Η Αμέλια Μαρτίνες Λόμπο, μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ισπανία, στις 18 Μάη επισκέφτηκε τον καταυλισμό προσφύγων στην Ειδομένη και υπήρξε μάρτυρας της βάρβαρης καταστολής από τη μεριά της ελληνικής αστυνομίας προς τους πρόσφυγες, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά και πολλές μητέρες και παιδιά.
Την περασμένη Τετάρτη 18 Μαΐου, γύρω στις 7:30 το απόγευμα, δεκάδες πρόσφυγες του καταυλισμού της Ειδομένης επιχείρησαν να περάσουν το συνοριακό φράχτη, στο σημείο που χωρίζει την Ελλάδα με τη Μακεδονία. Οι πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν στους δρόμους λίγα μόλις μέτρα μακριά από τα σύνορα, όπου βρίσκεται ένας διπλός φράκτης με θανατηφόρα σύρματα και ένα στρατιωτικό μακεδονικό τάνκερ, που τους εμποδίζει να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Εκείνη τη στιγμή, οι αστυνομικοί φόρεσαν τα κράνη και τις μάσκες τους και πήραν τις ασπίδες τους. Μετά από λίγα λεπτά ξεκίνησε μια μάχη, «υποκινούμενη από την απελπισία και την απόγνωση για την ελευθερία», όπως διηγείται ο ακτιβιστής Μαρκ Γκαρσία, συντονιστής της Unadikum Refugees, ο οποίος βρίσκεται εδώ και μήνες στον καταυλισμό.
Μια ομάδα ανθρώπων μετακίνησε ένα από τα εγκαταλελειμμένα βαγόνια, θέλοντας να το χρησιμοποιήσει για να σπάσει τον φράχτη στο σημείο όπου εδώ και μήνες πάνω από 10.000 άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον τρόμο και το φόβο. Η ελληνική αστυνομία απάντησε με δακρυγόνα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το να υπάρξει μια δεύτερη απόπειρα σπρωξίματος του βαγονιού στους δρόμους, πράγμα το οποίο προκάλεσε τη ρίψη ακόμα περισσότερων δακρυγόνων.
Ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης χρήσης δακρυγόνων, δεκάδες οικογένειες έτρεξαν πίσω προς τον καταυλισμό, μέσα στη νύχτα, με τη θερμοκρασία να βρίσκεται στους 12 βαθμούς κελσίου.
Η κλινική των Πυροσβεστών σε Δράση (ΣτΜ: εθελοντική ομάδα Ισπανών που βρίσκεται στον καταυλισμό) περιέθαλψε δεκάδες τραυματισμένους ανθρώπους, φτάνοντας στο σημείο οι γιατροί και οι νοσηλευτές να εγκαταλείψουν τη σκηνή-κλινική, αφού τα δακρυγόνα είχαν φτάσει μέχρι εκεί, εμποδίζοντας τους συντρόφους να συνεχίσουν το έργο τους. Έτσι το κέντρο υγείας μεταφέρθηκε σε ένα άλλο πιο απομακρυσμένο σημείο του καταυλισμού.
Η κατάσταση αυτή κατά στιγμές χειροτέρευε και γύρω στις 10 το βράδυ εγκαταλείψαμε τον καταυλισμό. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε μείνει στην κλινική ούτε νερό, ούτε γάζες, ούτε τίποτα που θα μπορούσε να περιθάλψει τους τραυματισμένους. Στη λεωφόρο διασταυρωθήκαμε με κλούβες της αστυνομίας και στρατιωτικά οχήματα που κατευθύνονταν προς τον καταυλισμό.
Όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα της απογοήτευσης και της εξάντλησης του κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει σε αυτές τις συνθήκες για μήνες: ολόκληρες οικογένειες, έγκυες γυναίκες, παιδάκια… Κανονικοί άνθρωποι που φεύγουν από τον πόλεμο και προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να προσφέρουν ένα μέλλον στα παιδιά τους. Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που ζουν εγκλωβισμένοι εδώ για μήνες, σχεδόν για έναν ολόκληρο χρόνο, μακριά από τα σπίτια τους. Ζουν σε ένα νομικό κενό, χωρίς κάποιος να τους προσφέρει συγκεκριμένες λύσεις για τις βασικές ανάγκες επιβίωσης, ούτε κάποια πολιτική λύση. Μη έχοντας μέλλον, απελπίζονται.
Τι σημασία έχει να κλείνουμε τα σύνορα; Οι άνθρωποι πάντα θα τρέχουν να σωθούν από τον πόλεμο, τη φρίκη και την πείνα. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα και όχι το αν θα ανοίξουν τα σύνορα, για να φτιαχτεί μια ανθρώπινη οδός που θα επιστρέψει σε αυτούς τους ανθρώπους να φτάσουν στην Ευρώπη με ασφαλή τρόπο και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια.
Υπάρχει μια ξεκάθαρη πρόθεση να στιγματιστούν οι πρόσφυγες από τη ρητορική και τις πολιτικές του φόβου, αλλά και από τη θεσμοποίηση της ξενοφοβίας. Υπάρχει μια Ευρώπη σε διαμάχη. Ή θα έχουμε μια Ευρώπη ρατσιστική και ξενοφοβική που επιτρέπει να υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή μια Ευρώπη των δικαιωμάτων.
Η αλληλεγγύη του κόσμου αποτελεί μια συγκλονιστική έκπληξη που δεν μπορεί παρά να κινητοποιήσει. Υπάρχουν όλοι αυτοί και αυτές που εθελοντικά και αλτρουιστικά μπαίνουν σε ένα αεροπλάνο και εμφανίζονται στην Ειδομένη με μοναδική επιθυμία να βοηθήσουν. Η πρόκληση είναι πώς θα μετατρέψουμε αυτή την αλληλεγγύη σε δικαιώματα. Η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της λογικής και επιπλέον είναι παράνομη, αφού ακυρώνει τη συνθήκη της Γενεύης και τη χάρτα των Ανθρώπινων δικαιωμάτων. Γι’ αυτό το λόγο θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και να καταγγέλλουμε αυτή την εγκληματική συμφωνία.
