ιδέες
-
Πως ο Νότος πλήρωσε για τις κρίσεις του Βορρά και για την υποταγή του
Οι κρίσεις του χρέους της περιφέρειας συνδέονται με κρίσεις που συμβαίνουν στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και χρησιμοποιούνται για την υποταγή των κρατών. Το κείμενο τοποθετεί τις κρίσεις του χρέους των χωρών της «περιφέρειας» από τον 19ο έως τον 21ο αιώνα εντός μιας ιστορικής προοπτικής. Από την Λατινική Αμερική έως την Κίνα, περνώντας από την Ελλάδα, την Τυνησία, την Αίγυπτο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο εξουσίας και ως μέσο συσσώρευσης πλούτου προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων.
-
80 χρόνια από τις Δίκες της Μόσχας
Οι Δίκες της Μόσχας, οι οποίες ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1936, έμειναν γνωστές στην ιστορία επειδή οδήγησαν στην καταδίκη και την εκτέλεση εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων από το 1936 μέχρι το 1938 στην Σοβιετική Ένωση.
-
Αστικός και σοσιαλιστικός αθεϊσμός: μια κρίσιμη διαμάχη
Μερικές ημέρες πριν, με αφορμή τις θρησκευτικές τελετουργίες του Δεκαπενταύγουστου και τη συρροή πλήθους πιστών στους τόπους λατρείας, πολλοί αριστεροί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξέφρασαν σε πολεμικό τόνο την αντίθεσή τους στο φαινόμενο, ως πηγή αλλοτρίωσης και αποπροσανατολισμού από τα υλικά, απτά ζητήματα της καθημερινότητας. Το έκαναν μάλιστα επιτιθέμενοι σφόδρα στους ίδιους τους πιστούς, υποτιμώντας τους και αμφισβητώντας ευθέως τη διανοητική τους ακεραιότητα. Κατά τη γνώμη μου, η στάση αυτή, που θα την ονομάζαμε «μαχητική αθεΐα», είναι βαθιά προβληματική και διαστρεβλωτική της στάσης της Αριστεράς απέναντι στη θρησκεία. Και εξηγούμαι.
-
Οικονομική «ανάπτυξη» ή (και) κοινωνική αλλαγή;
Για μια καινούρια φορά, με αφορμή τα εγκαίνια της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργικός λόγος προς τις «παραγωγικές τάξεις», προγραμματίζεται να είναι επικεντρωμένος κυρίαρχα στην προαγωγή της οικονομικής «ανάπτυξης», μετά την πολυετή ύφεση, στο ξεδίπλωμα της «υγιούς» επιχειρηματικότητας.
-
100 χρόνια από τη θυσία των 4 μεταλλωρύχων στη Σέριφο
Μεγάλη εκδήλωση για την 100ή επέτειο της εξέγερσης των μεταλλωρύχων στο νησί
-
Ιστορική ήττα και ανάταξη της Αριστεράς
Σε ολόκληρη την τελευταία περίοδο του τέλους του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου, αναδείχθηκαν στο προσκήνιο οι τρεις σημαντικές περιπτώσεις ήττας και χρεοκοπίας των πολιτικών και στρατηγικών που είχαν κυριαρχήσει στο ελληνικό και ευρωπαϊκό αριστερό κίνημα:
-
Το κονστρουξιονιστικό παράδοξο ή η αντίφαση του κατά Λακλάου «προοδευτικού λαϊκισμού»
Η κρίση και η κατάρρευση τόσο του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όσο και του κευνσιανού κράτους πρόνοιας, υπό την καταλυτική επίδραση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συμπαρέσυρε σε σχετική περιθωριοποίηση και παρακμή, σε ακαδημαϊκό και πολιτικό επίπεδο, την κλασσική μαρξιστική επικέντρωση στην ταξική πάλη και τον αντικαπιταλιστικό αγώνα ως κινητήριο μοχλό της ιστορίας και στην εργατική τάξη, ως προνομιακό φορέα υλοποίησης της κοινωνικής απελευθέρωσης. Στη θέση τους αναδύθηκε σταδιακά η «Νέα Αριστερά», ή τα «νέα κοινωνικά κινήματα», τα οποία θέτουν ως κεντρικές μη ταξικές-οικονομικές διεκδικήσεις και δικαιώματα, κυρίως δικαιώματα ταυτοτικού-πολιτισμικού αυτοκαθορισμού (ομοφυλοφύλων, μεταναστών, αλλόθρησκων κα).
-
Ο μεταμοντέρνος μύθος περί του «κοινωνικού κράτους» της 4ης Αυγούστου
Οι μύθοι οι σχετικοί με την καταγραφή του παρελθόντος είναι βολικοί και εύχρηστοι. Τα συμβάντα του χτες πλάθονται καταπώς εξυπηρετούν πολιτικές ανάγκες του σήμερα. Και οι ιστορικοί και πολιτικοί, που θέλουν να πατήσουν φρένο στην πορεία της Ιστορίας, να κρατήσουν στη ζωή το εκμεταλλευτικό σύστημα που έχει φάει τα ψωμιά του, αγαπούν να βρίσκουν καταφύγιο σε κατασκευασμένους μύθους.
-
Ελαστική εργασία και ελαστική συνείδηση(;)-Μέρος Ι&ΙΙ
«…ένας από τους λόγους της αποτυχίας του επαναστατικού κινήματος βρίσκεται ακριβώς στο ότι η πραγματική ζωή των ατόμων διαδραματίζεται σε επίπεδο διαφορετικό από αυτό που πιστεύουν οι πρωτεργάτες της κοινωνικής επανάστασης που βασίζονται σε μια βαθύτερη γνώση του κοινωνικού είναι». Αυτό, μεταξύ άλλων, ισχυριζόταν ο Βίλχελμ Ράιχ. Και, κατά πώς φαίνεται, δεν έχει άδικο.
-
Δεκαπέντε χρόνια από τη Γένοβα: Όταν το παλιό σαπίζει και το καινούργιο αργεί να γεννηθεί...
Δεκαπέντε χρόνια πριν, στις 20-21 Ιούλη 2001, ζήσαμε μια μεγάλη «στιγμή» του κινήματος. Τη διεθνή διαδήλωση στη Γένοβα ενάντια στη Σύνοδο των G8.