Διαπραγμάτευση
-
Η ώρα της αλήθειας για το Μνημόνιο 3
Φτάσαμε στο σημείο όπου τα ψέματα (όπως τα αλήστου μνήμης «ισοδύναμα» θετικά μέτρα) τελειώνουν. Φτάσαμε στην ώρα της αποκάλυψης της αλήθειας για το Μνημόνιο 3, στην ώρα που η κυβέρνηση θα πρέπει να συνυπογράψει με τους δανειστές και να ψηφίσει αμέσως μετά στη Βουλή μέτρα-φωτιά για το Ασφαλιστικό, για το Φορολογικό, για τους μισθούς και τις προσλήψεις στο Δημόσιο, για τα «κόκκινα» δάνεια.
-
Τέσσερις κυβερνητικοί στρατηγοί κινάν και παν...
Κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και προσδοκά ότι θα παραμείνει για πολύ καιρό στην εξουσία, οφείλει να προσφέρει και άρτο και θέαμα καταρχάς στους πιστούς οπαδούς της.
-
Από τον παραλογισμό στην τραγωδία;
Όσοι ζουν ή έστω παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα γνωρίζουν πλέον καλά τι σημαίνουν εκφράσεις όπως «κρισιμότητα των στιγμών», «κλίμα έντασης», «ανατροπή των δεδομένων» ή «οριακή κατάσταση». Από τη Δευτέρα σ’όλα αυτά, και μάλιστα σε μια παροξυστική τους μορφή, έρχεται να προστεθεί κάτι καινούργιο: το παράλογο.
-
Ταξικό δημοψήφισμα, διαπραγμάτευση «εθνικής σωτηρίας»;
Με τη νίκη του, ο λαός της εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που μπορεί να την πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Από την πρώτη ημέρα, προσπάθησαν να χωρέσουν τη μεγάλη ταξική νίκη του κόσμου της εργασίας στον ζουρλομανδύα της εθνικο-λαϊκής ιδεολογίας για να υλοποιήσουν την πολιτική τους αυταπάτη για «εθνική σωτηρία».
-
Ακροβασίες: η ρήξη με τη λιτότητα ως ...εθνικισμός
Είμαστε λοιπόν μπροστά στο ερώτημα: συμφωνία που θα επιβεβαιώνει την παντοκρατορία των αγορών και της λιτότητας ή ρήξη και αρχή ενός δρόμου, δύσκολου μεν, ενίοτε αχαρτογράφητου, αλλά με δυνατότητες; Ας είμαστε ξεκάθαροι. Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί με βάση τις τεχνικές προδιαγραφές της ρήξης, αλλά με βάση την πολιτική επιδίωξη.
-
Αναζητώντας το χαμένο χρόνο
Στη μνήμη του Παύλου Ζάννα.
-
Η διαπραγμάτευση με τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς»: Προσγείωση στο έδαφος της πολιτικής ισχύος
Απέναντι στο γυμνό συμφέρον του χρήματος, που τώρα θριαμβεύει παντού χωρίς προσχήματα και ιδεολογικά ενδύματα, η ελληνική κυβέρνηση αντιπαράθεσε την ιδεολογία την οποία άλλοτε αυτό το ίδιο το γυμνό χρήμα, το κεφάλαιο, ήταν αναγκασμένο να ενδύεται για να γίνεται ανεκτή η ύπαρξή του από τις κοινωνικές υποτελείς τάξεις - μια ιδεολογία που τώρα αυτό έχει εγκαταλείψει ως ξεπερασμένο εργαλείο της εξουσίας του.
-
Σκάκι, όχι πόκερ! (Ξανακερδίζοντας τον χαμένο χρόνο)
Σε μια συγκυρία τέτοιας όξυνσης των κοινωνικών ανταγωνισμών όπως η σημερινή, μια κυβέρνηση που τάσσεται με τη μεριά της εργασίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορεί ούτε καν να διανοηθεί να υποχωρήσει σε εκβιασμούς για τη συνέχιση της λιτότητας. Δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε μια κυβέρνηση των λίγων, σε μια κυβέρνηση αυτών που όχι απλώς δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επιπλέον αντιμάχονται την παρούσα κυβέρνηση.
-
Η πιο μεγάλη ώρα;
Οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης βρίσκονται στο στόχαστρο των δανειστών και ήδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι περαιτέρω «εκπτώσεις» που δεν αφήνουν σοβαρά περιθώρια να εμφανιστεί μια ενδεχόμενη συμφωνία ως «έντιμος» συμβιβασμός. Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική στέκεται μόνο η επιλογή της ρήξης.
-
Η ώρα της έντιμης ρήξης
Η απόφαση της κυβέρνησης να καταστήσει υποχρεωτική, με την ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, την μεταφορά διαθέσιμων των φορέων του δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Τράπεζα της Ελλάδας, σηματοδοτεί αναμφίβολα σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις.