ιδέες
-
Ο Μάης του ’68 στο Μεξικό
Το ημερολόγιο γράφει 16 Οκτωβρίου του 1968, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Πόλη του Μεξικού βγαίνουν πρωταθλητές δύο μαύροι αμερικάνοι, ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος.
-
ΑΣΚΗΤΙΚΗ: μια συνεχής άσκηση ελευθερίας
Ο Καζαντζάκης άρχισε να διαμορφώνει το «σκελετό» της Ασκητικής όταν ήταν στη Βιέννη, το 1922.
-
«Το τέλος της ιστορίας δεν επήλθε ακόμη»
Συνέντευξη με τον ηθοποιό Βασίλη Κυριάκου για τον «Μαρξ στο Σόχο»
-
«Το θέμα είναι τώρα τι λες…»
Ο παραπάνω τίτλος, που προέρχεται από στίχο του Μανώλη Αναγνωστάκη, είναι από την Έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής, η οποία είναι αφιερωμένη στον ποιητή (διάρκεια από 12 Φεβρουαρίου έως τέλη Οκτωβρίου 2018).
-
Η «Άγρια Συμμορία», πενήντα χρόνια μετά...
...ή γιατί κάποια ριμέικ είναι αχρείαστα και εκτός τόπου και χρόνου.
-
Ξαναβλέποντας το «Ραν» του Κουροσάβα
Μια ταινία για τον Σαίξπηρ, την Ιαπωνία, την εξουσία και την ανθρώπινη μοίρα.
-
Απελευθέρωση της Αθήνας: Ταξική ή εθνική αφήγηση;
Στις 12 Οκτώβρη του 1944 τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής αποχωρούν από την Αθήνα. Ένα τεράστιο κύμα ενθουσιασμού κατακλύζει τις λαϊκές μάζες στις οποίες το ΚΚΕ και το ΕΑΜ έχουν τεράστια επιρροή.
-
Marginalia_006
Κρίση τέλος;
-
«Το βιβλίο ως έργο τέχνης - artist’s books από τα χρόνια του ’60»
Παραφράζοντας τον Walter Benjamin, δύο πράγματα μπορεί να πάρει κανείς στο κρεβάτι του∙ μια γυναίκα ή έναν άντρα και ένα βιβλίο. Έτσι, κατ’ αντιστοιχία με την αγάπη για τον/την σύντροφο, περνάμε στην αγάπη και στην απόλαυση της ανάγνωσης, «στη χαρά του ξεφυλλίσματος, στον ερωτισμό της αποσπασματικότητας και την πρόκληση του αναγνώστη-θεατή να μοιραστεί την περιπέτεια της περίπτυξης», όπως αναφέρεται στο αναλυτικό σημείωμα για την Έκθεση με τον παραπάνω τίτλο (19 Ιουλίου-21 Οκτωβρίου 2018, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων-Μεταξουργείο).
-
Το Άουσβιτς, η χρεοκοπία της ιδέας της προόδου και η αποκατάσταση της ουτοπικής διάστασης του σοσιαλισμού*
Γνήσιο τέκνο της εποχής μας και του καπιταλιστικού «μοντερνισμού» της, το Άουσβιτς και η βιομηχανική-γραφειοκρατική του μηχανή μαζικής εξόντωσης ανθρώπινων όντων μας εγκαλεί σ’αυτό το μεταίχμιο δύο αιώνων τουλάχιστον για τρεις βασικούς λόγους: α) επειδή δεν παραπέμπει σε μια δήθεν επιστροφή σε κάποιες αρχέγονες βαρβαρότητες, β) επειδή συνιστά βαθιά τομή στον πολιτισμό και στον τρόπο θεώρησης της ιδέας της προόδου, και γ) επειδή τα διδάγματά του είναι τώρα -και εφεξής- περισσότερο χρήσιμα και επίκαιρα από ό,τι πριν από 55 χρόνια.