Ο Κ. Λαλιώτης, με το διαβόητο πλέον άρθρο του, θύμισε το κομβικό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», σύνθημα που επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να μακροημερεύσει στην εξουσία, παρόλο που η ιστορική ευθύνη για την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα πέφτει στις σοσιαλδημοκρατικές πλάτες περισσότερο απ’ ό,τι πέφτει στις πλάτες της Δεξιάς.
Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβέρνησης Μητσοτάκη πατρός (1989-93) συνάντησε τεράστια εργατολαϊκή αντίσταση και τελικά ανατράπηκε, για να αναλάβει –τελικά– το «καθήκον» της εμπέδωσης του νεοφιλελευθερισμού το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη (με την πλήρη υποστήριξη του Κ. Λαλιώτη).
Αυτή η ιστορική αλήθεια δεν εμποδίζει τους «σχεδιαστές» του επιτελείου Τσίπρα –όπως ο Χρ. Βερναρδάκης– να υιοθετεί πλήρως τη συνταγή Λαλιώτη, προτείνοντας ένα «αντιδεξιό» μέτωπο που, τάχα, θα ταυτίζεται με ένα μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.
Μόνο που αυτά δεν έχουν καμιά σχέση πλέον με τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης Τσίπρα. Που διανύει μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα την απόσταση από τη σοσιαλδημοκρατία στο σοσιαλφιλελεύθερο εκφυλισμό, απόσταση που το ΠΑΣΟΚ διάνυσε σε... 15 χρόνια. Η «αντιδεξιά» ομάδα των φίλων του Αλ. Τσίπρα δεν είναι αντινεοφιλελεύθερη, αντίθετα έχει αναλάβει εργολαβικά την επιβολή του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, στην πιο κτηνώδη μορφή του, αυτήν της μνημονιακής πολιτικής.
Γι’ αυτό ο Τσίπρας δεν ντρέπεται να υποδέχεται ως είδωλο τον Εμανουέλ Μακρόν, τον πολιτικό που συμβολίζει την απόλυτη κατάπτωση της σοσιαλδημοκρατίας, την ταύτισή της με το ποταμίσιο «ακραίο Κέντρο».
Γι’ αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα δεν κωλύεται να έχει αναπτύξει σε ακραία φιλικό επίπεδο τις σχέσεις με τις ΗΠΑ (... στην εποχή του Τραμπ). Υπουργοί και υφυπουργοί που μετράνε δεκαετίες κάτω από –τάχα μου– κόκκινα λάβαρα, δεν διστάζουν να διαπραγματεύονται με τους Αμερικανούς για νέες βάσεις, για εξοπλισμούς υψηλότατου επιπέδου, και –το χειρότερο– για επικίνδυνα παιχνίδια σε βάρος της ειρήνης στην Α. Μεσόγειο. Αυτή η απροκάλυπτη ταύτιση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το μαντρόσκυλό του στην περιοχή, το κράτος του Ισραήλ, θα έκανε ακόμη και τον Φαήλο Κρανιδιώτη να κοκκινίσει από ντροπή.
Με αυτά τα υλικά, της ταχύτατης μετατόπισης προς τα δεξιά, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι θα μπορέσει να ολοκληρώσει το μνημονιακό πρόγραμμα, διατηρώντας παράλληλα κάποιες δυνάμεις μέσα από την επίκληση της αντιδεξιάς ενότητας.
Η ιστορία της σύγχρονης Κεντροαριστεράς δείχνει ότι πρόκειται για μάταιο κόπο. Η Ιταλία είναι γεμάτη ακυρωμένους κεντροαριστερούς «αστέρες» που επιχείρησαν ακριβώς το ίδιο κόλπο. Ο ξαφνικά επιστήθιος φίλος του Τσίπρα, ο Μακρόν, βλέπει τη δημοτικότητά του να κατρακυλά πιο γρήγορα κι από του Ολάντ.
Η κατάληξη του κατήφορου είναι ο πάτος.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξει απάντηση από τα αριστερά. Που προϋποθέτει να υπάρχει απάντηση από τα κάτω, από το κίνημα, στα μέτρα που ο Τσίπρας θα εξαγγείλει στη φετινή ΔΕΘ.
