"Πάντα επίκαιρο το σύνθημα Ή αυτοί Ή εμείς!"

Από ό,τι φάνηκε και στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση μένει πιστή στην εφαρμογή του μνημονίου. Επιμένουν να αυτοαποκαλούνται αριστερή κυβέρνηση, αλλά με την εφαρμογή της βάρβαρης μνημονιακής λιτότητας μάλλον ανοίγουν το δρόμο στον Μητσοτάκη. Μπορεί να αντεπιτεθεί η δεξιά πολυκατοικία;

Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επισφράγισε τη μνημονιακή του μετάλλαξη, η δε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει ευλαβικά το 3ο μνημόνιο και ό,τι «ουρές» απόμειναν ανεφάρμοστες από το 1ο και το 2ο λόγω των μεγάλων λαϊκών κοινωνικών αντιδράσεων όπου τότε πρωτοστατούσε.

Αποτελεί τουλάχιστον αντιστροφή της πραγματικότητας και χρήζει εξέτασης με εργαλεία πέραν της σφαίρας της πολιτικής το γεγονός ότι η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα μας βγάλει εκτός μνημονίων, όταν με την πολιτική της η χώρα μας ωθείται όλο και πιο βαθιά στον μνημονιακό βούρκο, η οικονομία της συνεχίζει την πτωτική τάση, ο δημόσιος πλούτος εκποιείται και οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται.

Αποτελεί εσχάτη υποκρισία η επίκληση του διλήμματος ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, όταν όλοι γνωρίζουν ότι είναι ψεύτικο, όπως ψεύτικο ήταν παλιότερα και το δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Το πρόβλημα για τον ελληνικό λαό δεν είναι ποιος ασκεί την πολιτική, αλλά αν η πολιτική που ασκείται εξυπηρετεί ή όχι τα λαϊκά συμφέροντα. Έχουμε μια κυβέρνηση και μια αξιωματική αντιπολίτευση που συνομολόγησαν το 3ο μνημόνιο και τώρα υποκριτικά «διαμαρτύρονται» σαν μωρές παρθένες για τις επιπτώσεις του.

Όλα, όπως καταλαβαίνετε, γίνονται για τη νομή της εξουσίας. Εδώ όντως υπάρχουν διαφορετικά και διακριτά συμφέροντα, είναι όμως προσωπικά συμφέροντα που αφορούν τους ίδιους και δεν ενδιαφέρουν τον ελληνικό λαό που στενάζει στη φτώχεια, την εξαθλίωση και την ανεργία.

Αυτές οι πολιτικές είναι που τρέφουν την επαναφορά των παλιών μνημονιακών δυνάμεων και τη ΝΔ, αφού με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ απογοήτευσε τον ελληνικό λαό, εμπέδωσε την αντίληψη ότι «όλοι το ίδιο είναι» και εξανέμισε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, ότι δεν συμβιβάζεται και ότι είναι ταγμένη από τη μεριά της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των φτωχών και των αδυνάτων αυτής της κοινωνίας.

Οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν ακόμη να ανατρέψουν το σκηνικό; Η ΑΔΕΔΥ ανακοίνωσε 24ωρη απεργία για την Πέμπτη 24 Νοέμβρη. Υπάρχει η δυνατότητα να γίνει πανεργατική αυτή η απεργία;

Θεωρώ ότι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας εξακολουθεί να είναι ασταθές, γιατί παρά το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο αντίπαλο στρατόπεδο, η ελληνική κοινωνία δεν έχει συμβιβαστεί ακόμα να ζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Πιστεύω ότι το δικαιολογημένο αρχικό σοκ αρχίζει να ξεπερνιέται.

Αυτήν τη στιγμή μπορεί να μη φαίνεται μια εναλλακτική διέξοδος προς τα αριστερά, όμως και η ΝΔ δεν μπορεί να πείσει. Υπάρχει μεγάλη οργή και αγανάκτηση στον κόσμο, υπάρχουν σκληρά μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν ή να ψηφιστούν ακόμη, και θα είναι δύσκολο για τις δυνάμεις του μνημονιακού μπλοκ να τα περάσουν αβρόχοις ποσί. Ήδη το αναπτυσσόμενα κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς απειλεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα γενικότερων αντιδράσεων και κινητοποιήσεων.

Στις 24 Νοέμβρη έχει εξαγγελθεί 24ωρη απεργία από την ΑΔΕΔΥ. Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, θέλουν να εξελιχθεί αυτή η απεργία σε πανεργατική – παλλαϊκή και να αποτελέσει την αφετηρία ανάτασης του αγωνιστικού φρονήματος της εργατικής τάξης και επιστροφής της ελπίδας, ότι δηλαδή με τον ενωμένο αγώνα μας μπορούμε να νικήσουμε τους αντιπάλους μας.

Η προηγούμενη περίοδος έδειξε ότι δεν είναι αήττητοι. Εν πάση περιπτώσει εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή: ή θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη μετανάστευση ή θα σηκώσουμε το ανάστημα να βάλουμε ένα τέλος στην καταστροφή που συντελείται στη χώρα μας και στην αποκατάσταση της ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.

Το ΜΕΤΑ διατύπωσε πρόταση για κοινή δράση των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων στο επερχόμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Πόσο κρίσιμη είναι αυτήν τη στιγμή η ενωτική δράση της Αριστεράς στους εργασιακούς χώρους και συνολικά στην κοινωνία;

 Όπως τονίζεται και στη σχετική ανακοίνωση – πρωτοβουλία του ΜΕΤΑ «...Στο επικείμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ είναι εξαιρετικά πιθανό είτε να επισφραγιστεί ένα πισωγύρισμα και να σχηματιστεί μια νέα εργοδοτική – κυβερνητική πλειοψηφία από τις παρατάξεις ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ –ΑΡΚΙ (ΣΥΡΙΖΑ) είτε να ορθωθεί ένα τείχος απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο, για να ανοίξει ο δρόμος για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, την ένταξη όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας και φορέα απασχόλησης, και την άρση του κατακερματισμού του σε συνδικάτα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα...».

Εμείς θεωρούμε ότι δεν έχει μόνο έναν κρίσιμο αρνητικό συμβολισμό η ανάδειξη ως πρώτης δύναμης της ΔΑΚΕ στο επικείμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ και ο σχηματισμός προεδρείου από τις δυνάμεις του παλιού και νέου μνημονιακού, κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Μια τέτοια εξέλιξη θα επηρεάσει αρνητικά τα πράγματα σε μια κρίσιμη περίοδο που έχουν δρομολογηθεί η ολοκλήρωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη δημόσια διοίκηση και η εμπορευματοποίηση των βασικών κοινωνικών αγαθών της παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας.

Το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα πρέπει να ακυρώσει τις μνημονιακές επιταγές περί αξιολόγησης των δομών και του προσωπικού και της κινητικότητας, γιατί αυτά θα χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία για τη συρρίκνωση του κράτους, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της σταθερής απασχόλησης.

Η πρόταση που κάνουμε για τη συγκρότηση κοινού μετώπου των αριστερών ριζοσπαστικών και αντιμνημονιακών προοδευτικών δυνάμεων μπορεί, αν εκφραστεί στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, να ηγεμονεύσει και να αναδειχτεί πρώτη δύναμη και να δρομολογήσει θετικές προοπτικές όχι μόνο για το δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα και την αποτροπή των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων στη δημόσια διοίκηση, αλλά και για την ανασυγκρότηση συνολικά του εργατικού κινήματος και την άρση του διαχωρισμού μεταξύ εργαζομένων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα.

Στην Συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας που έγινε το καλοκαίρι, αποφασίστηκε οι δυνάμεις της στα συνδικάτα να απεγκλωβιστούν από τις παρατάξεις που δηλώνουν άμεση σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Υπάρχουν αυτή την περίοδο τα περιθώρια να είσαι και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα;

Η πρωτοβουλία που πήραν εκατοντάδες συνδικαλιστές, αγωνιστές εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι, από τις αρχές ακόμη του 2016, για την υπεράσπιση των θέσεων, των αξιών και των αρχών του ΜΕΤΑ και την απαλλαγή του από τις δυνάμεις του νέου μνημονιακού κυβερνητικού συνδικαλισμού αποδείχτηκε ότι ήταν σωτήρια και ταξικά επιβεβλημένη, αν και χρονικά καθυστερημένη.

Οι σύντροφοι αυτοί έσωσαν την τιμή και την υπόληψη των τίμιων, ανιδιοτελών και αγωνιστών εργαζομένων και συνδικαλιστών και όχι μόνο έφεραν στην επιφάνεια την ανάγκη της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και ανέδειξαν τις αξίες για το τι συνδικαλισμό χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι. Έναν συνδικαλισμό που θα στηρίζεται στη δημοκρατική συμμετοχή των εργαζομένων, θα υπηρετεί τα συμφέροντά τους και δεν θα αναπαράγει τον παραγοντισμό, τη γραφειοκρατία και την προσωπική ιδιοτέλεια.

Οι σύντροφοι αυτοί, όσοι τουλάχιστον είναι και μέλη της ΛΑΕ, έσωσαν επίσης την αξιοπιστία της ΛΑΕ και υπεράσπισαν με πάθος την πρόταση που ψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα από τη συνδιάσκεψή της και έλεγε ότι «...Ο πλήρης διαχωρισμός των δυνάμεων που έχουν αναφορά στη ΛΑΕ από τις δυνάμεις του νέου, μνημονιακού, κυβερνητικού συνδικαλισμού σε παρατάξεις και σχήματα, ιδιαίτερα σε κεντρικό επίπεδο, με την ταυτόχρονη προσπάθεια συγκρότησης πλατιών ενωτικών συνδικαλιστικών σχημάτων, στα οποία θα συμμετάσχουν και όλες οι δυνάμεις της ΛΑΕ, ανεξαρτήτως προέλευσης, αποτελεί άμεσο καθήκον της επόμενης περιόδου...».

Δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα δεν έχει υλοποιηθεί σε κομματικό επίπεδο αυτή η θέση (στο ΜΕΤΑ έχει ολοκληρωθεί) και αυτό δείχνει ότι κάποιοι συνεχίζουν να σκέφτονται με έναν τρόπο που δεν ξεκινά από αρχές και αξίες, αλλά από προσωπικές επιλογές και συμφέροντα, που βλέπουν τη διατήρηση μηχανισμών απλής κοινοβουλευτικής επιστροφής και προσωπικής επιβίωσης, που βέβαια θα απομακρύνονται όσο συνεχίζουν κάποιοι να σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Όσο συνεχίζεται λοιπόν η κατάσταση μιας ιδιότυπης σύμπλεξης ηγετικών κύκλων της ΛΑΕ με παράγοντες στο χώρο του συνδικαλισμού και της αυτοδιοίκησης, που κινούνται από ιδιοτελή συμφέροντα ή από την ύπαρξη αυταπατών για το ΣΥΡΙΖΑ και λάθους εκτίμησης των πραγμάτων, τόσο θα μεγαλώνει η αναξιοπιστία και η αποσυσπείρωση στη ΛΑΕ και το χάσμα μεταξύ λόγων και έργων. Η συνέχιση αυτής της κατάστασης δεν υπηρετεί την αδήριτη ανάγκη της ενίσχυσης και ενιαίας έκφρασης αυτού του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που πρέπει να γίνει και ο πόλος συσπείρωσης του ευρύτερου ριζοσπαστικού, αντιμνημονιακού προοδευτικού χώρου για να εμπνεύσει το λαό μας σε νέους αγώνες για να μπει ένα τέρμα στα μνημόνια και την επιτροπεία που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας.