Το μνημονιακό έγκλημα της κυβέρνησης και το «Δικαστήριο της Ιστορίας»

Ποιοι στρατοί αντιπαρατέθηκαν ώστε να νικήσει ο κυβερνητικός «στρατός»; Και ποιος ηττήθηκε, αφού η κυβέρνηση «νίκησε»; Οι δανειστές μήπως; Πρόκειται για εκδοχή που κανείς δεν εξετάζει στα σοβαρά - μπορεί να είναι μέρος μόνο πολιτικής διακωμώδησης. Οι δανειστές πήραν το 100% όσων απαίτησαν, ενώ οι κυβερνητικές «κόκκινες γραμμές» συνετρίβησαν στο σύνολό τους.

Δεν είναι δύσκολο να βρούμε ενάντια σε ποιον κατήγαγε νίκη -και μάλιστα σαρωτική- η κυβέρνηση: στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, των ανέργων και των συνταξιούχων, της νεολαίας. Είτε φυγομάχησε είτε συντρίφτηκαν ακόμη και οι ξέπνοες προσπάθειες να θέσει κάποιες «κόκκινες γραμμές» απέναντι στους δανειστές, το αποτέλεσμα είναι ότι συνυπέγραψε και άρα συντάχθηκε μαζί τους ενάντια στον «εχθρό λαό».

Eurogroup: ταξική σκληρότητα και νεοαποικιοκρατική επιβολή

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το θετικό σήμα του Eurogroup όσον αφορά την αξιολόγηση. Όμως το τίμημα για τα 5,6 δισ. ευρώ της εκταμίευσης που θα ακολουθήσει την αξιολόγηση είναι και πολύ βαρύ και πολύ ντροπιαστικό - αν και, ύστερα από το μνημονιακό… μπότοξ, δεν υπάρχουν πλέον κυβερνητικές παρειές που κοκκινίζουν από ντροπή.   

• Το μνημονιακό «πακέτο» περικοπών και φοροεπιδρομής γέμισε και με την τελευταία απαίτηση των δανειστών, ώστε τελικά να φτάσει όχι τα 5,2 ή τα 5,4 δισ. ευρώ, αλλά τα 5,8 δισ. ευρώ. Μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα, πνίγηκαν οι «ντροπές» του Τσακαλώτου για το αφορολόγητο, θεσμοθετήθηκε η πιο προκλητική φορολόγηση «σε ό,τι περπατάει, κολυμπάει και πετάει», τσακίστηκαν τα ασφαλιστικά δικαιώματα είτε άμεσα είτε με μια μικρή περίοδο χάριτος. Κι όμως, υπάρχουν κυβερνητικοί γκεμπελίσκοι που ισχυρίζονται ότι θα «εξοικονομηθούν» την τριετία μέχρι και το 2018 τουλάχιστον 1,8 δισ. ευρώ κατ’ έτος χωρίς να κοπούν συντάξεις – μάλλον από την κοσμική ενέργεια.
• Στο επιπλέον φορολογικό «πακέτο» των έμμεσων φόρων το βασικό «μενού» θα είναι η μαζική μετάταξη προϊόντων και υπηρεσιών ευρείας λαϊκής κατανάλωσης (μεταξύ των οποίων, ρεύμα, νερό και βασικά τρόφιμα) στον αυξημένο και θηριώδη συντελεστή ΦΠΑ 24%.
• Στη συμφωνημένη και επικείμενη ρύθμιση για τα «κόκκινα» δάνεια, η ανακοίνωση του Eurogroup λέει ξεκάθαρα δύο πράγματα που υποτίθεται ότι ήταν κυβερνητικές «κόκκινες» γραμμές: πρώτο, ότι θα πωλούνται στα distress funds ακόμη και ενήμερα δάνεια, δηλαδή «πράσινα», δεύτερο, ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας είναι προσωρινή («με προσωρινή εξαίρεση τα μικρά δάνεια τα οποία έχουν ενέχυρο πρώτη κατοικία»).  
• Το «υπερταμείο» ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας συγκροτείται άμεσα και καθίσταται λειτουργικό από το Σεπτέμβριο, ο έλεγχός του περνάει στους δανειστές (άλλη μία «ανεξάρτητη» από ελληνικό έλεγχο «αρχή», που θα διαχειρίζεται όλα τα εθνικά assets). Η ανακοίνωση του Eurogroup λέει: «(…) συμπεριλαμβανομένης μιας αρχικής (σ.σ.) μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων, ως μέρος των προαπαιτούμενων για την πρώτη αξιολόγηση»: σε αυτό το ταμείο θα περάσει σταδιακά όλη η εθνική περιουσία κάθε μορφής και κατηγορίας, περιλαμβανομένων των μελλοντικών εσόδων από υδρογονάνθρακες, ακόμη και καλλιτεχνικών μνημείων…

Αν όλα αυτά είναι ήδη τρομακτικής ταξικής σκληρότητας, υπάρχουν και χειρότερα:

• Ο μηχανισμός «αυτόματης διόρθωσης»: Ιδού τι λέει η ανακοίνωση του Eurogroup: «Ένα πρόσθετο μηχανισμό έκτακτης ανάγκης, ο οποίος θα πρέπει να νομοθετηθεί για να εξασφαλιστεί ότι μια δέσμη μέτρων, συμπεριλαμβανομένων προκαθορισμένων μέτρων, θα εφαρμοστεί αυτόματα, μόλις υπάρχουν αντικειμενικές ενδείξεις μη επίτευξης των ετήσιων στόχων του πρωτογενούς πλεονάσματος στο πρόγραμμα (3,5% σε μεσοπρόθεσμη βάση).» (η υπογράμμιση, δική μας)  Πώς λοιπόν αποκρούστηκε το πρόσθετο «πακέτο», όταν ο «αυτόματος κόφτης» θα περιλαμβάνει προκαθορισμένα μέτρα; Πρόκειται για έμμεση «συνταγματοποίηση» και «αυτοματοποίηση» ταυτόχρονα των μνημονιακών πολιτικών! 
• Η ρύθμιση για το χρέος: Η περιβόητη «ελάφρυνση» του χρέους σημαίνει μνημόνιο διαρκείας. Ύστερα από τη συνεδρίαση του Eurogroup, ο Ντάισελμπλουμ το είπε χωρίς περιστροφές: τα ελληνικά πρωτογενή πλεονάσματα θα επιτηρούνται για τις επόμενες δεκαετίες!!!  

Έμελλε έναντι τριάκοντα αργυρίων (το πιο φτηνό πακέτο χρηματοδότησης: μόλις 5,5 δισ. ευρώ), μια κυβέρνηση που διασύρει την «υπογραφή» της Αριστεράς να ψηφίσει το πιο βαρύ μνημονιακό «πακέτο», που ολοκληρώνει το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης και διαιωνίζει τις πολιτικές λιτότητας για δεκαετίες!

Κυβέρνηση σαν αυταξία = κυβέρνηση του συστήματος

Περνώντας στο μνημονιακό στρατόπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του υπέστησαν βασικές «παραμετρικές μεταβολές» - σύμφωνα με την προσφιλή αργκό των συντακτών των μνημονίων. Αντί να είναι όργανο αντίστασης στις μνημονιακές πολιτικές, έγινε ιμάντας μεταβίβασης των εκβιασμών των δανειστών, μεταφέροντας τους εκβιασμούς στον κόσμο του, στον κόσμο της Αριστεράς, στο δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Αλλάζοντας ο ίδιος στρατόπεδο, βρέθηκε σύμμαχος με τους μνημονιακούς, δανειστές αλλά και εγχώριους, και αντίπαλος με τον «εχθρό λαό». Η λογική αυτού του κατήφορου οδήγησε αναπόφευκτα σε αυτή την πολιτική κατάντια: να πανηγυρίζει για νίκη ύστερα από μια απόφαση που αποτελεί μνημείο ταξικής σκληρότητας και νεοαποικιοκρατικής επιβολής.

Η μνημονιακή - συστημική κακοήθης εξαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται. Τα στελέχη του -κι όσο πιο ψηλά φτάνουμε, τόσο χειρότερα- εθίζονται στις μνημονιακές πολιτικές, άλλα καταλαμβάνονται από μεγαλομανή εξουσιολαγνία, ενώ το PASOKification υπερκεράζει ενοχές και διαλύει ηθικές αναστολές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε κόμμα του σοσιαλφιλελεύθερου Κέντρου – κάποιοι που λέγαμε πολύ πρώιμα πως η περιβόητη στροφή στο κέντρο οδηγεί στην κεντρώα μετάλλαξη, επαληθευόμαστε πικρά.    

Η κακοήθης εξαλλαγή έχει καθολικό χαρακτήρα: «ναι σε όλα» στα μνημονιακά μέτρα, καταστολή (το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος το βράδυ της Κυριακής, πέρα από το δολοφονικό του χαρακτήρα, είχε επιχειρησιακό χαρακτήρα και προϋπέθετε πολιτική απόφαση), ρατσισμός και στρατόπεδα για τους πρόσφυγες, ατλαντισμός (καλωσόρισμα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, και όχι μόνο). Όμως η δυναμική της είναι τέτοια, ώστε οδηγεί και σε αυταρχικούς και μνημονιακού χαρακτήρα «αυτοσχεδιασμούς», όπως οι αποφάσεις του Νίκου Φίλη για την κατάργηση των ολοήμερων σχολείων κ.λπ.  

Όλα συμβαίνουν μέσα στο φυσικό χρόνο, αλλά ο πολιτικός χρόνος δεν ταυτίζεται με τον φυσικό. Η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί μερικές δεκαετίες. Σε περισσότερο «ζόρικες» συνθήκες, η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του βραζιλιάνικου Κόμματος των Εργατών (PT) του Λούλα και η τροχιά από τη θριαμβική του κυβερνητική άνοδο στα τάρταρα της τωρινής αποδρομής του σε συνθήκες σαρωτικής αντεπίθεσης της πιο σκληρής Δεξιάς χρειάστηκε πάνω από μία δεκαετία. Όμως στην Ελλάδα, το προκεχωρημένο φυλάκιο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, η κακοήθης μνημονιακή - σοσιαλφιλελεύθερη εξαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ έγινε και ολοκληρώνεται σε πρωτοφανώς συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο και με «ταχύτητες φωτός». Το γεγονός αυτό παράγει επιπλέον και πιο έντονα παρακμιακά φαινόμενα, ντροπιαστικές καταρρεύσεις συνειδήσεων, μιθριδατισμό και εθισμό στα απόνερα του μνημονιακού βούρκου.

Αυτή είναι η αναπόφευκτη και ντροπιαστική κατάληξη του κυβερνητισμού σε καιρό δομικής κρίσης και μνημονίων: όταν η παραμονή στην κυβέρνηση γίνεται αυταξία, φτάνει στο τέλος να υπηρετείται με μνημόνια. Ο δήμιος κόβει κεφάλια γιατί «αυτή είναι η δουλειά του», ο μιλιταριστής προβαίνει σε γενοκτονίες γιατί «αυτό είναι το πατριωτικό του καθήκον», και η αριστερή κυβέρνηση υπογράψει θηριώδη μνημόνια γιατί «αυτό είναι το (μακροπρόθεσμο) συμφέρον των εργαζομένων». Που ταυτίζεται με το να παραμείνει αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία. Η δε κυβέρνηση διατηρείται στην εξουσία κερδίζοντας τις μάχες με τον… εαυτό της στο να ψηφίζει μονοκούκι μνημόνια! Το ιδεολογικό εποικοδόμημα της σύντομης μεταβατικής περιόδου ήταν «τα εφαρμόζουμε εξ ανάγκης, αλλά πονάμε», τώρα όμως είναι ότι «το συμφέρον του λαού και της χώρας είναι να (ψηφίζουμε όλα τα μνημονιακά μέτρα που απαιτούν οι δανειστές για να) κυβερνούμε εμείς και να μην έρθει ο Μητσοτάκης».

Έγκλημα χωρίς ελαφρυντικά

Όσοι/ες εξακολουθούν ύστερα από όλα αυτά να πιστεύουν ότι υπάρχουν ακόμη «μάχες» που δίνουν στηρίζοντας και συμμετέχοντας σε αυτή την κυβέρνηση, δεν έχουν πλέον ούτε το ελαφρυντικό της πολιτικής αφέλειας – έστω και μνημειώδους. Δεν θέλουμε να μπούμε -χωρίς τις ανάλογες γνώσεις- στα χωράφια της επιστήμης που ίδρυσε ο Φρόιντ, γι’ αυτό θα μιλήσουμε πολιτικά: όσοι και όσες ψήφισαν και από θέσεις ευθύνης μετέχουν ή είναι συνένοχοι στην υλοποίηση αυτών των μέτρων, δεν είναι πλέον «σύντροφοι που κάνουν λάθος», δεν ανήκουν πλέον στο δικό μας ταξικό στρατόπεδο, δεν ανήκουν στην Αριστερά - τον πολιτικό χώρο που εκτείνεται στα αριστερά της σοσιαλφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Έχουν περάσει απέναντι, στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, και ως τέτοιοι θα αντιμετωπίζονται. Η «αριστεροσύνη» τύπου Τσακαλώτου και των ομοίων του είναι πλέον συνώνυμη της πολιτικής αγυρτείας με «ανθρώπινο πρόσωπο».

Αλλά και για όσους/ες δεν μετέχουν στο μνημονιακό έγκλημα από θέσεις ευθύνης (βουλευτές, υπουργοί, κεντρικά στελέχη, έμμισθες κρατικές θέσεις κ.λπ.) και «στιγμιαία», έστω και για μία μέρα, υποστηρίζουν τη «σκοπιμότητα» της υπερψήφισης του μνημονιακού «πακέτου», δεν έχουν πλέον κανένα ελαφρυντικό. Εδώ δεν μιλάμε καν για τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις της εποχής Σημίτη και Κώστα Καραμανλή, αλλά για μνημονιακό σφαγείο. Και δεν μιλάμε μόνο για τα τωρινά μέτρα αλλά για το «κλείδωμα» των σκληρών μνημονιακών πολιτικών για τις επόμενες δεκαετίες, για την υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών!

Η ετυμηγορία του «Δικαστηρίου της Ιστορίας» θα είναι πολύ σκληρή για τους εμπνευστές και λειτουργούς αυτού του εγκλήματος: βουλιάζοντας στο μνημονιακό βούρκο, παρά την όποια παράταση ζωής, η κυβέρνηση θα σαπίσει και θα αποσυντεθεί… διευρυνόμενη. Και θα πέσει, όχι άμεσα αλλά όχι και πολύ μακριά από τώρα, μέσα στο γενικευμένο μίσος και τη χλεύη. Όπως ο εκλογικός θρίαμβος του περασμένου Σεπτεμβρίου μετατράπηκε σε λίγους μήνες σε παρολίγον κατάρρευση, έτσι το πέρασμα του «κάβου» της αξιολόγησης (που, ας μην ξεχνάμε, είναι η… πρώτη του τρίτου προγράμματος) θα βγάλει σύντομα σε πολύ φουρτουνιασμένες θάλασσες.

Ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ… καλεί τον «Μητσοτάκη» στην εξουσία

Η υπηρέτηση των μνημονιακών πολιτικών είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για «να έρθει ο Μητσοτάκης». Ίσως αργότερα κι όχι άμεσα, ίσως ούτε καν ο ίδιος αλλά κάποιος άλλος «Μητσοτάκης» επικεφαλής μιας δεξιάς αντεπίθεσης που θα γράφει στις σημαίες της το ταπεινωτικό για την Αριστερά «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά» - η Βραζιλία είναι πολύ κοντά για να αγνοηθούν τα σκληρά της διδάγματα… Η αστική τάξη, ο ευρωπαϊκός και διεθνής ιμπεριαλισμός δεν θα αρκεστούν στον να πουν την κατάλληλη στιγμή «ευχαριστούμε που περάσατε στο όνομα της Αριστεράς όσα δεν θα μπορούσε να περάσει η Δεξιά, αλλά δεν σας χρειαζόμαστε πλέον». Θα θελήσουν να πάρουν σκληρή εκδίκηση για το γεγονός ότι ένα κίνημα αντίστασης και μια Αριστερά (πριν ο βασικός της κορμός υπό την ηγεσία Τσίπρα αυτομολήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο) διανοήθηκαν να «προκαλέσουν» το σύστημα εξουσίας τους.    

Είναι ακριβώς αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων που πρέπει να αποτρέψουμε! Να μην επιτρέψουμε η προδοσία και η μνημονιακή θητεία του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ να γίνει η μεγάλη ευκαιρία της πιο μαύρης Δεξιάς. Να δημιουργήσουμε τους όρους για τη «δεύτερη ευκαιρία» της Αριστεράς, δουλεύοντας συστηματικά πάνω στις -πολύ απαιτητικές- προϋποθέσεις ενός τέτοιου πλάνου: την «εφεύρεση» και στήριξη μορφών μαζικής ανυπακοής και απείθειας στο μνημονιακό «υπερ-σύνταγμα», την ανασυγκρότηση των κινημάτων αντίστασης, την ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος, την ανασυγκρότηση της μαζικής Ριζοσπαστικής - Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με μια γενναία αυτοκριτική ενσωμάτωση στην πολιτική της των διδαγμάτων της μνημονιακής κακοήθους εξαλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιουργώντας τους όρους για την «απ’ τ’ αριστερά κι απ’ τα κάτω» ανατροπή της «αριστερής» μνημονιακής κυβέρνησης!