Ούτε Brexit, ούτε Grexit, μόνο Left-exit ή για συντομία, Lexit

Γόνιμες, γιατί ένα δημοψήφισμα με αντικείμενο τη συμμετοχή ή όχι στην ΕΕ καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα υπέρ της εξόδου, με έντονη την οσμή της ταξικής, λαϊκής ψήφου, που αποδοκίμασε τον νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, τις βίαιες αναπροσαρμογές του καπιταλισμού της κρίσης, τη βύθιση σε αέναη φτώχεια των υποτελών τάξεων και των εργαζομένων. Επικίνδυνες, γιατί στη βιτρίνα, αν θέλετε, των πολιτικών δυνάμεων που καρπώνονται αυτό το αποτέλεσμα, τοποθετούνται ένα ακραία λαϊκιστικό, δεξιό κομμάτι των βρετανών Συντηρητικών και το ξενοφοβικό, αντιμεταναστευτικό κόμμα του Φάρατζ. Επαναλαμβάνω, στη βιτρίνα, εκεί όπου τους τοποθέτησε εν πολλοίς και το μιντιακό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας, εκεί όπου διεξήχθησαν οι νιού έητζ και λάηφ στάηλ πολιτικές αναμετρήσεις, εκεί όπου κατά κόρον και όχι μόνο στην Ελλάδα, φιμώνονται οι φωνές από τα αριστερά και αποσιωπάται, κουκουλώνεται η παρουσία και η δράση των αριστερών, ριζοσπαστικών δυνάμεων, που προσανατολίζονται και βαδίζουν στον σοσιαλιστικό δρόμο. 

Με αφορμή επομένως το βρετανικό δημοψήφισμα, η Αριστερά και όχι μόνο στην Ελλάδα πρέπει να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Και το πρώτο συμπέρασμα, πρέπει να ξεκινά από τις λέξεις που έχουν τόσο μεγάλη σημασία. Δεν υπάρχει επομένως Μπρέξητ, ούτε Γκρέξητ, υπάρχει Λέφτ- έξητ ή καλύτερα Λέξητ, για να αντιγράψω και τον γάλλο οικονομολόγο Φρεντερίκ Λορντόν από τη συλλογή κειμένων του «Σκοτώνουν τους Έλληνες...» (εκδόσεις Τόπος). Δεν υπάρχει μια και μοναδική έξοδος και μια και μοναδική ρήξη με την ΕΕ και την Ευρωζώνη, έξοδος που ταυτίζεται με το σύνολο των ευρωσκεπτικιστικών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων είτε αυτές έχουν ρίζες στην Δεξιά (σε αυτό θα επανέλθω) είτε αυτές έχουν ρίζες στην Αριστερά. Δεν υπάρχει μια έξοδος και μια ρήξη, που συνενώνει σε ένα κάποιο «λαϊκό μέτωπο» όλους όσοι αντιστρατεύονται την ευρωενωσιακή γραφειοκρατία. Δεν υπάρχει μια έξοδος και μια ρήξη, η οποία - για να θυμηθώ μια στοιχειωμένη ρήση του Σιάντου σχετικά με το πώς έβλεπε η ηγεσία του ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την αποστολή του  – θα συνενώνει τους πάντες «από τον Ζέβγο έως τον Βασιλιά» - το τίμημα που πλήρωσε το ΕΑΜ και η Αριστερά για αυτές τις «πλατιές» απευθύνσεις, εκκλήσεις και στρατεύσεις είναι σε όλους μας γνωστό... Δεν υπάρχει μια έξοδος και μια ρήξη που αφορά το σύνολο της χώρας και ως τέτοια προγραμματίζεται, σχεδιάζεται, προπαγανδίζεται στα πλήθη, παλεύεται ως πολιτικός στόχος, υποστηρίζεται από τον λαό και εν συνεχεία υλοποιείται για το ίδιο σύνολο της χώρας, από τον άστεγο της πλατείας Κλαυθμώνος έως την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Δεν υπάρχει τέτοια έξοδος και τέτοια ρήξη καθώς η Αριστερά συναρτά αυτή την έξοδο και αυτή τη ρήξη με τη θεμελίωση του σοσιαλισμού – και ο σοσιαλισμός δεν απευθύνεται σε όλους και δεν υλοποιείται από όλους, έχει συγκεκριμένη πρωτοπορία, έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα, έχει συγκεκριμένη «μαθητεία», έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές, έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις, έχει συγκεκριμένο πυρήνα – τις εργατικές μάζες.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι στην πραγματικότητα, ακριβώς επειδή το Λέξητ είναι έξοδος και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την Ευρωζώνη και από τον καπιταλισμό της εποχής μας, μόνο μια παθιασμένη και ικανή και ρηξικέλευθη και απειλητική για το σύστημα Αριστερά μπορεί να το υλοποιήσει. Η Δεξιά, απλώς καπηλεύεται πρόσκαιρα τη δυσαρέσκεια και την οργή, προσφέροντας εύπεπτες τηλεοπτικές λύσεις που ανεβάζουν τη δημοτικότητα της, όπως θα ανέβαζαν την τηλεθέαση σκηνές βίας, αίματος και στενόμυαλου μίσους. Η κάθε είδους ευρωσκεπτικιστική Δεξιά, επίσης, σουλατσάρει ανενόχλητη σε αυτό το πεδίο, επειδή η Αριστερά δειλιάζει μπροστά στις ιστορικές στιγμές – πόσες ακόμη ευκαιρίες θα έχει πχ ένας οποιοσδήποτε αρχηγός σαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν ή ένα κόμμα σαν τους (νέους – νέους) Εργατικούς ώστε να ηγηθεί μιας κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής τέτοιου μεγέθους – και επειδή η Αριστερά δειλιάζει μπροστά στην εκπλήρωση των ίδιων των οραμάτων της – αν βέβαια ακόμη τα διαθέτει, προκειμένου να κατέχει και «νόμιμα» τον τίτλο της Αριστεράς...

Η Δεξιά (η κάθε Δεξιά... όχι μόνο η βρετανική) παραμένει σε κάθε περίπτωση δέσμια των οικονομικών της εξαρτήσεων, των επιχειρηματικών συμφερόντων που καλείται να εκφράσει και να συντηρήσει, των (αντι)πολιτικών της προταγμάτων και της πίστης της στη νέα φάση του καπιταλισμού είτε αυτός συντελείται στην ένωση «Ευρώπη» είτε στο κράτος «Ηνωμένο Βασίλειο». Με απλά λόγια, το κάθε δεξιό έξητ είναι στην πραγματικότητα όχι η έξοδος από την κρίση, αλλά η είσοδος στην παράταση της, η είσοδος σε νέους κύκλους λιτότητας και παρακμής, η είσοδος σε νέα, βαθιά τούνελ για τις υποτελείς τάξεις, η έναρξη μιας νέας περιόδου γενικευμένου, ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου επί «εθνοκρατικού εδάφους». Με τέτοια έξητ η Αριστερά δεν έχει και δεν θα αποκτήσει καμιά σχέση – και οφείλει να το διαδηλώνει διαρκώς και στεντόρεια, προτάσσοντας τη δική της αριστερή διέξοδο, όπως αυτή θα έπρεπε να συντελείται (...χθες) στα επιμέρους κράτη, είτε αυτό είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, είτε η Ελλάδα είτε ακόμη και η ίδια η Γερμανία.

Για τους άπιστους ως προς τον αποπροσανατολιστικό, επικίνδυνο και καταστροφικό ρόλο της Δεξιάς στα -έξητ Θωμάδες, αξίζει κανείς να παρακολουθήσει το ολιγόλεπτο βίντεο της συνέντευξης του Νάητζελ Φάρατζ στο ITV της αμέσως επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος. Στην ερώτηση των δημοσιογράφων αν στο τέλος της ολοκλήρωσης της περιόδου «απόσχισης» από την ΕΕ, θα έπρεπε να δοθεί η βρετανική, χρηματική συμμετοχή στην ΕΕ, στη στήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όπως ο ίδιος είχε υποσχεθεί προδημοψηφισματικά, ο Φάρατζ λέει ωμά ότι «αυτό θα ήταν ένα λάθος». Καμιά έκπληξη – δεξιοί και ακροδεξιοί λαϊκιστές και δημαγωγοί είχαν και έχουν στο στόχαστρο τους κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και εργατικού δικαιώματος είτε σε ευρωενωσιακό είτε σε εθνοκρατικό επίπεδο. Στην Αριστερά όμως πέφτει το ιστορικό βάρος να αποκαλύψει και να αντιπαλέψει τέτοιες αντιλήψεις, προτού ανοίξει μπροστά στα πόδια μας και ξανά μια άβυσσος αντίστοιχη του Μεσοπολέμου.