Όχι στο όνομά μας!

«Το Ισραήλ οδεύει προς τη μετατροπή του σε κράτος-παρίας όπως ήταν η Νότια Αφρική». Αυτή η προειδοποίηση του ηγέτη του αριστερού σιωνισμού, Γιαΐρ Γκολάν (που στην αρχή του πολέμου ζητούσε αποκλεισμό της Γάζας από κάθε ανθρωπιστική βοήθεια), αφορά τον κίνδυνο απομόνωσης του Ισραήλ σε θεσμικό επίπεδο. Αλλά –όπως συνέβη και με τη Νότια Αφρική– το Ισραήλ έχει ήδη πρώτα απομονωθεί σε κοινωνικό επίπεδο. 

Διεθνές κίνημα

Στις πίσω σελίδες (βλ: Η -κοινωνική- απομόνωση του Ισραήλ και οι κρατικές «μετατοπίσεις») καταγράφουμε τις μετατοπίσεις που συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες, όπως συμπυκνώνονται στην αναπαραγωγή της φράσης «η σιωπή δεν είναι πλέον επιλογή». Όμως για να πάψει η σιωπή να είναι «πλέον» επιλογή για κάποιους, ήταν προαπαιτούμενο να υπάρξουν πολλοί και πολλές άλλες που δε σώπασαν ποτέ, που «δεν σταμάτησαν να μιλάνε για την Παλαιστίνη», θέτοντας τον πήχη στην «κορυφαία ηθική δοκιμασία» της εποχής μας. Για να μην ξεχαστεί η Γάζα και να μην κανονικοποιηθεί το έγκλημα, χρειάστηκαν πρώτα και κύρια οι επίμονες φωνές των ανθρώπων εκεί, που κατέγραφαν κι αναμετέδιδαν τη γενοκτονία τους, καλώντας σε δράση. Χρειάστηκαν έπειτα άνθρωποι πρόθυμοι να διαδώσουν τις φωνές, τις ειδήσεις και τα μηνύματα που έρχονταν από τη Γάζα και να ανταποκριθούν σε αυτά, για να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι «δεν ήξερε».

Οι εκατοντάδες χιλιάδες που εμφανίστηκαν ξανά και ξανά στους δρόμους στου Λονδίνου, οι 80.000 άνθρωποι που (ντυμένοι στα κόκκινα) τράβηξαν «κόκκινη γραμμή» στο Άμστερνταμ, οι λιμενεργάτες της Μασσαλίας που αρνούνται να διευκολύνουν την σιωνιστική πολεμική μηχανή, η επίμονη μάχη στις ΗΠΑ παρά την κλιμάκωση του αυταρχισμού από τον Τραμπ, η απόπειρα του Στόλου Ελευθερίας και η κατακραυγή που προκάλεσε το χτύπημα του Ισραήλ στο κέντρο της Μεσογείου, αλλά και όλα όσα προηγήθηκαν κινηματικά αυτούς τους σκληρούς 20 μήνες, με τη μαζικότητα, τη διάρκεια και την επιμονή τους, συνέβαλαν στην εμφάνιση ρωγμών και τη διεύρυνσή τους. 

Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, αφού προσέκρουσε σε έναν «τοίχο άρνησης» που οδήγησε σε προσωρινή αποκλιμάκωσή του, σήμερα επιστρέφει δυναμικά κι αντιμετωπίζει την πρόκληση να κλιμακώσει τη δράση του για να επιβάλει τη μετατροπή των λόγων σε πράξεις, σε μια συγκυρία που μετατοπίζονται –ρητορικά– και οι κρατικές ηγεσίες. Όλες; Όχι. Κάποιες ακόμα αντιστέκονται και θα αντιστέκονται για πάντα… 

Ελλάδα

Η ελληνική κυβέρνηση ανήκε στη μειοψηφία που διαφώνησε ακόμα και με την… «επανεξέταση» της εμπορικής συνεργασίας ΕΕ-Ισραήλ. Η Ελλάδα προεδρεύει του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στην πιο δραματική στιγμή της Γάζας και σε μια περίοδο που η γενοκτονία αποτελεί το κορυφαίο ζήτημα παγκοσμίως. Αλλά προς το παρόν… προεδρεύει. 

Η «ελληνική εξαίρεση» αφορά τις κορυφές του κράτους και της κοινωνίας. Γιατί στα υπόλοιπα επίπεδα, έχει εκδηλωθεί η «αλλαγή του ανέμου». 

Με τη μορφή της υποκρισίας: Ο… Αλέξης Τσίπρας ανακινεί θέμα κυρώσεων, λίγες εβδομάδες αφού είχε δημοσιεύσει μια «Νέα Εθνική Πυξίδα», με ιδέες και γνώμες επί παντός επιστητού στην παγκόσμια πολιτική, εκτός από το… Παλαιστινιακό, με μια (μετρημένη) φευγαλέα αναφορά στην ύπαρξη μιας «ανθρωπιστικής κρίσης». Ο Κώστας Ζαχαριάδης διακηρύσσει σε συνέντευξη ότι «η στηλίτευση της βάρβαρης επιθετικότητας στη Λωρίδα της Γάζας δεν σημαίνει και ότι θα ακυρωθεί μια εξωτερική πολιτική που έχει βάθος χρόνου» και την επομένη υποχρεώνεται σε «κωλοτούμπα» (απομόνωση και κυρώσεις!), χωρίς να μπει στον κόπο να «συμφιλιώσει» κάπως τις δύο θέσεις…

Με τη μορφή της ανησυχίας για το Ισραήλ: ιδιαίτερα στη διανόηση και τους διαμορφωτές γνώμης του «ακραίου κέντρου», που εκφράζουν την αγωνία τους που ο Νετανιάχου γκρεμίζει την εικόνα που φιλοτεχνούσαν επιμελώς για το σιωνιστικό κράτος και που δικαιώνει την «αντισημιτική Αριστερά»… 

Με την γενίκευση (λιγότερο ή περισσότερο) ειλικρινών αντιδράσεων έξω από τα παραδοσιακά όρια όσων στέκονται στο πλευρό της Παλαιστίνης συνολικότερα, μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας και την πλήρη αδυναμία να «δικαιολογηθεί», όπως αποτυπώνεται εν μέρει στα Μέσα (αν και δεν έχει επισυμβεί η «κωλοτούμπα» των αντίστοιχων μεγάλων Δυτικών) και στην μεγαλύτερη ευκολία με την οποία βγαίνουν κείμενα καταδίκης από κάθε είδους ενώσεις, συλλόγους, σωματεία κ.ο.κ.

Με την αυξημένη ενεργοποίηση και διαθεσιμότητα του κόσμου που στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων. Στους απολογητές του Ισραήλ, έχει απομείνει ως μόνο πλέον επιχείρημα το απογυμνωμένο εγωιστικό εθνικό συμφέρον (στρατηγική συμμαχία).  Αυτό συνοδεύεται με μια άλλη πολωτική διεργασία: Την αυξανόμενη επίγνωση του βάθους και του εύρους της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας και την αυξανόμενη οργή για τη συνέχειά της σε κάθε επίπεδο. Αυτή φαίνεται από την ανταπόκριση και τις επιμέρους επιτυχίες διάφορων  πρωτοβουλιών για μποϊκοτάζ, μέχρι τις συλλογικές ή ατομικές προσπάθειες υπεράσπισης του «Free Palestine!» απέναντι στους (θρασύτατα προκλητικούς) τουρίστες από το Ισραήλ. Το «Όχι στο όνομά μας!» γίνεται συλλογικό αίσθημα και οδηγός δράσης. 

Διαδηλώσεις

Αυτά κορυφώθηκαν στο συλλαλητήριο έξω από τη Βουλή στις 21 Μάη. Είχε προηγηθεί μια πετυχημένη διαδήλωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς προς την Ισραηλινή Πρεσβεία (17 Μάη). Τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα  τη διαδέχτηκε η αντίστοιχη διαδήλωση του ΠΑΜΕ και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής/ριζοσπαστικής Αριστεράς (31 Μάη). Αλλά το πλήθος, η σύνθεση, η επιμονή και η αυθόρμητη μαχητικότητα που χαρακτήρισε τη συγκέντρωση της 21ης Μάη είχε «ποιοτικά» στοιχεία που την ξεχωρίζουν ως κορυφαία στιγμή του κινήματος στην Ελλάδα αυτούς τους 20 μήνες. Μέχρι την επόμενη. Τουλάχιστον με τέτοια διάθεση οφείλει να συνεχίσει την δράση του το κίνημα και η ριζοσπαστική Αριστερά. Γιατί αν το διεθνές κίνημα αντιμετωπίζει την πρόκληση της μετατροπής των λόγων σε πράξεις, εδώ αντιμετωπίζουμε μια από τις πιο φιλοϊσραηλινές κυβερνήσεις διεθνώς, στην υπηρεσία μιας άρχουσας τάξης που έχει επενδύσει πολλά στη σχέση με το Κράτος-Δολοφόνο. 

Πολιτικές δυνάμεις

Αυτή η πραγματικότητα βάζει όρια στις κοινοβουλευτικές αντιπολιτεύσεις. 

Το ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε να στηρίξει ακόμα και το κείμενο του ΚΚΕ που προσυπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ/Πλεύση/ΝΕΑΡ,  παρότι αυτό καθοριζόταν από τον στόχο «ευρύτητας» αλλά και από κάποια όρια στην πολιτική άποψη του ίδιου του ΚΚΕ. 

Παρά την γρήγορη κωλοτούμπα (υπό το βάρος αντιδράσεων και κακής δημοσιότητας), η δήλωση του Κ. Ζαχαριάδη για την «εξωτερική πολιτική με βάθος χρόνου» πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για τα όρια της σημερινής  διαφοροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ένα μέρος της ΝΕΑΡ έχει ρίξει πραγματικά βάρος στην κινηματική δράση για την Παλαιστίνη, αλλά η σιωπή με την οποία τα στελέχη της παρακολούθησαν τον Αλέξη Τσίπρα να βγάζει την κουφίγια που φορούσε ως αντιπολίτευση και να χαριεντίζεται με τον «Μπίμπι» ως κυβέρνηση θα δημιουργεί πάντα ζήτημα εμπιστοσύνης. 

Η Πλεύση Ελευθερίας αντιμετωπίζει τα δικά της, πολύ πιο διαφορετικά όρια. Την πλήρη απουσία οποιασδήποτε δυνατότητας (ή θέλησης) για συλλογική κινηματική δράση, πέρα από την παρουσία της… Ζωής Κωσταντοπούλου σε κάποιες διαδηλώσεις. 

Το ΚΚΕ ξεχωρίζει ανάμεσα στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Για την ειλικρίνεια της τοποθέτησής του και τη δυνατότητά του να στηρίξει την αναγκαία συλλογική δράση. Αλλά με βάση αυτά οφείλει και να κριθεί (όπως και με την εικόνα που φιλοτεχνεί για τον εαυτό του ως οι «μόνοι συνεπείς»). Με τη Γάζα να έρχεται δραματικά στο επίκεντρο της προσοχής, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ανέπτυξαν μια πυρετώδη δράση που κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες. Η ικανοποίηση για αυτήν την ενεργοποίηση δεν μπορεί να κρύψει την πικρία για τα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει όλους αυτούς τους 20 μήνες, πιο συστηματικά και σε βάθος χρόνου, στα σωματεία και στους χώρους, αν το ΚΚΕ είχε ιεραρχήσει ψηλότερα τη σφαγή στη Γάζα και τη συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ πριν το κλίμα κάνει αυτήν την επιλογή «υποχρεωτική». Ελπίζουμε ειλικρινά αυτή η ενεργοποίηση να αποτελέσει σταθερή επιλογή και να μείνει ανοιχτή στην κοινή δράση, πολλαπλασιάζοντας τις δυνατότητες όλων μας, συμπεριλαμβανομένων όσων σηκώσαμε δυσανάλογα μεγάλο βάρος σε όλη τη διάρκεια της γενοκτονίας. 

Από αυτά θα κριθεί πραγματικά και η σημασία του «σήματος» που εξέπεμψε η κοινοβουλευτική πρωτοβουλία του Κόμματος, και όχι από τη συζήτηση για ανεπάρκειες ή σημεία διαφωνίας στο πλαίσιο αιτημάτων της. Αν εντός Βουλής η επιδίωξη ευρύτητας αφορά τη διερεύνηση «κοινού τόπου» με τον ΣΥΡΙΖΑ, την Πλεύση κλπ, στην αναγκαία εξωκοινοβουλευτική δράση το ΚΚΕ οφείλει να δείξει την ίδια ευρύτητα απέναντι σε ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης που δρούσε και δρα ανεξάρτητα από αυτό, με τη στήριξη κυρίως των δυνάμεων της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. 

Να τερμαστιστεί ο αποκλεισμός!

Αυτές οι δυνάμεις οφείλουν να εργαστούν για την εξασφάλιση ευρύτατης πολιτικής/κοινωνικής στήριξης στην «Παγκόσμια Πορεία προς τη Γάζα», που θα επιχειρήσει να κινηθεί από την αιγυπτιακή πόλη Ελ Αρίς προς την Ράφα για να απαιτήσει την άρση του αποκλεισμού, συντονισμένα με την νέα απόπειρα του Στόλου Ελευθερίας [Rp: όταν δημοσιεύτηκε το άρθρο στην Εργατική Αριστερά, το «Madeleine» ξεκινούσε από τη Σικελία] και το Κονβόι για το Σπάσιμο της Πολιορκίας της Γάζας –Σουμούντ (που ξεκινά από την Τυνησία). Καθώς η Πορεία προς την Γάζα διαθέτει και ελληνική συμμετοχή, δεν αρκεί να ευχόμαστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία το εγχείρημα, περιμένοντας παθητικά να διαπιστώσουμε τις προθέσεις του σιδηρόφρακτου καθεστώτος Σίσι και τις δυνατότητες της αποστολής να διαμορφώσει επαρκείς οργανωτικές απαντήσεις σε τυχόν εμπόδια που θα της τεθούν. Η διασφάλιση της επιτυχίας του ταξιδιού θα είναι υπόθεση της δράσης των κινημάτων σε κάθε χώρα, που είναι σε θέση να μεγιστοποιήσουν την πίεση στις Αρχές της Αιγύπτου αλλά και στα κράτη των οποίων υπήκοοι συμμετέχουν σε μια ειρηνική αποστολή. Από τη δράση μας εδώ θα κριθεί και ο πολιτικός αντίκτυπος αυτής της μεγάλης διεθνούς πρωτοβουλίας και ο βαθμός που θα καταφέρει να δώσει νέα ώθηση στη διεθνή Μάχη για τη Γάζα, εδώ και σε κάθε χώρα.  

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά

**Φωτό: Μάριος Λώλος