Η συζήτηση "Ο πολιτικός αγώνας και η Αριστερά" στο τριήμερο του Rp (videos)

dsc_0245.jpg

Ο Μα­νου­έλ Γκαρί, από τους Αντι­κα­πι­τα­λί­στας μέσα στο Πο­δέ­μος, ξε­κί­νη­σε με κά­ποιες επι­ση­μάν­σεις για τη διε­θνή συ­γκυ­ρία και το πώς πρέ­πει να στα­θεί η Αρι­στε­ρά απέ­να­ντι στην κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού. Ιδιαί­τε­ρη έμ­φα­ση έδωσε στην ανά­γκη να δο­κι­μά­ζου­με προ­τά­σεις, να μη μέ­νου­με στά­σι­μοι, και να επι­χει­ρή­σου­με να συν­δέ­σου­με τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα με τον πο­λι­τι­κό αγώνα.

Εστιά­ζο­ντας στην Ισπα­νία, πε­ριέ­γρα­ψε το μέ­γε­θος της κρί­σης του κα­θε­στώ­τος που προ­έ­κυ­ψε μετά το 1978, και ιδιαί­τε­ρα την κρίση που αντι­με­τω­πί­ζει το PSOE, για να εξη­γή­σει τον ση­μα­ντι­κό ρόλο που έχει το Πο­δέ­μος σε αυτό το τοπίο, πέρα από τα προ­βλή­μα­τα των ηγε­τών του.  

Χα­ρα­κτή­ρι­σε χρή­σι­μη την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία («μά­θα­με τη λέξη ΟΧΙ», αλλά και «κα­νείς δεν τολμά να υπε­ρα­σπι­στεί την τα­κτι­κή του Τσί­πρα, μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να εφαρ­μό­ζει μνη­μό­νια») και εξή­γη­σε πώς πρέ­πει να προ­χω­ρή­σουν οι Πο­δέ­μος, ανα­δει­κνύ­ο­ντας το ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τι­κής συ­γκρό­τη­σης, του προ­γράμ­μα­τος με­τά­βα­σης, του σο­σια­λι­σμού ως στό­χου.

dsc_0269.jpg

Η Σάρον Σμιθ, από την ISO, πε­ριέ­γρα­ψε την διαρ­κή επι­δεί­νω­ση της κα­τά­στα­σης των από κάτω στις ΗΠΑ τα τε­λευ­ταία 30-40 χρό­νια, και την όξυν­ση της κα­τά­στα­σης μετά το 2008. Ο θυμός για αυτήν την κα­τά­στα­ση, ισχυ­ρί­στη­κε ότι εξη­γεί και το φαι­νό­με­νο Σά­ντερς και το φαι­νό­με­νο Τραμπ, αν και «βίαια αντί­θε­τα με­τα­ξύ τους».

Πε­ριέ­γρα­ψε την ελ­πί­δα που γέν­νη­σε ο Σά­ντερς, αλλά και την απο­γο­ή­τευ­ση που ακο­λού­θη­σε μετά την επι­λο­γή του να στη­ρί­ξει την Χί­λα­ρι Κλί­ντον και άσκη­σε εκτε­τα­μέ­νη κρι­τι­κή στο ρόλο του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος ως «νε­κρο­τα­φεί­ου των κι­νη­μά­των». Πε­ριέ­γρα­ψε επί­σης με τα πιο με­λα­νά χρώ­μα­τα την άνοδο του Τραμπ, ως «υπο­ψή­φιου του μί­σους» που πα­τά­ει στην οργή της λευ­κής με­σαί­ας αλλά και ερ­γα­τι­κής τάξης, με ένα μίγμα ρα­τσι­σμού, ξε­νο­φο­βί­ας, σε­ξι­σμού και δε­ξιού λαϊ­κι­σμού.

Στά­θη­κε στο πόσο άθλια είναι η εκλο­γι­κή μάχη ανά­με­σα στην Χί­λα­ρι και τον Τραμπ (τους δύο πιο αντι­δη­μο­φι­λείς υπο­ψή­φιους στην ιστο­ρία) και πώς με­τα­το­πί­ζουν και οι δύο δεξιά την πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Αλλά ανέ­δει­ξε τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­γκρο­τη­θεί μια νέα μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και το πώς υπάρ­χουν οι με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες από τη δε­κα­ε­τία του ’60 για να ενι­σχυ­θεί μια επα­να­στα­τι­κή σο­σια­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση.

dsc_0286.jpg

Ο Μάρκο Νέβες, από το Μπλό­κο, ξε­κί­νη­σε πε­ρι­γρά­φο­ντας τη δια­δρο­μή της Πορ­το­γα­λί­ας το 2011-15 με το μνη­μό­νιο και τη δεξιά κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και το μα­ζι­κό κί­νη­μα ενα­ντί­ον της, που οδή­γη­σε στο εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα του 2015 και το σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης των Σο­σια­λι­στών με την υπο­στή­ρι­ξη από το Μπλό­κο και το ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας, στη βάση μιας προ­γραμ­μα­τι­κής συμ­φω­νί­ας. Ανα­φέρ­θη­κε στα θε­τι­κά μέτρα αντι­στρο­φής της λι­τό­τη­τας και των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που υλο­ποι­ή­θη­καν σε αυτή τη βάση, αλλά και στις γε­νι­κό­τε­ρες προ­σπά­θειες της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς (με επι­τρο­πές δια­βού­λευ­σης για το χρέος, την επι­σφά­λεια κλπ). Απο­τί­μη­σε θε­τι­κά τον πρώτο χρόνο του «πει­ρά­μα­τος», αν και εξή­γη­σε πως δεν πρό­κει­ται για «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς». Ισχυ­ρί­στη­κε πως το Μπλό­κο θε­ω­ρεί «ση­μα­ντι­κά, αλλά όχι αρ­κε­τά» τα βή­μα­τα που έχουν γίνει, και ζητά μια νέα στρα­τη­γι­κή. Σε αυτό έδωσε ιδιαί­τε­ρη έμ­φα­ση στο ζή­τη­μα του χρέ­ους και της προ­σή­λω­σης των Σο­σια­λι­στών στους κα­νό­νες της ΕΕ, που όπως είπε ακυ­ρώ­νουν τις δυ­να­τό­τη­τες για μια ρι­ζι­κή αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής. Αυτά τα ζη­τή­μα­τα ανοί­γει το Μπλό­κο (αμ­φι­σβή­τη­ση του χρέ­ους, δη­μο­ψή­φι­σμα για το Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο), πα­λεύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να για ανά­πτυ­ξη των κοι­νω­νι­κών συ­γκρού­σε­ων, καθώς γνω­ρί­ζουν ότι το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα δεν θα υλο­ποι­ή­σει ένα τέ­τοιο ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα.

dsc_0308.jpg

Η Μαρία Μπό­λα­ρη, από το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο, ξε­κί­νη­σε πε­ρι­γρά­φο­ντας την επι­λο­γή των «πλα­τιών κομ­μά­των» ως απά­ντη­ση στις συν­θή­κες που έχουν δια­μορ­φω­θεί, ανα­δει­κνύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να τη ση­μα­σία χτι­σί­μα­τος ισχυ­ρών ορ­γα­νώ­σε­ων του επα­να­στα­τι­κού μαρ­ξι­σμού. Εξή­γη­σε πως η επι­λο­γή του ενιαί­ου με­τώ­που είναι ανα­γκαία, αλλά ταυ­τό­χρο­να δεν ακυ­ρώ­νει την ση­μα­σία του δι­λήμ­μα­τος «με­ταρ­ρύθ­μι­ση ή επα­νά­στα­ση», πε­ρι­γρά­φο­ντας και τις σχε­τι­κές επι­λο­γές της ΔΕΑ σε όλη τη δια­δρο­μή από με­τω­πι­κό σχήμα σε ενιαίο πο­λι­τι­κό φορέα.

Έκανε έναν απο­λο­γι­σμό της δια­δρο­μής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε συ­νάρ­τη­ση με τις λαϊ­κές δια­θέ­σεις από το 2010-13, στο 2015 και το πώς τέ­θη­κε το ζή­τη­μα της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» από τις συν­θή­κες που δια­μορ­φώ­θη­καν. Προ­χώ­ρη­σε σε μια αυ­το­κρι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση αυτού του πο­λι­τι­κού στό­χου, εντο­πί­ζο­ντας τις ανα­γκαί­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις που χρειά­ζο­νται για να τεθεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά, και που η έλ­λει­ψή τους έκρι­νε την πο­ρεία το 2015. Εξή­γη­σε τις στρα­τη­γι­κές που οδή­γη­σαν στην ήττα, και ανέ­πτυ­ξε τη στάση της ΔΕΑ και του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου σε όλη αυτή τη δια­δρο­μή, από τις πρώ­τες μάχες το Φλε­βά­ρη μέχρι την κο­ρύ­φω­ση της κρί­σης και της μα­ζι­κής διά­σπα­σης το κα­λο­καί­ρι του 2015.

Από αυτή τη βάση, της συ­γκρο­τη­μέ­νης αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εξή­γη­σε, γί­νε­ται σή­με­ρα δυ­να­τή η συ­γκρό­τη­ση μιας δύ­να­μης στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πε­ρι­γρά­φο­ντας και τα βή­μα­τα που πρέ­πει να κάνει η ΛΑΕ ως κρί­σι­μος «χώρος» για να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κά εναλ­λα­κτι­κή στις νέες δύ­σκο­λες συν­θή­κες, σε συμ­μα­χία με άλλες δυ­νά­μεις όπως η Πλεύ­ση, η ΔΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Αυτό θα απα­ντή­σει τε­λι­κά και το αν και πώς έκλει­σε ένας προη­γού­με­νος κύ­κλος.

dsc_0316.jpg

Ακο­λού­θη­σε η πα­ρέμ­βα­ση του Χρή­στου Λά­σκου, από την Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που στά­θη­κε στην κρι­σι­μό­τη­τα της συ­γκυ­ρί­ας και τους κιν­δύ­νους που δη­μιουρ­γεί η ήττα, σε συ­νάρ­τη­ση με έναν εν εξε­λί­ξει «αντι­δρα­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό» της κοι­νω­νί­ας. Έκανε τον δικό του απο­λο­γι­σμό για την κα­τά­λη­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (με την επι­κρά­τη­ση ενός άνευ αρχών κυ­βερ­νη­τι­σμού), κι επέ­μει­νε στην ανά­γκη του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου. Σε αυτό το κα­θή­κον, εντό­πι­σε την ύπαρ­ξη ενός «διά­σπαρ­του, αλλά αξιό­μα­χου και μά­χι­μου δυ­να­μι­κού», αλλά και μια κε­κτη­μέ­νη συμ­φω­νία σε ένα «με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα» στις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Υπεν­θύ­μι­σε ότι παρά την ήττα, η αντι-λι­τό­τη­τα πα­ρα­μέ­νει ηγε­μο­νι­κό ρεύμα και εξή­γη­σε πως πάνω σε ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα πρέ­πει να ανα­συ­γκρο­τη­θεί η Αρι­στε­ρά, επα­να­φέ­ρο­ντας το σύν­θη­μα «να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι».

dsc_0328.jpg

Την συ­ζή­τη­ση έκλει­σε η πα­ρέμ­βα­ση της Ελέ­νης Πορ­τά­λιου, που ξε­κί­νη­σε από την ανά­γκη να προ­χω­ρή­σουν και συ­νε­χι­στούν οι απο­λο­γι­σμοί από δυ­νά­μεις και άτομα που συμ­με­τεί­χαν στο εγ­χεί­ρη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στη συ­νέ­χεια, προ­χώ­ρη­σε στην πα­ρέμ­βα­σή της στην οποία έδωσε τον τίτλο «Μα­θαί­νο­ντας από το πα­ρελ­θόν: Η επα­να­θε­με­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς σή­με­ρα». Σε 5 ση­μεία, ανέ­πτυ­ξε τα ελ­λείμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς στην αντι­πα­ρά­θε­ση με το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, το ζή­τη­μα της ΕΕ και του ευρώ ως σχε­δί­ων των αστι­κών τά­ξε­ων στο διε­θνή αντα­γω­νι­σμό, την ανά­γκη η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά να ανα­πτύ­ξει κρι­τι­κή σκέψη και να «υπερ­βεί τον εαυτό της», τα κα­θή­κο­ντα που μπαί­νουν στην Αρι­στε­ρά, τα ζη­τή­μα­τα που ανοί­γει μπρο­στά της και ο στό­χος της εξό­δου από το ευρώ, για να κα­τα­λή­ξει ότι δεν πρέ­πει να αντι­γρά­ψου­με πα­λιό­τε­ρα μο­ντέ­λα, αλλά να ανα­κα­λύ­ψου­με αυτό που μας αντι­στοι­χεί και είναι ανα­γκαίο. Επέ­μει­νε ιδιαί­τε­ρα στη λαϊκή συμ­με­το­χή και την αυ­τε­νέρ­γεια ως πα­ρά­γο­ντες που θα κρί­νουν τε­λι­κά και την επα­να­θε­με­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς.