Δήλωση Αποχώρησης από την ΟΜ ΣυΡιζΑ Λυκόβρυσης Πεύκης

ΔΗ­ΛΩ­ΣΗ ΑΠ­ΧΩ­ΡΗ­ΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Στις 14 Αυ­γού­στου 2015 η Ελ­λη­νι­κή Βουλή ψή­φι­σε το τρί­το μνη­μό­νι­ο, με ει­σή­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ–ΑΝΕΛ και στή­ρι­ξη από τις πρό­θυ­μες μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις της Νέας Δη­μο­κρα­τίας, του Πο­ταμιού και του ΠΑΣΟΚ.

Η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανέ­τρε­ψε την ιδρυ­τι­κή πράξη δη­μιουρ­γί­ας του, τις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις και το Κα­τα­στα­τι­κό του κόμ­μα­τος, κα­τα­πά­τη­σε το κοι­νω­νι­κό συμ­βό­λαιο με τις λαϊ­κές τά­ξεις και προ­ώ­θη­σε την ητ­το­πά­θεια, στο όνομα της «πρώτη φορά κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς», ισχυ­ρι­ζό­με­νη ότι είναι δυ­να­τόν να ασκη­θεί φι­λο­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή εντός των μνη­μο­νί­ων.

Ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που πά­σχει βα­ρύ­τα­τα από έλ­λει­ψη δη­μο­κρα­τί­ας και ορ­γα­νι­κών δε­σμών με τον λαϊκό κόσμο, εμ­φα­νί­ζε­ται έτοι­μος να εφαρ­μό­σει τα μνη­μό­νια, χωρίς να πι­στεύ­ει σε αυτά!

Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­ώ­θη­σε μια λαν­θα­σμέ­νη αφή­γη­ση για την Ευ­ρωπαϊκή Ένωση, εμ­φα­νί­ζο­ντας ένα κα­θη­συ­χα­στι­κό φι­λο­ευ­ρω­παϊ­σμό. Έτσι η επι­δί­ω­ξη λύσης εντός του ευρώ με­τα­τρά­πη­κε στα­δια­κά σε «πα­ρα­μο­νή στο ευρώ πάση θυσία», ενώ το πο­λι­τι­κό δί­λημ­μα «μνη­μό­νιο ή όχι μνη­μό­νιο» με­τα­τρά­πη­κε λάθρα σε «μνη­μό­νιο ή άτα­κτη χρε­ο­κο­πία».

Η χώρα έχει απω­λέ­σει την κυ­ριαρ­χί­α της και οι σο­βα­ρές κυ­βερ­νη­τι­κές απο­φά­σεις υπό­κει­νται πλέον στην έγκρι­ση των θε­σμών, ευ­ρω­παϊ­κών και μη!

Τα ερ­γα­λεία άσκη­σης αυ­τό­νο­μης πο­λι­τι­κής –τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, νό­μι­σμα, δη­μό­σιος το­μέ­ας, δια­χεί­ρι­ση των πα­ρα­γω­γι­κών το­μέ­ων, δια­χεί­ρι­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας κ.ά.– υπό­κει­νται στον έλεγ­χο των δα­νει­στών και στις απο­φά­σεις τους.

Η νο­μι­μο­ποί­η­ση του χρέ­ους από την κυ­βέρ­νη­ση, στο όνομα μιας ηπιό­τε­ρης δια­χεί­ρι­σής του απο­τε­λεί με­γά­λη πα­γί­δα που διαιω­νί­ζει, επι­δει­νώ­νο­ντας, τον φαύλο κύκλο της λι­τό­τη­τας και της ύφε­σης.

Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας για το Δη­μό­σιο Χρέος από­δει­ξε με αδιά­σει­στα στοι­χεία ότι το χρέος δη­μιουρ­γή­θη­κε με πα­ρά­νο­μα μέσα, το χρέος των τρα­πε­ζών με­τα­τράπηκε σε δη­μό­σιο με πα­ρα­βιά­σεις της διε­θνούς και της εθνι­κής νο­μο­θε­σί­ας.

Οφεί­λα­με να γνω­ρί­ζουμε ότι οι μάχες απέ­να­ντι σε τα­ξι­κούς αντι­πά­λους δεν δί­δο­νται μόνο με ανταλ­λα­γές ιδεών αλλά απο­τε­λούν συ­γκρού­σεις ισχύ­ος.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν και πα­ρέ­μει­νε ανί­σχυ­ρος, αφού κρά­τη­σε την κοι­νω­νία σε από­στα­ση, άφησε τη χώρα ανο­χύ­ρω­τη και με τις απο­πλη­ρω­μές των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων εξά­ντλη­σε τα τα­μεια­κά δια­θέ­σι­μα. 

Η απου­σία σχε­δί­ου σύ­γκρου­σης, απο­τέ­λε­σαν μέρος της πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής για να κερ­δί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις εκλο­γές, με τον τρόπο που τις κέρ­δι­σε, και να γίνει κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Η πο­λι­τι­κή αυτή στρα­τη­γι­κή προ­σο­μοιά­ζει στις τα­κτι­κές του ισχυ­ρού κατά το πα­ρελ­θόν δι­κομ­μα­τι­σμού, με θε­σμι­κή και εξω­θε­σμι­κή πα­ντο­δυ­να­μία του αρ­χη­γού, συ­νε­χείς ανα­τρο­πές απο­φά­σε­ων, πα­ρα­βί­α­ση του κα­τα­στα­τι­κού, στε­λέ­χω­ση των ορ­γά­νων με προει­λημ­μέ­νες συμ­φω­νί­ες, επαγ­γελ­μα­το­ποί­η­ση των στε­λε­χών του κόμ­μα­τος, αδια­φα­νείς συ­νερ­γα­σί­ες με αφε­ρέγ­γυα πρό­σω­πα του πα­λαιού κα­θε­στώ­τος, κ.λπ.

Εμείς τα μέλη και στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επί 5 χρό­νια προ­τάσ­σα­με το αντι­μνη­μο­νια­κό μας σχέ­διο για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και κα­τάρ­γη­ση των αντερ­γα­τι­κών νόμων, αγω­νι­ζό­μα­σταν για τη διά­σω­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και την ανα­σύ­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας.

Τα μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λει­τουργήσαμε μα­χη­τι­κά και με ανι­διο­τέ­λεια στα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα, που γεν­νού­σε κα­θη­με­ρι­νά η κοι­νω­νία. Οι πλα­τεί­ες, οι κα­τα­λή­ψεις, οι απερ­γί­ες, τα αγρο­τι­κά μπλό­κα και οι πρά­ξεις ανυ­πα­κο­ής, με τη μα­ζι­κό­τη­τα και την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά τους, μας έδω­σαν με­γά­λο πο­λι­τι­κό βάρος.

Ο πο­λι­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όμως, απο­σύρ­θη­κε εν­συ­νεί­δη­τα από τα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα στη βάση μιας αντί­λη­ψης κυ­βερ­νη­τι­σμού, που στα­δια­κά επι­κρά­τη­σε απο­τρέ­πο­ντας την εμ­φά­νι­ση στην πο­λι­τι­κή σκηνή ενός με­γά­λου λαϊ­κού κι­νή­μα­τος που θα μπο­ρού­σε να επη­ρε­ά­σει κα­τα­λυ­τι­κά την έκ­βα­ση της σύ­γκρου­σης με τους «θε­σμούς».

Οι μα­ζι­κοί αγώ­νες υπε­ρά­σπι­σης του ΟΧΙ στις προ­τά­σεις των «θε­σμών» κατά το Δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου 2015, και το απο­τέ­λε­σμα του 62%, κό­ντρα στα capital controls, το συ­στη­μι­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και τα ΜΜΕ, ητ­τή­θη­καν με ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η με­τα­τρο­πή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, η πα­ρα­βί­α­ση της από­φα­σης της Κ.Ε. για σύ­γκλι­ση έκτα­κτου συ­νε­δρί­ου το Σε­πτέμ­βρη και μία σειρά από άλλες πα­ρα­βιά­σεις των συλ­λο­γι­κών απο­φά­σε­ων από την ηγε­τι­κή ομάδα, με­τέ­τρε­ψαν το κόμμα των μελών σε ένα αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό σύ­στη­μα δια­χεί­ρι­σης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης, δια­γρά­φο­ντας κάθε έν­νοια συλ­λο­γι­κό­τη­τας.

Δώ­σα­με με τον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τη μάχη απέ­να­ντι στα μνη­μό­νια. Δεν μπο­ρού­με να γί­νου­με συ­νερ­γοί στις πο­λι­τι­κές που συ­ντρί­βουν τη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Κα­νέ­νας κομ­μα­τι­κός πα­τριω­τι­σμός και καμία έκ­κλη­ση για ενό­τη­τα δεν δι­καιο­λο­γεί πλέον την απα­ξί­ω­ση των συλ­λο­γι­κών λει­τουρ­γιών και της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Κάτω από αυτές τις συν­θή­κες δεν μπο­ρού­με να μι­λά­με ούτε για κόμμα της Αρι­στε­ράς, ούτε για συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες.

Στο πλαί­σιο αυτό, ανα­γνω­ρί­ζου­με και τις δικές μας ατο­μι­κές ευ­θύ­νες, αφού επί σειρά μηνών δεν κα­τα­φέ­ρα­με να ανα­τρέ­ψου­με αυτήν την αντι­λαϊ­κή πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είτε στο όνομα της ενό­τη­τας είτε στο όνομα του κυ­βερ­νη­τι­σμού είτε λόγω της λο­γι­κής της ανά­θε­σης, παρά τα πολ­λα­πλά ση­μά­δια που εμ­φα­νί­ζο­νταν στον ορί­ζο­ντα.

Όλα όσα ανα­φέ­ρου­με, καθώς και τόσα άλλα που ο πε­ριο­ρι­σμέ­νος χώρος δεν μας επι­τρέ­πει να ανα­πτύ­ξου­με ευ­ρύ­τε­ρα, μας οδη­γούν στην από­φα­ση να απο­χω­ρή­σου­με από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πι­στεύ­ου­με ότι και οι χα­μέ­νες μάχες αφή­νουν, πα­ράλ­λη­λα με τη δυ­στυ­χία και την πίκρα, την ανα­γκαία εμπει­ρία για να προ­χω­ρή­σει το κί­νη­μα με κα­λύ­τε­ρο βη­μα­τι­σμό.

Κα­τα­νο­ού­με ότι πολ­λοί σύ­ντρο­φοι στο όνομα των κοι­νών αγώ­νων μας εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με τον συ­να­κό­λου­θο συ­ναι­σθη­μα­τι­σμό δεν είναι έτοι­μοι για το με­γά­λο βήμα της εξό­δου από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ελ­πί­ζου­με όμως, με πολ­λούς από αυ­τούς να ξα­να­βρε­θού­με να συ­ζη­τά­με και να αγω­νι­ζό­μα­στε, μέσα από νέα με­τε­ρί­ζια, για την πο­λυ­πό­θη­τη αλ­λα­γή.

Η ανά­γκη κοι­νής δρά­σης όλων των αρι­στε­ρών, υπέρ­μα­χων του σο­σια­λι­σμού και του κομ­μου­νι­σμού, για την επι­τυ­χη­μέ­νη ρήξη με την κα­θε­στη­κυία τάξη, με το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία είναι δε­δο­μέ­νη!

Ο αγώ­νας συ­νε­χί­ζε­ται και θα συ­νε­χί­ζε­ται μέχρι τε­λι­κής δι­καί­ω­σης!

2/9/2015

Μάκης Αρ­κου­λής

Βα­σί­λης Βαλ­σα­μά­κης

Μάνια Βαλ­σα­μά­κη

Μα­ρί­τα Κου­ρού­πη

Λά­μπρος Λά­ζα­ρης

Γιώρ­γος Λίλος

Νίκος Λυ­σί­κα­τος

Αλέ­ξης Μπό­τσας

Άκης Μου­δά­κης

Μα­νό­λης Στ. Πά­γκα­λος

Γιάν­νης Νικ. Πα­πα­κων­στα­ντί­νου

Γιάν­νης Πα­πα­κων­στα­ντί­νου

Γιώρ­γος Πα­πα­να­στα­σί­ου

Τάσος Σαβέριος

Κώ­στας Σταυ­ρό­που­λος

Μαρία Στερ­γιο­πού­λου