Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 512)

Απέ­να­ντι στην εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και του σκλη­ρού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, απέ­να­ντι στις εξορ­γι­στι­κές προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης και του κρά­τους να συ­γκα­λυ­φθούν οι αι­τί­ες του εγκλή­μα­τος των Τε­μπών ο λαϊ­κός πα­ρά­γο­ντας εμ­φα­νί­στη­κε με ορ­μη­τι­κό και επι­βλη­τι­κό τρόπο στο δρόμο για να δώσει τη δική του απά­ντη­ση.

Οι απέλ­πι­δες προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης (με συ­νε­χείς εναλ­λα­γές στην επι­κοι­νω­νια­κή γραμ­μή) να απο­τρέ­ψουν τη συμ­με­το­χή του κό­σμου στις απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, με τρο­μο­κρα­τία για πι­θα­νά επει­σό­δια αλλά και με την επι­μο­νή να νο­θεύ­ουν το νόημα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων έπεσε κυ­ριο­λε­κτι­κά στο κενό. Αυτή είναι η ει­κό­να μίας κυ­βέρ­νη­σης πο­λι­τι­κά αδύ­να­μης και κοι­νω­νι­κά απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νης. 

Ο σκλη­ρός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, ο αυ­ταρ­χι­σμός, η ασυ­δο­σία και ατι­μω­ρη­σία των ισχυ­ρών συ­γκρού­ε­ται με­τω­πι­κά με τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Η κα­θη­με­ρι­νή εμπει­ρία των αν­θρώ­πων έρ­χε­ται σε πλήρη αντί­θε­ση με τα κυ­βερ­νη­τι­κά αφη­γή­μα­τα της ανά­πτυ­ξης και της ευ­η­με­ρί­ας. Η διά­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών και η από­συρ­ση του κρά­τους από κάθε υπο­χρέ­ω­ση που αφορά τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες δεν μπο­ρεί να κρυ­φτεί. Τα προ­βλή­μα­τα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων σε υγεία και παι­δεία, η ακρί­βεια στην ενέρ­γεια και τα σού­περ μάρ­κετ, οι κα­θη­λω­μέ­νοι μι­σθοί, η έλ­λει­ψη κοι­νω­νι­κών δομών για τους πιο αδύ­να­μους, είναι αυτά που συ­γκρο­τούν μια σκλη­ρή κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπου το κέρ­δος μπαί­νει πάντα πάνω από την προ­στα­σία της αν­θρώ­πι­νης ζωής και την κά­λυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. 

Η τάση αυτή είναι διε­θνής. Στο Πα­γκό­σμιο Οι­κο­νο­μι­κό Φό­ρουμ στο Ντα­βός, τα «κοι­νω­νι­κά» θέ­μα­τα των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των και της κλι­μα­τι­κής κρί­σης δεν υπήρ­χαν στις συ­ζη­τή­σεις ούτε «για τα μάτια του κό­σμου». Αντί­θε­τα, επι­κρά­τη­σε η συ­ζή­τη­ση για τις επεν­δύ­σεις στην τε­χνη­τή νοη­μο­σύ­νη ως ο κυ­ρί­αρ­χος μο­χλός για την ανά­πτυ­ξη των οι­κο­νο­μιών των πιο ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών καθώς και η κα­τάρ­γη­ση όποιων ρυθ­μι­στι­κών κα­νό­νων για τους βιο­μη­χά­νους και τους τρα­πε­ζί­τες που μπο­ρεί να εμ­φα­νί­ζο­νται ως εμπό­διο για την κερ­δο­φο­ρία τους. Η επι­μο­νή από την πλευ­ρά του Τραμπ για τις επεν­δύ­σεις στην τε­χνη­τή νοη­μο­σύ­νη συν­δυά­ζε­ται με ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη πα­ρα­γω­γή ενέρ­γειας, άρα με ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρες εξο­ρύ­ξεις ορυ­κτών καυ­σί­μων που θα δια­σφα­λί­ζουν φθηνή ενέρ­γεια.

Στο Ντα­βός εκ­φρά­στη­κε και η τάση προς μια αντα­γω­νι­στι­κή και πο­λε­μι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, όπου κάθε δύ­να­μη της πα­γκό­σμιας ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας θα μπο­ρεί να διεκ­δι­κεί κυ­ριαρ­χία με βάση την ωμή ισχύ της. Αυτό εκ­φρά­ζε­ται από τη γραμ­μή του Τραμπ για τη λε­η­λα­σία της Ου­κρα­νί­ας και την με­τα­τρο­πή της Λω­ρί­δας της Γάζας σε του­ρι­στι­κή «Ρι­βιέ­ρα» (χωρίς Πα­λαι­στί­νιους!), αυτό εκ­φρά­ζε­ται και από τη στρο­φή της ΕΕ στον μι­λι­τα­ρι­σμό και την αύ­ξη­ση των δα­πα­νών για πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς. Είναι η ίδια γραμ­μή που ακο­λου­θεί πιστά και η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη κα­τευ­θύ­νο­ντας πο­λύ­τι­μους πό­ρους σε πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς και όχι στην κά­λυ­ψη των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Οι εμπο­ρι­κοί πό­λε­μοι που απει­λεί να εξα­πο­λύ­σει ο Τραμπ με την επι­βο­λή δα­σμών, θα υπο­νο­μεύ­σουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση και θα ενι­σχύ­σουν το «κάθε χώρα για τον εαυτό της», οξύ­νο­ντας τον εθνι­κι­σμό και τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις. Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί και οι πο­λε­μι­κές συ­γκρού­σεις είναι πλέον στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη και η κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή που επεν­δύ­ει στην πο­λε­μι­κή προ­ε­τοι­μα­σία το μόνο που κάνει είναι να φέρ­νει πιο κοντά το εφιαλ­τι­κό εν­δε­χό­με­νο ευ­ρύ­τε­ρων πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων. 

Είναι η ίδια πο­λι­τι­κή που ορ­γα­νώ­νει έναν σκλη­ρό κοι­νω­νι­κό πό­λε­μο στο εσω­τε­ρι­κό, με πρώτα θύ­μα­τα τους/ις πιο αδύ­να­μους/ες. Η στρο­φή στον μι­λι­τα­ρι­σμό και τις πο­λι­τι­κές των σι­δε­ρό­φρα­χτων συ­νό­ρων συν­δυά­ζε­ται με ρα­τσι­στι­κές και αντι­προ­σφυ­γι­κές πο­λι­τι­κές. Η γε­νο­κτο­νία του Πα­λαι­στι­νια­κού λαού και η ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος Άσαντ στη Συρία ζω­ντά­νε­ψαν τον ισλα­μο­φο­βι­κό λόγο και το ρα­τσι­σμό στην ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο, στο­χο­ποιώ­ντας πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες. Η υιο­θέ­τη­ση ρα­τσι­στι­κής ατζέ­ντας ενι­σχύ­σει την ακρο­δε­ξιά σε όλο τον κόσμο, με πιο πρό­σφα­το το πα­ρά­δειγ­μα των γερ­μα­νι­κών εκλο­γών. Οι αντι­ρα­τσι­στι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις 21 Μάρτη απο­κτούν ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία από αυτή τη σκο­πιά.

Ο ίδιος κοι­νω­νι­κός πό­λε­μος έχει βάλει στο στό­χα­στρο τις γυ­ναί­κες. Ο μι­σο­γυ­νι­σμός που εκ­φρά­ζει η ακρο­δε­ξιά σε συν­δυα­σμό με το σκλη­ρό νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό δια­μορ­φώ­νουν μία ασφυ­κτι­κή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα για τις ζωές των γυ­ναι­κών. Μαζί με την υπο­βάθ­μι­ση της παι­δεί­ας και της υγεί­ας, η κα­τάρ­ρευ­ση όλων των κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών και ιδιαί­τε­ρα εκεί­νων των δομών για τις κα­κο­ποι­η­μέ­νες γυ­ναί­κες, για την κοι­νω­νι­κή-ψυ­χο­λο­γι­κή υπο­στή­ρι­ξη των θυ­μά­των της έμ­φυ­λης βίας απο­τε­λούν κυ­ριο­λε­κτι­κά μία εγκλη­μα­τι­κή-δο­λο­φο­νι­κή πο­λι­τι­κή. Ο αγώ­νας για ισό­τη­τα στην ερ­γα­σία, για κοι­νω­νι­κές δομές ενά­ντια στη θα­να­το­πο­λι­τι­κή του κέρ­δους και των εξο­πλι­σμών, ενά­ντια στην έμ­φυ­λη βία θα είναι κε­ντρι­κός και στη φε­τι­νή 8η Μάρτη, πα­γκό­σμια ημέρα διεκ­δι­κή­σε­ων του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Η με­γα­λειώ­δης λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση στη Γε­νι­κή Απερ­γία της 28ης Φλε­βά­ρη επα­νέ­φε­ρε το λαϊκό πα­ρά­γο­ντα ως κα­τα­λύ­τη πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών εξε­λί­ξε­ων. Επα­νέ­φε­ρε και τη μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή δράση και διεκ­δί­κη­ση ως μέ­θο­δο κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, ως ερ­γα­λείο της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, των ερ­γα­ζο­μέ­νων, της νε­ο­λαί­ας, των γυ­ναι­κών  να κά­νουν πο­λι­τι­κή για τους εαυ­τούς τους από τα κάτω μαζί με σω­μα­τεία, συν­δι­κά­τα, συλ­λό­γους, κι­νή­μα­τα, απέ­να­ντι σε μία εγκλη­μα­τι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή. 

Αυτός ο πλου­ρα­λι­σμός χτί­ζει μια μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή δύ­να­μη που μπο­ρεί αφε­νός να ενώ­νει δια­φο­ρε­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις και αφε­τέ­ρου να ανα­δει­κνύ­ει πως αυτές οι δια­φο­ρε­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις έχουν ως αντί­πα­λο πλευ­ρές της ίδιας πο­λι­τι­κής. Οι πο­λι­τι­κές των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων -που απο­τε­λούν ιερό τοτέμ του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού- και των πο­λε­μι­κών εξο­πλι­σμών ευ­θύ­νο­νται για το έγκλη­μα στα Τέμπη, ευ­θύ­νο­νται για την κα­τάρ­ρευ­ση των κοι­νω­νι­κών υπο­δο­μών, ευ­θύ­νο­νται για την ακρί­βεια που ρο­κα­νί­ζει το λαϊ­κό-ερ­γα­τι­κό ει­σό­δη­μα. Είναι οι πο­λι­τι­κές του συ­στή­μα­τος.

Είναι όσο ποτέ ανα­γκαίο, το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τα συν­δι­κά­τα, οι φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, οι φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες να προ­χω­ρή­σουν σε κλι­μά­κω­ση – συ­νέ­χεια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, με τον πιο ευρύ δυ­να­τό συ­ντο­νι­σμό, για να μα­ζι­κο­ποι­η­θεί ο αγώ­νας ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή του συ­στή­μα­τος που δεν αφή­νει οξυ­γό­νο στην κοι­νω­νία. Η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά έχει το κα­θή­κον να εκ­φρά­σει τα συ­γκε­κρι­μέ­να αι­τή­μα­τα που μπο­ρούν να χτί­ζουν συ­νεί­δη­ση, να έχουν με­τα­βα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα και να ενι­σχύ­ουν την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Αυτό χρειά­ζε­ται μία γνή­σια ενω­τι­κή-με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή που θα δια­μορ­φώ­σει έναν πόλο ανα­γκαίο και χρή­σι­μο για τη συ­νέ­χεια του κι­νή­μα­τος. Η κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή που εμ­φα­νί­στη­κε απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, χρειά­ζε­ται να βρει συ­νέ­χεια, να επι­διώ­ξει συ­νει­δη­τά να ενο­ποι­ή­σει δια­φο­ρε­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις για να μπο­ρέ­σει να σπά­σει η ασφυ­ξία που προ­κα­λεί το σύ­στη­μα. 

ea512.​jpg