ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ

"Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ξε­κί­νη­σε σαν ένα ελ­πι­δο­φό­ρο εγ­χεί­ρη­μα, έκ­φρα­σης των λαϊ­κών στρω­μά­των και των κι­νη­μά­των που δη­μιουρ­γή­θη­καν ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων. Η βίαιη με­τάλ­λα­ξή του σε εκ­φρα­στή της ανα­σύ­στα­σης της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, ήταν ένα ισχυ­ρό σοκ για τα μέλη του κόμ­μα­τος και για τον Ελ­λη­νι­κό λαό που αντί να τον προ­ε­τοι­μά­σου­με για την ανα­πό­φευ­κτη σύ­γκρου­ση, καλ­λιερ­γού­σα­με την ανά­θε­ση και την εύ­κο­λη λύση του «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού».

Δεν ήταν μο­νό­δρο­μος η εξέ­λι­ξη αυτή, αλλά απο­τέ­λε­σμα των επι­λο­γών που έγι­ναν το εξά­μη­νο της δια­κυ­βέρ­νη­σης αλλά και πιο πριν. Προη­γή­θη­κε η εκλο­γή ΠτΔ, η συμ­φω­νία της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου, η συ­νε­χής πα­ρα­βί­α­ση των δήθεν κόκ­κι­νων γραμ­μών στη διάρ­κεια της δια­πραγ­μά­τευ­σης μιας κλει­στής ομά­δας, που με­τέ­τρε­ψε κόμμα και κοι­νω­νία σε θε­α­τές του «πάση θυσία συμ­φω­νία» και το κα­θο­λι­κό αί­τη­μα για αξιο­πρέ­πεια και ανε­ξαρ­τη­σία σε υπο­τα­γή.

Δώ­σα­με την μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος νιώ­θο­ντας την απί­στευ­τη χαρά ενός πε­ρή­φα­νου ΟΧΙ στα μνη­μό­νια που θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λέ­σει την τε­λευ­ταία ευ­και­ρία αλ­λα­γής πο­ρεί­ας και στρα­τη­γι­κής. Η ηγε­τι­κή ομάδα του Μα­ξί­μου στο όνομα της κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας, με­τέ­τρε­ψε το ΟΧΙ που βρο­ντο­φώ­να­ξε ο λαός μας σε ΝΑΙ προ­κει­μέ­νου να ψη­φί­σει και να εφαρ­μό­σει το τρίτο και πιο σκλη­ρό μνη­μό­νιο που οδη­γεί στη συ­νέ­χεια της εθνι­κής υπο­τέ­λειας, στο ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και τη χώρα σε  πε­ραι­τέ­ρω διά­λυ­ση, φτώ­χεια και αδι­κία.

Για  την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα η εναλ­λα­κτι­κή είναι η με­τάλ­λα­ξη εν μία νυκτί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε μνη­μο­νια­κό κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό κόμμα, χωρίς ίχνος δη­μο­κρα­τί­ας στο εσω­τε­ρι­κό του, με προ­ο­ρι­σμό την διεκ­πε­ραί­ω­ση προ­α­παι­τού­με­νων μέ­τρων.

Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι,  δεν υπάρ­χει «αρι­στε­ρός» τρό­πος δια­χεί­ρι­σης της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και δεν επι­τρέ­πε­ται η αρι­στε­ρά να βάζει την σφρα­γί­δα της σε ένα τέ­τοιο αδιέ­ξο­δο, ούτε να τρο­μο­κρα­τεί τον κόσμο όπως έκα­ναν οι προη­γού­με­νοι. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όφει­λε να μην κάνει πίσω στις δε­σμεύ­σεις για υπο­στή­ρι­ξη των αδυ­νά­των, να μην προ­δώ­σει τις προσ­δο­κί­ες του κό­σμου που τον εμπι­στεύ­θη­κε, να μην τσα­κί­σει την ελ­πί­δα.

Μας είναι αδύ­να­το να στη­ρί­ξου­με αυτές τις πο­λι­τι­κές που κα­ταρ­ρα­κώ­νουν το ήθος και τις αξίες της αρι­στε­ράς και οδη­γούν τη χώρα και το λαό της, στην κοι­νω­νι­κή κα­τάρ­ρευ­ση και στην κα­τα­στρο­φή, και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να τις υπο­στη­ρί­ξου­με στην κοι­νω­νία.  

Απο­χω­ρού­με από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά ένα είναι σί­γου­ρο, παρ’ όλη την απο­γο­ή­τευ­ση για το όνει­ρο που ξέ­φτι­σε, δεν πρό­κει­ται να πάμε σπίτι μας. Θα συ­νε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε για τα ιδα­νι­κά της αρι­στε­ράς, για να απαλ­λα­γεί η Ελ­λά­δα απ’ τα μνη­μό­νια, για την αξιο­πρέ­πεια του λαού μας, για την ανα­γέν­νη­ση της ελ­πί­δας. Στον δρόμο αυτό εί­μα­στε σί­γου­ροι πως θα συ­να­ντη­θού­με με πολ­λούς συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες  που πα­λέ­ψα­με μαζί μέσα απ’ τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ."