Τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, όταν ως γνωστόν δεν υπάρχουν ειδήσεις, ειδήσεις προέκυψαν (ξανά) από το σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών, καθώς οι παππατζήδες του Μεγάρου Μαξίμου παίζουν και μοιράζουν με κλειστά χαρτιά τις τέσσερις άδειες.
«Τόσα βάζεις, τόσα παίρνεις», έλεγε με στόμφο ο καλός δευτεραγωνιστής Νίκος Φέρμας στη Ρένα Βλαχοπούλου, στην ταινία «Η χαρτοπαίκτρα», προσπαθώντας να την πείσει και να την μυήσει στην υψηλή τέχνη του παπατζή, πίσω από τα κάγκελα του κρατητηρίου της Ασφάλειας Αθηνών. Η χαρτοπαίκτρα, «χαρτόμουτρο», Βλαχοπούλου άλλο που δεν ήθελε – τρία μόνο χαρτιά, επιδεξιότητα στις κινήσεις, «εύκολο, στρατηγέ μου, εύκολο, για πάμε, για πάμε». Εδώ παπάς, εκεί παπάς πού είναι ο παπάς; Στο τέλος, «χάσατε, μανδάμ!» και στην αποτρελαμένη από την γκίνια Ρένα έφταιγε ξανά ο γκαντέμης και γρουσούζης γαμπρός της. Πάντως, ο παπατζής κράταγε τον λόγο του. Τόσα έβαζες, τόσα έπαιρνες ή έχανες. Τελεία.
Τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, όταν ως γνωστόν δεν υπάρχουν ειδήσεις, ειδήσεις προέκυψαν (ξανά) από το σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών, καθώς οι παππατζήδες του Μεγάρου Μαξίμου παίζουν και μοιράζουν με κλειστά χαρτιά τις τέσσερις άδειες. Εδώ η άδεια, εκεί η άδεια, πού είναι η άδεια; Ότι η διαδικασία υποτίθεται νόμιμης και διαυγούς αδειοδότησης των ιδιωτικών καναλιών της χώρας θα εξελισσόταν σε παρωδία και απόπειρα καθαρμού διαφόρων επιχειρηματικών βόθρων, φαινόταν από την πρώτη στιγμή νομοθέτησης του ν. 4339/2015. Ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είχε στην πραγματικότητα καμιά πρόθεση να αναμετρηθεί, να χτυπήσει και να νικήσει τη διαπλοκή φάνηκε από το γεγονός ότι κανένα ιδιωτικό κανάλι δεν υποχρεώθηκε να σταματήσει τη λειτουργία του, την 1η Ιανουαρίου 2016, όταν έληξε η διάρκεια των σε αέναη και έκνομη παράταση προσωρινών αδειών.
Ότι η συγκυβέρνηση μπήκε κατ’ ουσία σε ένα παρασκηνιακό παζάρι με διάφορους παλαιούς και νέους, υποψήφιους παίκτες της τηλεοπτικής αγοράς αποκαλύφθηκε με τη διάλυση του ΕΣΡ με νυχτερινή, υπουργική τροπολογία της τελευταίας στιγμής, τα σούρτα-φέρτα εφοπλιστών ιδιοκτητών ΠΑΕ στο Μαξίμου και τις… γάτες Ιμαλαΐων, όπου η πραγματική αγωνία της πρωθυπουργικής καμαρίλας ήταν μήπως ο Σταύρος Ψυχάρης είχε ηχογραφήσει κρυφίως τον τότε εν δυνάμει πρωθυπουργό και τον διάλογο τον οποίον είχαν και τι θα γινόταν αν αυτή η ηχογράφηση έβγαινε σε τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό αέρα.
Ότι η δήθεν μάχη με τη διαπλοκή αποτελούσε καλό και φθηνό αντιπερισπασμό την ώρα της σφαγής του ασφαλιστικού και της ψήφισης του τρίτου και ½ μνημονίου αποσαφηνίστηκε με την άρον – άρον συγκρότηση μιας Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια κεντρικών, τηλεοπτικών ΜΜΕ και κομμάτων, η οποία περισσότερα φαίνεται να συγκαλύπτει παρά να αποκαλύπτει, με κρίσιμα πορίσματα ελεγκτικών αρχών να παραμένουν κλειδαμπαρωμένα στην αίθουσα 162 της Βουλής και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ότι η συγκυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός Επικρατείας δεν έχουν καμιά όρεξη και πρόθεση να ασκήσουν ρυθμιστικό έλεγχο με δυναμικό τρόπο και φιλεργατικό πρόσημο, φαίνεται από την κατάσταση στο Μέγκα Τσάνελ, όπου οι εργαζόμενοι βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι, εδώ και σχεδόν οκτώ μήνες, οι μέτοχοι αναχωρούν (μάλλον για άλλες τηλεοπτικές και επιχειρηματικές πολιτείες) χωρίς να πρόκειται να λογοδοτήσουν πουθενά και για τίποτα και το κανάλι καρκινοβατεί έως ότου είτε νεκραναστηθεί σε άλλο, τηλεοπτικό και επιχειρηματικό «σώμα» είτε πάρει άδεια κάποιου είδους ειδικού περιεχομένου.
Διαγωνισμός
Μετά από τα παραπάνω, εισήλθαμε υποτίθεται και στην τελική ευθεία της ανακήρυξης των νέων, «σύννομων» τηλεοπτικών ιδιοκτητών. Και εδώ ξεκίνησαν άλλου είδους παπατζήδικες «ομορφιές». Εν αρχή, ήταν η κήρυξη του μειοδοτικού διαγωνισμού για την εταιρεία που θα αναλάμβανε τη διεκπεραίωση της ηλεκτρονικής δημοπρασίας ως άγονου. Μετά όμως και ως εκ θαύματος βρέθηκε με απευθείας ανάθεση από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και εταιρεία (Singular Logic) και υπεργολάβος εταιρεία (θυγατρική της τράπεζας Eurobank, συμφερόντων της οικογένειας Λάτση) και κατάλληλο λογισμικό για να «σηκώσει» τις απαιτήσεις του διαγωνισμού… Το πρώτο λοιπόν ρητορικό και οφθαλμοφανές ερώτημα είναι το απολύτως προφανές: Γιατί δεν εμφανίστηκε η θυγατρική της Eurobank στις προθεσμίες που έτασσε ο διαγωνισμός; Επιπροσθέτως, γιατί προτιμήθηκε η Singular Logic η οποία κατά τα άλλα παραδέχεται δημόσια ότι δεν διαθέτει ούτε το εκπαιδευμένο προσωπικό, ούτε την τεχνογνωσία, ούτε το αναπτυγμένο λογισμικό για μια τέτοια διαδικασία; Οι συγκυβερνητικές κορώνες για τη δήθεν προστιθέμενη αξία και εμπειρία της εν λόγω εταιρείας στη διεξαγωγή όλων των εκλογικών αναμετρήσεων από το 1981 και εδώ, όταν έχει συνδράμει επικουρικά το υπουργείο Εσωτερικών στη συγκέντρωση και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, καθώς και την οργάνωση των Κέντρων Τύπου στην Κλαυθμώνος και το Ζάππειο, είναι απλώς για γέλια – συγκρίνονται πορτοκάλια όχι με μήλα, αλλά με ποδήλατα…
Εδώ όμως αξίζει μια παρένθεση: Η Singular Logic έχει κάνει την (επιχειρηματική) τύχη της με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Μόνο πέρυσι η εταιρεία διεκπεραίωσε (έχοντας, επαναλαμβάνω, επικουρικό ρόλο σε σχέση με την έκτακτη κινητοποίηση του υπουργείου Εσωτερικών και του μόνιμου, προσωπικού του) δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα (Ιανουάριος, Ιούλιος, Σεπτέμβριος), προφανώς με το αζημίωτο. Και μπορεί η συγκυβέρνηση να διατυμπανίζει την αξιοπιστία της εταιρείας, η ίδια η εταιρεία όμως σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες δεν θεωρεί και πολύ… αξιόπιστη τη συγκυβέρνηση, εξού και στη σύμβαση παροχής υπηρεσιών για το δημοψήφισμα είχε φροντίσει να συμπεριληφθεί όρος εύλογης αποζημίωσης της, αν τελικά το δημοψήφισμα δεν διεξαγόταν για οποιονδήποτε λόγο – προφανώς στη Singular Logic έπαιρναν τοις μετρητοίς δηλώσεις όπως ήταν εκείνες του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, Γιάννη Δραγασάκη, την 30η Ιουνίου 2015, ότι η συγκυβέρνηση θα μπορούσε να μην κάνει το δημοψήφισμα (ενεργώντας προδήλως αντισυνταγματικά και παράνομα στην υπαναχώρηση αυτή) αν ερχόταν νωρίτερα σε συμφωνία με τους εταίρους – ποιου είδους συμφωνία εννοούσε ο Δραγασάκης το μάθαμε όλοι, μετά το δημοψήφισμα. Φυσικά μια τέτοια «έλλειψη» αμοιβαίας εμπιστοσύνης δεν θα εμποδίσει τη Singular Logic να είναι η προφανής επιλογή αν και εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας προχωρήσει στα βοναπαρτιστικά και αντισυνταγματικά «δημοψηφίσματα» πολλαπλού περιεχομένου, όπως τα έχει προαναγγείλει ενόψει της αστικά αντιδραστικής και εκτρωματικής συνταγματικής αναθεώρησης – πάντα με το αζημίωτο...
Και εδώ, γεννιέται το δεύτερο ερώτημα: Πόσο θα στοιχίσει στο ελληνικό δημόσιο η εμπλοκή δύο εταιρειών με μεταξύ τους σχέση υπεργολαβίας προκειμένου να διεξαχθεί ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες; Στην περίπτωση που κάτι «στραβώσει» και στις 30 Αυγούστου, ημέρα διεξαγωγής του διαγωνισμού, στο κτήριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, το οποίο κατά τα άλλα θα είναι… φρούριο, ζήσουν στιγμές νεοδημοκρατικής τρέλας του περασμένου Νοεμβρίου, όταν κατέρρευσε το ηλεκτρονικό σύστημα διαλογής των αποτελεσμάτων για την εκλογή του τότε νέου προέδρου του κόμματος, ποιος θα φέρει την ευθύνη; Η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, η Singular Logic ή η θυγατρική της Eurobank; Τι έχει προβλεφθεί ως προς το ύψος πιθανών αποζημιώσεων, από ποιον προς ποιον, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Και ποιον θα επιβαρύνουν αυτές οι αποζημιώσεις, εφόσον έχουν προβλεφθεί;
Η άλλη μεγάλη και παπατζήδικη «ομορφιά» έχει να κάνει με τον τελικό κατάλογο των διεκδικητών μιας τηλεοπτικής άδειας. Όπως και ο ν. 4339/2015 και οι κανονιστικές, υπουργικές αποφάσεις που ακολούθησαν προέβλεψαν, όσοι εκ των υποψηφίων θα είχαν αποκλειστεί στην πρώτη φάση επιλογής, είχαν το δικαίωμα να υποβάλουν ένσταση, κάτι που το έπραξαν όλα τα αποκλεισμένα σχήματα (συμφερόντων Ιβάν Σαββίδη, Κύπριοι, Μέγκα). Η ένσταση όμως υποχρεωτικά έπρεπε να στρέφεται κατά της συμπερίληψης στον τελικό κατάλογο άλλου υποψήφιου εταιρικού σχήματος. Με άλλα λόγια, κάτι που έγινε, οι ενστάσεις πχ της εταιρίας συμφερόντων Σαββίδη στράφηκαν εναντίον και των επτά εταιρικών σχημάτων που είχαν πάρει το αρχικό πράσινο φως συμμετοχής. Με άλλα λόγια, αφού έγινε δεκτή κάποια ένσταση έπρεπε να αποκλειστεί άλλος από τους αρχικούς επτά – αν για παράδειγμα γινόταν δεκτή η ένσταση του Σαββίδη εναντίον του Σκάι συμφερόντων Αλαφούζου, έπρεπε να αποκλειστεί ο Σκάι από τη δεύτερη και τελική φάση συμμετοχής στον διαγωνισμό. Ο κατάλογος των επτά ήταν κλειστός και «ταβάνι» ως προς τον αριθμό – επτά ή λιγότεροι των επτά θα μπορούσαν να συμμετέχουν στη διαγωνιστική φάση, εφόσον γίνονταν δεκτές περισσότερες ενστάσεις. Αντί αυτού, και παραβιάζοντας το γράμμα και το πνεύμα του ίδιου της του νόμου (!) η συγκυβέρνηση αύξησε τον αριθμό των τελικών υποψηφίων από επτά σε εννιά, αφήνοντας μόνο το Μέγκα Τσάνελ με τον «μουτζούρη» στο χέρι.
Μετά και από αυτή την αλχημεία, προκύπτει το τρίτο ερώτημα, το οποίο για κάποιους υπουργούς όπως είναι ο πρώτος τη τάξει υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Κουρουμπλής έχει απαντηθεί εδώ και καιρό. Τι εμποδίζει την συγκυβέρνηση και τον υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά να παραβιάσει σε άλλο κρίσιμο σημείο και εκ νέου τον ίδιο του τον νόμο και να μοιράσει και πέμπτη και έκτη και έβδομη άδεια, ειδικά μάλιστα όταν ήδη έχει κάνει τα μύρια όσα μεσούντος του θέρους καθιστώντας την όλη διαδικασία απολύτως διάτρητη, αναξιόπιστη και αποτιμητέα αποκλειστικά σε χρήμα χωρίς οσμή;
Και μην βρεθεί να πει κάποιος ότι την συγκυβέρνηση συγκρατεί η… νομιμότητα ή το… Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και οι επ’ αμοιβή εμπειρογνωμοσύνες του γιατί θα γελάσουν και οι τελευταίοι παπατζήδες πέριξ της πλατείας Ομονοίας.
