Ένα καραβάνι για τους πρόσφυγες από την Ισπανία στην Ελλάδα

Για δέκα μέρες άνθρωποι κάθε ηλικίας, μέχρι και ολόκληρες οικογένειες, οργανωμένοι σε διαφορετικές οργανώσεις και πλατφόρμες ή ανένταχτοι αλληλέγγυοι/ες στους πρόσφυγες ταξίδεψαν με πέντε λεωφορεία σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, επισκέφθηκαν πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή καταυλισμούς όπως αυτός της Ειδομένης, μέχρι να καταλήξουν στην Αθήνα. Στόχος τους: να διαπιστώσουν τις συνθήκες στις οποίες  διαμένουν οι πρόσφυγες. Να ασκήσουν πολιτική πίεση στην κυβέρνηση της Ισπανίας καθώς και στις υπόλοιπες κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Να χρησιμοποιήσουν το ταξίδι τους για μια πιο έντονη συνέχεια των κινητοποιήσεων στη χώρα τους.

Το Rproject συνάντησε την Catherine Verbruggen, τον Dario Unai Cristóbal ‏Pulido και τον Josean Elgezabal Dueñas, τρία μέλη του Καραβανιού και συζήτησε μαζί τους για αυτή τους τη δράση. 

Rp: Πώς και γιατί αποφασίσατε να κάνετε αυτό το ταξίδι;

Catherine: Η πλατφόρμα Ongi e Torri Errefuxiatuk (“Πρόσφυγες καλωσήρθατε”) στην οποία συμμετέχω, ξεκίνησε από το Bilbao το Φλεβάρη με πολλές κινητοποιήσεις και πολλές δράσεις, προκειμένου να κάνει ορατά τα προβλήματα των προσφύγων, να ευαισθητοποιήσει τον πληθυσμό και να ασκήσει πολιτική πίεση στις κυβερνήσεις σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο. Τον Μάρτιο, τέσσερις σύντροφοι από αυτή την πλατφόρμα επισκέφθηκαν τον καταυλισμό της Ειδομένης, ενώ είχαν ήδη επισκεφθεί την Λέσβο. Ο στόχος τους δεν ήταν η προσφορά βοήθειας αλλά η μεταφορά μιας εικόνας που θα ευαισθητοποιούσε την κοινή γνώμη. Έτσι ξεκίνησε η ιδέα κάποιας δράσης μέσα στον Ιούλιο. Μιας δράσης που , δεν θα έμενε στον ανθρωπισμό, αλλά θα είχε πολιτικούς στόχους. Θεωρούμε τον ανθρωπισμό χρήσιμο αλλά ο στόχος της πλατφόρμας ήταν να καταγγελθούν αυτές οι πολιτικές.  Συζητήσαμε πολλές ιδέες. Μία από αυτές ήταν να έρθουμε στην Ελλάδα και να καταγγείλουμε από που συμβαίνει. Έτσι ήρθαμε σε επικοινωνία με το No Border.  Σκεφθήκαμε τον μήνα Ιούλιο, που είναι νεκρός μήνας, προκειμένου να κρατηθεί μια συνέχεια στις δράσεις μας. Η δικιά μας δουλειά ουσιαστικά ξεκινάει μόλις φτάσουμε στη χώρα μας. Αυτές οι δέκα μέρες έχουν υπάρξει τρομερό όπλο ευαισθητοποιήσης. Οι μαρτυρίες που έχουμε συγκεντρώσει από τους φυλακισμένους, έγκλειστους πρόσφυγες είναι συγκλονιστικές. Μας ζητούν συνεχώς είναι την μεταφορά της κατάστασης στη χώρα μας. Είχαμε, επίσης, μια μεγάλη ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με ελληνικές οργανώσεις, να ανταλλάξουμε εμπειρίες, και να ασκήσουμε πολιτική πίεση στη δική μας κυβέρνηση.

Rp: H ισπανική κυβέρνηση υπερψήφισε στις 20 Μάρτη την Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας. Πέρα από αυτό, ποιά είναι στάση της κυβέρνησης  σας απέναντι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες/τριες;

Dario: Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε κατά της συμφωνίας, παρόλα αυτά η ισπανική κυβέρνηση με διάφορες μεθοδεύσεις εν τέλει κατάφερε να ψηφιστεί. Πολλοί δήμοι, όχι μόνο εκεί που κυβερνάει η Unidad Popular (σσ: ενωτικό σχήμα της Αριστεράς στην αυτοδιοίκηση), έχουν ανακηρυχθεί ως πόλεις προσφύγων. Ακόμη και μεγάλες πόλεις, όπως η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη έχουν δηλώσει ότι είναι διατεθειμένες να φιλοξενήσουν πρόσφυγες. Και το εννοούν. Η ισπανική κυβέρνηση, όμως, δεν το δέχεται. Η δική μας συνεισφορά σε αυτό είναι η πρόταση στην κυβέρνηση μας να  χρησιμοποιηθούν  τα λεωφορεία με τα οποία ήρθαμε ώστε με αυτά να μεταβούν πρόσφυγες στην Ισπανία. Η απόφαση της Ισπανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα να μην μας δεχθεί δείχνει ότι η πρεσβεία δεν μπορεί καν να προσποιηθεί ότι ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των προσφύγων. Αυτή της η στάση αποκαλύπτει και τις πραγματικές διαθέσεις της ισπανικής κυβέρνησης.

Rp: To “Καραβάνι προς την Ελλάδα» είναι γνωστό στη χώρα σας; Γνωρίζει ο κόσμος ότι υπάρχει αυτή η πρωτοβουλία;

Dario: Προσπαθούμε να το γνωστοποιήσουμε όσο γίνεται, και για αυτό το λόγο στο καραβάνι υπάρχουν δημοσιογράφοι που καταγράφουν το ταξίδι μας, καθώς και εκλεγμένοι βουλευτές και δημοτικοί σύμβουλοι, όπως εγώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλος  ο κόσμος είναι ενήμερος για τη δράση μας, αλλά σίγουρα πολύς κόσμος το γνωρίζει. Αυτό που θέλω να τονίσω , είναι ότι το καραβάνι δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Έχει σημασία το καραβάνι να αποτελέσει την αρχή ενός συντονισμού για συνέχιση των δράσεων στο ισπανικό κράτος.

Rp: Μετά από την εμπειρία που κερδίσατε από το καραβάνι, ποιά πιστεύετε ότι μπορεί να είναι η λύση στο προσφυγικό;

Josean:  Εγώ δεν συμμετέχω στην πλατφόρμα που συμμετέχει η Catherine, αλλά ανήκω στους Podemos. Είμαι επίσης βουλευτής. Πριν από λίγους μήνες στην Ισπανία έγιναν εκλογές, και βγήκε ξανά το κόμμα της Δεξιάς. Αυτό μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ακόμη πιο έντονα ότι η ύπαρξη κόσμου στο δρόμο είναι απαραίτητη για να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή. Το ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι ακριβώς η ύπαρξη κινητοποίησεων προκειμένου να υπάρξει πίεση στους θεσμούς στους οποίους συμμετέχουμε. Όπως είπαν και οι προηγούμενοι σύντροφοι, το καραβάνι δεν είναι ένα τέλος αλλά μια αρχή, προκειμένου να συντονιστούμε σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο. Το καραβάνι είναι παράδειγμα θετικών στοιχείων, αλλά και στοιχείων που χρειάζονται βελτίωση. Προσωπική μου άποψη είναι πως χρειαζόμαστε καλύτερο συντονισμό και μια κοινή ξεκάθαρη στρατηγική γύρω από το είδος των πρωτοβουλιών που χρειάζεται να πάρουμε. Θα πρέπει, τέλος, να καταλάβουμε ότι απέναντι μας έχουμε ένα πολύ ισχυρό σύστημα. Χρειάζεται να έχουμε ενιαιομετωπική δράση, έτσι ώστε να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε. Σήμερα, κατά τη διάρκεια πολιτικής συζήτησης μέσα στο λεωφορείο ένας σύντροφος αναρωτήθηκε ποιά θα μπορούσε να είναι η δράση μας σχετικά με τους Ζαπατίστας. Τότε, ένας άλλος σύντροφος σηκώθηκε, του έδειξε έναν καθρέφτη και του είπε: «Σχεδίασε πρώτα την επανάσταση στη χώρα σου, και μετά κανονίζεις και για άλλα πράγματα». Αυτό νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: 

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΛΑ.Ε. ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ

ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η Επιτροπή Δικαιωμάτων της Λαϊκής Ενότητας χαιρετίζει και στηρίζει το ισπανικό Καραβάνι Αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, μία πρωτοβουλία πάνω από 20 οργανώσεων και πολλών αυτοοργανωμένων πολιτών από την Ισπανία,  που ξεκίνησαν στις 15 Ιούλη το ταξίδι τους προς την Ελλάδα με στόχο να καταγγείλουν τις απάνθρωπες πολιτικές για το προσφυγικό άσυλο.

Το «Καραβάνι προς την Ελλάδα» διεκδικεί  μεταξύ άλλων ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες,  την κατάργηση της Frontex, την ακύρωση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας,  το σταμάτημα του πολέμου και των στρατιωτικών επιχειρήσεων, νόμιμους και ασφαλείς δρόμους  για τους πρόσφυγες, καθώς και ένα σχέδιο άμεσης διάσωσής τους στη Μεσόγειο, ενώ αντιτάσσεται στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Το βασικό μήνυμα που θέλουν να στείλουν οι ακτιβιστές-τριες  είναι ότι οι πρόσφυγες είναι ευπρόσδεκτοι στις πόλεις και στους δήμους της χώρας τους. Εκπρόσωποι του Καραβανιού Αλληλεγγύης πραγματοποίησαν χθες συνέντευξη Τύπου μπροστά στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας, που αρνήθηκε να τους δεχθεί, ενώ το βράδυ οι 300 περίπου Ισπανοί ακτιβιστές φιλοξενήθηκαν σε εγκαταστάσεις του Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας. Σήμερα, πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από την ισπανική πρεσβεία.

Η πρωτοβουλία των Ισπανών ακτιβιστών είναι ιδιαίτερα σημαντική σε μία περίοδο όπου ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γ. Μουζάλας, ζητάει συγγνώμη από τον κ. Δένδια για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν την μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του, «τόλμησε» να οραματιστεί και να διαδηλώνει για μια άλλη πολιτική αλληλεγγύης για το προσφυγικό, χωρίς ανθρώπινες εκατόμβες στη Μεσόγειο και το Αιγαίο, χωρίς τον φράχτη του Έβρου, χωρίς στρατόπεδα κράτησης και εξευτελιστικής μεταχείρισης των προσφύγων και των μεταναστών. Είναι ιδιαίτερα σημαντική σε μία περίοδο όπου το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής παρεμβαίνει σε δίκη υπέρ της απέλασης Σύριου πρόσφυγα στην «ασφαλή» Τουρκία, και μάλιστα μετά την απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος και την επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στη γειτονική χώρα.

Είναι επίσης εξαιρετικά σημαντική γιατί σηματοδοτεί  την ανάγκη για συντονισμένους κοινούς αγώνες των λαών του ευρωπαϊκού Νότου και της Ευρώπης ενάντια σε όλα τα μέτρα και τις πολιτικές που εξοντώνουν και εξαθλιώνουν όχι μόνο τα θύματα των πολέμων που πυροδότησε ή υπέθαλψε η ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αλλά και ολόκληρες ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπως η χώρα μας και η Ισπανία.