Απλά μαθήματα πολιτικής...χημείας

Λειτούργησε ως η ικανή εκείνη σταγόνα αίματος για την μετατροπή ενόςκορεσμένου πολιτικού διαλύματος σε υπερκορεσμένο. Ενός πολιτικού διαλύματος βαθιάς συστημικής κρίσης και οικονομικής ύφεσης , με τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακέςπολιτικές και τα αντιλαϊκά μέτρα εξαθλίωσης, φτωχοποίησης και αποικιοκρατικής εξάρτησης ως συστατικά στοιχεία του.

Η ποσότητα του διαλύτη, του ικανού δηλαδή εκείνου μέσου πύκνωσης και αραίωσης του διαλύματος άρα βαθιάς αλλαγής και διαφοροποίησης του, θα μπορούσε να παρομοιασθεί με τις λαϊκές, κοινωνικές κινητοποιήσεις και τη δυναμική, σε μέγεθος και συχνότητα, που είχαν, αυτές, το προηγούμενο διάστημα.

Μπροστά σε αυτή την ενδεχόμενη, λόγω κινητοποιήσεων αλλά και βεβαίως διεθνών πιέσεων, αλλαγή το ίδιο το πολιτικό σύστημα χρησιμοποίησε τις προϋπάρχουσες “διαλυμένες ουσίες” του παρακράτους και του φασισμού, προκειμένου να δημιουργήσει παθογενή ιζήματα ή και να ελέγξει τα ήδη υπάρχοντα.

Η αριστερά, ως θεμελιακός καταλύτης των πολιτικών διεργασιών, θα πρέπει να ανασυνταχθεί και νασχεδιάσει τις τακτικές της, μελετώντας όλες, κατά το δυνατόν, τις παραμέτρους, έτσι ώστε να ανατρέψει το διαφαινόμενο σχεδιασμό του συστήματος και να κερδίσει αυτή την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Εργαλεία της είναι η ιστορική εμπειρία, η ιδεολογική βάση, η μέθοδος ανάλυσης και φυσικά, το κυριότερο, η αποσαφήνιση των τακτικών, των πολιτικών βημάτων, των επιμέρους στόχων και τουστρατηγικού σκοπού.

Το διεθνές και ντόπιο πολιτικοοικονομικό σκηνικό και οι ασκούμενες πολιτικές, οι αντικειμενικές, δηλαδή, συνθήκες, όσο και ο βαθμός συνειδητότητας, οργάνωσης και πολιτικής έκφρασης της κοινωνίας ή καλύτερα των στρωμάτων που πλήττονται βάναυσα, ο υποκειμενικός παράγοντας δηλαδή, αποτελούν τις παραμέτρους και απαρτίζουν το συνολικό μίγμα του σημερινού τοπίου.

Ζούμε σε μία περίοδο δομικής κρίσης του καπιταλισμού, που στη χώρα μας οδήγησε το πρώην δικομματικό σύστημα σε αναγκαστικές συνοδοιπορίες, για την επιβολή ενός πολιτικού μονόδρομου, κατ΄επιταγή των δανειστών. Προκειμένου όλα αυτά να εφαρμοστούν το ίδιο το πολιτικό σύστημα επέλεξε και φασιστικές εκτροπές παραβιάζοντας βασικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας και του συντάγματος.

Σε αυτό το πρόσφορο έδαφος της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης ήταν φυσική και επόμενη και ιστορικά αποδεδειγμένη η σταδιακή διόγκωση του φασιστικού φαινομένου, λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη ότι, για πολλούς λόγους, που θα πρέπει να αναλυθούν, η αριστερά δεν μπόρεσε να εκφράσει, στο μέγιστο βαθμό, τις κοινωνικές ανάγκες.

Το φασιστικό φαινόμενο τράφηκε από την κρίση, διασυνδέθηκε με το παρακράτος και ,ως δείχνουν τα στοιχεία, με το ίδιο το κράτος, ενώ, στην πιο “light” εκδοχή αφέθηκε από τους ίδιους τους θεσμούς και τη δικαιοσύνη να λειτουργεί- σημείο άλλωστε της ιδεολογίας του- ως “λούμπεν” εγκληματική, ρατσιστική και βίαιη οργάνωση.

Η έκπληξη τόσο της διασύνδεσης της Χρυσής Αυγής με τη δολοφονία, όσο και των επιλογών για ανακρίσεις και συλλήψεις, με κάποιους προφυλακιστέους και κάποιους ελεύθερους με περιοριστικούς όρους, θυμίζει αστείες γκάφες σε αμερικάνικες φαρσοκομεντί. Το έντεχνο σόου, που πολλοί επιθυμούν να συνεχιστεί επί μακρόν ως μοναδικό πολιτικό και “μιντιακό” έργο, θυμίζει γουέστερν-σπαγγέτι του τύπου “ο καλός, ο κακός και ο άσχημος”.

Βεβαίως, όσο συμβαίνουν αυτά η κοινωνική και οικονομική καταστροφή παραμένει και διογκούται.

Οι δανειστές επιτάσσουν νέα μέτρα με τους δείκτες οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης καλά να κρατούν. Ενδεικτική η αναφορά στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ : 

Στοιχείο

Περίοδος

Τιμή

Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (Πληθωρισμός)

Αύγ. 13/Αύγ. 12

-1,3

Εναρμονισμένος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή

Αύγ. 13/Αύγ. 12

-1,0

Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (Προσωρινά Στοιχεία)

Β' 3μηνο 2013

-3,8

Δείκτης Ανεργίας

Β' 3μηνο 2013

27,1

Δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής

Ιούλ. 13/Ιούλ. 12

-8,1

Δείκτης Κύκλου Εργασιών στο Λιανικό Εμπόριο

Ιούλ. 13/Ιούλ. 12

-14,4

Δείκτης Τιμών Παραγωγού στη Βιομηχανία

Αύγ. 13/Αύγ. 12

-2,0

Οικοδομική Δραστηριότητα (όγκος)

Ιούν. 13/Ιούν. 12

-8,1%

Η προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου είναι φανερή, τόσο στον έλεγχο λειτουργίας τμήματος της Χ.Α, του μακριού, δηλαδή, χεριού του συστήματος και στη δημιουργία ενός ευρύτερου “δημοκρατικού”, “ευρωπαϊκού” μετώπου με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, που θα εγγυάται, δήθεν, την ομαλότητα και την ασφάλεια της χώρας, όσο και στην μετακίνηση της πολιτικής ατζέντας από τα ουσιώδη κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, που είναι και τα ζητήματα αιχμής.

Η ιστορική εμπειρία δε, σχετικά με την πάταξη του φασισμού μέσα από θεσμικά πλαίσια και απαγορευτικούς νόμους, καταδεικνύει πως τέτοια μέτρα λειτουργούν, μάλλον, προς τη διόγκωση του φαινομένου και χρησιμοποιούνται τελικά και ως μέτρα κατάπνιξης των λαϊκών και εργατικών διεκδικήσεων και εξοβελισμού των αριστερών ιδεών.

Οι δύο θεωρίες, που το σύστημα χρησιμοποιεί, του συνταγματικού τόξου και των δύο άκρων, μαζί με τις ρητορείες περί δημοκρατίας, ομαλότητας, ασφάλειας είναι θεωρίες αντικρουόμενες ή μήπως αλληλοσυμπληρώνονται και εναλλάσσονται στη χρήση με πολύ συγκεκριμένη στοχοθεσία ;

Στα άκρα του συνταγματικού τόξου, που το καθορίζουν οι ίδιοι που το καταστρατηγούν, ποιοί είναι τελικά;

Ιδού τα δύο άκρα, δια στόματος Σαμαρά σε ομιλία του σε εκδήλωση στο Peterson Institute for International Economics σε συνεργασία με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
«Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους.H ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει οδηγηθεί στην φυλακή», δήλωσε χαρακτηριστικά. “Πρέπει να αντιμετωπιστεί και το άλλο άκρο που μιλάει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ».

Έχει πολλές παραμέτρους η προσπάθεια αυτή ανασύνταξης.

• Χτυπούν στο θυμικό του φόβου, με βάση την ψυχολογία της μάζας, στην ανάγκη προστασίας και επιβίωσης- βασικών ενστίκτων- και στην επιλογή, από τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται, της ασφάλειας μέσω της ομαδοποίησης, έστω και πρόσκαιρα.
• Μετακινούν την ατζέντα από του ταξικούς αγώνες και τα ακανθώδη ζητήματα, χρησιμοποιώνταςψευδαισθήσεις πολιτικής ομαλότητας και σταθερότητας.
• Και βεβαίως προνοούν να δημιουργήσουν γέφυρες επικοινωνίας με το “αμερικανοϊσραηλινό” τόξο, δίνοντας μαθήματα υπακοής, για να συνεχίσουν το ανεπιτυχές success story. Μπορεί δε να φτάσουν και σε αντιμνημονιακές κορώνες κρύβοντας τα σχέδια ενός κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.

Σε όλα αυτά ποιά πρέπει να είναι η απάντηση ή καλύτερα η πρόταση της αριστεράς, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις;

Αρκεί για το ΣΥΡΙΖΑ η αφήγηση ενός ευρωπαϊκού σχηματισμού με κυρίαρχο δίλημμα το “μνημόνιο ή δημοκρατία;” ; Ή μήπως οι ανάγκες των καιρών απαιτούν ΤΟΛΜΗ και ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ;

• Μήπως ήρθε η ώρα να αναδείξουμε τις γενεσιουργές αιτίες που είναι το ίδιο το σύστημα και οι κρίσεις του και όχι γενικά και αόριστα η ανθρωπιστική κρίση και η κοινωνική καταστροφή;
• Μήπως ήρθε η ώρα να αποκαλύψουμε το ρόλο του φασισμού και τη λειτουργία του στο ίδιο το πολιτικό σύστημα;
• Μήπως ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τους όρους της ελευθερίας, της δημοκρατίας για την οποία παλεύουμε και που μπορεί να περνά στάδια, να αντλεί από τους ήδη υπάρχοντες αστικούς θεσμούς αλλά πρέπει να διευρυνθεί κοινωνικά και να ελεγχθεί με όρους αμεσοδημοκρατίας;
• Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το κράτος που εννοούμε, το κράτος που είναι βαθιά ταξικό και που πρέπει να εκδημοκρατιστεί και να βρει τα θεμελιακά χαρακτηριστικά του δικαίου, της πρόνοιας, της ισονομίας, με βάση τις ανάγκες του λαού;

Άλλωστε ο ίδιος ο Μαρξ στο βιβλίο του για το κράτος κάνει την παρακάτω αναφορά:

“Οι θεολόγοι του μεσαίωνα διαχώριζαν ήδη τα συμβόλαια σε pactum unionis ή ενότητας όπου οι απομονωμένοι άνθρωποι συμφωνούν μεταξύ τους να δημιουργήσουν μια κοινωνία και σε pactumsubietionis ή υποταγής όπου η κοινωνία δημιουργείται μεταφέροντας ή υποτάσσοντας την κυριαρχία του καθενός σε κάποιον κυρίαρχο ηγεμόνα. Ο Τόμας Χομπς (1588-1679) συνενώνει τις δύο αυτές μορφές συμβολαίου σε μια. Με μια και μόνον πράξη οι άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στη φυσική κατάσταση κάνουν ένα συμβόλαιο μεταξύ τους και αποφασίζουν ν’ αποδώσουν στους εαυτούς τους έναν κυρίαρχο. Αυτός ο κυρίαρχος είναι το κράτος το οποίο ο Χομπς ονομάζει Λεβιάθαν, εμπνευσμένος – κι αυτό δεν είναι τυχαίο- από το παντοδύναμο βιβλικό θαλάσσιο τέρας της Παλαιάς Διαθήκης.”
 

• Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τις δικές μας κόκκινες γραμμές, εξειδικεύοντας το πρόγραμμά μας, τη θέση μας για τη διαγραφή του χρέους και την ρήξη με την ευρωζώνη, όχι ως απειλή αλλά ως αναγκαία συνθήκη στην χάραξη μιας αποτελεσματικής παραγωγικής ανασυγκρότησης και μιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής;

Τελικά, ίσως, μέσω των δηλώσεων του πρωθυπουργού ξεπήδησαν οι ίδιοι οι φόβοι του συστήματος για το άλλο άκρο που πρέπει να μπει στο περιθώριο.

Οι ίδιες οι ανάγκες πλέον απαιτούν ενωτική συμπόρευση όλων αυτών των δυνάμεων, με τόλμη και αποφασιστικότητα, για να μπορέσουν να κινητοποιηθούν τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα, για να μπορέσει να γίνει πραγματικότητα η ανατροπή αυτών των πολιτικών και η κυβέρνηση της αριστεράς να μην είναι μια παρένθεση τραγικών μετά εξελίξεων, αλλά ο παράγοντας εκείνος που θα οδηγήσει στην σοσιαλιστική προοπτική.

Οι όροι πολιτικής χημείας ολοκληρώνονται με όρους πολιτικής τραγωδίας, που αν έχει ως στοχοθεσία την “κάθαρση” θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ Αντιγόνης και Κρέοντα.

*Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.