Ομαδική απόλυση της κυβέρνησης και των «θεσμών».
Το τελευταίο διάστημα έχει φουντώσει η συζήτηση για τα επόμενα μεγάλα χτυπήματα που ετοιμάζουν οι δανειστές, η κυβέρνηση και οι ντόπιοι καπιταλιστές απέναντι στην εργατική τάξη. Από το Μάη του 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έβαζε τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στη μέγγενη των μνημονίων, ένας από τους πιο διακαής πόθους των εργοδοτών και των πολιτικών εκφραστών τους ήταν το σμπαράλιασμα κάθε εργασιακού δικαιώματος, που έχει κατακτηθεί με αγώνες τα τελευταία 100 και πλέον χρόνια.
Στα 6 χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας, πολλά εργασιακά δικαιώματα χάθηκαν και όχι μόνο. Ο βασικός κατώτατος μισθός από τα 751 ευρώ πήγε στα 586 ευρώ, οι τριετίες πάγωσαν και ταυτόχρονα καταργήθηκαν μια σειρά επιδομάτων. Η μείωση των μισθών έφερε μείωση και στις συντάξεις και στο επίδομα ανεργίας. Το ποσό αποζημίωσης, σε περίπτωση απόλυσης, έπεσε στο μισό και δίνεται σε μηνιαίες δόσεις. Η ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις θεσμοθετήθηκε μέσα από το νόμο που δίνει το δικαίωμα στις ατομικές συμβάσεις να περιέχονται όροι κατώτεροι για τον εργαζόμενο από την αντίστοιχη συλλογική ή κλαδική σύμβαση εργασίας.
Ατομικές συμβάσεις ακόμη και για εκ περιτροπής εργασία (εργασία δηλαδή ακόμη και μιας ημέρας μόνο ανά εβδομάδα) για διάστημα 6 μηνών.
Εργοδοτικές υπερεξουσίες
Οι εργοδότες, που πάντα μέσα από τον έλεγχο των κυβερνήσεων είχαν το πάνω χέρι, με τα μνημόνια απέκτησαν πολλά ακόμη δικαιώματα. Όπως το δικαίωμα να θέτουν σε διαθεσιμότητα το προσωπικό τους για 3 μήνες το χρόνο, το δικαίωμα να μετατρέπουν τον εργαζόμενο από πλήρους απασχόλησης σε μερικής, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί ο εργαζόμενος. Το δικαίωμα για κάποιους από αυτούς να λειτουργούν ακόμη και Κυριακές τα καταστήματά τους, χωρίς να δίνεται αύξηση στους εργαζόμενους και πολλά ακόμη, ειδικά στα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Η κυβέρνηση και ειδικά ο αρμόδιος υπουργός Γ. Κατρούγκαλος διατυμπανίζουν με περίσσιο θράσος ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν σε νέα μείωση των μισθών. Ψεύδονται ασύστολα. Ο μεγάλος πόθος της ελληνικής άρχουσας τάξης είναι άλλος. Είναι αυτός που τους εξασφαλίζει ότι δεν θα υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να αυξηθούν οι μισθοί.
Ομαδικές απολύσεις και χτύπημα στο συνδικαλισμό. Με αυτές τις δύο αλλαγές, που θα εκτοξεύσουν στα ύψη την ανεργία και την ανασφάλιστη εργασία, αλλά και έχοντας σε αδύναμη θέση τα συνδικάτα, οι μισθοί θα είναι αδύνατο να αυξηθούν και μάλλον είναι το πιθανότερο να μειωθούν αρκετά.
Στρατιές ανέργων
«Στο πλευρό» τους τότε οι εργοδότες θα έχουν μια τεράστια στρατιά πεινασμένων ανέργων, που θα είναι το καλύτερο εκβιαστικό χαρτί, για να επισείουν το μπαμπούλα της απόλυσης σε κάθε εργαζόμενο που δεν θα δέχεται μείωση μισθού ή που δεν θα δέχεται να δουλέψει ανασφάλιστος, ώστε οι εργοδότες να γλιτώνουν και τις ελάχιστες εισφορές που δίνουν πια στα ασφαλιστικά ταμεία. Γι’ αυτό το λόγο η κυβέρνηση σπεύδει να αλλάξει και το νόμο για την ανασφάλιστη εργασία και πάλι βέβαια υπέρ των εργοδοτών. Θα μειώσει κατά πολύ τα πρόστιμα σε εργοδότες που απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους και απλά θα τους επιβάλλει να τους ασφαλίσουν. Με λίγα λόγια τους στρώνει το χαλί για να «παρανομούν», καθώς οι έλεγχοι θα είναι αδύνατο να γίνουν από το μειωμένο προσωπικό των επιθεωρήσεων εργασίας.
Θυμίζουμε ότι ήταν η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που στις 10 Γενάρη του 2013 κατέθετε επίκαιρη ερώτηση στη βουλή, για την προωθούμενη τότε «κατάργηση-συγχώνευση υπηρεσιών και τμημάτων του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) στο Αγρίνιο, στη Λευκάδα, στην Άρτα, στο Καρπενήσι, στη Λιβαδειά, στην Ηλεία, στη Δάφνη, στην Αγία Παρασκευή στην Αθήνα, στο Ναύπλιο, στη Δράμα, στην Ημαθία, στην Πέλλα, στη Φωκίδα» κ.α. Τονίζοντας ότι «η κατάργηση-συγχώνευση υπηρεσιών και τμημάτων του ΣΕΠΕ σε πολλές περιοχές της χώρας αφήνει απροστάτευτους τους εργαζόμενους στο «έλεος» της εργοδοτικής αυθαιρεσίας». Η τωρινή μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάρει ούτε ένα μέτρο για να λύσει αυτά τα προβλήματα και με τους νόμους που ετοιμάζεται να περάσει, θα τα διογκώσει.
Συνδικάτα
Ταυτόχρονα η ασυδοσία των εργοδοτών θα έχει έναν ακόμη πολύτιμο σύμμαχο. Τα αδύναμα και ολιγομελή συνδικάτα. Αδύναμα να πάρουν αποφάσεις, καθώς στις συνελεύσεις θα απαιτείται για να είναι νομότυπη η απόφαση να ψηφίζει υπέρ όχι το 51% των παρόντων, αλλά το 51% των συνολικά εγγεγραμμένων στο σωματείο. Και βέβαια με τον γραφειοκρατικό τρόπο που κινούνται σήμερα τα συνδικάτα στην πλειοψηφία τους, πολύ δύσκολα θα πείσουν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στις διαδικασίες τους. Πέρα από το ότι στον καθαρό ιδιωτικό τομέα υπολογίζεται ότι είναι γραμμένο, σε οποιοδήποτε σωματείο, μόνο το 7-8% των εργαζομένων, η ανυποληψία των σωματείων υπερπολλαπλασιάζεται από τη στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.
Ο τρόπος με τον οποίο συνέδραμε στο να σβήσουν οι αντιστάσεις ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση και η συμμετοχή της τώρα στο εθνικό μέτωπο για την εργασία μαζί με τους εργοδότες και την κυβέρνηση, την κάνει απεχθή για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, που τη βλέπει να βγάζει λάδι και την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Αποδεικνύεται και πάλι περίτρανα ότι η εφαρμογή ή η στήριξη των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας έχει ταξική μονομέρεια υπέρ των καπιταλιστών.
Η Αριστερά χρειάζεται να δράσει άμεσα. Η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ χρειάζεται να κινηθεί με αστραπιαία ταχύτητα, καλώντας σε ενιαία δράση και συντονισμό τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της υπόλοιπης Αριστεράς, για να χτιστούν σωματεία από την αρχή, ιδιαίτερα σε δύσκολους χώρους, για να οργανωθεί από τώρα η ενημέρωση των εργαζομένων, για να ακολουθήσουν γρήγορα μετά τη ΔΕΘ καλά οργανωμένες κινητοποιήσεις. Το δυναμικό που έδωσε τις μάχες την τριετία 2010-2013, η νεολαία που ψήφισε μαζικά ΟΧΙ στο περσινό δημοψήφισμα, έχουν υποστεί μεγάλο σοκ από τη διάψευση των προσδοκιών τους, αλλά δεν έχουν ακόμη αποδεχθεί ως ΤΙΝΑ την εφαρμογή του μνημονίου.
Περιμένουν από την Αριστερά προτάσεις και λύσεις για τη λιτότητα, βάζοντας μπροστά ως αιτήματα τις δικές τους ανάγκες. Τα αιτήματα για αυξήσεις στους μισθούς, για προσλήψεις, για μείωση της δικής τους φορολογίας.
Περιμένουν από την Αριστερά να συγκρουστεί αποφασιστικά με όσους επιβάλλουν τις πολιτικές του νεοφιλελεύθερου δήθεν μονόδρομου για να τελειώνουν με τη λιτότητα. Τέτοιες πολιτικές πρωτοβουλίες μπορεί να πάρει και η Λαϊκή Ενότητα με βάση την πολιτική απόφαση της τελευταίας συνδιάσκεψής της. Σε κεντρικό επίπεδο ήδη υπήρξαν πολλές πρωτοβουλίες, όπως η στήριξη του αγώνα των εργαζομένων στον Μαρινόπουλο και στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα νοσοκομεία και στη ΔΕΗ. Οι μάχες αυτές χρειάζεται να απλωθούν και στις γειτονιές μαζί με τα σωματεία και τους αγωνιστές στα συνδικάτα, για να χτιστεί ένα μαζικό μέτωπο αγώνα που θα μπορεί να σταματήσει την κυβέρνηση. Που θα βάλει τις βάσεις για να απολυθούν ομαδικά η λιτότητα και όσοι την επιβάλλουν. Η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ.
*Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού από το "Έθνος".
