που δεν κάνουν τίποτα για να τη βοηθήσουν, και πάει το μυαλό σε κείνη την εικόνα του Αλ. Τσίπρα με την παλαιστινιακή μαντίλα, που δίκαια έγινε περίγελος στο ίντερνετ μετά την επίσκεψή του στο Ισραήλ. Θυμάμαι να ποστάρω το ίδιο τραγούδι, επισημαίνοντας τον ίδιο στίχο, έχοντας την ίδια εικόνα στο μυαλό, τη νύχτα της εκλογικής νίκης στις 25 Γενάρη. Και ξανασκέφτομαι πως για άλλα, πολύ «μικρότερα» ανησυχούσα τότε: Τέτοια κατρακύλα δεν την είχα φανταστεί.
Στα τέλη Δεκέμβρη θα έρθει ο Μαχμούντ Αμπάς στην Αθήνα. Ας αφήσουμε στην άκρη προς στιγμήν τι εκφράζει ο Αμπάς (που δίκαια χαρακτηρίζεται συνεργάτης της κατοχής από τους εξεγερμένους νεολαίους στη Δυτική Όχθη). Η επίσκεψη ίσως συνοδευτεί με κάποιο πυροτέχνημα όπως κάποια πρόθεση του ελληνικού κοινοβουλίου να αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967. Και αυτό θα έρθει ως «απάντηση» στους «κακόβουλους» επικριτές της κυβέρνησης, που επιλέγουμε να ασχολιόμαστε με πράγματα όπως οι πυκνές κοινές ασκήσεις του ελληνικού στρατού με την πολεμική μηχανή που εξοντώνει Παλαιστίνιους.
Παλαιστίνοι και αλληλέγγυοι ακτιβιστές έχουν εξηγήσει τεκμηριωμένα πως αυτή η πρακτική (που έχει γίνει «μόδα» στα περισσότερα ευρωπαϊκά κοινοβούλια) είναι ένα «φύλο συκής» όσο καμιά κυβέρνηση δεν παίρνει μέτρα που να υποχρεώνουν το Ισραήλ να συμμορφωθεί έστω και με αυτό το μίνιμουμ (και με σοβαρά προβλήματα) αίτημα.
Στην ελληνική περίπτωση, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν «αδρανεί» απλά: Στηρίζει ένθερμα το Ισραήλ –στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά. Εξελίσσεται στην πιο πιστή σύμμαχό του μετά τις ΗΠΑ (ενδεχομένως και τον Καναδά ή την Αυστραλία). Πρωτοπορεί στην Ευρώπη στο πόσο ξεδιάντροπα παίρνει θέση υπέρ του σιωνιστικού κράτους.
Πρόσφατα η «Αυγή» θίχτηκε από ένα υπερβολικό σχήμα λόγου του Αλέκου Αλαβάνου: το να φύγει αυτή η κυβέρνηση «με πίσσα και πούπουλα». Ενοχλήθηκε η αρθρογράφος που η «πίσσα και πούπουλα» είναι λέει «μέθοδος Κου Κλουξ Κλαν του Αμερικάνικου Νότου». Εντάξει. Αριστεροί είμαστε, ας βρούμε άλλες αναφορές. Να συμφωνήσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει «με πέτρες στο κεφάλι από παλαιστινιακή σφεντόνα».
Δεν είναι «πολιτικά πολιτισμένο» και ενδεχομένως ούτε αυτό να «συνάδει με το αριστερό ήθος». Αλλά είπαμε. Κάποιοι βάλαμε στην καρδιά μας την Παλαιστίνη, και όσο εκείνη υποφέρει, το μίσος για όσους είναι συνένοχοι κάνει κομματάκι δύσκολο τον «πολιτικό πολιτισμό». Οπότε συχωράτε με για το ύφος. Αλλά κάποιοι επίσης μάθαμε στα πρώτα μας βήματα στο κίνημα πως «αριστερό ήθος» είναι πρώτα από όλα άλλα πράγματα: όπως η αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστινίων. Και αυτό το ήθος έχει εκλείψει πια οριστικά στην Κουμουνδούρου…
Αηδία.
Αν και η λέξη δείχνει πλέον πολύ, μα πάρα πολύ μικρή.
