απόψεις αναγνωστών
-
Επιτροπή Διαβούλευσης Δήμου Βύρωνα
ή Πως μία «αριστερή» δημοτική αρχή δικαιολογεί στο βωμό του κέρδους την περαιτέρω καταστροφή του Υμηττού και ανοίγει το δρόμο της ιδιωτικοποίησης απορριμμάτων και υποβάθμισης της καθημερινότητας των δημοτών.
-
«Πρόγραμμα τεχνικά τεκμηριωμένο και εμπεριστατωμένο» ή «συνθήματα»;
Μέσα στη Λαϊκή Ενότητα έχει αρχίσει μια συζήτηση για το «τι κάναμε λάθος» από τη μεριά μας και φτάσαμε στη σκληρή ήττα της 20ης Σεπτέμβρη. Από διάφορες πλευρές του πολιτικού μας σχηματισμού μπαίνει μια χαρακτηριστική παρατήρηση: το πρόγραμμά μας δεν ήταν αρκετά επεξεργασμένο, δεν ήταν αρκετά λεπτομερές, κι έτσι δεν κατάφερε να πείσει περισσότερους ψηφοφόρους.
-
Ο δολοφόνος Φράχτης
Τους έκλεισαν την χερσαία δίοδο από τον Έβρο προς την Ευρώπη με ατσάλινο συρματόπλεγμα! Τα εγκαίνια της έναρξης των έργων του φράχτη στον Έβρο, τα έκανε ο τότε Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρ. Παπουτσής το Φεβρουάριο του ‘12… Ο αστέρας του «εδώ Πολυτεχνείο», τώρα είναι στην εκεί Παγκόσμια Τράπεζα, εκπροσωπώντας τη χώρα απ’ τις 15 Σεπτεμβρίου 2013… Η πατρίς ευγνωμονούσα ανταμείβει τα τέκνα της!
-
Αθωώνουν και τον Αδόλφο!
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένιαμιν Νετανιάχου, μιλώντας στο Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο, τόνισε πως ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήθελε να εξοντώσει τους Εβραίους αλλά να τους απελάσει αλλά την ιδέα του Ολοκαυτώματος του την έδωσε ο μουφτής της Ιερουσαλήμ Αμίν Αλ-Χουσεϊνί. Και κατά Νετανιάχου πάντα, ο Αδόλφος άκουσε τις υποδείξεις του Μουφτή και ξεκίνησε το κάψιμο… Αυτά υποτίθεται ότι διαδραματίστηκαν το Νοέμβριο του 1941.
-
Σκέψεις και Διευκρινήσεις
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι: εμείς της Λαϊκής Ενότητας χρειάζεται να έχουμε στρατηγικό μας στόχο την κατάληψη της εξουσίας, γιατί θα μας επιτρέψει να εφαρμόσουμε το ριζοσπαστικό μας πρόγραμμα στηριγμένοι πάνω στο μαχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
-
Σοκ και δέος…
Τον Ιούνιο του '13 η γνωστή συγγραφέας του «Δόγματος του Σοκ» και ακτιβίστρια, Ναόμι Κλάιν, από τη Θεσσαλονίκη συνέστησε στον ΣΥΡΙΖΑ να μην μετατοπιστεί προς το κέντρο, αλλά να παραμείνει πιστός στις αριστερές του θέσεις. Η Ναόμι Κλάιν ως φιλοξενούμενη τότε μείωσε το κίνδυνο στη «μεταμόρφωση» του Σύριζα προς στο κεντρώο χώρο, ενώ αυτός ο πολιτικός χώρος από εκείνη την εποχή είχε ουσιαστικά πάψει να υπάρχει. Έτσι οι συστάσεις της Ναόμι Κλάιν προκειμένου ο Σύριζα να μην μετατοπιστεί προς το κέντρο, εξέφραζαν στην ουσία φόβους της συγγραφέως για μελλοντική συντηριτικοποίηση και ένταξη του Σύριζα στο σύστημα…
-
Ειδήσεις με ενδιαφέρον
Διαβάζουμε: «Η διαφθορά είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία και για να καταπολεμηθεί απαιτείται πάνω απ’ όλα πολιτική βούληση, κάτι που δεν υπάρχει. Το κόστος της φτάνει τα 33δις ευρώ ετησίως, συνεπώς αν για 10 χρόνια δεν είχαμε φαινόμενα διαφθοράς θα είχε εκλείψει το δημόσιο χρέος της χώρας».
-
Δεν μετράει μόνο ο προορισμός αλλά και το ταξίδι…
Η ιστοσελίδα The Press Project πρόσφατα έδωσε στη δημοσιότητα το «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής» του σ. Κώστα Λαπαβίτσα, ένα κείμενο που ήταν έτοιμο από το Μάιο, είχε εκπονηθεί ως απάντηση στο αφήγημα «δεν υπάρχει εναλλακτική» της ηγεσίας Τσίπρα, αλλά για διάφορους λόγους δεν κρίθηκε σκόπιμο να δημοσιευτεί μέχρι σήμερα. Το κείμενο εγκαινίασε την αναγκαία συζήτηση για το πρόγραμμα και τις απαντήσεις της νέας Αριστεράς που καλούμαστε να χτίσουμε, τουλάχιστον από την πλευρά της Λαϊκής Ενότητας. Ήταν ένα σημαντικό κείμενο-συμβολή σε μια συζήτηση που πρέπει να βαθύνει και να εντατικοποιηθεί, παράλληλα με τη συμβολή μας στις πολιτικές-κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στο Μνημόνιο Τσίπρα και τους συνοδοιπόρους του.
-
Κρίνοντας μια διαπραγμάτευση
Θυμάμαι λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2014, όταν γνώρισα τον Παναγιώτη Λαφαζανη στα Χανιά, να μας μεταφέρει, την αγωνία του για την επικείμενη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους και να μας μεταφέρει την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε, ότι τα χρονικά περιθώρια για τη διαπραγμάτευση είναι πολύ περιορισμένα, και την αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια οποιαδήποτε παράταση – αποδοχή του ισχύοντος τότε 2ουμνημονίου.
-
Το ‘κρισιακό’ κράτος. Μία μεθοδολογία ανάλυσης
‘Αμοραλισμός. Η ιδεολογία του μέλλοντος. Όσοι την σπούδασαν τρώνε ήδη με χρυσά πιρούνια σε παραλίες που δεν τους πρέπουν. Με παρέες τρυφηλές, Μανώλη, σε τόπους χλοερούς, σε τόπους αναψύξεως, ένθα απέδρα πάσα θλίψη και οδύνη. Υπάρχει δε και η αντίληψη ότι αυξάνουν –α, ρε Λαυρέντηδες!- το προσδόκιμο ζωής τους κατά τουλάχιστον δέκα χρόνια απ’ το κανονικό. Εννοείται φυσικά ότι δε δίνουν δεκάρα για το αν εμείς του σχολιάζουμε αποκλεισμένοι εδώ, στην εμπύρετη ενδοχώρα’. (Δημήτρης Παπαστεργίου, ‘Μια ιδεολογία’).