Ψάχνουν σωσίβιο στην ακροδεξιά τους παράδοση

Μετά τα πενιχρά δημοσκοπικά οφέλη από την επιχείρηση «εκκαθάρισης» της Χρυσής Αυγής, τα κυβερνητικά επιτελεία επιστρατεύουν ακόμα πιο επίμονα τη θεωρία των δύο άκρων και υιοθετούν την ακροδεξιά ατζέντα της Χ.Α., στοχοποιώντας τους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά. Ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει μεγάλο μέρος της ελπίδας του εργατικού-λαϊκού κόσμου και αποτελεί τον αντίπαλο πολιτικό πόλο στο μνημονιακό μπλοκ, διεκδικώντας με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία.  

«Είναι εξαιρετικά κρίσιμο για τον τόπο, για την κοινωνία, αλλά και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να απομονώσει τα ακραία στοιχεία που υπάρχουν στο εσωτερικό του», δηλώνει όλο νόημα ο Δένδιας σήμερα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Ο υπουργός της συγκάλυψης των δολοφονιών της Χ.Α., των βασανισμών αντιφασιστών και πολιτικός προϊστάμενος των σωμάτων ασφαλείας και άλλων κρατικών υπηρεσιών που οι φασίστες έχουν σημαντικά ερείσματα, αναπαράγει τη συστημική προπαγάνδα για την ανάγκη «προσαρμογής» του ΣΥΡΙΖΑ και περιορισμού των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων εντός του.

Η χθεσινή εμπρηστική ομιλία του Σαμαρά στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ, που ουσιαστικά ταύτισε τη δολοφονία του Π. Φύσσα στο Κερατσίνι με τις αντιστάσεις των κατοίκων της Χαλκιδικής απέναντι στους χρυσοθήρες (55 νέες διώξεις κατοίκων επίσης χθες) και χρέωσε στην Αριστερά το έγκλημα της Marfin, έκλεισε με μια πομπώδη σημείωση: «Πάνε οι εποχές που μας καλούσαν να απολογηθούμε για όλα. Είμαστε περήφανοι για την παράδοσή μας. Δεν έχουμε να απολογηθούμε σε κανέναν».

Μια φράση που ακυρώνει την μεταπολιτευτική «ντροπή» της Δεξιάς (που υπήρχε τουλάχιστον σε επίσημο επίπεδο) για το κυνήγι κατά των πολιτικών της αντιπάλων από τη δεκαετία του ’30 μέχρι τη χούντα. Προφανώς ο Σαμαράς είναι περήφανος για τα ξερονήσια, για το Γράμμο, για τις δολοφονίες αγωνιστών όπως ο Πέτρουλας και ο Τεμπονέρας, για τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό», για τις απανωτές αντεργατικές ρυθμίσεις που διαχρονικά στήριξε η παράταξή του, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για το ρατσιστικό μίσος κατά των μεταναστών, για τους τραμπουκισμούς των ΟΝΝΕΔιτών στα πανεπιστήμια.

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Τα παχιά λόγια του Στουρνάρα ότι σύντομα όλοι «θα νιώσουμε τη βελτίωση της οικονομίας», γίνονται θρύψαλα από τις εκθέσεις εγχώριων και διεθνών οργανισμών, που μιλούν για νέα μέτρα λιτότητας και διαλύουν τους επικοινωνιακούς μύθους για «πρωτογενές πλεόνασμα». Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ για την τύχη του ελληνικού χρέους οξύνονται. Τα σενάρια αντικατάστασης του Σαμαρά που κυκλοφορούν σε διάφορα κέντρα οικονομικής εξουσίας, φέρνουν ζαλάδες στο Μαξίμου. Τα tweets του καραμανλικού Ε. Αντώναρου, «αρχίζουν τρεις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες εβδομάδες με (όπως προβλέπω) πολλές ανατροπές» και «Ευτυχώς υπάρχουν στο τόπο νηφάλιες και λογικές δυνάμεις που θα στήσουν αναχώματα στους αρχιτέκτονες των διχαστικών προσεγγίσεων», μόνο τυχαία δεν είναι. Παρά την προσωρινή κάμψη του κινήματος, τα συνδικάτα προσανατολίζονται στην προκήρυξη νέας 24ωρης γενικής απεργίας στις 6/11, τα πανεπιστήμια βράζουν και το αντιφασιστικό κίνημα συνεχίζει να διευρύνεται σε κάθε γειτονιά.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα της ακραία ταξικής πολιτικής του, βρίσκει καταφύγιο στις ακροδεξιές παραδόσεις, από τις οποίες ποτέ φυσικά δεν απομακρύνθηκε. Είναι ο μόνος τρόπος, όπως πιστεύουν και οι Φαηλολαζαρίδηδες, για να επανασυσπειρώσουν  συντηρητικά ακροατήρια-ψηφοφόρους στη ΝΔ, χρησιμοποιώντας τα «κλασσικά» σχήματα επίκλησης της «ομαλότητας», απέναντι στους «ακραίους κομμουνιστές». Η άρχουσα τάξη (τουλάχιστον η πλειοψηφία της που στηρίζει ακόμα τον Σαμαρά) και η συγκυβέρνηση, για να επιβάλουν τη συνέχιση των βάρβαρων μέτρων, ποντάρουν στη «σκλήρυνση» του μνημονιακού καθεστώτος και την ιδεολογική προπαγάνδα κατά των δίκαιων κοινωνικών αγώνων και της Αριστεράς που αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτών των αγώνων.

Για το ΣΥΡΙΖΑ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς δεν αρμόζει καμία επιφυλακτικότητα. Όλες μας οι προσπάθειες συγκεντρωμένες στο στόχο της ανατροπής της συγκυβέρνησης και των πολιτικών κοινωνικής εξόντωσης. Ακόμα πιο αποφασιστικά, ξεδιπλώνοντας το δικό μας αυτόνομο πολιτικό σχέδιο να κερδίσουμε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, ενισχύοντας με κάθε μέσο τη μάχη των εργαζομένων και της νεολαίας κατά της φτώχειας, της ανεργίας και του φασισμού, εντείνοντας και βαθαίνοντας την ιδεολογική διαπάλη με τους επικίνδυνους εκπροσώπους της νέας «εθνικοφροσύνης», είτε χαιρετούν ναζιστικά, είτε όχι.