Η -κοινωνική- αποµόνωση του Ισραήλ και οι κρατικές «µετατοπίσεις»

Σή­µε­ρα ζούµε µια εκ­κω­φα­ντι­κή ήττα αυτού του προ­πα­γαν­δι­στι­κού µη­χα­νι­σµού. Οι πο­λι­τι­κές-ιδε­ο­λο­γι­κές µε­τα­το­πί­σεις (υπέρ της Πα­λαι­στι­νια­κής Υπό­θε­σης) που ξε­κί­νη­σαν κατά την δεύ­τε­ρη δε­κα­ε­τία του 21ου αιώνα κι επι­τα­χύν­θη­καν στη διάρ­κεια της γε­νο­κτο­νί­ας, σή­µε­ρα βρί­σκο­νται σε ένα κο­ρυ­φαίο ση­µείο.

Σε αυτήν τη συν­θή­κη προ­σα­ρµό­ζο­νται πλέον τα µε­γά­λα διε­θνή ΜΜΕ (που µε τη σειρά τους την ανα­τρο­φο­δο­τούν), τα οποία δια­πι­στώ­νουν σή­µε­ρα ότι «είναι γε­νο­κτο­νία» ή «το Ισ­ρα­ήλ κάνει εγκλή­µα­τα πο­λέ­µου». Σε αυτήν τη συν­θή­κη προ­σα­ρµό­ζο­νται προ­σω­πι­κό­τη­τες, καλ­λι­τέ­χνες, «εν­διά­µε­σοι» (µε­τα­ξύ κο­ρυ­φής και βάσης) κρα­τι­κοί ή κοι­νω­νι­κοί θε­σµοί που δη­λώ­νουν σή­µε­ρα ότι «η σιωπή δεν είναι πλέον επι­λο­γή».

Αυτό δεν θα ήταν εφι­κτό χωρίς το διε­θνές επί­µο­νο κί­νη­µα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη (βλ. Όχι στο όνομά μας!) που πι­στώ­νε­ται ση­µα­ντι­κό µέρος της δη­µιουρ­γί­ας αυτών των ρω­γµών στην κυ­ρί­αρ­χη συ­ναί­νε­ση. Το υπό­λοι­πο µέρος το πι­στώ­νε­ται η… κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου, µε τις απρο­κά­λυ­πτα γε­νο­κτο­νι­κές πρά­ξεις του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού µετά το σπά­σι­µο της κα­τά­παυ­σης του πυρός, αλλά και µε την εγκα­τά­λει­ψη κάθε προ­σχή­µα­τος.  Οι Σιω­νι­στές υπουρ­γοί και αξιω­µα­τού­χοι δεν κρύ­βουν τις προ­θέ­σεις τους, κα­θι­στώ­ντας πολύ δύ­σκο­λο το έργο των επί­δο­ξων υπε­ρα­σπι­στών τους (και πολύ εύ­κο­λο το έργο των Διε­θνών Δι­κα­στη­ρί­ων, αν θε­λή­σουν να στα­θούν στο ύψος τους). Αυτό υπο­χρε­ώ­νει και άλ­λους να «πη­δά­νε σαν τα πο­ντί­κια» από το βυ­θι­ζό­µε­νο κα­ρά­βι της προ­πα­γάν­δας για την «αυ­το­ά­µυ­να» του Ισ­ρα­ήλ.

Ρω­γµές και υπο­κρι­σία στο «δυ­τι­κό» στρα­τό­πε­δο

Η συσ­σώ­ρευ­ση αυτών των πα­ρα­γό­ντων βρήκε αντα­νά­κλα­ση και στις κρα­τι­κές ηγε­σί­ες, που µε­τα­το­πί­ζο­νται σε επι­κρι­τι­κή γρα­µµή απέ­να­ντι στον γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­µο του Ισ­ρα­ήλ στη Γάζα. Κά­ποιοι ηγέ­τες  δια­τυ­πώ­νουν ισχυ­ρι­σµούς που µέχρι πρό­τι­νος απέ­δι­δαν στην προ­πα­γάν­δα των «αντι­ση­µι­τών» και των «υπο­στη­ρι­κτών της Χαµάς» και δο­κι­µά­ζουν τη γεύση του δη­λη­τη­ρί­ου τους ει­σπράτ­το­ντας τους ίδιους  χα­ρα­κτη­ρι­σµούς από την Ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση.

Προς το παρόν οι κυ­βερ­νώ­ντες… µι­λά­νε. Σαν να πρό­κει­ται για ανή­συ­χους πο­λί­τες που κα­τα­θέ­τουν τη γνώµη τους και όχι για επι­κε­φα­λής κρα­τών και µέλη δια­κρα­τι­κών θε­σµών.

Η «τα­χύ­τη­τα» της µε­τα­στρο­φής (απαι­τή­θη­καν 20 µήνες, η ολο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή της Γάζας και 55.000 νε­κροί µε βάση τις πιο ήπιες εκτι­µή­σεις…) και το γε­γο­νός ότι αυτή πα­ρα­µέ­νει ρη­το­ρι­κή υπο­γρα­µµί­ζει την υπο­κρι­σία τους.

Σε επί­πε­δο πρά­ξε­ων, οι κυ­βερ­νή­σεις κι­νού­νται πιο αργά κι από Επι­τά­φιο. Έχει συ­µπλη­ρω­θεί του­λά­χι­στον ένας χρό­νος από όταν εµφα­νί­στη­καν οι πρώ­τες έµµε­σες υπό­νοιες για την πι­θα­νό­τη­τα κά­ποιων «µέ­τρων» πί­ε­σης του Ισ­ρα­ήλ. Με­σο­λά­βη­σαν ανεί­πω­τα εγκλή­µα­τα πολ­λών µηνών για να συ­ζη­τη­θεί ευ­θέ­ως αυτή η πι­θα­νό­τη­τα. Το δράµα της Γάζας κο­ρυ­φώ­νε­ται κάθε µέρα που περνά, αλλά αυτά τα µέτρα εξα­κο­λου­θούν να ανα­φέ­ρο­νται ως µια πι­θα­νό­τη­τα, κά­ποια στι­γµή στο µέλ­λον, αν χρεια­στεί… Η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση δεν τό­λµη­σε καν να «ανα­στεί­λει» την Εµπο­ρι­κή Σύν­δε­ση µε το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, προ­τι­µώ­ντας να την «επα­νε­ξε­τά­σει». Η Γε­ρµα­νία θα απο­φα­σί­σει στο µέλ­λον αν τυχόν θα χρεια­στεί να επα­νε­ξε­τά­σει την απο­στο­λή νέων παρ­τί­δων πο­λε­µι­κού υλι­κού. Η Αγ­γλία ανα­βά­λει τις συ­ζη­τή­σεις για νέες εµπο­ρι­κές συ­µφω­νί­ες, αλλά δεν ακυ­ρώ­νει τις υπαρ­κτές. Η Γαλ­λία «δεν απο­κλεί­ει» κά­ποιες (απροσ­διό­ρι­στες) κυ­ρώ­σεις. Όλη η συ­ζή­τη­ση επι­κε­ντρώ­νε­ται στην υπο­χρέ­ω­ση του Ισ­ρα­ήλ να επι­τρέ­ψει την εί­σο­δο αν­θρω­πι­στι­κής βο­ή­θειας. Είναι κα­τε­πεί­γου­σα ανά­γκη ζωής ή θα­νά­του. Αλλά θέτει το ερώ­τη­µα σε αυτές τις ηγε­σί­ες: Όλα τα άλλα «καλώς κα­µω­µέ­να» στη Γάζα; Αρ­κούν µε­ρι­κά φορ­τη­γά για να ξε­χα­στούν;

Με τον ρυθµό που σέρ­νουν τα πόδια τους, οι κρα­τι­κές ηγε­σί­ες θα ενερ­γο­ποι­η­θούν όταν το έγκλη­µα θα έχει πλέον ολο­κλη­ρω­θεί…

Όµως η πο­λι­τι­κή µε­τα­τό­πι­ση είναι υπαρ­κτή και πιο ανα­βα­θµι­σµέ­νη από τις «ρω­γµές» που πρω­το­ε­µφα­νί­στη­καν τον Απρί­λη-Μάη του 2024. Η µικρή µειο­ψη­φία ευ­ρω­παϊ­κών κρα­τών που είχε δια­φο­ρο­ποι­η­θεί πρώτη, γί­νε­ται πιο «θο­ρυ­βώ­δης» στις πα­ρε­µβά­σεις της, ενώ µε­τα­το­πί­ζε­ται πλέον και η πλειο­ψη­φία που στή­ρι­ζε το Ισ­ρα­ήλ ή έµενε σιω­πη­λή. Εκτός ΕΕ, στους κύ­κλους των «δια­φο­ρο­ποι­η­µέ­νων» προ­σχω­ρούν πλέον και στρα­τη­γι­κοί σύ­µµα­χοι των ΗΠΑ, όπως η Αγ­γλία και ο Κα­να­δάς.

Τι µύγα τσί­µπη­σε τις κυ­βερ­νή­σεις;

Η ρη­το­ρι­κή µε­τα­τό­πι­ση είναι ανέ­ξο­δη, αλλά ως τέ­τοια θα µπο­ρού­σε να είχε εµφα­νι­στεί και νω­ρί­τε­ρα. Το ότι συ­µβαί­νει έχει µια ση­µα­σία που χρειά­ζε­ται ερµη­νεία.

Ένα µέρος αφορά τον πο­λι­τι­κό/εκλο­γι­κό αντα­γω­νι­σµό. Η κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου, εγκα­τα­λεί­πο­ντας τα προ­σχή­µα­τα, ανα­γνω­ρί­ζει ως  προ­νο­µια­κό σύ­µµα­χο -στο εξω­τε­ρι­κό- τη διε­θνή ακρο­δε­ξιά, της οποί­ας οι Ισπα­νοί πρό­γο­νοι εµπνέ­ο­νταν από το «Ζήτω ο Θά­να­τος!» και η οποία δεν έχει σή­µε­ρα «φυ­σιο­γνω­µι­κό» πρό­βλη­µα να αγκα­λιά­σει ανοι­χτά την εθνο­κά­θαρ­ση. Τα πα­ρα­δο­σια­κά κό­µµα­τα του Κέ­ντρου δεν µπο­ρούν να αγνο­ή­σουν το κο­ρυ­φαίο ζή­τη­µα της επο­χής µας. Οι ευ­ρω­παϊ­κές πο­λι­τι­κές ελίτ, που εξα­κο­λου­θούν να αντι­µε­τω­πί­ζουν την υπο­χρέ­ω­ση (επαν)εκλο­γής τους, αντι­λα­µβά­νο­νται ότι το ερώ­τη­µα «και τι στάση είχες για τη γε­νο­κτο­νία στη Γάζα;» µπο­ρεί να απο­δει­χθεί ση­µα­ντι­κή συ­νι­στώ­σα της πο­λι­τι­κής και εκλο­γι­κής συ­µπε­ρι­φο­ράς της νε­ο­λαί­ας. Είναι πρό­σφα­τα τα ποιο­τι­κά ευ­ρή­µα­τα που ανα­δει­κνύ­ουν τη Γάζα ως βα­σι­κό λόγο της απο­συ­σπεί­ρω­σης των Δη­µο­κρα­τι­κών ψη­φο­φό­ρων που έφερε την ήττα των Μπάι­ντεν/Χάρις.

Η ανά­γκη αυτού του «δια­χω­ρι­σµού» συν­δέ­ε­ται και µε τις εξε­λί­ξεις µέσα στο Ισ­ρα­ήλ, όπου επί­σης βα­θαί­νει ο δι­χα­σµός ανά­µε­σα στον ακρο­δε­ξιό και το φι­λε­λεύ­θε­ρο Σιω­νι­σµό, που οφεί­λει να απο­τε­λέ­σει αντι­κεί­µε­νο ξε­χω­ρι­στού άρ­θρου. Οι ρη­το­ρι­κές πα­ρε­µβά­σεις των Ευ­ρω­παί­ων είναι «ψήφος εµπι­στο­σύ­νης» στη φι­λε­λεύ­θε­ρη σιω­νι­στι­κή πα­ρά­τα­ξη και έρ­χο­νται ως αντα­πό­κρι­ση στις δικές της «κραυ­γές» κατά του Νε­τα­νιά­χου.  Οι πρώην πρω­θυ­πουρ­γοί, στρα­τη­γοί, επι­κε­φα­λής Μυ­στι­κών Υπη­ρε­σιών που αφού έβα­ψαν συ­στη­µα­τι­κά τα χέρια τους µε αίµα Πα­λαι­στι­νί­ων, σή­µε­ρα κα­τα­κε­ραυ­νώ­νουν τα εγκλή­µα­τα του Νε­τα­νιά­χου είναι οι προ­νο­µια­κοί συ­νο­µι­λη­τές των υπαρ­κτών ευ­ρω­παϊ­κών ηγε­σιών. Αυτές προ­τι­µούν µια πιο δια­κρι­τι­κή πο­λι­τι­κή «δια­χεί­ρι­σης» της κα­τα­πί­ε­σης των Πα­λαι­στι­νί­ων, διαν­θι­σµέ­νης µε λόγια για την προ­ο­πτι­κή µιας κά­ποιας ει­ρή­νης κάπως κά­πο­τε, ενώ το Ισ­ρα­ήλ θα συ­νε­χί­ζει να κα­µώ­νε­ται την «µόνη δη­µο­κρα­τία στη Μέση Ανα­το­λή». Όµως αυτό δεν είναι το πρό­γρα­µµα του συ­να­σπι­σµού του Νε­τα­νιά­χου και αυτό προ­κα­λεί τρόµο στο φι­λε­λεύ­θε­ρο σιω­νι­σµό και στα διε­θνή στη­ρί­γµα­τά του, που φω­νά­ζουν σή­µε­ρα για τη Γάζα, έχο­ντας στο µυαλό τους τη διε­θνή θέση και τη βιω­σι­µό­τη­τα του Ισ­ρα­ήλ (η ακρο­κε­ντρώα Σώτη Τρια­ντα­φύ­λου έγρα­ψε ένα άρθρο που συ­µπυ­κνώ­νει αυτή τη σχολή σκέ­ψης, µε τον εν­δει­κτι­κό τίτλο… «Το Ισ­ρα­ήλ πέ­φτει στην πα­γί­δα της Χαµάς»!).

Μια άλλη πτυχή που αξί­ζει προ­σο­χής είναι η κρίση και η αστά­θεια του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµού ως «µπλοκ» µετά την εκλο­γή του Ντό­ναλντ Τραµπ και της γρα­µµής που έχει υιο­θε­τή­σει. Η δια­φο­ρο­ποί­η­ση του Κα­να­δά (!) από την αµε­ρι­κα­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή δεν µπο­ρεί να εξε­τα­στεί χω­ρι­στά από τη συ­νο­λι­κό­τε­ρη κρίση στις σχέ­σεις µε την Ουά­σινγ­κτον. Στην Οτάβα, εξε­λί­χθη­κε πρό­σφα­τα µια σου­ρε­α­λι­στι­κή στι­γµή ιστο­ρι­κής ει­ρω­νεί­ας: Κατά την ορ­κω­µο­σία της Βου­λής του Κα­να­δά, κλή­θη­κε να µι­λή­σει ο… Βα­σι­λιάς της Αγ­γλί­ας (!), για να στεί­λει µή­νυ­µα υπε­ρά­σπι­σης της κα­να­δι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας (!!) ενά­ντια στην αµε­ρι­κα­νι­κή απει­λή (!!!).

Με τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµό να µπαί­νει σε αχαρ­το­γρά­φη­τα νερά, είναι επί­σης δε­δο­µέ­νο ότι κά­ποιες δυ­νά­µεις κι­νού­νται πιο ενερ­γά στην αυ­τό­νο­µη επι­δί­ω­ξη των συ­µφε­ρό­ντων τους. Σε δίπλα σε­λί­δες, γρά­φου­µε ανα­λυ­τι­κά για το φλερτ του Τραµπ µε τις µο­ναρ­χί­ες του Κόλ­που και τα αρα­βι­κά κε­φά­λαια, που έβγα­λε «συ­νεν­νο­ή­σεις» σε πολλά µέ­τω­πα, εκτός από το «ενο­χλη­τι­κό αγκά­θι» του Πα­λαι­στι­νια­κού. Εδώ µπαί­νει ο Μα­κρόν. Οι ανα­κοι­νώ­σεις του Γάλ­λου Προ­έ­δρου για συν­διά­σκε­ψη για τη Γάζα και για την ανα­θέ­ρµαν­ση της δια­δι­κα­σί­ας «λύσης δύο κρα­τών», πε­ρι­λα­µβά­νουν την εί­δη­ση του στε­νού συ­ντο­νι­σµού µε τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία σε αυτές τις πρω­το­βου­λί­ες. Είναι πα­ρά­δο­ση του γαλ­λι­κού ιµπε­ρια­λι­σµού να «τρυ­πώ­νει» σε όσα κενά αφή­νει ο αµε­ρι­κα­νι­κός ιµπε­ρια­λι­σµός. Ο νέος παί­κτης είναι η Ισπα­νία. Ο Πέδρο Σάν­τσες, που έχει ανα­λά­βει το ρόλο της πιο «προ­ω­θη­µέ­νης» κρι­τι­κής απέ­να­ντι στο Ισ­ρα­ήλ µέσα στην ΕΕ, κέρ­δι­σε πρό­σκλη­ση από τον Αρα­βι­κό Σύν­δε­σµο να συ­µµε­τέ­χει στη σύ­νο­δό του.

Η γλώσ­σα του συ­µφέ­ρο­ντος φαί­νε­ται και από τη συ­µπε­ρι­φο­ρά του κάθε κρά­τους-µέ­λους της ΕΕ. Πρω­το­στα­τούν στις κρι­τι­κές κράτη που έχουν κάνει µι­κρό­τε­ρη «επέν­δυ­ση» στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, είτε γιατί δεν έχουν φι­λο­δο­ξί­ες στη Μέση Ανα­το­λή είτε γιατί αδυ­να­τού­σαν να αντα­γω­νι­στούν άλλες δυ­νά­µεις στη µάχη για στε­νό­τε­ρη σχέση µαζί του. Σέρ­νουν τα πόδια τους (ή και τα στη­λώ­νουν στο πλευ­ρό του Νε­τα­νιά­χου) οι χώρες των οποί­ων η συ­µµα­χία µε το Ισ­ρα­ήλ απο­τε­λεί κο­µβι­κό στοι­χείο της «εθνι­κής στρα­τη­γι­κής» τους και δεν έχουν τα ίδια πε­ρι­θώ­ρια να απο­ξε­νώ­σουν έναν πο­λύ­τι­µο σύ­µµα­χο…

Ο Ζι­λµπέρ Ασκάρ είχε ση­µειώ­σει στην αρχή αυτού του πο­λέ­µου ότι πίσω από την οµο­φω­νία για συ­ντρι­βή της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης, υπάρ­χει από­κλι­ση για την επό­µε­νη µέρα: Νε­κρα­νά­στα­ση του Όσλο ή Με­γά­λο Ισ­ρα­ήλ; Με το «Με­γά­λο Ισ­ρα­ήλ» να προ­ω­θεί­ται ανοι­χτά από τον Νε­τα­νιά­χου και να απο­κτά θε­ρµούς οπα­δούς στην Ουά­σινγ­κτον, κά­ποιες αρα­βι­κές και ευ­ρω­παϊ­κές πρω­τεύ­ου­σες πα­σχί­ζουν να νε­κρα­να­στή­σουν ένα κά­ποιο «Όσλο» και την –άδικη– στα­θε­ρό­τη­τα που το συ­νό­δευ­σε, τρο­µο­κρα­τη­µέ­νες από τις εκρή­ξεις που θα φέρει η έµπρα­κτη υλο­ποί­η­ση του «Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ»…

Η φύση της σχέ­σης του Ισ­ρα­ήλ µε τα διε­θνή στη­ρί­γµα­τά του

Για τις γε­νιές που µε­γά­λω­σαν στην µο­νο­πο­λι­κή εποχή και στην ιµπε­ρια­λι­στι­κή συ­ναί­νε­ση της επο­χής του «Πο­λέ­µου Κατά της Τρο­µο­κρα­τί­ας», ακόµα και αυτές οι επι­µέ­ρους-ρη­το­ρι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις προ­κα­λούν αί­σθη­ση. Όµως δεν είναι κάτι πρω­το­φα­νές στην ιστο­ρία.

Την εποχή που ο αµε­ρι­κα­νι­κός ιµπε­ρια­λι­σµός εν­θάρ­ρυ­νε την κα­τάρ­ρευ­ση των αποι­κια­κών αυ­το­κρα­το­ριών των «συ­µµά­χων» του για να τους αντι­κα­τα­στή­σει σε επιρ­ροή, ο γαλ­λι­κός ιµπε­ρια­λι­σµός «αρ­πά­χτη­κε» από το νεαρό Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και εξε­λί­χθη­κε στον κα­λύ­τε­ρό του σύ­µµα­χο. Κι­νή­θη­καν από κοι­νού κατά της Αι­γύ­πτου στην Κρίση του Σουέζ (1956), ενώ το Πα­ρί­σι εξα­σφά­λι­σε στο σιω­νι­στι­κό κρά­τος το πυ­ρη­νι­κό του οπλο­στά­σιο και απο­τέ­λε­σε το βα­σι­κό προ­µη­θευ­τή οπλι­σµού του µέχρι το 1967. Μετά τον Πό­λε­µο των Έξι Ηµε­ρών (1967), ο αµε­ρι­κα­νι­κός ιµπε­ρια­λι­σµός  απο­φά­σι­σε ότι αυτή η απο­τε­λε­σµα­τι­κή και αφο­σιω­µέ­νη στη Δύση στρα­τιω­τι­κή δύ­να­µη αξί­ζει να απο­κτή­σει µια «ξε­χω­ρι­στή σχέση» µε τις ΗΠΑ, ενώ η Γαλ­λία, υπο­βα­θµι­σµέ­νη πλέον, ανα­ζη­τού­σε άλλες τα­κτι­κές για να απο­κα­τα­στή­σει την ει­κό­να της και να δια­τη­ρή­σει το ρόλο της στην πε­ριο­χή, οπότε ξε­κί­νη­σε µια εποχή φι­λι­κό­τη­τας του γαλ­λι­κού κρά­τους προς τον αγώνα της PLO.

Την αντί­στρο­φή δια­δρο­µή µε αυτή που έκανε η Γαλ­λία (από το 1948 στο 1967) έκανε η Ελ­λά­δα τον 21ό αιώνα, µε αντί­στοι­χα κί­νη­τρα. Όσο κυ­ριαρ­χού­σε ο προ­σα­να­το­λι­σµός του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σµού στον αρα­βι­κό κόσµο, ήταν «κοι­νός τόπος» και η υπο­στή­ρι­ξη στο δίκιο των Πα­λαι­στι­νί­ων. Όταν προ­έ­κυ­ψε η «ευ­και­ρία» της στρα­τη­γι­κής συ­µµα­χί­ας µε το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, η φι­λο­σιω­νι­στι­κή το­πο­θέ­τη­ση απέ­κτη­σε το βάρος της «εθνι­κής θέσης».

Η ακραία ταύ­τι­ση του Ισ­ρα­ήλ µε τους συ­µµά­χους και προ­στά­τες του έχει προ­κα­λέ­σει δύο υπερ­βο­λι­κές θε­ω­ρί­ες για την ερµη­νεία της σχέ­σης. Η πρώτη θε­ω­ρεί ότι είναι η ισχύς του ισ­ραη­λι­νού λόµπι αυτή που κα­θο­ρί­ζει την πο­λι­τι­κή γρα­µµή των ξένων κυ­βερ­νή­σε­ων. Ιδιαί­τε­ρα όσον αφορά τις Με­γά­λες Δυ­νά­µεις, πρό­κει­ται για αντι­στρο­φή της πρα­γµα­τι­κής ιε­ραρ­χί­ας, αλλά είναι εξί­σου «αδύ­να­µη» ερµη­νεία και στις άλλες σχέ­σεις που ανα­πτύσ­σει το Ισ­ρα­ήλ µε εθνι­κές αστι­κές τά­ξεις. Η δεύ­τε­ρη κι­νεί­ται στο άλλο άκρο και αντι­µε­τω­πί­ζει το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ απο­κλει­στι­κά ως µια «αποι­κία του ιµπε­ρια­λι­σµού» και «εντο­λο­δό­χο του». Είναι πολύ πιο κοντά στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα, αλλά πα­ρα­γνω­ρί­ζει την αυ­το­νο­µία του σιω­νι­στι­κού πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου και το εν­δε­χό­µε­νο (τα­κτι­κών) απο­κλί­σε­ων µε­τα­ξύ του «µα­ντρό­σκυ­λου» και του «αφε­ντι­κού».

Η εθνο­κά­θαρ­ση της Πα­λαι­στί­νης δεν απο­τε­λεί πο­λι­τι­κό σχέ­διο του «δυ­τι­κού» ιµπε­ρια­λι­σµού ή άλλων συ­µµά­χων του Ισ­ρα­ήλ. Αλλά ο «δυ­τι­κός» ιµπε­ρια­λι­σµός έχει ανά­γκη το Ισ­ρα­ήλ και το Ισ­ρα­ήλ έχει ανά­γκη την εθνο­κά­θαρ­ση της Πα­λαι­στί­νης. Δια­χρο­νι­κά, τα όρια ανο­χής των διε­θνών κυ­βερ­νή­σε­ων απέ­να­ντι στις πρά­ξεις του  Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ συν­δέ­ο­νταν από το πόσο ανά­γκη το έχουν, ή αν οι εκρή­ξεις µε τις οποί­ες απει­λεί το σιω­νι­στι­κό σχέ­διο την πε­ριο­χή θε­ω­ρού­νταιν πιο επι­βλα­βείς από τα οφέλη της άνευ όρων στή­ρι­ξής του. 

Αυτό ισχύ­ει ακόµα και για την πιο «ξε­χω­ρι­στή σχέση» του σιω­νι­στι­κού κρά­τους, αυτή µε τις ΗΠΑ. Ο αµε­ρι­κα­νι­κός ιµπε­ρια­λι­σµός στά­θη­κε «δια­κρι­τι­κά» στη σχέση του με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος µέχρι και το 1967, έγινε ο ακλό­νη­τος σύ­µµα­χός του όταν αυτό απέ­δει­ξε την απο­τε­λε­σµα­τι­κό­τη­τά του ενά­ντια στον αρα­βι­κό εθνι­κι­σµό, πει­ρα­µα­τί­στη­κε στα µέσα της δε­κα­ε­τί­ας του 1970 µε µια πιο «ισορ­ρο­πη­µέ­νη πο­λι­τι­κή» όταν η αρα­βι­κή απει­λή είχε πλέον ξε­δο­ντια­στεί κι επέ­στρε­ψε γρή­γο­ρα στην ακλό­νη­τη στή­ρι­ξη µετά το 1979, όταν η Ιρα­νι­κή Επα­νά­στα­ση γκρέ­µι­σε τον Σάχη κι έκανε σαφές στην Ουά­σινγ­κτον ότι κα­νέ­νας άλλος πε­ρι­φε­ρεια­κός σύ­µµα­χος δεν µπο­ρεί να θε­ω­ρεί­ται εσαεί «δε­δο­µέ­νος». Στην σύγ­χρο­νη εποχή όξυν­σης των αντα­γω­νι­σµών και απει­λών για την αµε­ρι­κα­νι­κή πρω­το­κα­θε­δρία, αυτός ο πι­στός σύ­µµα­χος γί­νε­ται ακόµα πιο ση­µα­ντι­κός και αυτό απο­τε­λεί την βάση της ερµη­νεί­ας της γρα­µµής του Τζο Μπάι­ντεν απέ­να­ντι σε µια γε­νο­κτο­νία που του δη­µιουρ­γού­σε πο­λι­τι­κό πρό­βλη­µα στο εσω­τε­ρι­κό. Στην πρό­σφα­τη πε­ριο­δεία του Τραµπ στον Κόλπο, δια­πι­στώ­σα­µε για άλλη µια φορά τη δυ­να­τό­τη­τα απο­κλί­σε­ων στις προ­τε­ραιό­τη­τες και τις επι­λο­γές µε­τα­ξύ των στε­νών συ­µµά­χων [βλ. Τι μά­θα­με από την πε­ριο­δεία Τραμπ στον Κόλπο;]. Αυτό που δεί­χνει να αλ­λά­ζει επί Τραµπ όµως είναι πιο δρα­µα­τι­κό. Για πρώτη φορά στην ιστο­ρία της σχέ­σης, η ίδια η προ­ο­πτι­κή εθνο­κά­θαρ­σης της Πα­λαι­στί­νης πα­ρου­σιά­στη­κε ως «πρό­γρα­µµα» του αµε­ρι­κα­νι­κού ιµπε­ρια­λι­σµού (η Γάζα ως Ρι­βιέ­ρα)…

Και στην «Ανα­το­λή»…

Από τις απαρ­χές του σιω­νι­στι­κού ρεύ­µα­τος, οι ηγέ­τες του φλέρ­τα­ραν µε κάθε Με­γά­λη Δύ­να­µη για να εξα­σφα­λί­σουν στή­ρι­ξη, υπο­σχό­µε­νοι εξυ­πη­ρε­τή­σεις. Αντί­στρο­φα, πολ­λές δυ­νά­µεις ανέ­πτυ­ξαν σχέ­σεις µε το σιω­νι­στι­κό κρά­τος, ελ­πί­ζο­ντας ότι θα έχουν στο πλευ­ρό τους έναν πο­λύ­τι­µο σύ­µµα­χο σε µια καυτή γωνιά του πλα­νή­τη. Με αυτή την επι­δί­ω­ξη (που δεν απέ­δω­σε τε­λι­κά, οδη­γώ­ντας έπει­τα σε «φι­λο-αρα­βι­κή» στρο­φή) προ­έ­κυ­ψε η αρ­χι­κή στή­ρι­ξη της ΕΣΣΔ επί Στά­λιν στο νεαρό σιω­νι­στι­κό κρά­τος. Στο σύγ­χρο­νο «πο­λυ­πο­λι­κό» ιµπε­ρια­λι­σµό, το φαι­νό­µε­νο επα­να­λα­µβά­νε­ται. H «λει­τουρ­γι­κή» σχέση της Ρω­σί­ας του Πού­τιν µε το Ισ­ρα­ήλ είναι σχε­τι­κά γνω­στή και εξη­γεί τόσο την δια­κρι­τι­κή ου­δε­τε­ρό­τη­τα του σιω­νι­στι­κού κρά­τους στον ου­κρα­νι­κό πό­λε­µο, όσο και την ελευ­θε­ρία δρά­σης της αε­ρο­πο­ρί­ας του κατά ιρα­νι­κών στό­χων στη Συρία επί Άσαντ, όταν η ρω­σι­κή αε­ρά­µυ­να είχε την ευ­θύ­νη του ενα­έ­ριου χώρου της. Λι­γό­τε­ρο γνω­στή είναι η σχέση του Ισ­ρα­ήλ µε την Κίνα, ακρι­βώς γιατί αυτή ανα­πτύσ­σε­ται στο «δια­κρι­τι­κό» πεδίο της οι­κο­νο­µί­ας, µε το Πε­κί­νο να έχει ανα­δει­χθεί σε µε­γα­λύ­τε­ρο εξα­γω­γέα προ­ϊ­ό­ντων στο Ισ­ρα­ήλ (µπρο­στά από τις ΗΠΑ) και δεύ­τε­ρο µε­γα­λύ­τε­ρο ει­σα­γω­γέα ισ­ραη­λι­νών προ­ϊ­ό­ντων (πίσω από τις ΗΠΑ) και να πα­ρα­µέ­νει ως τέ­τοιος και στη διάρ­κεια του 2024 (µε τη γε­νο­κτο­νία σε πλήρη εξέ­λι­ξη)…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά