Ρεπορτάζ από την αντιφασιστική πορεία στη μνήμη του Π. Φύσσα, στη Θεσσαλονίκη.
Μία μόλις μέρα μετά από την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής για τα εγκλήματα του νεοναζιστικού μορφώματος, το αντιφασιστικό κίνημα και στη Θεσσαλονίκη βγήκε στο δρόμο για να τιμήσει τη μνήμη του νεκρού αγωνιστή του, Παύλου Φύσσα. Δύο χρόνια από τότε που η νεοναζιστική οργάνωση αποφασίζοντας να κλιμακώσει τη δράση της (δολοφονία Σαχζάντ Λουκμάν, απόπειρα δολοφονίας Αιγύπτιων αλλιεργατών, επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα) προχώρησε στη δολοφονία του Π. Φύσσα κινητοποιώντας με τον τρόπο αυτό τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά χιλιάδων ανθρώπων, που βγήκαν οργισμένοι/ες στους δρόμους.
Η φετινή αντιφασιστική πορεία της 18ης Σεπτέμβρη ήρθε μέσα σε μια περίοδο ήττας για το σύνολο του κόσμου της Αριστεράς, όπου όλοι/ες κάνουν ένα βήμα πίσω για να δουν τη μεγάλη εικόνα και την προοπτική που ανοίγεται μπροστά τους. Η πορεία αυτή κατόρθωσε τελικά να λειτουργήσει σαν ανάχωμα, συγκρατώντας τον οργανωμένο κόσμο της Αριστεράς.
Δεν είναι λίγο πράγμα να έχεις ρίξει σχεδόν με νοκ άουτ τον ταξικό αντίπαλο (μετά το σαρωτικό 61% της 5ης Ιούλη) και να βρίσκεσαι ξαφνικά “στριμωγμένος στα σχοινιά” με όλο το σκηνικό να έχει ανατραπεί εις βάρος σου. Αυτή είναι μια ώρα μάχης. Δεν είναι μια στιγμή αναστοχασμού, ενδοσκόπησης και σχεδιασμού της επόμενης κίνησης. Είναι μια δύσκολη ώρα με όλα να μετράνε εις βάρος σου: οι συσχετισμοί, ο χρόνος, η διάθεση για μάχη. Κι όμως είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που πρέπει να συσπειρώσεις ό,τι δυνάμεις σού έχουν απομείνει και να συνεχίσεις. Να προσπαθήσεις να κρατηθείς όρθιος, ακόμη και αν συνεχίζεις να δέχεσαι χτυπήματα, ώστε να μπορέσεις να διεκδικήσεις τη νίκη.
Η Αριστερά δέχτηκε πλήγμα που στην αξιοπιστία της μετά και τη διάψευση από τον ΣΥΡΙΖΑ της ελπίδας και των προσδοκιών του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Παρόλ’ αυτά συγκράτησε τις δυνάμεις της στο πεδίο που έχει μάθει να παλεύει και να μετρά νίκες: στο δρόμο.
Η συμπλήρωση δύο χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή λειτούργησε σαν συναγερμός στο πιο οργανωμένο δυναμικό της Αριστεράς, που μετά το πρώτο μούδιασμα αρχίζει να βρίσκει ξανά τον κινηματικό βηματισμό της.
Στην πορεία συμμετείχαν με μπλοκ φοιτητικοί σύλλογοι, δυνάμεις από τον χώρο της Αριστεράς (Λαϊκή Ενότητα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ξεκίνημα, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Πρωτοβουλία 17ης Ιούλη), το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, η Αντιφασιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης, καθώς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας τα μπλοκ ήταν μαζικά και δυναμικά, με συνθήματα που εκκινώντας από την έκφραση οργής για το φασισμό έκαναν την απαραίτητη σύνδεση με τις κεντρικές πολιτικές διακυβεύσεις. «Τσακίστε τα μνημόνια και τους νεοναζί», λοιπόν, γιατί η ακραία λιτότητα, η απουσία ριζοσπαστικής εναλλακτικής διεξόδου και η απελπισία που τα συνοδεύει είναι το επικίνδυνο εκείνο μείγμα που μπορεί να πυροδοτήσει την έκρηξη του φασιστικού φαινομένου.
Η πορεία ξεκίνησε με περισσότερους από 2.500 συντρόφους και συντρόφισσες -ενώ υπάρχουν εκτιμήσεις ακόμα και για 4.000 κόσμου- από την Καμάρα με αρχικό προορισμό τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη δυτική είσοδο της πόλης. Μετά το φραγμό από τις αστυνομικές κλούβες στη Δωδεκανήσου, η πορεία κατευθύνθηκε στην παραλιακή οδό, με μια μικρή στάση μπροστά στο μνημείο του ολοκαυτώματος των εβραίων της Θεσσαλονίκης, για να επιστρέψει στην Καμάρα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη δεύτερη επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα απουσίαζε οποιοδήποτε οργανωμένο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ ή της νεολαίας του, ενώ τα γραφεία του ήταν συνεχώς φρουρούμενα με διμοιρίες ΜΑΤ. Είναι προφανές πως αυτό το κόμμα δεν θυμίζει πλέον σε τίποτα τη δημοκρατική και ριζοσπαστική δύναμη της Αριστεράς που κινητοποιούσε δυνάμεις στο δρόμο προσπαθώντας να εκφράσει τις διεκδικήσεις και το όραμα για έναν άλλο κόσμο…
