A Game of Thrones: Δύο Γιά(ν)νηδες θα μαλώσουνε σε ξένο αχυρώνα

Τον Αύ­γου­στο δεν υπάρ­χουν ει­δή­σεις.

Υπάρ­χουν όμως τα μπά­νια του λαού, οι προ­σπά­θειες χα­λά­ρω­σης και ξε­κού­ρα­σης, η ανα­σύ­ντα­ξη δυ­νά­με­ων ενό­ψει ενός ακόμη δύ­σκο­λου φθι­νο­πώ­ρου.  Μια ανα­σύ­ντα­ξη δυ­νά­με­ων φαί­νε­ται να επι­διώ­κει και εκεί­νη η με­ρί­δα του εγ­χώ­ριου αστι­κού μπλοκ εξου­σί­ας, η οποία έχει τις ρίζες της σε αυτό που απο­κα­λεί­ται Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά. Η τε­λευ­ταία εβδο­μά­δα του Ιου­λί­ου μας δίνει αφορ­μές και τροφή για σκέψη και προ­βλη­μα­τι­σμό. Δύο (σχε­δόν) ανα­πά­ντε­χοι μνη­στή­ρες πα­ρου­σιά­στη­καν νοερά κάτω από τις νε­ραν­τζιές στον δρόμο της Ηρώ­δου Ατ­τι­κού.

Ο ένας, ο Γιά­νης (Βα­ρου­φά­κης), όπως ισχυ­ρί­ζε­ται, θα επε­δί­ω­κε μια εκ νέου κά­θο­δο στην πο­λι­τι­κή, με ορί­ζο­ντα την πρω­θυ­πουρ­γία, εφό­σον τον κα­λέ­σουν προς τούτο, τα εν Ελ­λά­δι μέλη της κί­νη­σης ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών, την οποία ίδρυ­σε και διευ­θύ­νει, σχε­δόν μόνος του. Ο άλλος, ο Γιάν­νης (Στουρ­νά­ρας), αν και το δια­ψεύ­δει όχι με με­γά­λη ζέση, φαί­νε­ται ότι κλή­θη­κε, με­τα­ξύ τυρού και αχλα­δί­ου, από το βαθύ ιε­ρα­τείο του ση­μι­τι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού, να μπει μπρο­στά στην ανα­συ­γκρό­τη­ση και τη φθι­νο­πω­ρι­νή ανα­σύ­ντα­ξη της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, που πα­ρα­παί­ει ανά­με­σα στο ΠΑΣΟΚ, το Πο­τά­μι και ό,τι είναι αυτή τέλος πά­ντων η ΔΗΜΑΡ, με ορί­ζο­ντα και αυτός την ανάρ­ρη­ση στο πρω­θυ­πουρ­γι­κό αξί­ω­μα. Δύο αντα­γω­νι­στές, με κοινό όνομα, με δια­φο­ρε­τι­κή ορ­θο­γρα­φία και εντε­λώς ιδιό­χει­ρες οι­κο­νο­μι­κές ανορ­θο­γρα­φί­ες και ορ­νι­θο­σκα­λί­σμα­τα, πάνω στο κοι­νω­νι­κό σώμα, που στιγ­μα­τί­στη­κε και αι­μορ­ρα­γεί από τη μνη­μο­νια­κή βε­λό­να βα­θιάς επέμ­βα­σης, την οποία κρά­τη­σαν δια­δο­χι­κά στα χέρια τους είτε εφαρ­μό­ζο­ντας είτε προ­τεί­νο­ντας το­ξι­κά ή λι­γό­τε­ρο το­ξι­κά πο­σο­στά ει­σό­δου της στο κορμί της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

Γιατί έχου­με φθά­σει εδώ, κα­λο­και­ριά­τι­κα; Το αστι­κό σύ­στη­μα – στο οποίο ανή­κουν ολο­φά­νε­ρα και οι δύο – κάτι θέλει να μας πει. Κάτι δεν τρα­βά­ει, δεν προ­χω­ρά­ει όπως υπο­λο­γι­ζό­ταν να κυ­λή­σει, μετά από τον έβδο­μο χρόνο άγριας λι­τό­τη­τας, ανε­ξά­ντλη­της φο­ρο­ε­πι­δρο­μής στα λαϊκά και ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα και βί­αι­ης κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διάρ­θρω­σης, με εκτε­τα­μέ­νες πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες και στους αστούς ου­ρα­γούς. Η πρώτη εξή­γη­ση είναι ότι δεν τρα­βά­νε – κα­θό­λου μα κα­θό­λου – τα πο­λι­τι­κά, κου­τσά άλογα που έχουν πο­ντά­ρει τα λεφτά τους, ντό­πιοι και ξένοι, εθνι­κοί και υπε­ρε­θνι­κοί, αστοί παί­κτες. Και σε αυτά τα κου­τσά άλογα, δίπλα στην Γεν­νη­μα­τά, τον Θε­ο­δω­ρά­κη και τον Θε­ο­χα­ρό­που­λο έχει προ­στε­θεί και ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης που δεί­χνει εξαι­ρε­τι­κή έφεση στις αλ­λε­πάλ­λη­λες γκά­φες και την απώ­λεια κάθε αί­σθη­σης πο­λι­τι­κού μο­μέ­ντουμ, είτε εντός είτε εκτός Κοι­νο­βου­λί­ου. Επο­μέ­νως, το σύ­στη­μα χρειά­ζε­ται έναν και­νούρ­γιο «ηγέτη», που θα μπο­ρεί να κάνει τη δου­λειά, μόλις ο νυν εκ με­τα­γρα­φής «ηγέ­της» του όλου των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων, Αλέ­ξης Τσί­πρας, δεν θα δια­θέ­τει άλλο καύ­σι­μο στοι­χειώ­δους λαϊ­κής απο­δο­χής.

Και ποια θα είναι αυτή η δου­λειά; Εδώ, οι εξη­γή­σεις εν­δε­χο­μέ­νως ποι­κί­λουν, αλλά όλες κα­τα­λή­γουν στο ίδιο συ­μπέ­ρα­σμα : ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός δεν την βγά­ζει κα­θα­ρή τα επό­με­να δύο ή τρία χρό­νια, δεν μπο­ρεί να ανα­πα­ρα­χθεί, δεν μπο­ρεί να επα­νεκ­κι­νή­σει, δεν μπο­ρεί να στα­θεί στα πή­λι­να πόδια του. Είτε με ΔΝΤ στο πρό­γραμ­μα, που κάθε τρεις και λίγο θα διαρ­ρη­γνύ­ει τα ιμά­τια του για τα προη­γού­με­να «λάθη» μέχρι να τε­λέ­σει τα επό­με­να εγκλή­μα­τα σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, είτε χωρίς. Είτε με ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις σε ό,τι πε­τά­ει και ό,τι κο­λυ­μπά­ει, είτε χωρίς. Είτε με ανερ­γία στο 25% είτε με ανερ­γία στο 50%. Είτε με αντι­δρα­στι­κή και εκτρω­μα­τι­κή συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση στα σκα­ριά, είτε χωρίς. Είτε με σω­ρευ­τι­κές απώ­λειες ΑΕΠ στο 25% είτε στο 32%. Είτε με ευρώ, είτε με κάτι σαν δραχ­μή, που θα τυ­πώ­νε­ται όμως στα υπό­γεια νο­μι­σμα­το­κο­πεία της Φραν­κφούρ­της και των Βρυ­ξελ­λών και θα φθά­νει στη χώρα με τρένα της Τρε­νι­τά­λια και κο­ντέι­νερ της Κόσκο. Είτε με τρά­πε­ζες στα χέρια του κάθε Σάλλα, είτε με τρά­πε­ζες στα χέρια του κάθε Πώλ­σον.

Επο­μέ­νως, κά­ποιος πρέ­πει να απευ­θυν­θεί στο πό­πο­λο και γε­νι­κά να το φέρει με τρόπο, ότι το αστι­κό, πο­λι­τι­κό, οι­κο­νο­μι­κό και τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα προ­χω­ρά στην υλο­ποί­η­ση ενός πλαν μπι, εξ, ζεντ και πάει λέ­γο­ντας. Με τρόπο, όμως, ώστε να απο­φευ­χθούν «ατυ­χή­μα­τα» και να απο­τρα­πεί – πάση θυσία των λαϊ­κών μαζών και των ερ­γα­τι­κών στρω­μά­των - κοι­νω­νι­κή ανα­τα­ρα­χή και έκρη­ξη που θα οδη­γού­σαν σε πλήρη αστι­κή απο­διορ­γά­νω­ση και κα­τάρ­ρευ­ση και Κομ­μού­νες των Αθη­νών. Με τρόπο και με μέ­θο­δο και έχο­ντας προη­γη­θεί η φι­λο­τέ­χνη­ση από τα φι­λι­κά ενός εκά­στου ΜΜΕ, του προ­φίλ του νέου «ηγέτη», στή­νο­ντας και το ανά­λο­γο (στη­μέ­νο) σκη­νι­κό δήθεν αβύσ­σου δια­φο­ρών και με­γά­λης προ­σω­πι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης και μί­σους ανα­με­τα­ξύ τους. Με άλλα λόγια, το δι­πο­λι­κό δί­δυ­μο του μνη­μο­νια­κού Ιανού, Τσί­πρας – Μη­τσο­τά­κης, τε­λειώ­νει σύ­ντο­μα, έφαγε τα ψωμιά του και ο μόνος πα­ρά­γο­ντας που κρατά ει­δι­κά τον πρώτο, στην πο­λι­τι­κή και πρω­θυ­πουρ­γι­κή επι­φά­νεια, είναι η στή­ρι­ξη από τον ξένο πα­ρά­γο­ντα είτε αυτός εδρεύ­ει στην Ουά­σιγ­κτον, είτε στις Βρυ­ξέλ­λες, είτε στο Βε­ρο­λί­νο. Το νέο δι­πο­λι­κό δί­δυ­μο του νέου δι­συ­πό­στα­του προ­σώ­που του επό­με­νου, μνη­μο­νια­κού Ιανού θα είναι Γιά­νης (που το θέλει πια ανοι­κτά) και Γιάν­νης (που το θέλει, αλλά είναι σε φάση «τρα­βά­τε με, Κε­ντρο­α­ρι­στε­ροί ση­μι­το­φύ­λα­κες, και ας κλαίω»).

Σε αυτό το πλαί­σιο θα πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γι­στεί και η ανά­συρ­ση από το συρ­τά­ρι της αντι­πα­ρά­θε­σης των δύο τους, όταν ο μεν Βα­ρου­φά­κης (κατά το βι­βλίο του Γκάλ­μπρε­ηθ) ετοί­μα­ζε το πλαν Χ (για την ώρα της απευ­κταί­ας για τον ίδιο ανά­γκης) και ο δε Στουρ­νά­ρας (κατά ομο­λο­γία του) ετοί­μα­ζε το «ελ­λη­νι­κό Μαϊ­ντάν» (για την ώρα της πάση θυσία των άλλων πα­ρα­μο­νής στο ευρώ). Χρειά­ζε­ται ένα σκη­νι­κό τε­χνη­τής πό­λω­σης και έντα­σης με­τα­ξύ τους, προ­κει­μέ­νου να πλα­σα­ρι­στούν σαν δήθεν δια­φο­ρε­τι­κά πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά προ­ϊ­ό­ντα της κατά τα άλλα ίδιας μή­τρας.

Τον Αύ­γου­στο δεν υπάρ­χουν ει­δή­σεις, αλλά ο κάθε Αύ­γου­στος περνά γρή­γο­ρα. Το δύ­σκο­λο και καυτό φθι­νό­πω­ρο θα φέρει και ένα εν­δο­α­στι­κό ξε­κα­θά­ρι­σμα λο­γα­ρια­σμών, ρόλων και προ­θέ­σε­ων, καθώς και ολο­φά­νε­ρα η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία περνά σε νέα, οξεία φάση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, που θα ανοί­ξει νέον κύκλο απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του συ­στή­μα­τος. Και εκεί, θα χρειά­ζο­νται σχε­τι­κά νέοι και σχε­τι­κά άφθαρ­τοι πυ­λώ­νες για να το στη­ρί­ξουν έστω και πρό­σκαι­ρα.