ιδέες
-
Το Ίδρυμα Ford και η CIA: Μια πιστοποιημένη ιστορία φιλανθρωπικής συνεργασίας
Στην παρούσα φάση μείζονος στρατιωτικής και πολιτικής επίθεσης των ΗΠΑ, η Ουάσινγκτον έχει θέσει το ζήτημα ως ζήτημα «τρομοκρατίας ή δημοκρατίας», όπως και στον Ψυχρό Πόλεμο το έθετε ως ζήτημα «Κομμουνισμού ή Δημοκρατίας.» Και στις δύο περιπτώσεις, η αυτοκρατορία στρατολόγησε και χρηματοδότησε οργανώσεις-βιτρίνες, διανοούμενους και δημοσιογράφους, για να επιτεθεί στους αντι-ιμπεριαλιστές αντιπάλους της και να εξουδτερώσει τους δημοκρατικούς επικριτές της. Το Ίδρυμα Ford έχει την κατάλληλη θέση ώστε να ξαναπαίξει τον ρόλο του ως συνεργού για την απόκρυψη του Νέου Πολιτισμικού Ψυχρού Πολέμου.
-
Ο όρος «βία» αποδίδεται με ιδιαίτερη ελαφρότητα ως μομφή στην Αριστερά
Συνέντευξη του Θωμά Νουτσόπουλου, επίκουρου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης
-
Μπορούσε η Αριστερά να αποτρέψει το "γύψο" του '67;
Η δικτατορία του ’67 δεν ήταν ένα «ατύχημα», μια παρένθεση στη δημοκρατική ομαλότητα που δήθεν συνεχίζονταν απρόσκοπτα. Αντίθετα, ήταν μια κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» μπροστά σε μια γενικευμένη πολιτική κρίση. Η χούντα ήταν απαραίτητη για να κλείσει το καπάκι της αμφισβήτησης και της δράσης των εργατικών μαζών, που γνώρισαν την κορύφωσή τους στα Ιουλιανά του ’65.
-
Η χούντα ως προοικονομία της τρόικας
Ο Δ.Ε. μας θυμίζει στο βιβλίο του ότι η χουντική επταετία ήταν μια σκανδαλώδης, βίαιη, ταξική παρέμβαση υπέρ του κέρδους και μιας ολιγάριθμης επιχειρηματικής ελίτ. Και μάλιστα με καταστροφική έκβαση κατά την κορύφωση της διεθνούς κρίσης 1973-1974.
-
Η αισθητικοποίηση της πολιτικής*
Ητέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μόνη η πολιτική δράση το μπορεί. Όταν λοιπόν η πολιτική δράση «αισθητικοποιείται», τότε καθίσταται συμβολική, δηλαδή, εν πολλοίς, ακίνδυνη.
-
Διαφωτισμός εναντίον Δια«σωτη»σμού: μια αιώνια διαμάχη
Σπανίως σχολιάζω άρθρα, ιδίως όταν αυτά χαρακτηρίζονται από πομπώδεις εκφράσεις κι επιτηδευμένη γλώσσα, που σκοπό έχουν να αποκρύψουν την κενότητα, την ένδεια επιχειρημάτων και την ιστορική άγνοια του συντάκτη. Ωστόσο, νομίζω ότι το νέο απόσταγμα σοφίας της κ. Τριανταφύλλου, με τίτλο «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και Ιακωβινισμός» αξίζει να αποτελέσει την εξαίρεση, κυρίως διότι, με την αλλοπρόσαλλη κι σοφιστική επιχειρηματολογία του, αποκαλύπτει παραστατικά πόσο σαθρά είναι πλέον τα θεμέλια της ιδεολογικής κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στην Ελλάδα.
-
Το δικαίωμα στο παραλήρημα
Τη Δευτέρα 13 Απρίλη, έφυγε από τη ζωή ο Ουρουγουανός Εδουάρντο Γκαλεάνο, ο άνθρωπος που αγάπησε και ύμνησε τόσο τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Ο Γκαλεάνο μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ουρουγουάη το 1973, κατέφυγε στην Αργεντινή και στη συνέχεια στην Ισπανία όπου έζησε εξόριστος για πάνω από δέκα χρόνια, όπου και επέστρεψε το 1985.
-
«Στης σύγχρονης τέχνης την ολόμαυρη ράχη»*
Τι είναι η σύγχρονη τέχνη; Ένα συνονθύλευμα ανοησιών όπου ο καθένας μπορεί να προσθέσει το δικό του σκουπίδι μιας και κανένα κριτήριο δεν είναι πλέον ασφαλές ώστε να καταλάβουμε εάν όντως πρόκειται για τέχνη ή για σκουπίδια; Ή μήπως πρόκειται για ένα πεδίο εκτόνωσης όπου συγκεντρώνονται τα καλλιτεχνικά παραδείγματα όσων –από το Λάγος έως το Βελιγράδι, την Αθήνα και το Γκουανγκτζού– επιχειρούν εναγωνίως να αποδείξουν ότι συμμετέχουν στον παγκόσμιο στίβο του σύγχρονου πολιτισμού;
-
Το 1821 όπως δεν το δίδαξαν ποτέ στα σχολεία
Δύο από τους ήρωες του 1821 που τιμά η κρατική αφήγηση της επανάστασης είναι ο Ρήγας Φεραίος και ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Και οι δύο θεωρούνται μάρτυρες της ίδιας «εθνικής ιδέας».
-
Η εκκλησία και το κρυφό σχολειό
Ο μύθος του κρυφού σχολειού είναι τριπλός και διαμορφώθηκε οριστικά πολύ αργά, μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα. Όσον αφορά το πρώτο σημείο (τριπλός μύθος) αυτό σημαίνει ότι υπήρξε «σχολειό», ότι δηλ. υπήρξε μαθησιακή διαδικασία, δεύτερον ότι αυτή ήταν κρυφή και τρίτον ότι διοργανώθηκε από την εκκλησία (σε νάρθηκες ναών ή σε μοναστήρια). Παρακάτω προσπαθούμε να αποδομήσουμε τα τρία αυτά στοιχεία. Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, θα εξηγήσουμε ότι είχε να κάνει με τις εκστρατείες του ελληνικού κράτους.